บทที่ 10 รักกันจริงหรือแค่ข่าวลือ (2/4)

              ใครจะอยากถูกเปรียบเทียบกับคนที่เก่งกว่าเล่า...

           

            ด้านชิงหนี่ว์เมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น นางก็เริ่มรู้สึกสงสัย หนังสือไร้ชื่อเล่มสีดำเช่นนั้นหรือ

            หรือแท้จริงสตรีดอกบัวขาวผู้นี้จะรู้เรื่องเหตุการณ์ต่างๆ จากหนังสือเล่มนั้นจึงสามารถเอาชนะใจบุรุษที่เลิศล้ำและเก่งกาจได้ถึงสามคน

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ สำหรับอาหารเลิศรสมื้อนี้” แม้จะอึดอัดใจมากก็ตาม

            “หากเจ้าอยากมากินข้าวที่นี่อีกให้บอก พี่จะพามาเอง” ชินอ๋องซื่อจื่อกล่าว

            “เอ่อ...เจ้าค่ะ” นางปรายตามองสตรีที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นอีกฝ่ายกำมือแน่นราวกับกำลังระงับโทสะ

            ไม่ได้การแล้ว รีบขอตัวกลับดีกว่า ปล่อยให้ตัวเอกทั้งหลายปรับความเข้าใจกันไปก็แล้วกัน

            “เข่อชิง เรากลับกันเลยดีหรือไม่”

            “อืม ข้ากำลังอยากกลับอยู่พอดี” ไม่อยากเห็นหน้าบุรุษโง่เง่าที่หน้าหนาแล้ว ไม่รู้ปีศาจตนใดเข้าสิง ถึงได้เอาแต่นั่งมองและเอาอกเอาใจดั่งตนเป็นสตรีที่เขาพึงใจ

            “เช่นนั้นเราไปกันเถิด” นางลุกขึ้นยืนพลางจะเดินออกจากโต๊ะไป

            “อันฉี เจ้าไปส่งคุณหนูจางที คู่หมายของข้านางจะกลับกับข้า”

            “ใครบอกข้าจะกลับกับท่าน” เจิ้งเข่อชิงตวัดสายตามองบุรุษที่รั้งข้อมือนางไว้

            “เอ่อ...คือ” สตรีตัวน้อยไม่รู้จะกล่าวอันใด

            “ได้” ชินอ๋องซื่อจื่อตอบรับองค์รัชทายาทก่อนจะจับข้อมือกลมกลึงของจางชิงหนี่ว์แล้วออกแรงรั้งให้เดินตาม

            “ชินอ๋องซื่อจื่อ ปล่อยชิงหนี่ว์ของหม่อมฉันเดี๋ยวนี้นะเพคะ” คุณหนูเจิ้งตะโกนเสียงดังอย่างไม่คิดรักษามารยาท มือเรียวก็พยายามแกะมือใหญ่ของเขาที่จับข้อมือตนเอาไว้แน่น

            “ชิงเอ๋อร์ หากเจ้าอยากให้สหายกลับถึงจวนอย่างปลอดภัย ก็อย่าได้ไปวุ่นวายกับคุณหนูจางมากนัก อันฉีหวงนางมาก ถึงขั้นจับจองนางตั้งแต่เด็ก” องค์รัชทายาทที่ต้องการหยุดการกระทำไม่เหมาะสมของคู่หมายตน จึงกระซิบบอกกล่าวในสิ่งที่ตนคาดเดาแก่นาง

            สตรีอย่างเจิ้งเข่อชิงเหมาะที่จะเป็นชายาของเขา มากกว่าหมัวจิ้ง ที่ใฝ่ฝันในอิสตรี

            “ท่านหลอกข้า” อย่างไรนางก็ไม่เชื่อ

            “หากอยากรู้เรื่องนี้เพิ่มเติมเราไปนั่งคุยกันในรถม้าระหว่างเดินทางกลับกันเถิด แต่หากเจ้ากลัวจะตกหลุมรักข้าอีกครั้งจนไม่อยากนั่งรถม้าไปด้วยกัน ข้าก็พอจะเข้าใจ”

            “ใครกลัวท่าน ได้! ข้าจะนั่งรถม้ากลับกับท่าน เช่นนั้นก็รีบไปกันเถิด” คนอย่างนางเคยกลัวเขาที่ใดกัน

            หลิวเฟิงเหมียนที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดได้แต่ลอบยิ้ม สหายทั้งสองที่เคยเมินเฉยสตรีบัดนี้กลับลุ่มหลงและหวงแหนนารี

            ‘หากไม่ได้ยินกับหู เห็นกับตา ข้าคงไม่รู้ว่าสหายของตน เป็นบุรุษเช่นนี้’ มิน่าล่ะตอนงานเลี้ยงที่จวน ชินอ๋องซื่อจื่อถึงได้ปาผลเหอเถาใส่หน้าเขาหลายครั้ง คงเป็นเพราะเขาร้องขอให้คุณหนูจางแสดงศาสตร์ดนตรีทั้งที่นางบาดเจ็บที่มือ

                       

            ส่วนชินอ๋องซื่อจื่อที่พาตัวนางออกมาด้านนอกโรงเตี๊ยม พอนางจะกลับไปช่วยสหายที่ดูเหมือนจะไม่ได้เต็มใจอยู่กับองค์รัชทายาทเขาก็ขวางไว้

            “เจ้ากลับไปก็ช่วยนางไม่ได้หรอก”

            “แต่องค์รัชทายาททำเช่นนี้ไม่ถูกต้องนะเจ้าคะ” นางฝืนตัวไม่ยอมขึ้นรถม้าแม้จะมีเขายืนดันนางเข้ารถม้าจากด้านหลัง

            “ไม่ถูกต้องแล้วอย่างไร ทั้งสองคนเป็นคู่หมายกัน อย่างไรเจ้าก็ไปแทรกตรงกลางระหว่างพวกเขาไม่ได้”

            “ในเมื่อองค์รัชทายาทไม่ได้พึงใจนาง เหตุใดถึงไม่ยอมให้ยกเลิกการหมั้นหมาย”

            “เรื่องนั้นเอาไว้ไปคุยกันบนรถม้าเถิด ข้าจะบอกทุกเรื่องที่เจ้าอยากรู้” เขากล่าวพลางเลิกดันตัว เมื่อนางหยุดยืนนิ่ง

            “ท่านจะบอกข้าจริงหรือเจ้าคะ” นางหันมาถามเขาด้วยแววตากระจ่างใส

            “อืม ข้าจะตอบคำถามเจ้าทุกเรื่องที่ข้ารู้”

            “เช่นนั้นรีบขึ้นรถม้ากันเถิดเจ้าค่ะ” สุดท้ายนางก็ยินยอมกลับจวนด้วยรถม้าที่มีสัญลักษณ์จวนชินอ๋อง

            “อืม” เขาตอบรับพลางส่งสายตาออกคำสั่งกับลูกน้องที่ตอนนี้กลายเป็นคนขับรถม้า

            โจวอันฉีเข้าไปนั่งในรถม้ากับนาง นัยน์ตาดำจับจ้องดวงหน้าหวานเพื่อรอฟังสิ่งที่นางจะพูด

            “กล่าวถึงเรื่องที่สนทนาค้างไว้เมื่อครู่ ท่านบอกว่าที่องค์รัชทายาทไม่ยอมยกเลิกการหมั้นหมายเพราะพึงใจในสหายข้าหรือเจ้าคะ” เพราะความอยากรู้นางจึงยอมขึ้นรถมากับเจ้าตัวซวยนี่