หลังจากจัดการเรื่องแจ้งความเรียบร้อยแล้ว ศรุตก็กลับมายังหอพักของนลินภัสร์อีกครั้ง จากนั้นเขา นลินภัสร์และชยาภรณ์ก็ช่วยกันเอาของใช้ที่จำเป็นใส่หลังรถส่วนบางอย่างเธอก็ฝากไว้ที่ห้องของชยาภรณ์ก่อน
“เธอไปรอฉันในรถก่อนนะมายด์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเพื่อนของเธอนิดหน่อย”
“ค่ะคุณศรุต”
เมื่อนลินภัสร์เดินเข้าไปนั่งรอในรถแล้วศรุตก็เดินมาคุยกับชยาภรณ์
“คุณศรุตมีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันอยากให้เรื่องที่มายด์กับฉันรู้จักกันเป็นความลับเธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับเพื่อนคนอื่นได้ไหม”
“ถึงคุณศรุตไม่สั่งน้ำก็จะไม่บอกคนอื่นค่ะ แต่กลุ่มเราเพื่อนสนิททั้งหมดสามคนยังมีวิอีกคนหนึ่งน้ำขอเล่าเรื่องนี้ให้วิฟังได้ไหมรับรองว่าเราสามคนจะเก็บทุกอย่างเป็นความลับ”
“ถ้าเธอมั่นใจว่าเพื่อนของเธอจะเก็บความลับเรื่องนี้อยู่ ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่กับคนอื่นที่ไม่สนิทก็อย่าพึ่งพูดเรื่องนี้ออกไปแล้วฉันฝากดูด้วยว่าระหว่างนี้ผู้ชายคนเมื่อวานยังมาหามายด์ที่นี่อีกไหม”
“ได้ค่ะ”
“นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉันมีอะไรเธอโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะส่วนเรื่องไปทำงานที่ผับฉันว่าช่วงนี้มายด์น่าจะยังไปไม่ได้เขายังเจ็บเข่าอยู่แล้วเธอจะไปทำงานคนเดียวได้ใช่ไหม”
“ไม่มีปัญหาหรอกค่ะแค่นี้สบายมากน้ำไปเองได้ น้ำฝากคุณศรุตดูแลมายด์ด้วยนะคะ”
“อือ ฉันไปก่อนนะถ้าเธอมีอะไรขาดเหลือหรือต้องการหรือไม่ต้องการให้ฉันช่วยอะไรก็ติดต่อฉันมาได้ตลอด”
“ขอบคุณค่ะคุณศรุต”
เมื่อคุยกับชยาภรณ์เสร็จแล้วศรุตก็เดินกลับเข้ามาในรถก่อนจะสตาร์ทเครื่องและพาหญิงสาวขับออกมาจากบริเวณหอพักในเวลาบ่ายของวันเสาร์
“คุณศรุตจะพามายด์ไปอยู่ที่ไหนคะห้องพักของพนักงานหรือเปล่า”
“ไม่ใช่หรอกฉันจะพาเธอไปอยู่ที่คอนโดของฉันก่อน”
“ทำไมถึงพามายด์ไปอยู่ที่นั่นเหรอคะ ขอไปอยู่ที่อื่นได้ไหม”
“ตอนนี้ห้องพักของพนักงานไม่มีห้องไหนว่างเลย แล้วถ้าฉันให้เธอไปอยู่ทุกคนก็ต้องสงสัยแน่ ว่าเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานแล้วมาอยู่หอพักของบริษัทได้ยังไง”
“แต่มายด์เกรงใจคุณนะคะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกคอนโดของฉันมีสามห้องนอน สามห้องน้ำฉันกับเธอจะอยู่กันคนละโซนอยู่แล้ว”
“มายด์ขอไปอยู่แค่ชั่วคราวได้ไหม ถ้าหากพี่แบงค์เขาไม่มาตามมายด์แล้วมายด์จะกลับมาอยู่ที่เดิม”
“แต่อีกหน่อยเธอก็ต้องไปทำงานเป็นเลขาของฉันนะ ฉันว่าอยู่คอนโดของฉันไปก่อนก็ได้ ถ้าห้องพักของพนักงานว่างก็ค่อยย้ายเข้าไปอยู่ แล้วไม่ต้องพูดว่าเกรงใจอีกนะ ฉันเบื่อที่จะฟังคำนี้จริงๆ”
“แต่มายด์ต้องไปทำงานที่ผับนะคะ กว่าจะกลับก็ดึกมากมายด์เกรงใจคุณค่ะ”
“งานกลางคืนฉันว่าช่วงนี้อย่าพึ่งไปทำเลยดีไหม”
“แต่ถ้ามายด์ไม่ไปทำงานรายได้ของมายด์ก็จะหายไปเยอะเลยนะคะ”
“แต่เธอไม่ต้องจ่ายค่าห้องกับค่าอาหาร
“คุณจะให้มายด์ไปอยู่ฟรีๆ แล้วยังจะจ่ายค่าอาหารให้มายด์อีกเหรอคะ”
“ถ้าไม่อยากอยู่ฟรีก็ช่วยงานฉัน”
“งานอะไรคะ”
“ก็งานที่บริษัทนั่นแหละบางทีฉันก็เอากลับไปทำต่อที่คอนโด”
“ถ้างั้นก็ได้ค่ะ”
“ฉันรู้นะว่าเธอเกรงใจและตอนนี้เธอก็กำลังลำบากเรื่องเงินฉันไม่ได้เร่งรัดหนี้สินว่าเธอจะต้องจ่ายฉันภายในกี่ปี”
“แต่มายด์อยากใช้หนี้ของคุณให้เร็วที่สุดการเป็นหนี้มันไม่โอเคเลยนะคะ”
“ฉันรู้ฉันเองก็เคยเป็นหนี้มาก่อน”
“คุณศรุตเคยเป็นหนี้เหรอคะ”
“อือ ตอนฉันเรียนยายของฉันก็ไปกู้เงินจากเจ๊เจ้าของตลาดมาส่งฉันเรียนเหมือนกัน พอฉันเรียนจบก็ต้องรีบหางานทำเพื่อจะเอาเงินมาจ่าย ดอกเบี้ยพวกนั้นมหาโหดเลยทีเดียว ฉันทำงานสองปีถึงจะใช้หนี้หมด จากนั้นก็ไปกู้เงินธนาคารและมาเปิดบริษัทนี่” เขาอธิบายให้เธอฟังซึ่งเรื่องนี้ก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน
“คุณเป็นคนเก่งมากๆ เลยนะคะ แล้วตอนนี้คุณยังอยู่กับคุณยายที่คอนโดหรือเปล่าคะ”
“ไม่หรอกยายฉันเสียไปหลายปีแล้ว”
“มายด์เสียใจด้วยนะคะ”
“ฉันต่างหากที่ควรพูดคำนี้กับเธอเพราะเธอก็เพิ่งเสียยายไปเหมือนกัน แผลของเธอมันยังใหม่ อยู่ฉันเข้าใจดีว่าการสูญเสียคนที่เรารักมันเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่บางครั้งฉันก็จะเก็บมันมาเป็นแรงผลักดันให้ฉันพัฒนาตัวเองและทำงานให้มากขึ้นเพื่อให้ท่านมองลงมาแล้วเห็นว่าฉันสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง” เขาเล่าเรื่องของตัวเองให้กับนลินภัสร์เพื่อจะให้เธอรู้ว่ากว่าเขาจะมาถึงวันนี้ก็ต้องผ่านเรื่องราวมามากมาย บางทีมันอาจจะเป็นแรงบันดาลใจให้หญิงสาวได้ต่อสู้กับเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
“มายด์ก็จะพยายามเข้มแข็งให้ได้มากที่สุดค่ะ ตอนนี้มายด์มีพี่ชายก็เหมือนไม่มี การอยู่ตัวคนเดียวก็เหมือนจะสบายนะคะไม่ต้องกังวลอะไรมากมาย แต่บางครั้งมันก็รู้สึกเหงามากๆ”
“เธอคงสนิทกับยายมากๆ ใช่ไหมล่ะ”
“ค่ะมายสนิทกับยายมาก แต่ก่อนเวลามีเรื่องอะไรมายด์จะเล่าให้ยายฟังตลอดถึงแม้มายด์ที่อยู่หอพักและยายจะอยู่ที่บ้านแต่เราก็โทรคุยกันทุกวัน แต่ตอนนี้มายด์ไม่มีใครจะโทรหาแล้ว มันเหมือนกับเราอยู่คนเดียวบนโลกที่แสนโหดร้ายแบบนี้ แต่มายด์ก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนรักสองคนคอยอยู่ข้างๆ แล้วก็โชคดีมากๆ ที่คุณศรุตให้ความเมตตามายด์ค่ะ”
หญิงสาวพูดกับเขาด้วยเสียงสั่นเครือศรุตไม่ชอบแบบนี้เลยเพราะเขาเป็นคนแพ้น้ำตาผู้หญิงชายหนุ่มเลยพยายามไม่หันไปมองและปล่อยให้เธอร้องไห้จนกระทั่งมาถึงคอนโดมิเนียมของตัวเอง
เมื่อมาถึงเขาก็แจ้งนิติบุคคลของคอนโดว่าจากนี้นลินภัสร์จะมาอาศัยอยู่ที่ห้องนอนของเขาจากนั้นก็ช่วยกันขนของใช้ที่จำเป็นของหญิงสาวขึ้นไปเก็บบนห้อง
“เธอจะจัดของไปพลางๆ ก่อนนะซักหกโมงเย็นฉันจะพาไปกินข้าว”
“ได้ค่ะคุณศรุต”
พอชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปแล้วนลินภัสร์ก็เริ่มจัดของใช้และเสื้อผ้าเข้าตู้จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาหกโมงเย็นหญิงสาวก็เข้าไปอาบน้ำจากนั้นสวมเดรสแขนกุดกระโปรงยาวคุมเข่าเดินออกมาจากห้องเพื่อจะไปทานอาหารเย็นตามที่เจ้าของห้องนัดไว้
แต่เธอออกมานั่งรอในห้องรับแขกเขาก็ยังไม่ออกมาสักทีหญิงสาวเลยไลน์ไปคุยกับวิชัญญาและชยาภรณ์ซึ่งตอนนี้ทั้งสามคนรู้เรื่องระหว่างเธอกับศรุตแล้ว แต่ก็สัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเพราะถ้าบอกก็ไปทุกคนก็ต้องมีผลกระทบแน่ๆ
หญิงสาวคุยกับเพื่อนอยู่เกือบสิบนาทีศรุตก็เดินออกมาจากห้องนอนของเขา
“รอนานไหม”
“นิดหน่อยค่ะ”
“โทษทีนะพอดีฉันคุยธุระอยู่น่ะ หิวหรือยังล่ะ”
“เริ่มหิวแล้วค่ะถ้ายังงั้นไปกินร้านใกล้ๆ นี่ดีไหมกินเสร็จแล้วจะได้กลับมานอนพักเธอ เอายามาด้วยแล้วใช่ไหม”
“ใช่ค่ะมียาก่อนอาหารหรือเปล่า”
“มีค่ะเดี๋ยวไปถึงร้านมายด์ค่อยกินก็ได้”
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหม”
“มันแค่ตึงๆ ค่ะ”
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วแวะไปล้างแผลที่โรงพยาบาลนะ ให้พยาบาลเขาสอนวิธีล้างแผลและให้เขาจัดอุปกรณ์ล้างแผลมาให้เลย ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากไปโรงพยาบาลบ่อย”
“ค่ะคุณศรุต”
ศรุตเองก็รู้สึกเสียใจไม่แพ้กันความเป็นคนปากแข็งของเขากำลังทำร้ายจิตใจคนที่เขารักและชายหนุ่มก็รู้สึกตัวแล้วว่าตอนนี้ตนเองได้ทำผิดพลาดกับนลันภัสร์มากๆ สิ่งที่เขาทำมันทำลายความรู้สึกของเธอและทำให้เธอต้องร้องไห้“ฉันขอโทษนะมายด์ ฉันไม่น่าทำแบบนี้กับเธอเลย ฉันจะฉีกสัญญาทั้งหมดนี้ทิ้ง” เขาพูดจบก็ฉีกสัญญาทิ้ง“ตอนนี้เป็นอิสระจากฉันแล้วนะ ฉันจะไม่รั้งเธอไว้ด้วยคำว่าลูกหนี้อีกต่อไป แต่ฉันอยากจะขอร้องให้เธออยู่กับฉันจะได้ไหม”นลันภัสร์เงียบรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่ออีกไหม ศรุตมองหน้าของเธอและใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาออก เขายิ้มแล้วจับมือเธออีกครั้ง“มายด์เธออยู่กับฉันแบบนี้นะ อยู่กับฉันตลอดไปได้ไหม ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย เธอเป็นทุกอย่างของฉันนะมายด์”“คุณศรุตจะให้มายด์อยู่กับคุณแบบนี้ตลอดไปจริงๆ ใช่ไหมคะ”“ใช้สิชีวิตนี้ฉันคงหาผู้หญิงที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขเหมือนเธอไม่ได้นะมายด์” ชายหนุ่มพูดแล้วถอนหายใจเขาไม่เคยรู้สึกประหม่าแบบนี้มาก่อนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าช่วงนี้อิทธิพลกับหัวใจของเขาเอามากๆและคงจะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้แน่ๆ ถ้าเดินออกไปจากชีวิตของเขา“มายด์ฉันรักเธอนะ” ในที่สุดเขาก็ตัดสิน
งานเปิดร้านเครื่องสำอางร้านใหม่ห้าสาขาผ่านไปได้ด้วยดี นลินภัสร์และศรุตช่วยกันทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต จนแทบจะไม่มีเวลาใกล้ชิดกันเลย แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากๆชายหนุ่มเข้าใจแล้วว่าความสุขของคนเรามันไม่ได้มีแค่บนเตียงเท่านั้น การที่มีคนอยู่ข้างๆ ได้เห็นรอยยิ้มของเธอในวันที่เหนื่อยต่างหากล่ะมันคือความสุขที่แท้จริงแต่นลินภัสร์ก็ทำให้เขาไม่พอใจเพราะเมื่อวานตอนที่ไปเปิดสาขาใหม่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หญิงสาวพูดคุยกับเจ้าของห้างสรรพสินค้าด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรและทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้และพยายามคิดว่าสิ่งที่เธอทำลงไปนั้นเธอทำเพื่องานแต่แล้วศรุตก็ไม่พอใจมากขึ้นเมื่อมีช่อดอกไม้ช่อโตส่งมาให้นลินภัสร์“ดอกไม้นั่นของใครเหรอ” เขาเรียกหญิงสาวเข้ามาถามเมื่อกลับจากทานอาหารกลางวันและเห็นดอกกุหลาบสีแดงช่อโตวางอยู่บนโต๊ะทำงานของนลินภัสร์“ดอกไม้ของคุณวศินค่ะ”“เธอมายด์ถึงคุณวศินเจ้าของห้างที่เราเปิดร้านเครื่องสำอางเมื่อวานใช่มั๊ย”“ใช่ค่ะ”“ทำไมเขาต้องเอาดอกไม้มาให้เธอด้วยล่ะ”“เขาก็คงอยากจะแสดงความขอบคุณที่เราเข้าไปเช่าพื้นที่ของเขาค่ะ”“ถ้าเขาจะขอบคุณจร
เมื่อรู้ว่าตนเองเป็นอิสระจากคำว่าลูกหนี้แล้วนลินภัสร์ก็มีความสุขมากเย็นนี้หญิงสาวเลยขอเป็นคนเลี้ยงอาหารเย็นกับศรุตที่ร้านอาหารประจำของทั้งสองคน“คุณศรุตค่ะมื้อนี้มายด์ก็เป็นคนเลี้ยงคุณนะคะ”“นึกยังไงดีเดี๋ยวจะเลี้ยงฉันล่ะ”“ก็มายด์อยากฉลองที่ตอนนี้มายด์ไม่ใช่ลูกหนี้ของคุณแล้ว”“ดูเหมือนเธอจะดีใจมากๆ เลยนะมายด์”“ก็แน่สิคะ มีใครบ้างล่ะอยากจะมีคำว่าลูกหนี้ติดตัว”“ฉันว่าเธอคิดมากเกินไปแล้ว ฉันไม่เคยมองว่าเธอมีคำนั้นติดตัวอยู่เลย ฉันมองเธอก็คือผู้หญิงคนหนึ่งที่ช่วยงานฉันได้ดีมากๆ และทำให้ฉันมีความสุขมากๆ”“ถึงคุณศรุตไม่พูดหรือใครไม่พูดแต่ความรู้สึกมันก็ติดอยู่ในใจมายด์ค่ะ แต่ตอนนี้มายด์รู้สึกดีมากๆ และมีความสุขที่สุดเลยค่ะ”“ฉันก็ดีใจนะที่เธอมีความสุข และยิ้มแบบนี้ฉันชอบรอยยิ้มของเธอมากๆ”“ต่อไปมายด์คงยิ้มได้มากขึ้น”“มันก็ดีนะ แต่ขอร้องนะอย่ายิ้มแบบนี้ให้กับใคร”“มายด์ก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้กับใครมายด์ยิ้มให้กับคุณศรุตคนเดียว”“ถ้าวันไหนเธอยิ้มแบบนี้ให้คนอื่นฉันคงรู้สึกเสียใจมากๆ”“มายด์สัญญาเลยว่าจะยิ้มแบบนี้ให้แค่คุณคนเดียวเท่านั้นค่ะแล้วคุณล่ะ”“ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอเคยเห็นฉันยิ้มให้ผู
นลินภัสร์มาทำงานที่บริษัทของศรุตได้เกือบสามเดือนแล้วตอนนี้งานทุกอย่างกำลังเข้าที่หญิงสาวช่วยงานของชายหนุ่มได้ดีมากๆ ตอนนี้การเจรจากับทางเกาหลีก็ลงตัวตอนนี้บริษัทก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาก ศรุตคาดว่าภายในกลางเดือนก็จะเปิดร้านเครื่องสำอางได้พร้อมกันทั้งหมดห้าสาขาในกรุงเทพจากนั้นเขาก็จะขยายสาขาไปตามต่างจังหวัดเหมือนกับธุรกิจแรกของตนเองบ่ายวันหนึ่งขณะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งทำงานอยู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสามครั้งก่อนประตูจะเปิดออก“มีอะไรหรือเปล่ามายด์หรือฉันมีประชุม”“เปล่าหรอกค่ะ มายด์จะขออนุญาตคุณศรุตออกไปเจอพี่ไม้ได้ไหมคะ”“พี่ชายเธอน่ะเหรอ”“ใช่ค่ะ เมื่อกี้พี่ไม้โทรมาหา เขาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยมายด์เลยให้เขามาเจอที่ร้านกาแฟข้างๆ บริษัทค่ะ”“เธออยากให้ฉันลงไปด้วยมั้ย”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มายด์ไม่ไปคนเดียวได้ ถ้าคุณศรุตมีงานด่วนก็โทรตามมายด์นะคะ”“ช่วงนี้ไม่น่าจะมีงานด่วนอะไร เธอใช้เวลากับพี่ชายให้เต็มที่ก็แล้วกันนะ จะคุยกันจนถึงเลิกงานเลยก็ได้ฉันไม่ว่าอะไร”“คงไม่คุยนานขนาดนั้นหรอกค่ะ มายด์ขอตัวก่อนนะคะ แล้วจะรีบกลับขึ้นมาเคลียร์งานค่ะ”หญิงสาวรีบเดินออกมาจากห้องและตรงไปที่ลิฟต์ เมื
ศรุตเอ่ยขอด้วยเสียงแหบพร่านลินภัสร์มองใบหน้าของเขาแล้วก็พยักหน้าเธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะมอบความสุขให้กับเขาเหมือนที่เขามอบให้เธอมาจนนับครั้งไม่ถ้วน“แต่มายด์ไม่เคย....”“ฉันจะสอนเธอเองนะ”ชายหนุ่มนอนลงบนเตียงก่อนจะดึงให้นลินภัสร์มาคุกเข่าอยู่กลางหว่างขาแล้วจับมือเรียวของเธอไปวางบนแท่งร้อนที่ตั้งตระหง่านชูชันตรงหน้านลินภัสร์หน้าร้อนผ่าวนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสัดส่วนความเป็นชายของเขาใกล้และชัดเจนกว่าทุกครั้ง มือเล็กสั่นระริกก่อนจะชักขึ้นลงไปตามมือใหญ่ที่โอบอยู่ด้านบนอีกทีหญิงสาวขยับมือไปตามจังหวะแล้วเงยหน้ามองเพราะอยากจะรู้ว่าตนเองทำถูกไหม“ดีมากมายด์ แบบนั้น ช้าๆ ไม่ต้องรีบ อื้ม...”เมื่อเขาปล่อยมือออกหญิงสาวก็ขยับไปตามจังหวะ เธอเงยหน้ามองเขาเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายหนุ่มแดงก่ำก็รู้ว่าตนเองมาถูกทาง ศรุตมองท่าทางของคนรักแล้วได้แต่ครางอยู่ในลำคอ หญิงสาวมองตาเขาอีกครั้งด้วยสายตาที่ยั่วยวน“ใช้ปากให้ฉันหน่อยนะมายด์”นลันภัสร์สุดลมหายใจข้าปอดก่อนจะก้มลงใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนปลายที่ปริ่มน้ำอย่างแผ่วเบา“ซี๊ดดด......มายด์....”เมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มนลินภัสร์ก็มั่นใจมากขึ้นเธอใช
“คุณศรุตมีอะไรจะคุยกับมายด์คะ”“มานั่งตรงนี้ก่อนสิ”“ดูอะไรอยู่เหรอคะ”“ฉันกำลังหาที่พักบนเกาะเสม็ดนะ เราจะไปเที่ยวกันเย็นวันศุกร์นี้ มายด์อยากพักที่ไหนล่ะ”“มายด์แล้วแต่คุณเลยค่ะ”“แล้วแต่ฉันได้ยังไงล่ะ เราพักด้วยกันนะฉันให้เธอเลือก”นลินภัสร์หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาดูที่พัก หญิงสาวลากปลายนิ้วผ่านหน้าจอไปไม่นาก็ตกลงเลือกบ้านพักหลังหนึ่งที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว“พักหลังนี้ได้ไหมคะ”“ได้สิ เดี๋ยวฉันจองเลยนะ เราจะไปกันบ่ายวันศุกร์ออกจากบริษัทเร็วหน่อยให้ไปถึงท่าเรือก่อนค่ำ”“ค่ะ แค่นี้ใช่ไหมคะที่จะคุยกับมายด์ ถ้างั้นมายด์ขอตัวก่อนนะคะ”“จะรีบไปไหน” เขาคว้าเอวคอดแล้วให้เธอนั่งบนตักในจังหวะที่เธอกำลังจะลุกพอดี“คุณศรุต...ปล่อยมายด์เถอะค่ะมายด์จะกลับห้อง”“จะกลับไปทำไม ไปนอนห้องฉันนะ”“แต่นี่ไม่ใช่วันศุกร์” เพราะเธอกับเขาตกลงกันไว้แล้วว่าจะนอนด้วยกันในวันที่รุ่งขึ้นไม่ต้องไปทำงานเท่านั้น“ให้ฉันรอถึงวันศุกร์ฉันคงได้ขาดใจตายกันพอดีนะมายด์ ศุกร์ที่แล้วเธอก็บอกว่าเป็นประจำเดือน นี่มันผ่านมาหลายวันแล้วฉันคิดว่าเธอจะหายแล้วใช่ไหม”“ค่ะ”“แล้วให้ฉันไม่ได้เหรอ อย่าใจร้ายกับฉันเลยนะมายด์” ศรุตมองหญิงสาวด้