น้ำใส...
"โย...สุขสันต์วันเกิด..มีความสุขมากๆ นะ"
น้ำใสยื่นกล่องของขวัญของเธอให้กับชายหนุ่มเจ้าของวันเกิด เขามองกล่องของขวัญที่อยู่ในมือของเธอโดยที่ไม่ได้รับไว้แต่อย่างใดก่อนจะเงยมองหน้าเธอด้วยสายตาที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าพอใจ
"ใครใช้ให้เธอมา" ทุกคนที่กำลังสนุกกับงานวันเกิดก็ต่างพากันเงียบเมื่อเห็นเจ้าของงานเริ่มจะไม่โอเคกับคนตรงหน้า
"เอ่อออ ไม่มีใครเชิญหรอก เรามาของเราเอง"
"งั้นก็ออกไปจากบ้านฉันซะ!!! ไปอยู่ในที่ของเธอโน่น ไป๊!!!! "
"เฮ้ยใจเย็นๆ ดิวะไอ้โย"
เปรมรีบเดินมาหาเพื่อนของตนเองเมื่อเห็นว่าสถานะการณ์เริ่มจะไม่ดี
"รู้ทั้งรู้ว่ากูเกลียดขี้หน้า ก็ยังจะเสนอหน้ามาอีก ต้องหน้าด้านขนาดไหนวะ แม่งงเอ้ยยยย"
"เฮ้ย แรงไปป่าววะ ยังไงๆ น้ำก็เป็นเมียมึงนะเว้ย"เปรมพยายามจะไกล่เกลี่ยสถานการณ์ตอนนี้แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ เขาจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากแสงเหนือเพื่อสนิทอีกคนหนึ่งเพื่อมาช่วยกันห้ามเหตุการณ์ตรงหน้า แสงเหนือเดินเข้ามา เขาไม่ได้มองเพื่อนตัวเอง แต่เขามองผู้หญิงตรงหน้าของเพื่อนที่ตอนนี้กำลังกอดกล่องของขวัญไว้แนบอกและก้มหน้าอยู่ เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้
"ฉันว่าเธอกลับไปเถอะนะ ส่วนมึงไอ้โย น้ำใสเป็นเมียมึงๆ ควรจะพูดจาดีๆ กับเธอบ้าง" แสงเหนือเตือนเพื่อนของตัวเอง
"กูไม่เคยยอมรับผู้หญิงคนนี้พวกมึงก็รู้"
"วาโย..." น้ำใสเงยหน้าขึ้นมามองชายคนที่เธอรักทั้งน้ำตา
"ทำไม เรียกชื่อทำไม รับไม่ได้งั้นสิที่พูดความจริง"
".................."
"ถามทำไมไม่ตอบ ห๊าา!!! รึว่ารับไม่ได้"
"โย...โยจะโกรธจะเกลียดเรายังไงก็แล้วแต่มันก็เปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้หรอกนะว่าเรากับโยเป็นอะไรกัน ถึงแม้โยจะไม่อยากยอมรับมันก็ตาม"
เพราะความน้อยใจกับสิ่งที่เขาพูด เธอจึงพูดอะไรแบบนั้นออกไป รู้ทั้งรู้นะว่าเขาจะไม่พอใจ เขาตรงเข้ามาหาเธอโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว เขาลากเธอมายังบริเวณริมสระน้ำทุกคนในงานก็รีบวิ่งรีบเดินตามและสิ่งทีไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเขากระชากแขนเธออย่างแรงและผลักเธอลงไปในสระน้ำ
"ช่วยด้วยเราว่ายน้ำไม่เป็น ....อึก อึก ช่วยด้วย...."
"ห้ามใครลงไปช่วยยัยนี่เป็นอันขาด" เธอร้องเรียกให้คนช่วยแต่ไม่มีใครลงมาช่วยเธอเลยแม้แต่คนเดียว ทำไมเขาใจร้ายกับเธอได้ถึงขนาดนี้ เธอจ้องมองไปที่แววตาของเขา มันปรากฏออกมาชัดเจนว่าเขาเกลียดเธอมากขนาดไหน เธอรู้ว่าเธอทำผิดกับเขา แต่เขาจะใจร้ายปล่อยให้ตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเลยอย่างงั้นเหรอ น้ำตาของเธอค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ ก่อนที่ร่างของเธอกำลังจะค่อยๆ จมลงไป ได้สิ ถ้าเขาอยากให้เธอตาย เธอก็พร้อมจะยอมตายให้เขาพอใจ ทุกวันนี้คิดว่าเธอมีความสุขอย่างนั้นเหรอกับสิ่งที่เธอได้ตัดสินใจทำมันลงไป ไม่เลยสักนิดเธอยอมโดนคนที่เธอรักเกลียดยอมให้เขาด่าว่าสาระพัดว่าเธอมันเลวเธอมันร้ายกาจ
สำหรับเขาผู้ชายที่เธอรัก....เธอเป็นเพียงผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย
หลายปีผ่านไป.....วาโย....."ปะป๊าขาาาาา""ครับว่าไงครับลูก"ผมกำลังนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ที่ห้องทำงานก็ต้องเงยหน้าขึ้นมา น้องลินวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้างอง้ำ สงสัยจะทะเลาะกับน้องชายตัวแสบมา"น้องลินอยากมีน้องอีกค่ะ""หื้มมมมมม" จู่ๆ น้องลินก็วิ่งมาบอกอยากมีน้องเล่นเอาผมงงไปเหมือนกันนะครับ"ปะป๊ากับแม่ขามีน้องตัวน้อยน้อยให้น้องลินอีกได้มั้ยคะน้องลินอยากได้น้องผู้หญิงอีกค่ะ น้องลันไม่ยอมเล่นตุ๊กตากับน้องลินเลยค่ะปะป๊า""น้องเป็นผู้ชายนี่คะลูกน้องจะมาเล่นตุ๊กตากับหนูได้ยังไงคะลูก" ผมพยายามที่ตะอธิบายให้น้องลินเข้าใจแต่ก็ไม่เป็นผล"ไม่อาวววไม่อาวววว.... น้องลินอยากได้น้องผู้หญิงด้วยค่ะนะคะปะป๊านะค๊าาาา"ผมถึงกับต้องกุมขมับเลยครับกับความเอาแต่ใจของลูกสาวที่น่ารักของผมคนนี้ จะโทษใครได้ก็ต้องโทษตัวเองที่ตามใจน้องลินทุกอย่าง ทั้งที่น้ำใสก็เคยเตือนแล้วเตือนอีกแต่ผมมันไม่ฟังเองครับ เห้อออ,,,,ตอนนี้น้องลินอายุได้ห้าขวบแล้วครับ ที่น้องลินมาอ้อนอยากได้น้องสาวก็เพราะตอนนี้มีน้องชายไงครับ ผมกับน้ำใสมีลูกชายอีกหนึ่งคนชื่อว่าน้องอลันครับตอนนี้อายุได้ขวบกว่าแล้วซนไม่แพ้พี่สาวเลยทีเดียว เรื่องมันมีอยู่ว่า
น้ำใส....."อย่าน้อยใจเลยถ้าไม่ใช่เพราะอาดาน้ำคงยังไม่กลับมาหาโยหรอก""ทำไม""เพราะอาดาไปพูดบอกว่าโยเสียใจมากเรื่องลูกโยบอกว่าโยจะเป็นพ่อที่ดีหากน้ำยอมกลับมาหา อาบอกว่าอยากให้น้องลินมีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมหน้า อาดาเชื่อว่าโยจะเป็นพ่อที่ดีให้กับลูกได้แล้วโยยังบอกอีกใช่มั้ยว่าอยากมีลูกกับน้ำอีกหลายๆ คน""นี่อาดาพูดหมดเลยเหรอ""อื้มมมใช่ ไม่อย่างนั้นน้ำคงไม่กลับมา""งั้นโยก็ต้องเปลี่ยนจากน้อยใจเป็นขอบคุณอาดาใช่ไหม""อื้มมมใช่""น้ำ""อะไรทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น""โยพูดจริงๆนะโยอยากมีลูกหลายๆ คน""ทำไมล่ะเมื่อก่อนยังไม่อยากจะมี""ก็ถ้าเรามีลูกหลายคนพวกเค้าก็จะคอยดูแลกัน ในยามทีเราไม่อยู่ไงถ้าเป็นแบบนั้นเราก็จะสบายใจว่าถึงยังไงลูกๆของเราก็จะอยู่ดูแลกันตลอดไป""งั้นเรามาเริ่มกันเลยก็ได้นะ" ฉันบอกเขาไป"เริ่มอะไร"แต่เขายังไม่เข้าใจค่ะ"เริ่มมีน้องให้น้องลินไง""จริงดิ""อื้มมมม หลังจากที่น้องลินสามารถนอนคนเดียวได้นะ ถ้าไม่ได้ก็อดทำ"และคืนนั้นเขาก็เป็นคนพาน้องลินเข้านอนแต่ด้วยความไม่คุ้นเคยห้องใหม่ทำให้ลูกสาวไม่กล้านอนคนเดียวสุดท้ายเราก็มานอนเตียงเดียวกัน น้องลินนอนตรงกลางระหว่างฉันกับเขาเ
วาโย....."อ๊าาา มันเจ็บ""ก็เราไม่ได้มีอะไรกันมาตั้งนานมันก็ต้องเจ็บสิ""ทำไงดีล่ะน้ำไม่ไหวแล้วโยช่วยหน่อย"ผมคงต้องทำให้เธอผลิตน้ำหวานออกมาให้มากทีสุดเพื่อเป็นการเบิกทางให้น้องชายผมเข้าไปข้างใน ผมลุกขึ้นนั่งและจับเธอมาจูบอีกครั้งมือทั้งสองก็คอยบีบเคล้นหน้าอกของเธอนิ้วก็คอยเขี่ยจุกนมของเธอไปมาเบาๆ ผมเลื่อนริมฝีปากลงมาครอบครองหน้าอกของเธอทั้งดูดทั้งเลียสลับไปมาทั้งสองข้างจนเธอเริ่มทนไม่ไหว ผมรับรู้ได้จากน้ำที่มันเริ่มไหลออกมาจากน้องสาวของเธอเพราะมันหยดลงตรงหน้าขาผมพอดี"อื้มมมมโยน้ำเสียวจังโยดูดแรงๆค่ะ" เธอขอผมดูดนมเธอแรงๆผมก็ทำตามที่เธอบอกทั้งดูดทั้งกัดจนเธอทนไม่ไหวปลดปล่อยน้ำหวานของเธอออกมา ผมเลยไม่รอช้าจับน้องชายของผมเสียบเข้าไปในร่องรักของเธอทันทีจนเธอร้องครางออกมาเพราะมันยังมีความคับแน่นอยู่แต่ไม่มากเท่าครั้งแรก"อ๊าาาา โย อย่าแทงลึกน้ำจุก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงของคนที่ใกล้หมดแรง"ขอโยเอาแรงๆนะครับ" เมื่อเธอตั้งสติได้เธอก็อนุญาติตามที่ผมขอ"อื้มมมมแรงๆเลยน้ำพร้อมแล้ว" ผมยิ้มให้กับเธอก่อนจะเริ่มจังหวะรักที่รุนแรง ผมเด้งเอวใส่เธอที่อยู่ด้านบนไม่ยั้ง จนร่างกายเธอสั่นคลอนแทบทรงตัวไม่อยู
น้ำใส....ฉันมองภาพพ่อลูกกอดกัน มันเป็นภาพที่สวยงามมากจริงๆ ฉันคิดไม่ผิดที่พาน้องลินกลับมาเวลาต่อมา.....ฉันเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับป้าแจ่มที่กำลังยืนรอฉันอยู่วาโยคงโทรมาบอกป้าแจ่มว่าฉันกลับมา"คุณน้ำกลับมาแล้ว ฮืออออ คุณน้ำไปอยู่ที่ไหนมาคะป้าเป็นห่วงคุณน้ำมากๆ เลย แล้วคุณหนูของป้าอยู่ไหนคะ""โยกำลังอุ้มแกเข้ามาค่ะ แกไม่ยอมลงจากรถ""โถคุณหนูของป้า" สักพักเขาก็อุ้มลูกสาวเข้ามาน้องลินเกาะคอเขาไม่ยอมปล่อยเลยค่ะป้าแจ่มขออุ้มก็ไม่ยอมบอกจะให้ปะป๊าอุ้มคนเดียว ส่วนเขาก็ได้แต่ยิ้มดีใจที่ลูกติดเขาตั้งแต่วันแรก"คุณโยยิ้มได้แล้วเหรอคะ ป้าไม่เห็นคุณโยยิ้มแบบนี้มาหลายปีแล้วนะคะ""โดนเมียทิ้งแถมยังหอบลูกหนีไปอีกป้าจะให้ผมยิ้มเหรอครับ""ก็ทำตัวเองทั้งนั้นนี่คะจะโทษใครล่ะ""ค๊าบบบบผมผิดไปแล้วค๊าบบบ""ปะป๊าขาน้องลินอยากกินขนมค่ะ""เดี๋ยวปะป๊าสั่งให้นะคะ แล้วน้องอยากได้อะไรอีกคะ""อย่าตามใจลูกมากนะโย""ก็ลูกอยากกิน""ตามใจ" แววเอาแต่ใจมาละค่ะลูกสาวถ้าปะป๊าจะตามใจขนาดนี้ตอนนี้ฉันเดินตามเขาขึ้นมาข้างบนเขาบอกจะพาไปดูห้องลูกที่เขาทำไว้ ส่วนลูกสาวตอนนี้ป้าแจ่มพาไปเล่นอยู่ที่สระว่ายน้ำ ทั้งที่ตอนแรกบอกกลัว
วาโย....."คุณโยคะ ฟ้าว่าเราไปกันเลยมั้ยคะเดี๋ยวคุณเฉินจะรอนาน""อืมมม" ผมดูนาฬิกาใกล้จะได้เวลานัดลูกค้าแล้ว"มาค่ะเดี๋ยวฟ้าช่วยถือสูทให้"" ไม่เป็นไรผมถือเอง คุณฟ้าไปเตรียมเอกสารของคุณเถอะ""ฟ้าเตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ""งั้นคุณออกไปรอผมข้างนอกก่อน ผมเก็บของสักห้านาทีจะตามออกไป""ให้ฟ้าช่วยมั้ยคะ""ไม่เป็นไรขอบคุณมาก""เอ่ออ ค่ะ ค่ะ" ผมมองฟ้าลดาที่กำลังเดินออกประตูไปผมว่าผมควรจะหาเลขาคนใหม่แล้วย้ายฟ้าลดาไปทำงานแผนกอื่นแทน ผมเริ่มอึดอัดกับการกระทำที่เริ่มจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ ของเธอตึ๊ดดดดดดด""คุณโยคะมีแขกมาขอพบค่ะจะให้เข้าพบมั้ยคะเธอบอกเธอชื่อ..""ผมกำลังจะไปพบลูกค้าให้เค้ามาพบผมพรุ่งนี้นะครับ""ค่ะคุณโย (เอ่ออ คุณน้ำใสคะคุณวาโยบอกให้มาพบพรุ่งนี้นะคะ /ค่ะ ขอบคุณค่ะ) " ตึ๊ดดดดดดดดดดนั่นพนักงานของผมกำลังคุยกับใคร?? น้ำใส??? เสียงนั้นผมจำได้ผมรีบวิ่งออกจากห้องและรีบลงไปข้างล่างทันทีผมมั่นใจว่าต้องเป็นน้ำใสของผมเธอกลับมาหาผมแล้ว ผมไม่สามารถรอลิฟท์ได้ใจผมมันเต้นแรงมากขอให้เป็นน้ำใสเถอะ แต่พอลงมากลับไม่เจอผมถามพนักงานที่โทรขึ้นไปหาผมเมื่อกี้เธอบอกว่าน้ำใสเพิ่งออกไปเมื่อครู่นี้เธอมากับเด็กผู้ห
วาโย......"น้ำ เธอกับลูกไปอยู่ที่ไหน" ผมนั่งมองดูรูปของน้ำใสที่ผมเคยถ่ายเอาไว้ตอนที่เราไปเที่ยวกันสามปีแล้วที่เธอหายไปผมตามหาทุกที่ก็ตามหาไม่เจอ ผมมาอยู่ในห้องของลูกที่ผมสร้างไว้เพื่อรอวันที่น้ำกลับมาผมหยิบสมุดบันทึกสีชมพูขึ้นมาเปิดดูเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้มันเป็นสมุดฝากครรภ์ของน้ำใสน้ำตาผมก็ไหลออกมาทุกครั้งที่เปิดดูตอนนี้ลูกผมน่าจะสองขวบกว่าแล้วแกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายผมก็ไม่รู้ผมเอาสมุดวางไว้บนหน้าอกแล้วเอามือวางทับไว้ก่อนจะหลับตาลงผมทำแบบนี้ทุกคืนมาตลอดสามปีที่เธอหายไป ผมจำได้ดีในวันที่เธอหายไปวันนั้นผมออกไปทำงานปรกติน้ำใสก็ตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้ผมกลางวันเธอก็จะเอาอาหารกลางวันไปให้ที่บริษัทจากนั้นเธอก็บอกว่าจะไปซื้อของแล้วจะกลับไปรอผมที่บ้านก่อนกลับเธอกอดผมและบอกรักผม แต่พอผมกลับมาที่บ้านผมหาเธอไม่เจอเธอไม่อยู่แล้วเสื้อผ้าของเธอหายไปผมรีบไปถามป้าแจ่มแกก็บอกไม่รู้เพราะออกไปทำธุรระข้างนอกเพิ่งกลับเข้ามาก่อนหน้าผมไม่ถึงชั่วโมง สรุปคือเธอหนีไปครับ ผมมาเจอจดหมายที่เธอเอาวางไว้ใต้หมอนของผม"โย น้ำขอโทษนะที่ต้องไปโดยไม่ได้ลา น้ำสัญญาว่าจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดรักโยนะคะ" ผมถาม