เข้าสู่ระบบแชร์
2 คนที่เจอกันคืนนั้น
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-16 15:18:34“ครับพี่”
ทะเลกระตือรือร้นตอบรับ สักพักปลายสายก็ตอบกลับมา
“ถึงแล้วเหรอ”
“ครับ”
“กินไรยัง ไปกินข้าวกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอิ่มพอดีเลย”
ทะเลได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะ เขาก็หัวเราะตาม เสียงหัวเราะของณัฐพล ครูพละหนุ่มโรงเรียนอคิราห์วิทยาทำให้ทะเลยิ้มหวาน
ดีใจจังที่ได้มาทำงานที่เดียวกับพี่ณัฐ...
ชายหนุ่มผิวขาวร่างเพรียวบาง สูงร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร ผุดลุกขึ้นเดินไปมาแก้เขินขณะฟังเสียงณัฐพลคุยจ้อไม่หยุด
“นายยังใส่แว่นอยู่ปะ”
“ใส่ครับ”
“ทรงผมหยอยเหมือนเดิมสิท่า”
“ครับ”
“ว่าแล้ว ฮ่าฮ่า”
ทะเลเผลอหัวเราะตาม ขณะมวนผมลอนข้างหูของตัวเองตามความเคยชิน สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของทะเลเห็นจะเป็นแว่นสายตาหนาเตอะที่เข้ากันพอเหมาะพอดีกับดวงหน้านวลที่บดบังดวงตาสดใสของเขาเสียสนิท ซึ่งทะเลก็หาได้แคร์ไม่ เขายังสวมแว่นสายตากรอบหนาที่บดบังดวงตาคู่งามเช่นเดิม
เขาไม่เคยสนใจ ว่าใครจะว่าหรือมองรูปลักษณ์ภายนอกของเขายังไง เขายังคงไว้ผมทรงเดิมเหมือนสมัยเรียนอย่างที่ณัฐพลเพิ่งล้อ ปอยผมหยักศกที่ตกลงมาข้างหูกับผมหน้าม้าที่ปิดหน้าผากเหนือคิ้วที่ไม่ได้กันให้เป็นระเบียบตามเทรนด์ ส่งผลให้ทะเลดูแตกต่างจากคนอื่นมากกว่าจะเป็นชายหนุ่มวัยเพิ่งจบการศึกษา
ทะเลแอบชอบณัฐพลตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ด้วยความที่เป็นนักกีฬาโรงเรียน หุ่นสูงดูสมาร์ท และมารยาทดี เอาใจใส่ทุกๆ คน ทำให้ทะเล ชอบตั้งแต่แรกเห็นและติดตามคอยมองเขาอยู่เสมอมา ทะเลหวังไกลและอยากไปให้ถึงใจผู้ชายคนนั้น
จนกระทั่ง...
คืนหนึ่งในฤดูฝน ซึ่งเป็นวันที่ทำให้ทะเลได้รู้จักกับ วายุ เด็กหนุ่มวัยละอ่อนกว่าเขาเกือบหกปี เด็กหนุ่มเกเรคนนี้เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของทะเล ให้สับสนวุ่นวายแต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาอย่างที่ไม่เคยเป็น...
สามเดือนผ่านไป...
การงานของทะเลเริ่มเข้ารูปเข้ารอยมากขึ้น เขาอยู่ดึกเพื่อจัดเก็บหนังสือเข้าชั้นอยู่เสมอโดยไม่ต้องการค่าล่วงเวลาเพิ่ม เพราะเจ้าหน้าที่ไม่เพียงพอทำให้หนังสือกองเป็นพะเนินเกินจะจัดไหวหากไม่อาศัยเวลาช่วงนี้ เห็นทีจะไม่ทัน ดีที่อคินพร็อพเพอร์ตี้อยู่ห่างจากโรงเรียนแค่เพียงตรอกซอยเล็กๆ กั้นเท่านั้น
ห้าทุ่มแล้ว...
กว่าจะรู้ตัวว่าลืมกุญแจห้องพักไว้ที่ห้องสมุด ก็ดึกดื่น ทะเลต้องย้อนกลับมาเอาหลังกลับจากงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนร่วมงานที่กว่าจะเลิกก็ดึกดื่นพอดี ตอนนี้ในห้องสมุดจึงมีเพียงแสงไฟทางเดินไม่กี่ดวงที่เปิดทิ้งไว้พอให้ได้เห็นความเคลื่อนไหวภายใน ลมจากช่องบานหน้าต่างระบายอากาศทำให้อากาศในห้องไม่ร้อนอบอ้าว รู้สึกถึงไอเย็นเล็กน้อยอาจจะเพราะฝนที่ตกๆ หยุดๆ ก็ได้...
ทะเลเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ประจำสำหรับรับส่งคืนหนังสือใกล้ประตูเพื่อเคลียร์พื้นที่และหากุญแจห้องพักจนเจอว่ามันถูกทับอยู่ใต้กองหนังสือสามเล่มที่ยังตั้งอยู่ยังไม่ได้เก็บเข้าชั้น
ดึกเกินไปแล้ว...
ทะเลมองนาฬิกาติดฝาผนังแล้วทอดถอนใจ เอาไว้พรุ่งนี้มาเช้าหน่อยแล้วค่อยจัดการก็แล้วกัน...
ทะเลรีบเก็บกุญแจห้องใส่กระเป๋าสะพายใบเก่ง รู้สึกหวาดหวั่นเล็กๆ เพราะอยู่บนตึกมืดๆ คนเดียว
“ไม่น่าลืมเลยจริงๆ”
เขาบ่นลมแล้งไปพลางสำรวจตรวจตราไปรอบๆ แสงไฟวูบวาบจากเสาสูงนอกตัวอาคารที่โดนลมพัดแรงส่องผ่านบานหน้าต่างพาดเป็นทางยาวไหวไปมาระหว่างชั้นหนังสือมืดทึบทำให้มีแสงพอให้เห็นลางๆ
ทันใดนั้นเขาก็เห็นบางอย่างเคลื่อนไหวช้าๆ อยู่หลังชั้นหนังสือ
ใครกัน!
ปกติเวลานี้นอกจากยามหน้าตึกแล้วก็ไม่น่าจะมีใครขึ้นมาบนนี้ได้ ทะเลคิดหนัก ใจก็อยากออกไปให้พ้นจากตรงนั้น แต่อีกใจก็สงสัย เขาก้าวช้าๆ ไปทางเสียงกุกกักที่สุดปลายทางชั้นหนังสือ จู่ๆ ก็รู้สึกชาวาบกับแววตามาดร้ายที่พุ่งฝ่าความมืดมาที่เขา
“นั่นใครน่ะ!”
ทะเลเสียงดังสู้ทั้งที่พยายามบังคับแล้วไม่ให้สั่น แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจึงกลั้นใจถามอีกหน
“ผมถามว่าใคร”
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเงาวูบวาบที่ตรงนั้น ทะเลคว้าหนังสือสันหนาบนชั้นถือกระชับแน่นเต็มสองมือไว้ป้องกันตัว ก้าวช้าๆ เข้าไปหาที่มาเจ้าของดวงตานั่น จะได้รู้กันไปว่าคนหรือผีแล้วมีเจตนาใดกันแน่
“นี่... ถามว่าใคร”
เงียบ...
ไร้เสียงตอบ...
“นักเรียนเหรอ ออกมานะ ถ้าไม่งั้น... ผมจะแจ้ง รปภ. แล้วนะ...”
ทะเลทำใจดีสู้เสือ ก้าวไปหาแล้วก็ชะงักเพราะเงาตะคุ่มในความมืดหยัดตัวขึ้นพุ่งเข้าหา เขาถึงกับถอยกรูด
“หยะ อย่าเข้ามา ไม่งั้นผมฟาดนะ!”
“กล้าเหรอ”
“ขะ คุณเป็นใคร นักเรียนใช่ไหม ถ้าใช่ก็ออกมาเถอะ ไม่งั้นผมเรียก รปภ.จริงๆ ด้วยนะ!”
หึหึ...
เสียงหัวเราะเยาะที่ส่งมาทำให้ทะเลนึกฉุน เขา ฟาดหนังสือเข้าใส่อีกฝ่าย ไม่ทันจะถึงตัวก็ถูกผลักจนเซถอยหลังกระแทกเข้าใส่ชั้นหนังสือตรงมุมห้องอย่างจัง
“โอ๊ย! อย่าเข้ามานะ คุณจะทำอะไรน่ะ!”“ปากดีจริงนะ... ครู”
ครูเหรอ!
คนตรงหน้าเรียกเขาว่าครู แสดงว่าเป็นเด็กนักเรียนในโรงเรียนที่มักจะเรียกเขาว่าครูหรือครูบรรณารักษ์มาตลอด แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาไม่ใช่ครูแต่เป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวต่างหาก...
“นะ นาย เป็นเด็กนักเรียนชั้นไหน”
“ถามทำไม”
“กะ ก็ ไม่”
บทล่าสุด
ขอรักเจ้าตัวร้าย 11 ไม่ได้ตั้งใจช่วยหรอกนะ
เด็กหนุ่มเตะประตูห้องอีกหนด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ได้อย่างใจ ทำให้ทะเลถึงกับสะดุ้ง ! “เป็นไรอะ”“เจ็บมือ ล้วงไม่ได้”ทะเลก้มมองดูสภาพมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็พยักหน้าเห็นด้วย “ก็น่าจะเจ็บอยู่หรอก มา ล้วงให้”“จะดีเหรอ”“ทำไมล่ะ”“กลัวครูล้วงผิด”“บ้า!” ทะเลสวนทันควัน รู้หรอกว่าเด็กนี่คิดอกุศล เขาไม่คิดยังอดคิดไมได้จนเผลอหน้าร้อนเห่อแต่เสกลบเกลื่อน “อยู่ข้างไหนล่ะ”“ในเป๋าเกงไม่รู้ข้างไหน แต่ว่าลึ้กลึก หนูคิตตี้จะกล้าเหรอ” เด็กหนุ่มยั่วน้ำเสียงยานคางเป็นพิเศษทะเลถึงกับย่นจมูกกับลีลามากเรื่องของคนเตรงหน้า อยากจะด่ากับความลีลาให้ลืมโลก แต่ก็อดสงสารไม่ได้กับสภาพขนาดนี้“ตกลงข้างไหน”“ไม่รู้หาเอาเหอะ อะ...”เด็กหนุ่มยื่นสีข้างให้ ทะเลก้มมองแล้วลอบกลืนน้ำลายเพราะตาสอดส่ายไปทั่วจึงเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าให้ “มองอะไร”“ก็ ก็กุญแจไง กำลังคิดว่าข้างไหนกันแน่” “อ้อ เห็นมองอย่างอื่น เป๋าเกงไม่ใช่เป้าเกงนะ”โถ่ ไอ้เด็กบ้าลามกนี่! ทะเลหน้าแดงก่ำรีบล้วงหากุญแจให้มันจบๆ ไป แต่กระเป๋าซ้ายว่างเปล่าแถมลึกและแน่นเพราะกางเกงเนื้อหนาสลิมฟิต ทำให้ทะเลหายใจไม่ทั่วท้อง หลังจากพยายามจะชักมือออกแต่ปลายนิ้
ขอรักเจ้าตัวร้าย 10 ห้องตรงข้าม
“ได้ครับครู แล้วนี่ไปโดนใครซ้อมมา”“ผมก็ไม่รู้”“หรือว่าจะเป็นพวกเด็กเกเรกลุ่มเดิมที่ชอบมาเล่นยาแถวนี้““แถวนี้มีเด็กเล่นยาด้วยเหรอครับ” ทะเลถามหน้าตื่น“จะเหลือเหรอครับ”“แล้วไม่มีใครรู้เหรอ”“มันพูดยากครับครู ไม่มีใครอยากยุ่งกับเด็กพวกนี้หรอก มันแบ็คดีจะตาย”รปภ.ว่าไม่พอยังพยักหน้ายืนยันขณะกุลีกุจอเข้าช่วยอีกแรง ทะเลก็หิ้วปีกอีกข้างจับคนหมดสภาพให้ลุกยืน แต่ไม่สิ้นสงสัย “แสดงว่าเกิดเหตุในตรอกนี้บ่อยเหรอ” “ก็เดือนละหลายครั้งอยู่ครับ”“แล้วไม่แจ้งตำรวจล่ะ” ทะเลถามย้ำรปภ.หนุ่มแค่นยิ้มพลางส่ายหน้าดิก “ไม่มีใครกล้าแจ้งหรอกครับครู รู้ๆ กันอยู่ว่าเด็กพวกนี้ลูกใครแบ็คใหญ่ขนาดไหน”“แต่ผมคิดว่า...”ไม่ทันที่ทะเลนะได้บอกเจตนารมณ์ ก็ปรากฏเสียงเหมือนฝีเท้าคนวิ่งย่ำน้ำด้วยความเร็วมุ่งตรงมาทางนี้ ทั้งสองเฝ้ามองด้วยความระแวงระวังที่แท้เป็นหนึ่งในสามอันธพาลเมื่อครู่ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาดักหน้า“เดี๋ยวก่อนครับ ผมเห็นครูเมื่อกี้๊““นายเห็นเหรอ แล้วพวกนั้นล่ะเห็นรึเปล่า”“ไม่เห็น จุ๊ๆ”“อะไร” ทะเลถามหน้าตื่นเด็กหนุ่มหน้าเครียดพลางถอนหายใจเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นใครอีกก็รีบบอก “ผมเ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 9 ช่วยด้วย!
“ไหนว่าพอแล้วไงพี่”“ก็เมื่อกี้น้องแอนกู”“ผมว่าพอเหอะ สั่งสอนมันแค่นี้มันก็หยอดน้ำข้าวต้ม เสนอหน้ามาให้น้องแอนพี่เห็นไม่ได้เป็นเดือนแล้วมั้ง” ตัวหัวโจกหัวเราะลั่นขณะจ้องเด็กหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ ดูไม่ยี่หระที่สภาพแบบนั้นด้วยซ้ำ“มึงดูดิ๊ว่ามันเป็นไงบ้าง”“รากเลือดแล้ว”“สมน้ำหน้า”เสียงทุ้มห้วนไม่พอยังใช้เท้าเขี่ยต้นขาคนเจ็บแล้วเอียงคอมอง ก่อนเตะเข้าที่บั้นเอวอีกหลายครั้งราวประกาศศักดา ทำให้เด็กหนุ่มร่างบอบช้ำหงายหลังผึ่งแน่นิ่งไปทันที“มันนิ่งไปแล้วอะพี่”“ดูดิ๊ว่ามันตายยัง”“ยังๆ อย่าตายเลย ผมกลัว”หนึ่งในลูกสมุนรูปร่างอ้วนเตี้ยทรุดนั่งเอามืออวบอ้วนตบหน้าคนนอนจมกองเลือดเบาๆ แต่ร่างนั้นแน่นิ่งไม่ไหวติงไปแล้ว“ไม่รู้ตายยัง”“เฮ้ย!”สมุนอีกคนนั่งยองๆ เอานิ้วอังจมูกที่เต็มไปด้วยเลือดของอีกฝ่ายแล้วถอนใจหนัก ก่อนลุกขึ้นยืนต่อหน้าลูกพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“ผมว่าพามันไปหาหมอเหอะ”“เรื่องสิ”“แต่ผมได้ยินว่ามัน...”“มันเป็นลูกใคร ก็ไม่เกี่ยวกับกู” คนเป็นลูกพี่ยักไหล่บอก “ซ่าดีนัก ก็ทิ้งไว้นี่แหละ”“แล้วถ้าเกิดมันตายล่ะลูกพี่”“ไม่ตายหรอก แต่ถึงมันตายแล้วใครจะเห็นวะ”สมุนสองคนรวมก
ขอรักเจ้าตัวร้าย 8 เข้าใจผิด
เด็กหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาย้ำอีกครั้งออกมาจากริมฝีปากบวมช้ำเขาจ้องมองมาด้วยสายตาแทนความรู้สึก มันดูลึกล้ำ มีแววกังวลห่วงใยจนเห็นได้ชัด ทะเลเห็นแล้วใจกระตุกแทนที่เขาจะต้องเป็นห่วง กลับกลายเป็นเด็กคนนี้เสียเองที่ดูกังวลกว่าเขาทะเลมองจ้องจับไปยังสองคนที่พ่นควันจากปลายมวนบุหรี่สีแดงวาบ ทั้งสองคุยกันหลังจากคนเป็นลูกพี่วางสายจากเบอร์ปริศนา เหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่างคงไม่ทันได้สนใจ สักพักมันก็ดีดก้นบุหรี่ทิ้งลงข้างทางแล้วทิ้งร่างเด็กหนุ่มไว้ตามลำพังก่อนจะเดินหายไปในความมืด เขาจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ส่งข้อความทันที “แจ้งเหตุครับ... คือว่า มี...” ไม่ทันได้บอกกล่าวสาเหตุให้ปลายสายรับรู้ ก็ถูกเด็กหนุ่มเอื้อมมือมาปัดโทรศัพท์จนกระเด็น “เฮ้ย! นั่นมันโทรศัพท์ผม” “บอกว่าอย่าแจ้งไง...” “เอ๊ะ! ทำไมล่ะ” “อยากหาเรื่องเดือดร้อนหรือไง”เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงจนทะเลหน้าเสีย เป็นขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรได้ไง แล้วยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมให้เขาแจ้งความอีก“งั้นไม่แจ้งความก็ได้ แต่เรียกรถพยาบาลละกัน” “ก็บอกไม่เป็นไร” “ไม่เ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 7 อันตราย!
ทะเลโยนถุงปาท่องโก๋ทิ้งถังขยะใกล้ๆ ประตู รีบย่ำเท้าออกมาหมายจะให้ถึงคอนโดมิเนียมให้ไวที่สุด แต่เพราะฝนกระหน่ำเมื่อบ่าย ทำให้ถนนเฉอะแฉะนองไปด้วยน้ำเป็นหลุมเป็นบ่อทะเลหลบหลุมไม่พ้นจึงเผลอเหยียบก้อนหินจนข้อเท้าพลิกอีกโธ่เว้ย!ด้วยความโมโห ทะเลจึงย่ำเท้าอีกข้างแรงๆ ประชดชีวิตหมายให้เป็นที่ระบายอารมณ์จนหนำใจจึงจะเดินต่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เล่นๆ ทะเลรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าข้างที่พลิกจึงค่อยลดความห้าวลงเจ็บเป็นบ้า!ไอ้ทะเลคนงี่เง่าเอ๊ย!เขาได้แต่ตำหนิตัวเองก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินต่อด้วยความเจ็บ แต่ไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ แหวกบรรยากาศที่แสนจะเงียบเหงาวังเวงดังเข้าโสตประสาท ทะเลรู้สึกถึงอันตรายจนกระทั่ง...“ช่วย... ด้วย...”“ช่วย.. ด้วย...”นั่นใคร!!ทะเลชะงัก ผ่อนฝีเท้าลง มองซ้ายมองขวาเห็นเงาวูบวาบ ฉับพลันก็ขนลุกซู่ นั่นคนหรือผีกันนะ ทะเลเริ่มใจเสีย ชะงักดูทีหากเห็นท่าไม่ดีเขาจะหาทางหนีทีไล่ยังไง รู้งี้เดินกลับทางหน้าถนนใหญ่เสียก็ดีทะเลได้แต่นึกหวาดระแวงในใจ มือสั่นเทาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋าขึ้นมาเตรียมพร้อมไว้ก่อนแต่ทว่า... “เฮ้ย! พวกมึงสั่งสอนมันดิ๊!”เสียงคำรามดุ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 6 คนที่ทำให้ความยุ่งยากตามมาโดยไม่รู้ตัว
ทะเลแกล้งไขสือทั้งที่รู้อยู่ว่าเอราวัฒน์แกล้งมาทำหมาหยอกไก่กับเขาก็เพื่อหลอกใช้ทั้งที่ใจเขาชอบครูอีกคนอยู่ ดีที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย“เปล่าสักหน่อย ก็ที่ผมมขอแลกเวรกับครูเลคืนนี้เพราะรู้ว่าคุณว่างไงครับ”“แต่ครูคนอื่นก็มี”“แต่ครูเลอยู่ใกล้โรงเรียนที่สุด นะครับ ช่วยผมนะครับ” เอราวัฒน์ทำตาเล็กตาน้อยออดอ้อน “ผมมีธุระจริงๆ เนี่ยถ้าไม่ติดว่าครูณัฐต้องอยู่คนเดียว ผมคงไม่ขอครูเลช่วยหรอกครับ ผมก็เกรงใจ”“คุณว่าใครต้องอยู่คนเดียวนะครับ”“ก็ครูณัฐคนดังประจำโรงเรียนเราไงครับ ผมกลัวว่าครูณัฐจะคุมเด็กคนเดียวไม่ไหว ก็เลยเสนอครูเลเป็นผู้ช่วย”“แล้วเขาว่าไงครับ”“ครูณัฐพอรู้ก็ดีใจมากๆ นะครับ”ทะเลหูผึ่ง เพราะได้ยินว่าณัฐพลอยู่คนเดียว อย่างนี้เท่ากับว่าการแลกเวรดูเด็กซ้อมกิจกรรมต้อนรับผู้บริหารโรงเรียนชุดใหม่ก็ไม่เลว เพราะมีณัฐพล ครูพละสุดหล่อที่เขาแอบชอบอยู่โอกาสดีแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยๆ...“ถ้าครูเลไม่ว่างจริงๆ ก็...”“ว่าง! ว่างครับ ผมว่าง” ทะเลตอบรับหน้าชื่นตาบานทันที“แหม่ ขอบคุณนะครับครูเล”เอราวัฒน์คว้ามือทะเลมากุมไว้ทั้งสองมือแล้วแกว่งไปมาด้วยความยินดี จนทะเลเหลียวมองรอบๆ ด้วยความกระดากท่าม
บางทีคุณอาจจะชอบ
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน
จิ่วเทียนอี้อี2.7K viewsองค์ราชทายาท จอมป่วน ลิขิตรัก เจ้าชาย ปีกนกสีน้ำเงิน
Lirigrhog255 viewsหวานใจนายสีหราช
One of สายหมอก680 viewsเมื่อผมต้องกลายเป็นหมอนข้างของมาเฟียหนุ่ม
Badberry1.3K viewsวิศวะขอรักคุณหมอ Mpreg
กุหลาบดิน706 viewsหวนคืนลิขิตรัก [Mpreg]
หลูซื่อเต๋อ197 viewsวาสนาดวงจันทร์
Rabbit family 85 355 viewsย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90
ต๋อง น่ะ903 views
