เข้าสู่ระบบแชร์
11.งานใหม่ชุดใหม่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-13 14:00:27ทิวาขับรถมารับเจ้านายที่หน้าบริษัท เมคินเดินออกมาพอดีเขาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งคู่กับคนขับอย่างรวดเร็ว
“บอสควรนั่งข้างหลังนะครับ” ทิวาบอกอย่างสุภาพ
เมคินหัวเราะแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย
“จะนั่งตรงไหนก็เหมือนกัน ออกรถได้แล้วพี่หิว”
“บอสจะไปร้านไหนครับ ผมไม่ค่อยรู้ทาง”
“ขับออกไปก่อน เดี๋ยวพี่บอกทางให้”
“แค่บอกมาก็ได้ เดี๋ยวผมขับถามGPSเอง”
“นายเชื่อ GPS มากกว่าพี่เหรอ”
“เปล่าครับ”
เมคินบอกให้ชายหนุ่มที่ควบตำแหน่งเลขาและคนขับรถจอดริมถนนแห่งหนึ่ง ถอดสูทออกพาดไว้กับเบาะรถ จากนั้นก็พาเดินลัดเลาะเข้ามาในซอยแคบๆ
“ร้านนี้เหรอครับ”
“อือร้านนี้แหละพี่กินตั้งแต่เรียนแล้ว ผัดซีอิ๊วร้านนี้อร่อยที่สุด ทิวจะกินอะไร เอาเมนูไหม” เมคินทำท่าจะเดินไปหยิบเมนูที่ว่างอยู่อีกโต๊ะ
“ไม่เป็นไรครับบอสเดี๋ยวผมไปหยิบเอง”
“อยู่นอกบริษัทไม่ต้องเรียกแบบนั้น”
“ครับ”
ทิวารับคำแล้วเดินไปสั่งอาหารกับแม่ค้า แวะหยิบน้ำเปล่าในตู้แช่มาสองขวด
“ไม่กินน้ำอัดลมเหรอ”
“ไม่ครับ พี่ล่ะ ผมหยิบตามความเคยชิน”
“น้ำเปล่านั่นแหละ”
ขากลับจากทานอาหารกลางวันเมคินเปลี่ยนมาเป็นคนขับ ทิวาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่อยากขัดใจเขา
“เราเปลี่ยนร้านได้ไหมครับพี่คิน” ทิวามองราคาเสื้อเชิ้ตแต่ละตัวแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า มันคงไม่แพงสำหรับเมคิน แต่สำหรับเขาราคานี้ซื้อตามตลาดนัดได้ไม่ต่ำกว่า 5 ตัว
“จะเปลี่ยนก็ได้ แต่นายช่วยพี่เลือกหน่อยสิ”
“ครับ พี่คินชอบสีไหนครับ”
“ขาว น้ำตาล”
“ผมเห็นในตู้มีเยอะแยะ”
“นั่นเก่าแล้ว”
“ปกติพี่ทำยังไงกับเสื้อผ้าเก่าที่ไม่ใส่แล้ว”
“ก็เอาไปใส่กล่องที่บริษัท วันหลังพี่จะชี้ให้นายดู ถ้ามีอะไรที่ไม่ได้ใช้ และคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นก็เอาไปใส่ในนั้นไว้”
“ดีเหมือนกันะครับ” ทิวาชื่นชมความคิดเขา เพราะเสื้อผ้าที่เมคินใส่แต่ละตัวยังดูใหม่มาก”
“แต่นายไม่ต้องไปแย่งกับคนอื่นนะ เพราะนายใส่เสื้อพี่ไม่ได้หรอก”
“ผมรู้หรอกน่า” เพราะตัวเขาเล็กกว่าเมคินไปหนึ่งไซร์และส่วนสูงก็น้อยกว่า
“นายว่าตัวนี้สวยไหม” เมคินหยิบเชิ้ตสีฟ้าอ่อนให้เขาดู
“สวยครับ แต่ไม่เหมาะกับพี่”
“ทำไม”
“มันดูหวานไปนิด อย่างพี่คินต้องตัวนี้เลย”
ทิวาทาบเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าลงบนตัวเขา เมคินใจเต้นแรงจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน
“สวยดีนะ”
“เอาไหม แต่มันไม่ใช่สีที่พี่ชอบนะ”
“นายว่าไงล่ะ”
“ไม่รู้สิ ผมไม่ใช่คนใส่”
“นายชอบสีกรมเหรอ”
“เปล่าครับ ผมแค่คิดว่าพี่ใส่สีนี้น่าจะหล่อดี”
“แล้วสีที่ใส่ตอนนี้ไม่หล่อเหรอ”
“หล่อสิ พี่คินใส่อะไรก็หล่อทั้งนั้นแหละ” พอชมเขาแล้วทิวาก็เขินตัวเอง จึงรีบเดินไปเลือกเนกไทที่อยู่อีกมุม
ระหว่างที่ทิวากำลังเลือกเนกไท ชายหนุ่มก็เลือกเสื้อเชิ้ตส่งให้พนักงานอีกหลายตัว
“พี่คิน จะซื้ออะไรอีกไหมครับ”
“ร้านนั้นไง”
เมคินเดินนำไปยังร้านสูทสำเร็จ ปกติตัวเองจะใส่แต่สูทสั่งตัดจากร้านประจำแต่เพราะรอไม่ได้เขาเลยต้องมาใช้บริการที่นี่
“พี่คินครับ ผมว่ามันเยอะไปแล้วนะครับ”
“เยอะที่ไหน นายต้องไปทำงาน 6 วันต่อสัปดาห์นะ พี่จะให้เลขาใส่สูทชุดเดิมไปทำงานได้ยังไง”
“ผมจะค่อยๆ ผ่อนจ่ายให้พี่”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เอาไปเบิกบริษัทก็ได้”
“เบิกเหรอครับ”
“อือ ทำไม”
“นั่นยิ่งแย่ไปใหญ่เลยนะ เพราะเท่ากับผมเอาเปรียบบริษัท”
“งั้นนายผ่อนกับพี่”
“ครับ” เพราะยังไงเขาก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว
เมคินนึกเอ็นดูทิวาเป็นอย่างมาก เพราะตลอดเวลาที่ซื้อของด้วยกันชายหนุ่มจะเอาแต่บ่นเรื่องราคาและความคุ้มค่า จนเขาต้องบอกเขารวยมากทิวาถึงเลิกบ่น
ทิวารับหน้าที่เขาของไปเก็บที่รถส่วนเมคินจะไปรอที่ร้านอาหารชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้า
พอเดินผ่านร้านนาฬิกาก็แวะเข้าไปดูก่อนจะเลือกเรือนที่ราคาไม่แพงมากเพราะรู้ว่าทิวาจะต้องบ่นแน่ถ้าเขาซื้อของแพงให้ เมคินไม่ใช่คนที่ชอบซื้ออะไรให้คนอื่น แต่เหตุผลที่ซื้อของให้ทิวาก็เพราะอยากให้เขาดูดีในสายตาคนอื่น การทำงานเป็นเลขาของรองประธานอย่างเขามักมีโอกาสได้ออกไปเจอผู้คนแทบทุกวัน การเตรียมตัวให้พร้อมอยู่เสมอจะทำให้ทิวามีความมั่นใจมากขึ้นและไม่รีบลาออกเหมือนคนอื่น
“อยากซื้ออะไรเพิ่มไหม”
“ไม่ล่ะครับ แค่นี้ก็ไม่รู้ต้องผ่อนกี่ปีถึงจะหมด” ทิวาบ่นไปเรื่อย เมคินบอกเขาว่าจะให้ผ่อนแค่เดือนละสองพันเพราะกลัวเขาจะไม่มีเงินไปใช่อย่างอื่น
“ขนมปังล่ะ หมดหรือยัง”
“เหลืออีกนิดหน่อยครับ จะซื้อไปเลยก็ได้”
เมคินเดินตามชายหนุ่มไปยังซูเปอร์ชั้นล่างสุดติดกับทางออก
“ปกติตอนเช้านายกินอะไร”
“ถ้าตื่นเช้าก็แซนด์วิช ขนมปัง ไข่ดาวหรือไม่ก็ข้าวต้ม ถ้าตื่นสายก็ข้าวราดแกง ส่วนพี่ผมว่าแค่กาแฟอย่างเดียว” เพราะเขาไม่เห็นอะไรในครัวของเขาเลย
“แค่นั้นก็อยู่ท้องแล้ว อีกอย่าตอน 10 โมงคุณวีณาก็หาของว่างมาให้อยู่ดัน่แหละ”
“จะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะขอทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ รับรองว่ากลิ่นไม่รบกวนแน่นอน”
“เอาสิ ว่าแต่นายจะทำอะไรล่ะ เอาง่ายๆ จะได้ไม่ต้องตื่นเช้า
“ครับ แค่ปังปิ้ง ไส้กรอก ไข่ดาว ทำแป๊บเดียวก็เสร็จ”
“งั้นไปซื้อของกัน”
กว่าทั้งสองจะซื้อของเสร็จและกลับมาถึงคอนโดก็เกือบสองทุ่ม เมคินเรียกแม่บ้านประจำคอนโดให้รีบมาเอาผ้าไปซักเพราะอยากให้ทิวาได้ใส่พรุ่งนี้
“พี่คินครับ ผมขอคุยด้วยได้ไหม” ทิวาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็มานั่งบนโซฟาตัวเล็กที่กั้นระหว่างโต๊ะทำงานของเมคินกับเตียงนอนของเขา
“อือ ว่ามาสิ”
“ชุดที่ผมใส่วันนี้มันแย่มากเลยเหรอครับ” เป็นครั้งแรกที่ทิวารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง
“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น”
“ก็พี่นั่นแหละ”
เป็นครั้งแรกที่ทิวาแสดงสีหน้าและท่าทางไม่พอใจเขาเป็นอย่างมาก เมคินเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์แบบพกพาแล้วเดินอ้อมมานั่งข้างๆ ทิวา
“ชุดที่นายใส่มันไม่ได้แย่ เพียงแต่พี่อยากให้นายใส่อะไรที่มันเหมาะกับนาย”
“ยังไง”
“นายเป็นคนหน้าตาดี บุคลิกดี อีกอย่างเราจะได้ใส่เหมือนกันไง”
“ใส่เหมือน ทำไมต้องใส่เหมือนด้วย พี่หน้าตาดี หุ่นดีขนาดนี้แล้วให้ผมใส่เหมือนพี่ นี่มันฆ่ากันชัดๆ”
“พี่ไม่เข้าใจ”
“ก็เวลาผมเดินไปกับพี่จะมีใครมองผมไหมล่ะ”
“กลัวสาวๆ ไม่มอง”
“มันไม่ใช่แบบนั้น คือพี่ลองนึกภาพดูนะคนสองคนแต่งตัวเหมือนกันทุกอย่าง อีกคนสูงหุ่นดีหล่อเข้ม อีกคนตัวเล็กหน้าจืดอย่างกับคนอมโรค”
คำพูดของทิวาทำเอาเมคินหัวเราะลั่นห้อง
“แค่นึกภาพพี่คินยังหัวเราะลั่น”
“นายก็พูดเกินจริง นายเองก็หล่อ แต่มันคนละแบบกับพี่จะเปรียบเทียบแบบนั้นทำไม จำไม่ได้เหรอครั้งแรกที่พี่เจอนายแล้วเข้าไปทักก็เพราะใบหน้าหล่อสไตล์เกาหลีของนายนั่นแหละ”
ทิวาพยักหน้าเข้าใจ เพราะมีหลายคนที่บอกว่าเขาหน้าออกไปแนวเกาหลี แต่เขารู้สึกไม่ชอบใจเลย เพราะมันทำให้เขาคิดว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นลูกครึ่งอะไรกันแน่
“เอาล่ะ พี่จะนอนแล้วนายก็ควรรีบเข้านอนพรุ่งนี้จะตื่นมาทำอาหารเช้าไม่ใช่เหรอ”
“ครับพี่”
“พี่สัญญาเลยก่อนแต่งตัวทุกวันพี่จะดูก่อนว่านายใส่ชุดไหนจะได้ไม่ใส่เหมือนกันโอเคไหม”
“โอเคครับ”
ทิวายิ้มออก เขาเดินไปส่งเมคินที่ประตูห้อง จากนั้นปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอน การได้คุยกับใครสักคนก่อนนอนมันทำให้เขารู้สึกดีจนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
บทล่าสุด
ขอโทษทีเลขาคนนี้ผมจอง 60.ท่ามกลางหมู่ดาว nc25+++ (ตอนจบ)
“พี่คิน เราจะเป็นไข้เลือดออกกันไหมครับ เราไม่มียากันยุง”“เดี๋ยวพี่โทรไปขอทางรีสอร์ตให้ อย่าเพิ่งออกไปนะเดี๋ยวโดนยุงกัดตัวลายขึ้นมาผิวสวยจะเสียหมด”รอไม่นานพนักงานของรีสอร์ตก็เอายากันยุงกับไฟแช็กมาให้ เมคินรับมาพร้อมกับมอบเงินให้เล็กน้อยค่าเสียเวลาเขาเดินออกไปจุดยากันยุงไว้หลายจุดเพราะกลัวว่ายุงจะมากัดผิวสวยๆ ของคุณเลขา“รอสักพักค่อยออกไปนะครับ พี่ขอล้างมือก่อน”“ครับ” เสียงทิวาขานรับขณะที่กำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงพอเมคินเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งสองก็หอบหมอนและผ้าห่มเดินออกไปบริเวณสระว่ายน้ำซึ่งมีเตียงอาบแดดอยู่ด้านริม“พี่คินว่าเราจะเห็นดาวตกไหม”“ก็น่าจะเห็นอยู่นะ” เมคินไม่ได้สนใจฝนดาวตก แต่เพราะอีกคนอยากเห็นก็เลยต้องออกมานอนตากน้ำค้างอย่างนี้ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาวก็จริง แต่ทุกดวงยังคงประดับอยู่บนท้องฟ้า“ทิวครับ ง่วงหรือเปล่า”“นิดหน่อยครับ”“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ”“ยังไหวครับพี่ แต่ถ้าผมเผลอหลับพี่คินอย่าทิ้งผมไว้ตรงนี้คนเดียวนะ”“ใครจะทิ้งได้ลงล่ะครับ” เมคินหันมาบอกคนรักที่อยู่เตียงใกล้ๆ กันตาคู่สวยของเลขาคู่ใจยังคงจ้องไปบนท้องฟ้า ส่วนส
ขอโทษทีเลขาคนนี้ผมจอง 59.ผมขอเลขาคืนนะครับ
ตลอดสองเดือนที่คุณจางหยวนเข้ามาในชีวิตของทิวา เมคินต้องใช้ความอดทนอย่างมาก เพราะรู้สึกเห็นใจที่เขากับลูกเพิ่งจะได้เจอกัน แต่พอเวลาผ่านไปเขาเองก็เริ่มทนความรู้สึกนี้ไม่ได้ และตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าห้องทำงานของคุณจางหยวน“สวัสดีครับคุณเมคิน ไม่คิดเลยว่าบริษัทผมจะมีโอกาสต้อนรับคุณ”“สวัสดีครับคุณจาง ผมมาหาทิวาครับ”“อ้อ มาหาลูกชายผมนั้นเอง เดี๋ยวผมเรียกให้นะ”“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปหาเองได้ ผมแค่แวะมาทักทายและจะมาบอกว่าต่อนี้ไปผมจะไม่ให้ทิวามาทำงานกับคุณอีกแล้ว”“ทำไมละครับ เขาเป็นลูกผมอีกหน่อยเข้าต้องมาทำงานแทนผม”“แต่มันยังไม่ถึงเวลาครับ คุณยังแข็งแรงอยู่เลยแล้วอีกอย่างคุณก็รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”“ใช่ผมรู้และก็ไม่ได้กีดกันสักหน่อย”“ไม่ได้กีดกันครับ แต่ช่วงนี้คุณแทบจะไม่ปล่อยให้เข้าไปทำงานกันผมเลย ผมแค่มาทวงเลขาคืน”“ตายจริง ผมคงลืมไปว่าเขาเป็นเลขาของคุณด้วย คิดแต่ว่าเป็นคนรักกัน”“ทิวเป็นทั้งสองอย่างนั่นแหละครับ”“ผมชอบที่คุณพูดตรงๆ กับผมนะ เอาล่ะ ตอนนี้ทิวาก็เรียนรู้งานมากแล้ว ที่ผมยอมให้เขากลับไปก็เพราะว่างานที่นี่มันค่อนข้างลงตัวแล้ว เขาแค่อาจต้องเข้ามาประชุมบ้างก็เท่านั้น
ขอโทษทีเลขาคนนี้ผมจอง 58.เผชิญหน้า
หลังจากที่ผลตรวจดีเอ็นเอคุณจางหยวนก็ดีใจมาก เขาอยากให้ครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้า ครอบครัวที่คิดว่าเสียไปแล้วเมื่อยี่สิยกว่าปีก่อน แล้ววันนี้ได้มาเจอกันอีกครั้งอย่างพร้อมหน้า พ่อ แม่ ชายวันห้าสิบกว่าก็ออกอาการดีใจเหมือนกับเด็กๆ ที่ได้ของเล่นเลยทีเดียวเขาพูดจาหว่านล้อมจนคุณลักษิกายอมขึ้นมากรุงเทพ แม้เธอจะยังจำเรื่องในอดีตได้แต่ก็ยอมเดินทางมาเพราะอยากจะเจอกับทิวาอีกครั้งครั้ง ตอนนี้นอกจากรูปถ่ายใบนั้นแล้วคุณจางหยวนยังมีรูปที่ทั้งสองคนถ่ายด้วยกันที่โรงเรียน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับเธอ และยังมีรูปถ่ายอีกหลายรูปที่ลูกชายและลูกสาวบุญธรรมส่งมาให้ทางอีเมล ลักษิกาเลยเริ่มเปิดใจยอมรับเขาทีละนิด เพราะทุกรูปที่เขามีนั้นดูเหมือนว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักกันจริงๆวันนี้ทิวาเลยนัดทั้งสองคนให้มาที่บ้านของเมคิน เพราะทุกคนที่นี่ก็คือครอบครัวของเขา“พอครับ แม่ครบ นี่คุณจางหยวนกับคุณลักษิกาครับ” เขาเรียกคุณเมฆาและคุณจีรญาว่าพ่อและแม่อย่างเต็มปากในขณะที่เรียกพ่อแม่แท้ๆ ว่าคุณ ทำให้เมฆารู้ในทันทีว่าทิวายังไม่เปิดใจยอมรับทั้งสองมากนัก“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณจางหยวนคุณลักษิกา” เมฆากล่าวทักทาย“ยินดีท
ขอโทษทีเลขาคนนี้ผมจอง 57.ยอมรับแค่ผล
เมคินเลขาคู่ใจกลับมาทำงานกันตามปกติ ส่วนคุณจางหยวนนั้นยังขออยู่ที่เชียงใหม่ต่อ ทิวาโล่งใจที่เขาไม่กลับมาด้วยเพราะตัวเองยังคงสับสนกับทุกเรื่อง“บอสครับบ่ายนี้มีประชุมกับฝ่ายวางแผนกลยุทธ์นะครับ แล้วตอนเย็นก็ต้องมีงานเลี้ยงรุ่นนะครับ” ทิวาเดินถือกาแฟมาให้กับเจ้านายพร้อมบอกตารางการทำงานของบ่ายวันนี้อย่างเคย“ลืมไปสนิทเลย ทิวเปลี่ยนใจไปกับพี่ไหม” เมคินรั้งให้คนรักมานั่งบนตัก กดจมูกไปยังแก้มเนียนชายหนุ่มมักจะฉวยโอกาสอย่างนี้ทุกครั้งที่ทิวาเอากาแฟเข้ามาให้“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ไปด้วยพี่จะได้สนุกเต็มที่”“ไม่กลัวพี่ไปเจอคนอื่นเหรอ”“คนเขารู้กันทั้งเมืองว่าพี่มีเจ้าของแล้ว ผมอยากจะรู้จังว่าใครมันจะกล้าเข้ามาหาพี่”“ไม่แน่นะทิว คนเราบางทีก็อยากท้าทาย”“ก็จริงนะครับ แต่ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดังหรอก”“แสดงว่าเชื่อใจพี่”“แน่นอนครับ ผมเชื่อว่าพี่จะไม่มีคนอื่น เพราะฉะนั้นพี่อย่าทำลายความเชื่อใจของผม”“ใครจะทำอย่างนั้น”“ผมต้องออกไปแล้วหายเข้ามานานเดี๋ยวคุณวีณาสงสัย”“คนรักกันจะอยู่ด้วยกันนานหน่อยไม่น่ามีปัญหานะ ทิวย้ายเข้ามานั่งทำงานในห้องดีไหม”“อย่าเลยครับ ผมกลัวพี่เห็นหน้าผมทั้งกลางวันกลางคืนแล้ว
ขอโทษทีเลขาคนนี้ผมจอง 56.ความจริงที่ไม่อาจเลี่ยง
ทิวากลับมายังคอนโดด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขาไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่ได้ยินมาจากปากของชายคนที่มาอ้างตัวว่าเป็นพ่อ แต่พอเห็นรูปถ่ายที่ชายคนนั้นเอามาให้ดูแล้วก็เริ่มไม่มั่นใจ ผู้หญิงในรูปถ่ายหน้าตาเหมือนเขาราวกับเป็นฝาแฝดถ้าเขาใสวิกผมยาวก็คงแทบจะกลายเป็นคนเดียวกัน“อย่าเพิ่งคิดมาเลยทิว รอผล DNA ก่อนดีกว่า”“มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมเป็นลูกเขาจริงๆ”“ถ้าให้ตอบในมุมมองของพี่นะ มันก็ดีที่เรารู้ว่าพ่อเราเป็นใคร และเท่าที่ฟังคุณจางหยวนก็ไม่ได้ทิ้งทิวไป แต่มันเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้น คนที่จะให้คำตอบได้ก็คือแม่ของทิว ถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่ท่านก็คงจะเห็นทิวผ่านตามสื่อบ้างแล้ว”“พี่หมายความว่าแม่ผมอาจตายไปแล้วใช่ไหมครับ” เสียงของทิวาสั่นเครือ แม้ที่ผ่านมาจะอยู่มาได้โดยไม่มีพ่อและแม่ แต่พอมาได้ยินเรื่องราววันนี้ก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอยากเจอผู้ให้กำเนิด อยากรู้ว่าท่านอยู่สุขสบายดีไหม“พี่ขอโทษ” พอพูดออกไปแล้วก็รู้สึกผิด เขาไม่น่าไปตั้งข้อสงสัยแบบนั้นเลยจริงๆ“ถ้าแม่ยังอยู่ก็คงเห็นผม ขนาดแม่ครูที่ไม่ค่อยมีเวลาดูทีวียังเคยเห็นเลย”“จริงสิ เราลองถามแม่ครูดูไหมบางทีอาจมีเบาะแส”“อย่าเลยครับพี่คิน เอาเรื่องคุ
ขอโทษทีเลขาคนนี้ผมจอง 55.ชายแปลกหน้าจากปักกิ่ง
ในแต่ละวันเมคินและทิวาก็ยังคงใช้ชีวิตตามปกติ ทุกอย่างกำลังเป็นได้ด้วยดี ทั้งเรื่องงานและเรื่องของความรัก ยิ่งได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทั้งสองก็ยิ่งรักและเข้าใจกันมากขึ้นชีวิตที่กำลังลงตัวของทิวากำลังจะเปลี่ยนไปเมื่ออยู่ๆ ชายชาวจีนคนหนึ่งก็บอกว่าอยากเจอเขา โดยชายคนนั้นติดต่อผ่านทางบริษัทโฆษณาของเมลดาทิวาไม่เคยมีคนรู้จักอยู่ที่นั่น และก็ไม่รู้ว่าชายคนนั้นอยากเจอตนเองด้วยเรื่องอะไร แต่เพราะอีกฝ่ายยินดีที่จะบินมาที่เมืองไทย ชายหนุ่มก็เลยตอบตกลงที่จะให้เขาเข้ามาพบวันนี้ชายคนนั้นเดินทางมาจากปักกิ่งเพื่อขอพอกับทิวา โดยนัดกันที่ห้องอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่งเมคินและทิวามาถึงโรงแรมตรงเวลานัดพอดี แต่เขาคนนั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว“สวัสดีครับ คุณทิวา ผมชื่อจางหยวน” เขากล่าวทักทายด้วยภาษาไทยที่ชัดแจ๋ว“สวัสดีครับผมทิวา คุณคงรู้อยู่แล้วและนี่เมคินคนรักของผมครับ” ทิวาแนะนำตัวเองและคนรักให้กับชายแปลกหน้าด้วยสถานะที่ทั้งสองไม่เคยปิดบัง“ครับ เชิญนั่งก่อน ผมสั่งอาหารแล้ว เราทานไปด้วยคุยไปด้วยก็ได้”“ผมว่าคุยรีบคุยธุระของคุณดีกว่าครับ เราสองคนยังไม่หิว”“ผมอยากคุยกับคุณตามลำพังมากกว่า”“เสียใจครับ ผมคงให้คุ
