หนิงเจียวมองผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายนกเกาะบนกิ่งดอกเหมยด้วยความพึงพอใจ นางใช้เวลาหลายวันในการปักมัน และแก้จุดต่าง ๆ จนมันสวยงามถูกใจนาง ด้ายที่นางใช้เป็นประจำ หมดไปหลายสีเสียแล้ว วันนี้นางจึงจะออกไปตลาดด้านนอกเพื่อไปซื้อด้ายที่ร้านตัดเย็บเสื้อผ้า"ฝีมือการปักเย็บของสะใภ้ใหญ่ช่างงดงามยิ่งนัก""คารวะฮูหย
เหตุใดจึงมีภาพของเขาอยู่ในความทรงจำของร่างเดิมนี้กันนะ?"คารวะคุณชายเหยากวงเจ้าค่ะ""เจ้ามาเดินเล่นหรือ อาจิ้งเล่า ไม่มาด้วยกันหรือ?""ท่านพี่มีเรื่องสำคัญที่วังหลวงเจ้าค่ะ ข้าจึงมากับน้องสะใภ้"เหยากวงมองหลิวหวานหว่านเล็กน้อย ก่อนจะหันมาจ้องมองเนินอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักของหนิงเจียวด้วยสายตาเป็นประกาย
"จะดีหรือ?""ดีสิขอรับ ข้ากับหวานหว่านเคยทำ นางชอบเช่นนั้น สตรีทุกคนต้องชื่นชอบเช่นเดียวกับนาง เชื่อข้า"สวีจิ้งเทียนเดินกลับมาที่เรือนด้วยใบหน้าที่เบิกบาน หลังจากรับสำรับเย็นแล้ว เขาก็เข้ามานอนรอในห้อง จนหนิงเจียวที่เปลี่ยนอาภรณ์เสร็จแล้ว กำลังเดินขึ้นมาทิ้งตัวลงนอนข้างกายของเขาจึกจึกหนิงเจียวหัน
เช้านี้สวีจิ้งเทียนและหนิงเจียว ถูกปลุกให้ไปที่เรือนใหญ่แต่เช้า หลังจากรับสำรับเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็ตรงไปที่เรือนใหญ่ หนิงเจียวรู้สึกสงสัยไม่น้อย เหตุใดท่านย่าจึงเรียกพวกนางไปตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้เมื่อไปถึงหนิงเจียวก็ได้เข้าใจสตรีน้อยนางหนึ่ง ใบหน้างดงาม ริมฝีปากแดงระเรื่อ หน้าอกอวบอิ่มใหญ่
"ท่านพี่""มีอะไร?""พี่สะใภ้ยินยอมมีสามีสองคนหรือไม่!!!"ปัง!!! โครม!!!"เด็ก ๆ มาจับตัวไป น้องเล็กหนีจากเรือนหอเข้ามาวุ่นวายในเรือนข้า!!!" น้องชั่ว!!! คิดหนีการแต่งงานยังไม่พอ ยังคิดจะแย่งภรรยาเขาอีก จงกระเด็นออกไปนอกเรือนข้าเสียหลายวันต่อมา เป็นวันที่สวีจิ้งเทียนต้องอยู่ในวังหลวงจนด
หนิงเจียวปลอดภัยแล้ว แต่ร่างกายของนางแช่อยู่ในน้ำนานเกินไป ทำให้เกิดการสำลักน้ำเข้าไปมากมาย จนป่วยไข้ขึ้นมา สร้างความกังวลใจต่อสวีจิ้งเทียนไม่น้อยสวีอวี้นำยาสมุนไพรโบราณจากท่านแม่ของนาง มามอบให้หนิงเจียว หลิวหวานหว่าน ก็คอยมาดูแลนางยามที่สวีจิ้งเทียนต้องไปวังหลวงฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินใหญ่สวี รู้สึ
"โอว์!!! ข้าเสียวเหลือเกิน!!! ซี้ดส์!!!"สวีจิ้งเทียนจับศีรษะหนิงเจียวเอาไว้ ก่อนจะขยับรัวสะโพกบดเบียดแท่งเอ็นร้อนที่อยู่ในโพรงปากของนางเข้าออกอย่างถี่รัว หนิงเจียวสะดุ้งดวงตาเบิกโพลงเพราะถูกกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง แต่นางก็ไม่ย่อท้อด้วยเพราะความเสียวซ่านมันมากซะจนทำให้นางหยุดที่จะกลืนกินแท่งมังก
สวีจิ้งเทียนเดินกลับเข้ามาในเรือนนอนพร้อมกับเกี๊ยวร้อนสองชาม หนิงเจียวที่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้กลิ่นหอมของเกี๊ยวร้อนที่สวีจิ้งเทียนนำมาวางไว้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย"มากินเถิด จะเขินอายไปทำไมกัน เมื่อครู่ข้ายังเห็นเจ้าครวญครางจนเสียงดังลั่นโรงครัว ครั้งหน้าลดเส
วันคืนล่วงเลยผ่านมานานเป็นเวลาสิบกว่าปี จนกระทั่งลูก ๆ ของทั้งคู่เริ่มโตขึ้นมาในวัยหนุ่มสาวกันหมดแล้วอาเหยาเจริญรอยตามผู้เป็นบิดา เขาเป็นถึงท่านรองแม่ทัพผู้สง่างามและเก่งกาจ และเขายังมีงานอดิเรกที่สวีจิ้งเทียนและหนิงเจียวเพิ่งจะค้นพบ นั่นก็คืออาเหยาชอบช่วยตนเองหน้ากระจก!!!หนิงเจียวส่ายหน้าไปมาอย่
ท้องที่สามของหนิงเจียวนั้นนางได้บุตรสาว สร้างความยินดีต่อคนในจวนตระกูลสวีอีกครั้ง นี่เป็นบุตรคนที่สี่ของพวกเขา ชื่อว่า สวีหมิงลี่หนิงเจียวเองก็ได้พักรักษาตัวจนหายดีหลังจากคลอดบุตรแล้ว คงเพราะว่าให้กำเนิดบุตรติดต่อกันถี่เกินไป ร่างกายนางจึงอ่อนล้าไม่น้อย"เจียวจ๋า ได้เวลาดื่มยาบำรุงแล้วจ้ะ"หนิงเจีย
หนิงเจียวรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด สวีจิ้งเทียนพักนี้ชอบนัวเนียอยู่กับนางตลอดเวลา จนนางรู้สึกราวกับมีวิญญาณมาสิงสู่ ตามติดจนบางครั้งนางเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายเขาไม่น้อยจึก จึก!!!หนิงเจียวหันไปมองสวีจิ้งเทียนที่ยื่นนิ้วชี้หนาใหญ่ของเขามาจิ้มที่ท่อนแขนเรียวงามของนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หนิงเจียวลอ
"ห้ามคายเชียวนะ กินเข้าไปให้หมด"หนิงเจียวพยักหน้าก่อนจะดูดเลียน้ำรักของสวีจิ้งเทียนจนลำแท่งมังกรของเขาสะอาดหมดจดสวีจิ้งเทียนโน้มใบหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของหนิงเจียวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของนางออกจนหมด เผยให้เห็นยอดปทุมถันใหญ่โตสองเต้างามที่ชูช่อรอให้เขาไปเชยชมจ๊วบ จ๊ว
เถ้ากระดูกของหนิงเซียนถูกขุดย้ายกลับเข้ามาฝังในศาลบรรพชน เพราะนางไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายที่ผิดต่อตระกูลหนิงอีกแล้ว หนิงเจียวเองยืนจับมือแม่ใหญ่ที่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงด้วยความสงสารจับใจ"ท่านพี่ไร้มลทินแล้วนะเจ้าคะแม่ใหญ่""แม่ใหญ่ขอบใจเจ้ามากนะ ก่อนจะกลับเจ้าแวะไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าด้วยเล่า นางกำล
"องค์รัชทายาท!!! องค์รัชทายาท!!!""เรียกข้าทำไม!!!"มู่ฉีหันไปตวาดองครักษ์ข้างกาย ก่อนจะพบว่าองครักษ์กำลังชี้มือขึ้นไปบนต้นไม้นั้น มู่ฉีเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ดวงตาจะเบิกโพลงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองมองเห็นร่างของหย่งชิงห้อยโตงเตงลอยไปมาอยู่บนต้นไม้ ดวงตาเบิกโพลง มือเท้าจิกเกร็งด้วยความทุกข์ทรมาน
พลั่ก!!!เหยากวงกระโดดพุ่งทะยานเข้าไปถีบร่างของมู่ฉีจนกระเด็นลอยไปกระแทกกับต้นไผ่ที่ขึ้นสูงเรียงราย ก่อนจะร่วงหล่นลงมากระแทกกับพื้นแล้วกระอักเลือดออกมาคำโต"ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะถีบคนได้เก่งถึงเพียงนี้?"สวีจิ้งเทียนหันไปมองเหยากวงด้วยสายตาพิจารณา"จำจากเจ้ามา""หึ""เหยากวงระวัง!!!"หนิงเจียวหวี
เหยากวงและหนิงเจียว ถูกองค์หญิงหย่งชิงและองค์รัชทายาทมู่ฉีล้อมตัวเอาไว้จนหมดหนทางที่จะหนีรอด ทั้งสองหันหลังชนกัน คอยระแวดระวังความปลอดภัยให้แก่กันหย่งชิงปรายตามองหน้าท้องที่นูนใหญ่ของหนิงเจียวด้วยสายตาเกลียดชัง สตรีที่ควรมีสิทธิ์ให้กำเนิดบุตรของสวีจิ้งเทียน ควรจะมีเพียงแค่นางเท่านั้น"หนิงเจียว ข้า
"เรือนของข้า?""พี่สาวเจ้ารอบคอบไม่น้อย นางกลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาเอาหลักฐานเหล่านี้ไปทำลายทิ้งจนหมด จึงนำมาซ่อนไว้ในเรือนของเจ้า!"หนิงเจียวพยักหน้าด้วยความสะเทือนใจ หากหนิงเซียนยังอยู่ ด้วยความฉลาดหลักแหลมของนาง จะต้องเป็นภรรยาที่เคียงข้างกับสวีจิ้งเทียนอย่างเหมาะสม"แล้ว เอ่อ ที่ท่านชอบมองข้าด้