ตอนที่8. ที่นี่สกุลเจียงของข้าเป็นใหญ่

เกาชุนหลางไม่ลืมที่จะสวมหน้ากากที่นายหญิงน้อยมอบให้ เขารู้สึกมั่นใจขึ้นมากกว่าในอดีตหลายเท่านัก ชายหนุ่มวิ่งมาหยุดที่หน้าร้านขนมเก่าแก่ของเมือง

“เจ้าคนอัปลักษณ์นี่ใครกัน ไยไม่รู้จักหลีกทางให้ข้า”

เสียงนั้นทำให้เกาชุนหลางถึงกับสั่นน้อย ๆ คนที่อยู่เบื้องหลังคือน้องชายต่างบิดานั่นเอง ปึก! คุณชายสกุลเจียงถึงกับเซไปหลายก้าว เมื่อเขาตั้งใจที่จะลงมือต่อคนที่ขวางทาง

“เจ้ากล้าดียังไง มาทำร้ายข้า!”

“ขออภัยขอรับ เท่าที่ข้าน้อยเห็นเป็นท่านที่คิดจะแตะต้องคุณชายของเราก่อน”

เกาชุนหลางหันขวับ! กลับไปมองด้านหลังในทันที ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นหนึ่งในบ่าวชายในจวน

“สกุลใดกัน! มิรู้หรือว่าที่นี่สกุลเจียงของข้าเป็นใหญ่”

“บุตรชายท่านเจ้าเมือง ใช่ว่าใครจะไม่รู้จักขอรับ แต่ต่อให้ยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ต้องรู้จักมารยาท”

“บังอาจ! ไพร่เยี่ยงกล้าดียังไงมากำแหงต่อข้า”

“เอ่อ...”

เกาชุนหลางคิดที่จะเอ่ยห้ามปราม ทว่ากลับต้องหยุดความคิดนั้นเสีย เมื่อสตรีที่ก้าวเข้ามาคือมารดาของเขาเอง มือหยาบที่จับแขนของบ่าวข้างกาย เผลอบีบแน่น ด้วยความรู้สึกทั้งกรุ่นโกรธและเสียใจ

“จะเป็นคุณชายบ้านใด ก็ต้องรู้จักสูงต่ำบ้าง”

“เจียงฮูหยินเองก็น่าจะทราบดี ว่าทุกคนย่อมเท่าเทียมกัน คุณชายของข้ามาถึงก่อน ไยจึงต้องหลีกทางให้แก่คุณชายเจียงเล่าขอรับ”

“คุณชายท่านนี้สกุลใดกัน ไยจึงไร้ปากเสียงให้บ่าวชั้นต่ำโต้เถียงแทนเช่นนี้เล่า”

“สกุลเกา!”

เสียงเข้มจากด้านหลัง ทำให้ทุกสายตาหันกลับไปมองคนพูด โดยเฉพาะเจียงฮูหยินถึงกับวิงเวียนไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินแซ่ของชายหนุ่ม

“เจียงฮูหยินมิถามต่อหรือว่าเขามีชื่อว่าอะไร รึเกรงว่ามันจะตรงกับชื่อที่อยู่ในใจของท่านกัน”

แม่ทัพสาวก้าวผ่านแม่ลูกสกุลเจียง ไปยืนเคียงข้างเกาชุนหลาง ก่อนจะใช้มือวางทาบที่แผ่นหลังของชายหนุ่ม ส่งผลให้เกาชุนหลางต้องยืนหลังให้ตรง ก่อนจะเชิดหน้าแต่พอดี มิใช่ก้มหลบตาสองแม่ลูกเช่นในคราแรก

“ชื่อใดกันในใจของข้า”

“ข้ามิใช่เทพเชียนที่จะเดาได้”

“ว่าแต่เจ้าเองเป็นใครกัน”

“มิตอบคำถามของข้าก่อนเล่า”

รอยยิ้มท้าทายของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้สองแม่ลูกเริ่มมีโทสะจนแทบจะคุมไม่อยู่ นางเป็นถึงฮูหยินท่านเจ้าเมือง ทุกคนในนี้ล้วนยำเกรง แต่คนต่างถิ่นแค่ผ่านมา กำแหงต่อเกินไปแล้ว

“ข้าเป็นถึงฮูหยินเจ้าเมือง แค่นักเดินทางชั้นต่ำ มีค่าอันใดให้ข้าต้องเสวนาด้วย”

“มีหรือไม่นั้นก็อยู่ที่ตัวท่านกำหนด เช่นเดียวกับที่ข้ากำหนดให้ท่านมีค่าเท่าใดเช่นกัน ชุนหลางเจ้าจะซื้อขนมให้พี่สาวหรือ ไปเลือกเถอะ”

“ขอรับท่านพี่ไป่หลิน”

ชื่อที่หญิงสาวเรียกชายหนุ่มสวมหน้ากาก ทำให้เจียงฮูหยินถึงกับเซถอยไปหลายก้าว ก่อนจะมองไปที่ร่างสูงในชุดผ้าไหมชั้นดี สกุลเกานามชุนหลาง เขาคือบุตรชายที่ควรตายไปแล้วมิใช่หรือ

“ผิดหวังเช่นนั้นรึ! อย่าเพิ่งรีบผิดหวัง เพราะมันยังมีเรื่องให้ต้องรู้สึกมากกว่านั้นรออยู่”

แม่ทัพสาวเอ่ยขึ้นขณะก้าวผ่านเจียงฮูหยิน หลังจากที่เกาชุนหลางเลือกซื้อขนมเสร็จแล้ว โดยมีบ่าวชายถือสิ่งของให้ ชายหนุ่มหยุดชำเลืองมองมารดาเล็กน้อย ก่อนจะก้าวผ่านไปอย่างคนมิรู้จักกัน

“ท่านแม่ ไยต้องยอมพวกมันด้วยขอรับ”

“จะซื้อสิ่งใดก็สั่งให้ร้านเอาไปส่ง ข้าอยากกลับแล้ว”

เรื่องนี้นางคงต้องรีบบอกสามี มิอย่างนั้นคงทำให้นางและเขาเดือดร้อนในภายหน้าก็เป็นได้ จากเสื้อผ้าและผู้ติดตามของหญิงสาวคนนั้น เรียกว่าฐานะดีเฉย ๆ มิได้แน่นอน ต้องเรียกว่าร่ำรวยมหาศาลถึงจะคู่ควร

เจียงฮูหยินไม่รอที่จะให้บุตรชายซื้อขนมเสร็จ ร่างงามรีบก้าวยาว ๆ ออกจากร้านตรงกลับจวนในทันที นางจะไม่ยอมให้ตนเองต้องตกที่นั่งลำบาก ชีวิตของนางต้องมีเพียงคำว่าสุขสบายไปชั่วชีวิตเท่านั้น

ทางด้านแม่ทัพสาว ที่เดินเคียงข้างเกาชุนหลาง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในลำคอ กับท่าทางราวเด็กน้อยของเขา อาจเป็นเพราะที่ผ่านมานางอยู่ในหมู่บุรุษผู้องอาจ จนเมื่อมาเห็นความอ่อนแอปนอ่อนโยนของเกาชุนหลาง เลยทำให้นางรู้สึกคิดถึงน้องชายที่อยู่อีกโลก

“เจ้าอ่อนโยนได้แต่มิใช่ต้องอ่อนแอ และก็ไม่จำเป็นต้องอวดเบ่งรังแกใครแบบพวกเขา”

“ขอรับนายหญิงน้อย”

“เรียกข้าเช่นที่ร้านขนมสิ! มู่อิงเป็นเสมือนน้องสาวข้า เจ้าก็คือน้องชายข้าอีกคน ขนมที่เจ้าอุตส่าห์วิ่งมาซื้อเสียไกล เป็นของชอบพี่สาวเจ้าสินะ”

“ตอนที่ท่านพ่อยังมีเงินมากมาย ชอบชื้อขนมร้านนี้ให้ข้ากับพี่มู่อิงเสมอขอรับ”

“เจ้าซื้อมาเสียเยอะเลย”

“พี่ไป่หลินข้ามิได้ตั้งใจใช้เงินฟุ่มเฟือยนะขอรับ ข้าแค่อยากให้พี่ ๆ ทุกท่านได้กินขนมเช่นกัน ข้าจะรีบทำงานมาใช้คืนนะขอรับ”

“เงินนั่นของเจ้า และถ้าอยากใช้คืนจริง ๆ เจ้าต้องตั้งใจเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จากพ่อบ้านซือ และเป็นเสาหลักให้บิดาและพี่สาวของเจ้า ส่วนเรื่องคนพวกนั้นอย่าได้นำมาใส่ใจ ข้าจะจัดการเอง”

“ขอรับ ท่านพี่ไป่หลิน ข้าจะไม่ทำให้ท่านพี่ทุกท่านผิดหวัง ว่าแต่ทำไมถึงต้องรีบเดินทางเข้าเมืองหลวงเล่าขอรับ”

“งานของพวกข้ายังไม่เสร็จเลยหยุดพักนานไม่ได้ เอาเป็นว่ากลับจากเมืองหลวง ข้าจะรับเจ้ากับพ่อไปเที่ยวแดนเหนือ แต่ในช่วงที่พวกข้ายังไม่กลับมา เจ้าต้องดูแลสุขภาพของท่านลุงและตัวเองให้ดี หาไม่แล้วเจ้าอาจอดติดตามพวกเขาขึ้นเหนือ ถ้าสุขภาพไม่เอื้ออำนวย”

“ขอรับ ข้าสัญญาว่าจะดูแลท่านพ่อและตัวเองให้ดี จะเชื่อฟังท่านพ่อบ้านขอรับ”

“ดี! สิ่งแรกที่เจ้าต้องทำ อย่าได้ก้มหน้าเช่นเมื่อครู่อีก”

“ขอรับ”

มู่อิงที่ติดตามท่านแม่ทัพและน้องชายอยู่ไม่ไกล คลี่ยิ้มละมุนเพราะอย่างน้อย บาดแผลทางใจของน้องชาย ก็ยังมีโอกาสรักษาให้หายได้ แม้ว่าจะต้องใช้เวลาอยู่ไม่น้อย

ช่วงบ่ายของวันแม่ทัพสาว พร้อมมู่อิงได้ออกไปยังร้านสกุลหยวน เพื่อดูความเรียบร้อยของร้าน โดยมีพ่อบ้านซือติดตามไปด้วย ส่วนรองแม่ทัพและผู้ติดตามอื่น ต่างพักผ่อนในห้องของตนเอง

“จับตัวพวกมันมาโบยต่อหน้าข้า”

เสียงกัมปนาทดังขึ้นยังลานกว้างหน้าจวน ทหารจากที่ว่าการเมืองกรูกันเข้าไปด้านในบ้านสกุลเกา ก่อนจะพาตัวของสองพ่อลูกสกุลเกาออกมาข้างนอก