บทที่ 5 บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (2) (2/4)

         “เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วยามก่อนผู้ดูแลจะพาชายงามมาให้ข้าเลือกเพิ่ม คราวนี้ข้าขอเปลี่ยนท่านั่งพวกเจ้าใหม่” สตรีในคราบบุรุษกล่าวก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ทั้งสามคน

            จางชิงหนี่ว์จัดบุรุษคนหนึ่งให้นอนเอนหลังลงกับพื้น ส่วนบุรุษอีกคนคุกเข่านั่งคร่อมขาข้างหนึ่งของคนที่นอนอยู่ มือใหญ่ของคนที่อยู่ด้านบนวางลงตรงแผ่นอก ส่วนแขนอีกข้างยันพื้นเอาไว้

            ชายอีกหนึ่งคนที่เหลือ นางให้นอนคว่ำแล้วซบใบหน้าลงตรงต้นขาที่ไม่มีอาภรณ์ปกปิด มือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมไปวางลงบนหน้าท้อง

            “อู่เจ๋อ ท่าทางเจ้ายังไม่ได้ มานี่ประเดี๋ยวข้าทำให้ดู” นางดันตัวเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายหลบ

            “เจ้าต้องทำเช่นนี้ อืม โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เช่นนี้ดีกว่า” นางขึ้นคร่อมขาข้างหนึ่งของชายงามที่นอนอยู่ก่อนจะใช้มือยันพื้นไว้ ส่วนมืออีกข้างที่ว่างแตะลงบนยอดอกบุรุษแล้วโน้มดวงหน้าหวานเข้าใกล้จนเหลือช่องว่างห่างเพียงหนึ่งฝ่ามือ

            แกร๊ก เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่ชายในอาภรณ์สีครามจะเดินเข้ามาภายในห้อง นัยน์ตาดำที่มองลอดหน้ากากหนังจับจ้องไปนอกห้องอยู่ตลอดราวกับกำลังหลบซ่อนตัวจากใครอยู่

            หนึ่งสตรีสามชายงามต่างจ้องมองผู้บุกรุกเป็นตาเดียวและนิ่งค้างอยู่ในท่านั้น

            แต่เมื่อบุรุษที่เข้ามาหันกลับมามอง ตาสบตาแม่นางน้อยยิ่งค้างแข็งอยู่ในท่าเดิม

            ‘เหตุใดเป็นชายผู้นี้อีกแล้ว’

            “...” นัยน์ตาบุรุษแข็งกร้าวขึ้นมาฉับพลันก่อนที่เขาจะก้าวเดินเข้าไปหาทั้งสี่คน มือใหญ่รั้งตัวสตรีเพียงหนึ่งเดียวให้ถอยออกห่างจากบุรุษทั้งสามที่อาภรณ์หลุดลุ่ย เนื่องจากไม่ทันได้ตั้งตัวร่างบอบบางจึงเซถลาเข้าไปซบอกแกร่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ

            “ขออภัยท่านจอมยุทธ์ผู้แปลกหน้า” จางชิงหนี่ว์กล่าวพร้อมกับรีบถอยห่าง

            “ช้าก่อน” เขาบอกแล้วใช้มือใหญ่รั้งเอวคอดให้เข้ามาใกล้ มืออีกข้างบีบคางนางเอาไว้ไม่ให้หันไปมา

            “นี่ท่าน! ปล่อยข้านะเจ้าคะ” นางส่งเสียงอู้อี้          

            “พวกเจ้าสามคนสวมใส่อาภรณ์ให้เรียบร้อย”

            “ขอรับ” เมื่อเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดและสายตาที่เต็มไปด้วยโทสะ ชายงามทั้งสามคนจึงทราบได้ทันทีว่าบุรุษผู้นี้คงเป็นคนรักไม่ก็สามีของแม่นางน้อยผู้นี้

            “รอก่อน พวกท่านค้างอยู่ในท่านั้นแหละ ข้ายังวาดภาพไม่เสร็จ”

            “นี่เจ้า!” ดวงตาของเขาวาววับราวกับพ่นไฟออกมาได้

            “ปล่อยข้าได้แล้วเจ้าค่ะ”

            “...” เมื่อได้ยินว่าสตรีตรงหน้าเพียงมาวาดภาพในสถานที่แห่งนี้ เจ้าของร่างสูงจึงยอมปล่อยนางแต่โดยดี

            “นี่ท่านโมโหเรื่องใดมาเจ้าคะ หรือฮูหยินของท่านหนีมาเที่ยวในหอชายงามแห่งนี้จึงได้เกรี้ยวกราดเช่นนี้” นางกล่าวพลางใช้มือลูบบริเวณแก้มที่ถูกบีบเมื่อครู่

            “ช่างเปรียบเปรย แล้วเจ้ามาทำอันใดที่นี่ รู้หรือไม่ที่นี่ไม่เหมาะที่คุณหนูในห้องหออย่างเจ้าจะมาเที่ยวเล่นได้”

            “ข้ามาวาดภาพไปขายเพื่อหาเงิน ไม่ได้มาเที่ยวเล่น หากไม่เพราะถูกท่านข่มขู่จนไม่กล้าไปลานฝึกยุทธ์ ข้าคงไม่มาที่นี่” นางกล่าวเสียงเบา

            เหตุใดเมื่อครู่เขาถึงได้เกรี้ยวกราดถึงเพียงนี้ อย่าบอกนะว่าบุรุษผู้นี้หลงใหลข้าเข้าให้แล้ว แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อตั้งแต่ต้นจนจบที่ได้รู้จักกันไม่เคยมีเรื่องราวอันใดน่าประทับใจเลยสักนิด

            “จวนเจ้าไม่ได้ขัดสนอันใด อีกทั้งจวนท่านปู่เจ้าก็ร่ำรวย แล้วเจ้าจะมาลำบากวาดภาพหาเงินด้วยเหตุอันใด”

            รู้แม้กระทั่งเรื่องราวของคนรอบตัวนาง ฐานะของจวนจาง แต่เอาเถิดนางไม่สงสัยหรอกเพราะเรื่องราวเหล่านี้เพียงแค่เอ่ยถามชาวบ้านร้านตลาดก็ทราบแล้ว

            “เงินทอง ความร่ำรวยของผู้อื่นจะเทียบเท่ากับเงินที่หามาด้วยตนเองได้อย่างไรเจ้าคะ”

            “แต่การที่คุณหนูอย่างเจ้ามาวาดภาพบุรุษขายเพื่อหาเงินเช่นนี้มันก็ไม่เหมาะสม”

            “ไม่เหมาะสมอย่างไรเจ้าคะ ในเมื่อข้าก็ใช้ฝีมือข้าทำงานเพื่อแลกเงินเช่นผู้อื่น”

            “เอ่อ...ท่านทั้งสองขอรับ พวกข้าขอนั่งก่อนได้หรือไม่ขอรับ”

            “อย่าเพิ่ง ข้าจะรีบวาดเดี๋ยวนี้” นางกล่าวก่อนจะเดินกลับไปนั่งวาดภาพดังเดิม

            “เจ้า...” เขาเดินตามตั้งใจจะพูดคุยต่อ

            “อย่าเพิ่งเอ่ยวาจารบกวนข้าเจ้าค่ะ” คุณหนูจางกล่าวก่อนจะลงมือวาดภาพต่อ

            ใช้เวลาเพียงสองเค่อภาพชายงามทั้งสามคนก็ปรากฏอยู่ตรงหน้านาง

            “พวกท่านรีบใส่อาภรณ์เถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้” นางเอ่ยพลางส่งยิ้มให้กับชายงามทั้งสามที่ช่วยให้งานของนางลุล่วงไปได้