บทที่ 10 รักกันจริงหรือแค่ข่าวลือ (3/4)

           “กล่าวถึงเรื่องที่สนทนาค้างไว้เมื่อครู่ ท่านบอกว่าที่องค์รัชทายาทไม่ยอมยกเลิกการหมั้นหมายเพราะพึงใจในสหายข้าหรือเจ้าคะ” เพราะความอยากรู้นางจึงยอมขึ้นรถมากับเจ้าตัวซวยนี่

            “พี่คาดเดาว่าเป็นเช่นนั้น” เขากล่าวพลางจ้องมองนางไม่วางตา คำเรียกขานเปลี่ยนไปเมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง

            “คาดเดา? ข้าว่าท่านเดาผิดแล้ว สตรีที่องค์รัชทายาทพึงพอใจไม่ใช่สหายข้าหรอกเจ้าค่ะ” ก็แค่อยากเอาชนะคู่หมายของตนเพียงเท่านั้น          

            “เช่นนั้นเจ้าคิดว่าองค์รัชทายาทพึงใจใคร”

            “คุณหนูสวี่ลู่ฟาง”

            “เหตุใดถึงคิดว่าเป็นนาง”

            “ชาวบ้านเล่าลือกันให้สนุกปากว่าองค์รัชทายาทมีใจให้นาง”

            “มันก็แค่เรื่องเล่าลือ เชื่อพี่เถิด เฟยหลงน่ะลุ่มหลงสหายเจ้าจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว”

            “เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ” จะได้ไม่ผิดใจกับท่านอย่างไรเล่า

            “...” นัยน์ตาดำที่จับจ้องนางฉายแววอ่อนโยนจนนางไม่กล้าสบตาเขายามสนทนา เสน่ห์ของบุรุษรูปงามน่ากลัวเกินไปแล้ว ข้าต้องระวังตัวไม่ให้ตกหลุมพราง

            “ข้าเพิ่งได้เห็นใบหน้าของคุณหนูสวี่ชัดๆ ก็วันนี้ นางงดงามมากความสามารถสมกับเป็นสตรีอันดับหนึ่งของเมืองหลวงจริงๆ นะเจ้าคะ”

            “...”

            “ข้าได้ยินมาว่านางสนทนาด้วยแล้วสนุก ยามยกยิ้มงดงามราวกับนางเซียนจำแลงกาย ทั้งยังจิตใจดี มีเมตตา เหมาะสมกับท่านราวกับกิ่งทองใบหยก”

            “...”

            ไม่ปฏิเสธเช่นนี้หมายความว่าทั้งสองเป็นคนรักกันจริงๆ หรือ

            “หากนางทำอันใดให้ท่านไม่พอใจ ท่านอภัยให้นางเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวนางน้อยใจแล้วเปลี่ยนใจไปหาบุรุษอื่นท่านจะชอกช้ำใจเสียเปล่านะเจ้าคะ สตรีเพียบพร้อมมีแต่บุรุษอยากเกี้ยวพา” ในความหมายของนางคือรีบๆ กลับไปคืนดีกันซะ อย่าได้เอานางมาคั่นกลางเพื่อประชดคนรักเลย นางกลัวตนเองไม่ได้ตายดี

            “เจ้ากล่าวจบหรือยัง”

            “จบแล้วเจ้าค่ะ ขออภัยหากข้าล่วงล้ำเรื่องของท่านมากไป ข้าเพียงแต่ไม่อยากให้หมางเมินสตรีงดงามนานเกินไป”

            “ในสายตาพี่ สตรีที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่ในตอนนี้งดงามเหนือใคร แล้วพี่ก็ไม่ได้พึงใจคุณหนูสวี่ผู้นั้น เจ้าไปเอามาจากที่ใดว่าพี่พึงใจนาง”

            “ชาวบ้านเขาเล่าลือกันทั่วเมืองหลวงว่าท่านโกรธเกรี้ยวที่องค์รัชทายาทไปส่งคุณหนูสวี่ที่จวน ในงานจิบน้ำชาชมดอกไม้ที่จวนหลิวท่านจึงมึนตึงใส่โฉมงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง”

            “เหลวไหลทั้งเพ น่าจับคนพวกนี้มาตัดลิ้นทิ้งให้หมด พี่จะกล่าวให้เจ้าฟังอีกครั้ง พี่ไม่ได้พึงใจสตรีผู้นั้น ไม่เคยเกี้ยวพาใดๆ ทั้งสิ้น”

            “แต่ข่าวลือพวกนั้น...”

            “ข่าวลืออาจจะถูกปล่อยออกมาจากใครบางคน” หรือไม่ก็เป็นสตรีผู้นั้นที่จงใจทำเช่นนี้

            “เช่นนั้นท่านกับนาง...”

            “ไม่ได้เป็นอันใดกัน หากกล่าวว่าพี่สนทนากับสตรีผู้ใดมากที่สุดในแคว้น สตรีผู้นั้นคงจะเป็นเจ้า”

            ‘นี่มันเรื่องอันใดกัน’ สรุปแล้วเรื่องความรักอันแสนงดงามระหว่างบุตรสาวหมอหลวงกับบุรุษสูงศักดิ์อย่างชินอ๋องซื่อจื่อก็เป็นเรื่องเล่าลือที่ไร้ความจริง

            แล้วทั้งสองคนจะตกหลุมรักกันเมื่อใด นั่นคือสิ่งที่นางต้องจับตาดูต่อไป

            “กระจ่างชัดแจ้งแล้วใช่หรือไม่”

            “เจ้าค่ะ” นางก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อสบตาเข้ากับสายตาคมกล้าที่ฉายแววล้ำลึก

            “เช่นนั้นก็ถึงคราวที่พี่จะตักเตือนเจ้าบ้างแล้ว”

            “ตักเตือนข้า? เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ”

            “เจ้าควรรักษาระยะห่างกับคุณหนูเจิ้ง อย่าได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันเกินงาม”

            “ข้าใกล้ชิดสนิทสนมนางอย่างไรเจ้าคะ”

            “จับมือ จุมพิตมือ โอบกอด ห้ามทำเช่นนั้นกับสหายเด็ดขาด มิเช่นนั้นผู้อื่นจะเอาไปเล่าลือกันว่าเจ้าสองคนเป็น หมัวจิ้ง”

            “ที่ท่านกล่าวมามันเป็นเพียงการหยอกเย้าระหว่างสหายนะเจ้าคะ” มันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญไม่ใช่หรือ ที่สหายสนิทกันมากๆ จะทำเช่นนั้น ในโลกเดิมที่นางเคยอยู่การกระทำเช่นนี้ต่อสหายเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมิได้แปลกประหลาดอันใด

            “หนี่ว์เอ๋อร์ เจ้าอย่าได้ลืมสิ ว่าสหายของเจ้าในภายหน้านางจะต้องขึ้นเป็นฮองเฮา นางจะมีข่าวลือเสียหายไม่ได้แม้เจ้าจะเป็นสหายที่สนิทสนมกันก็ตามอย่างไรก็ควรรักษาระยะห่าง”