ตอนที่ 1 ฟ้าหลังฝน (2)

ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆทีเถอะเธอจะได้เริ่มต้นสิ่งใหม่อย่างมีความสุขอีกครั้ง การทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเลขาผู้บริหารสูงสุดที่บริษัทเดินเรือขนส่งสินค้ายักษ์ใหญ่ระดับภาคพื้นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นี่ก็ผ่านมาแล้วเกือบหนึ่งเดือนเต็มที่ได้รับโอกาสอันดีงาม ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะผ่านการสัมภาษณ์งานแล้วมาถึงจุดนี้ได้ ตอนส่งใบสมัครก็แค่ลองและตัดสินตัวเองไปแล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางได้ทำเด็ดขาด แต่ใครจะคิดล่ะว่าเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์เธอได้รับโทรศัพท์จากฝ่ายบุคคลให้มาสัมภาษณ์ วันต่อมาผู้จัดการก็โทรมาแจ้งด้วยตัวเองเลยว่าเธอสามารถเริ่มงานได้ในอาทิตย์หน้า โปร์ไฟล์เธอไม่ได้ดีมาก ประสบการณ์การทำงานก็ใช่ว่าจะมี เงินเดือนก็ได้สูงลิบมากกว่ามาตราฐานที่กำหนดไว้สองเท่า แม้ว่าจะเป็นแค่ผู้ช่วยเลขาตัวเล็กๆก็ตาม เดิมทีเธอไม่ได้เลือกสมัครตำแหน่งนี้ พอถามฝ่ายบุคคลก็บอกว่าเธอมีคุณสมบัติที่เหมาะสมกว่าตำแหน่งที่สมัครไปเสียอีก ครั้นจะคัดค้านก็ใช่ที่เพราะกลัวเรื่องมากแล้วจะพาลชวดงานที่มั่นคงเธอเลยตัดสินไปว่าโชคช่วย ฟ้าท่านเมตตาหลังจากเจอเรื่องแย่ๆมา

จนตอนนี้เธอก็ยังไม่มีโอกาสได้พบกับบอสใหญ่คนจ่ายเงินเดือนเลยสักครั้งแม้ว่าจะนั่งทำงานอยู่หน้าห้องของเขามาจะครบเดือนแล้วก็ตาม ทราบจากเลขาตัวจริงว่าเขาเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมาก บางครั้งก็อยู่เป็นเดือนๆเลยในแต่ละประเทศที่ไป เพราะธุรกิจของเขากระจายอยู่หลายแห่ง แต่ถึงเจ้าตัวไม่อยู่ดูแลทุกอย่างก็เป็นระบบระเบียบเพราะมีการจัดการที่ดี การทำงานของเธอก็ไม่ค่อยจะมีอะไรมากช่วยพิมพ์งาน จัดเรียงนั่นนี่ บางครั้งก็เดินส่งเอกสารเป็นครั้งคราว งานน้อยแต่จ้างแพงถือเป็นโชคของเธอจริงๆนั่นแหละ เพื่อนร่วมงานก็ให้ความเป็นกันเองดีมากแม้ว่าวันๆหนึ่งทั้งชั้นจะนั่งกันอยู่แค่สองคนก็ตาม ถ้าอยู่คนเดียวก็ดูโหวงเหวงยังไงก็ไม่รู้ หรูหราสมเป็นชั้นของผู้บริหารสูงสุด แบ่งแยกโซนไว้เป็นอย่างดีและไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะขึ้นมายุ่มย่ามบนนี้ได้หากไม่ผ่านการนัด

ในแต่ละวันมีอะไรให้ทำเพลินๆสมองเลยพอจะไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้นมากนัก ยอมรับตรงๆเลยว่ายังทำใจไม่ได้กับการสูญเสียสิ่งมีค่าในชีวิตลูกผู้หญิงไป เรื่องนี้เธอเก็บเงียบไม่ปรึกษาหรือบอกใครทั้งนั้นกระทั่งเพื่อนสนิท ก้าวขาออกจากคอนโดนั้นได้ก็รีบกวาดสายตามองหาเข้าร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินเป็นอันดับแรกเพื่อป้องกันการตั้งครรภ์ที่ไม่พึงประสงค์ โชคดีที่มันอยู่ใกล้กับคอนโดเลยไม่ต้องใช้เวลาในการเดินตามหานาน หลังจากได้สิ่งที่ต้องการและกินมันเสร็จเรียบร้อยเธอก็ตรงดิ่งไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเลือด เดชะบุญที่มันไม่มีโรคร้ายตามมาไม่อย่างนั้นเธอคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แน่

ตั้งแต่นั้นก็บอกกับตัวเองไว้ว่าต้องเข้มแข็งและก้าวผ่านมันไปให้ได้ก็ต้องทำให้ได้เพราะชีวิตต้องเดินหน้าต่อถ้ามัวแต่จมปรักจะมีความสุขที่แท้จริงได้ยังไงกัน เธอห้ามร้องไห้ออกมาโชว์คนอื่นเด็ดขาดนะยัยดาริน เธอต้องยิ้มและสดใสเข้าไว้ สู้ๆ เธอชอบเตือนสติของตัวเองแบบนี้ในใจอยู่เสมอยามคิดถึงมัน แต่เอาเข้าจริงพอได้อยู่คนเดียวมันก็ชอบหวนคิดมันจึงต้องคอยหาหนังสือมาอ่านเพื่อไม่ให้สมองว่างเปล่า

“ทำงานๆ ดาริน เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมานั่งเหม่อลอยได้” เตือนสติตัวเองแล้วขับไล่ความคิดทั้งหลายออกจากสมองแล้วเริ่มต้นทำงานของตัวเองต่อ