เป็นนางร้ายกลับใจไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น

ตอนที่[1]สถานการณ์นี้ไม่หนีก็ตายท่ามกลางเสียงความรื่นเริงอันดังครึกโครมที่กระจายไปทั่วบริเวณ ผู้คนใบหน้าต่างเต็มไปด้วยความสุข ร่วมฉลองและอวยพรให้กับเจ้าของงานนี้กันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง วันนี้เป็นวันเกิดของอดีตเจิ้งกวนโหวฮูหยินหรือก็คือมารดาของเจิ้งกวนโหวคนปัจจุบัน ตระกูลเจิ้งมีน้ำหนักในพระทัยฝ่าบาทเพียงใดมิมีผู้ใดไม่รู้ ดังนั้นงานในวันนี้หากผู้ใดมีโอกาสต่างก็เลือกที่จะเข้าร่วมอย่างไม่มีปฏิเสธ ทว่า…มิมีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าไม่ไกลจากสถานที่จัดงานที่พวกเขาสนุกอยู่นั้น อีกด้านกำลังมีคนที่อยู่ในสถานการณ์ที่ราวกับจะฆ่าแกงกันก็ไม่ปาน เจิ้งกวนโหว หรือนามหนึ่งคือ เจิ้งซวี่จื่อ เขากำลังใช้สายตาอันแดงก่ำเต็มไปด้วยโทสะมองไปยังสตรีน้อยนางหนึ่งที่กระทำการต่ำช้าเพียงเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการราวกับจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายตกเสียตรงนี้ ชายหนุ่มขบฟันแน่นจนปรากฏเป็นสันกรามปูดโปนมองสร้างความประหวั่นพรั่นพรึงแก่ผู้ที่ได้เห็นเป็นอย่างมาก แต่กระนั้น อันลู่เพ่ย ก็ยังทำใจกล้า พยายามที่จะนำมือของตนเข้าไปแตะต้องเขาอย่างไม่กลัวตายราวกับว่านี่เป็นโอกาสเดียวที่จะทำให้ตนสมหวัง หากคืนนี้นางและเจิ้งกวนโหวไม่ตกล่องปล่องชิ้นก

ตอนที่[2]ที่ที่เคยรังเกียจเรื่องราวมันดำเนินความรุนแรงไปเรื่อย ๆ และในตอนที่ยื้อยุดกันจนล้มลงไปนั้น ศีรษะของอันลู่เพ่ยก็กระแทกกับพื้น ในตอนนั้นเองที่วิญญาณของอีกฝ่ายก็ออกจากร่างไปและกลายเป็นเพ่ยเพ่ยที่เข้ามาแทนที่อันลู่เพ่ย “…..”วางแผนมาตั้งนาน ตายง่าย ๆ แบบนี้เลย?เพ่ยเพ่ยคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ก็ได้แต่ทอดถอนลมหายใจออกมา เพราะว่าเป็นแบบนี้นางถึงไม่คิดจะอยู่ที่นั่น เพราะเธอจำสายตาของเจิ้งกวนโหวได้ ถ้าเขาฆ่าอันลู่เพ่ยได้เขาทำไปแล้ว และเขารังเกียจอีกฝ่ายมากแค่ไหน ในตอนที่กัดที่แขนตนเองเพื่อที่เรียกสติไม่ให้ไปอันลู่เพ่ยสมดังใจนั่นก็รู้แล้วดังนั้น หากปล่อยให้เขาสติกลับมา และคนอื่นเข้ามาเห็นโดยทั่วกันบอกเลยว่าเธอตายแน่ เป็นเธอที่ต้องตายอีกรอบเพราะตอนนี้เธอก็คืออันลู่เพ่ยยังไงเล่าบรื๋อ คิดแล้วก็ขนลุก“แม่นาง…เรากำลังจะเข้าไปในตำบลจิ้นจง ท่านจะซื้ออะไรหรือไม่ขอรับ” เสียงของคนบังคับรถม้าเรียกสติเพ่ยเพ่ยให้กลับมา ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องตั้งสติให้เร็วแล้วรีบก้าวเดินไปข้างหน้า ยิ่งอยู่ในยุคโบราณแบบนี้ต้องมีสติทุกลมหายใจ “ซื้อ ๆ แต่ก่อนอื่นช่วยแวะร้านขายยาให้ข้าที” เอาละ ตอน

ตอนที่[3]ความร้ายกาจช่างเดินทางไกลนักเพราะไม่มีอุปกรณ์ช่วยใด ๆ ไม่มีไฟแช็กหรือเชื้อเพลิงอะไรเลย นางไม่รู้ว่าในยุคนี้จะต้องจุดไฟยังไง ถ้าเป็นในละครสมัยก่อนก็ต้องเอาหินมาเคาะใส่กันใช่หรือไม่ แล้วใครจะทำเป็นเล่า? เพ่ยเพ่ยครุ่นคิดอยู่นานทะเลาะกับตัวเองก็หลายที สุดท้ายนางจึงตัดสินใจว่าจะออกไปหาซื้อของกินแถว ๆ นี้ดู ดีว่ายามนี้ก็เป็นยามเช้า น่าจะมีตลาดเช้าในหมู่บ้านอยู่บ้างกระมัง คิดได้ดังนั้นจึงรีบล้างหน้าล้างตารวมถึงแต่งกายให้เรียบร้อย จากนั้นสองขาเรียวก็ออกจากบ้านเพื่อที่จะออกไปสำรวจด้านนอกทันที มือบางลูบไปที่ท้องของตนเอง ตอนนี้นางหิวมากจริง ๆ สายตาสอดส่ายหาสิ่งที่ต้องการระหว่างที่ก้าวเท้าเดินไป ทว่าเมื่อเดินออกไปนอกจากตัวบ้าน และเริ่มพบบ้านเรือนของชาวบ้าน นางก็ต้องพบกับสายตาของใครหลายคนที่มองมาด้วยสายตาแปลก ๆ บ้างก็เป็นความสงสัยใคร่รู้ บ้างก็มองมาอย่างไม่เป็นมิตร แต่นางก็พยายามที่จะไม่สนใจตอนนี้นางมองหาแค่แหล่งอาหารเท่านั้นจวบจนกระทั่งเดินออกจากบ้านไปเรื่อย ๆ จึงพบว่ามีสิ่งที่นางต้องการนั้นอยู่ไม่ไกลจากครรลองสายตามีตลาด มีตลาดจริง ๆ ด้วย!ไม่น่าเชื่อว่าที่หน้าหมู่บ้านจะมีตลาดที

ตอนที่[4]เอาตัวรอดในยุคโบราณ“ไหว…เจ้าค่ะท่านยาย เพียงแค่ใช้พลังมากไปหน่อย ขอบคุณมากนะเจ้าคะ” ว่าแล้วก็หยิบเงินจ่ายให้หญิงชราเป็นค่าตะบันไฟ ทว่าเมื่อนางจ้าวเห็นเงินที่อีกฝ่ายมอบให้เป็นจำนวนเงินไม่น้อยจึงปฏิเสธที่จะรับ “ที่บ้านข้ามีสองอัน อันนี้เจ้าเอาไปใช้ก่อนเถิด คาดว่าน่าจะใช้ได้ไม่นานมาก หากหมดแล้วก็ค่อยไปซื้อใหม่นะ” “เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านยายอีกครั้งนะเจ้าคะ รบกวนท่านยายมาเสียเวลานานเลย…”“มิเป็นไร เช่นนั้นข้าขอตัวกลับบ้านก่อน หากเจ้ามีอันใดอยากให้ข้าช่วยเหลือก็ไปที่บ้านได้เลยนะ” ว่าแล้วก็ชี้ไปยังบ้านที่อยู่ไม่ไกลออกไป“ได้เลยเจ้าค่ะ ต้องรบกวนท่านยายหลายเรื่องเชียว” เพ่ยเพ่ยว่าอย่างติดตลกจึงทำให้นางจ้าวหัวเราะออกมา แม้แต่อู้หลิงที่ไม่ค่อยเข้าใจอันใดมากก็หัวเราะเบา ๆ ด้วย บรรยากาศระหว่างพวกเขานั้นผ่อนคลายขึ้นมาก คล้อยหลังสองย่าหลานกลับบ้านไป เมื่อมองไปยังไฟที่ติดอยู่เพ่ยเพ่ยก็เร่งต้มยาเป็นอันดับแรก ยาห้ามครรภ์ที่ซื้อมานางจะไม่ลืมเด็ดขาด อย่างไรก็ต้องป้องกันไว้ก่อน จะให้เกิดเหตุไม่คาดฝันไม่ได้ หลังจากดื่มยาแล้วค่อยไปเร่งทำความสะอาดส่วนที่เหลือทั้งหมด พร้อมจัดเก็บของที่ซื้อมาเข้า

ตอนที่[6]ข่าวใหม่ที่ได้รับวันเวลาผันผ่านไปเพ่ยเพ่ยก็ขายน้ำเต้าหู้ได้ครบสามเดือนแล้ว แล้วก็เป็นวันที่เพ่ยเพ่ยมาอยู่ในยุคโบราณที่แปลกใหม่ได้ครบสามเดือนแล้วเช่นกัน แม้ในตอนแรกจะรู้สึกเคว้งคว้างแต่ก็โชคดีที่ได้พบกัลยาณมิตรที่ดีที่นี่ ทุกคนต่างให้โอกาสนาง ไม่มีสายตาที่แปลก ๆ ให้กันเช่นตอนที่นางมาที่นี่ครั้งแรกอีกแล้วส่วนตัวนางก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว ทำให้ชีวิตในแต่ละวันเต็มไปด้วยความสุข ผักบุ้งที่ปลูกเอาไว้ก็เก็บขายได้หลายรอบแล้ว นอกจากจะมีรายได้จากการขายน้ำเต้าหู้นางยังขายผักได้อีก คราแรกคิดว่าตนเองเป็นคนปลูกอะไรก็ไม่รอด พอมาอยู่ที่นี่ผสานกับการมีดินที่ดี ปุ๋ยที่ดี ผักที่ได้ลงมือปลูกไม่ว่าอะไรก็ล้วนสมบูรณ์ทั้งนั้น จึงทำให้ขายง่ายมีแต่ลูกค้าจับจองอยากจะซื้อมากมาย ในแต่ละวันนับเงินจนมือแทบเป็นตะคริว เงินที่นางขโมย เอ่อ นำมาจากคนผู้นั้นนางไม่แตะอีกเลย หนำซ้ำจำนวนที่ใช้ได้ไปก็เอาคืนไว้เรียบร้อย ทำให้มันยังคงกองเป็นฟ่อน ๆ ในที่ที่ปลอดภัยเช่นเดิม พูดถึงคนผู้นั้นแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปสามเดือนแล้วเขาจะลดโทสะที่มีต่อนางลงแล้วหรือยัง เพราะจู่ ๆ รู้สึกใจคอไม่ดีตั้งแต่เมื่อวานที่ขนลุกแปลก ๆ แล้วเ