ทำขายที่ตำบลหย่งฝูเมื่อปีที่ผ่านมา ที่สำคัญเวลานั้นยังไม่เคยมาแดนเหนือ พวกมันคิดจะใส่ร้ายแบบไร้เหตุผลเช่นนี้ไม่ได้คุณหนูเจ้าคะเรื่องนี้ต้องไปร้องทุกข์ที่ศาลาว่าการ ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ยิ่งดีและให้ท่านเจ้าเมืองเป็นผู้ตัดสิน จะได้เป็นตัวอย่างกับคนที่อาจมีความคิดเช่นเดียวกัน ในการลอกเลียนแบบหรือแอบอ
“พวกท่านรอใต้เท้าในห้องนี้ไปก่อน อีกสักพักใต้เท้าจะเริ่มไต่สวนเรื่องที่พวกท่านมาตีกลองร้องทุกข์”ก่อนเจ้าหน้าที่จะเดินอกไปเต๋อหลินได้เอ่ยถาม เรื่องที่ลู่เสียนแจ้งไว้ถึงฝ่ายเหลาอาหารหลานเทียน “ท่านเจ้าหน้าที่ขอรับ แล้วจำเลยที่คุณชายของข้าแจ้งเอาไว้มีคนไปตามหรือยังขอรับ”“อ้อ เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงข้าให
“มีขอรับใต้เท้า ข้าน้อยขอเสนอให้มีการทำอาหาร ตามสูตรที่เป็นปัญหาในตอนนี้ต่อหน้าชาวบ้านทุกคน พ่อครัวของข้าจะทำให้ดูทุกขั้นตอน เพื่อพิสูจน์ว่าอาหารของร้านข้าน้อย ไม่เหมือนกับสูตรของเถ้าแก่จู และอย่าได้กังวลว่าใคร ะลอกเลียนแบบ เพราะการทำอาหารของร้านข้าน้อย ย่อมไม่เหมือนของใครขอรับ”“ว่าอย่างไรเถ้าแก่จู
ใต้เท้าสงก็คิดเช่นเดียวกับลู่เสียน “เถ้าแก่จูท่านจะบอกเพียงว่า เป็นแค่การเข้าใจผิดกันเท่านั้น คำแก้ตัวเช่นนี้คงไม่ดีกระมัง ก่อนหน้านี้ท่านยังมั่นใจอยู่มิใช่รึ ว่าสูตรการทำอาหารของร้านตระกูลสวี เป็นสูตรของท่านที่ถูกขโมยมา แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้กลับคำพูดซะแล้วเล่า นี่เท่ากับว่าท่านพูดจาใส่ร้าย ทำให้ร้านต
หลังจากการตัดสินลงโทษเถ้าแก่จู มีลูกค้าหลายคนกังวลใจ เรื่องที่มีการทำอาหารต่อหน้าคนมากมาย เกรงว่าจะมีการลอกเลียนแบบ แต่ในวันต่อมามีป้ายประกาศติดตามมุมต่าง ๆ ของเมืองฟู่โจว ถึงบทลงโทษของคนที่คิดจะทำเลียนแบบ เนื่องจากลู่เสียนได้ลงทะเบียน แจ้งว่าเป็นเจ้าของสูตรอาหารกับท่านเจ้าเมืองไว้แล้ว และไม่อนุญาตใ
“แต่ผลไม้พวกนี้อาจจะขายแพงเล็กน้อย แต่จะไม่ขายแพงจนเกินไป พวกเราต้องเก็บและคัดแยกให้ดี แยกขนาดเอาไว้ด้วยเหมือนกับเฉ่าเหมย เพราะชาวบ้านทั่วไปก็คงอยากซื้อให้บุตรหลานได้กินเจ้าค่ะ”“แล้วคุณหนูจะเริ่มเก็บเมื่อไหร่เจ้าคะ พวกเราจะได้ช่วยกันเก็บให้ท่านก่อน จะขายเหมือนเฉ่าเหมยที่ใช้เครื่องชั่งไหมเจ้าคะ”“อื
ส่วนคนงานที่เหลือนั้น นำตะกร้าเข้าไปบรรจุผลไม้ ที่ยามนี้อยู่ในตะกร้าสำหรับเก็บผลไม้ตามขนาด แต่ส่วนมากจะลูกใหญ่เท่า ๆ กัน ลูกขนาดเล็กลงมามีไม่มากนัก ผ่านไปเกือบสองชั่วยาม ตะกร้าผลไม้ทุกขนาดถูกยกขึ้นวางอยู่บนเกวียน พร้อมจะนำไปที่ร้านขายผลไม้แล้วเรื่องหิวคงไม่ต้องพูดถึง เพราะทุกคนกินผลไม้จนอิ่มนานแล้ว
“เอาล่ะลูกค้าทุกท่านกรุณายืนอยู่กับที่ ตอนนี้คนงานของร้านเราจะนำผลไม้ไปให้ชิมนะขอรับ หากถูกใจผลไม้ชนิดใดก็เลือกซื้อได้เลย พวกเรานำมาขายจำนวนมากพอสมควรขอรับ”สิ้นเสียงของลู่เสียนคนงานหลายคน ได้ถือถาดผลไม้พร้อมไม้จิ้มที่เสียบไว้แล้วเดินแจกให้ลูกค้า ที่อยู่ด้านหน้าร้านได้สัมผัสกับรสชาติของผลไม้ทั้งสี่อ
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”