บทที่ 174 : ข้าค่อนข้างขี้เกียจไปดูแล

บทที่ 174 : ข้าค่อนข้างขี้เกียจไปดูแล

“นั่นแหละคือจุดขายของเครื่องปรุงรสที่ข้าคิดค้นขึ้น แต่ว่าข้าไม่เคยลงมือทำเองจริง ๆ ข้าแค่รู้ว่ามันทำมาจากอะไร พวกท่านต้องให้คนทดลองทำดูเอง” ล้วนแต่เป็นสิ่งที่นางเคยเปิดคลิปในโลกออนไลน์ดูทั้งนั้น ไหนเลยจะเคยได้ทำเองสักครั้ง จำส่วนประกอบได้ก็ดีถมไปแล้ว

“น้ำปรุงรสที่ทำจากถั่วเหลืองต้องหมักถึงหกเดือนว่าจะได้ที่ ผงปรุงรสต้องใช้เนื้อหมูทำอีก นี่ไม่สิ้นเปลืองไปหน่อยกระมัง” เป็นคำพูดของซื่อเจียวหย่ง

หลินลู่ฉีมองเขาแล้วทำตาดุใส่ “พวกท่านเคยเห็นโรงผลิตผักดองของพี่สาวข้าไหม”

ซื่อเจียวหย่งทำท่าคิดเล็กน้อย “ผักดอง ใช่ร้านผักดองต้าเหนิงนั่นไหม” มีอยู่ร้านเดียวที่โด่งดังในเมืองหลวงยามนี้

“ใช่ เป็นผักดองที่ข้ามอบสูตรให้พี่จื่อเหยาได้ลองทำดู ตอนแรกก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง สุดท้ายตอนนี้เป็นอย่างไร ใครบ้างไม่รู้จักร้านผักดองต้าเหนิง ไหใส่ผักดองของนางก็อวบอ้วนมีเอกลักษณ์ ใครมาเมืองหลวงก็สามารถซื้อกลับไปฝากคนที่บ้านได้ ตอนนี้ได้ขยายการขายไปยังต่างเมืองด้วย”

ซุนอี้หานเข้าใจความหมายของนางในทันที “ฉีฉ