บทที่ 5 บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (2) (1/4)

5

บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (2)

           

            คุณหนูจางที่ตอนนี้อยู่ในคราบบุรุษเดินตามผู้ดูแลไปที่ห้องส่วนตัว

            “คุณชายรอข้าน้อยเพียงครู่เดียว ข้าน้อยจะไปพาเหล่าบุรุษมาให้ท่านเลือกขอรับ”

            “อืม” นางตอบรับพลางโยนตำลึงสีเงินก้อนใหญ่ให้ผู้ดูแล ซึ่งชายวัยกลางคนรับมาแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหายออกไปทางประตู

            ผ่านไปไม่ถึงชั่วจิบชาผู้ดูแลกลับมาพร้อมกับบุรุษจำนวนเจ็ดคนเพื่อให้นางเลือกสรร

            “คุณชายสามารถเลือกคนที่คุณชายต้องการได้เลยขอรับ”

            ดวงตาเมล็ดซิ่งกวาดสายตามองใบหน้าของบุรุษพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะบริเวณอก มือเรียวกดลงบนแผงอกของชายงามทีละคน     

‘อืม...กล้ามแน่นดี หากแหวกอาภรณ์ออกมาคงน่ามอง’ คุณหนูในคราบคุณชายคิด

            “อ๊ะ! คุณชายขอรับ” เสียงแหบพร่าของชายงามทำให้นางได้สติ ก่อนจะรีบเอามือออก

            “เอาคนนี้” นางบอกผู้ดูแลก่อนจะทำเช่นเดิมกับบุรุษอีกคน

            ท่าทางการเลือกบุรุษของแม่นางน้อยผู้นี้ทำให้ผู้ดูแลคิดไปไกล ไม่คิดว่าคุณหนูในห้องหอจะซ่อนความร้อนแรงเอาไว้มากมายเช่นนี้

            “และคนนี้” คุณหนูจางกล่าวหลังจากดึงมือออกจากแผงอกของบุรุษรูปงาม

            “ขอให้คุณชายสุขสำราญนะขอรับ” ผู้ดูแลกล่าวพร้อมกับโบกมือให้ชายงามอีกสี่คนออกจากห้องไป

            “ประเดี๋ยวก่อนท่านผู้ดูแล”

            “มีอันใดให้ข้าน้อยรับใช้หรือขอรับ”

            “อีกหนึ่งชั่วยาม เจ้าเตรียมบุรุษมาให้ข้าเลือกอีกครั้ง”

            “ขะ...ขอรับ” แม่นางผู้นี้ทำให้เขาได้เปิดหูเปิดตาแล้ว

            “ไปได้แล้ว”

            “ขะ ขอรับ” ผู้ดูแลกล่าวก่อนจะออกไปด้วยท่าทีที่ยังคงตกตะลึง

            หลังจากผู้ดูแลออกไปแล้ว สายตาของจางชิงหนี่ว์ก็จับจ้องไปที่บุรุษทั้งสามก่อนจะออกคำสั่งให้ทั้งสามคนถอดสายรัดเอว

            ชายงามทั้งสามหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย บุรุษ เอ่อ...สตรีผู้นี้ช่างร้อนแรงยิ่งนัก พูดคุยสนทนาทำความคุ้นเคยไม่คิดทำ แต่คิดปีนเตียง

            “พวกเจ้ามีนามว่าอันใดกันบ้าง”

            “ข้าน้อยเยว่ส่างขอรับ

“ข้าน้อยอู่เจ๋อ”

“ข้าน้อยห่าวซวนขอรับคุณชาย”

            “ห่าวซวนเจ้ามานั่งตรงนี้”

            “ขอรับ” ชายเจ้าของนามตอบรับก่อนจะทำตามคำสั่ง

            “เยว่ส่าง เจ้ามานั่งตรงนี้แล้วทำท่าเช่นนี้” จางชิงหนี่ว์บอกพลางเอนตัวนอนแล้วใช้สองแขนเท้าเพื่อชันตัว

            “ขอรับ”

            “เจ้าอู่เจ๋อ มานั่งตรงนี้แล้วทำท่าเช่นนี้”

            เมื่อทั้งสามคนทำท่าตามที่นางสั่งแล้ว แม่นางน้อยก็จัดการแหวกอาภรณ์ให้อ้าออกเผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง และเรียวขาโดยมีอาภรณ์ปิดบังบางส่วนเอาไว้

            “พวกเจ้าค้างอยู่ในท่าเช่นนี้แหละ” นางก้าวถอยออกไปก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะซึ่งปกติจะเอาไว้นั่งดื่มสุรา

            “แม่นาง...ขออภัยขอรับ คุณชายท่านจะวาดภาพหรือขอรับ” เยว่ส่างกล่าวเมื่อเห็นสตรีตรงหน้ากำลังจัดวางอุปกรณ์วาดภาพที่เพิ่งจะเอาออกมาจากห่อผ้า

            คำเรียกขานที่ชายงามกล่าวไม่ได้ทำให้นางตกใจเลยแม้แต่น้อยเนื่องจากก็พอรู้ตนเองอยู่ว่าใบหน้านางอ่อนหวานเกินไปจึงไม่ค่อยแนบเนียน

            “ใช่ แต่พวกเจ้าไม่ต้องกลัวไป ข้าจะวาดใบหน้าไม่ให้เหมือน” คำตอบของแม่นางคนงามทำให้ชายงามทั้งสามคนหันไปมองหน้ากัน

            “อย่าเพิ่งขยับสิ ข้ากำลังจะวาดแล้ว นิ่งค้างเช่นนั้นชั่วครู่หากเสร็จแล้วข้าจะบอก”

            แม้จะไม่ได้ปรนนิบัติแขกตามเดิมที่เคยทำ แต่ชายงามทั้งสามคนก็มองว่าการนั่งเป็นแบบให้สตรีผู้นี้วาดภาพก็ไม่เสียหายอันใด

            ด้วยความชำนาญคุณหนูจางใช้เวลาครึ่งชั่วยามในการวาดภาพออกมาสี่ภาพ

            “เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วยามก่อนผู้ดูแลจะพาชายงามมาให้ข้าเลือกเพิ่ม คราวนี้ข้าขอเปลี่ยนท่านั่งพวกเจ้าใหม่” สตรีในคราบบุรุษกล่าวก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ทั้งสามคน