บทที่ 2 ภารกิจ

ชิงชิงเพ่งสมาธิกับรอยแดงแถบนั้นจนรู้สึกตัวอีกทีเธอก็มาอยู่หน้าสุสานบรรพชนตระกูลจินที่เธอเก็บแหวนหยกวงนั้นได้ แต่บรรยากาศกลับไม่เหมือนวันเช็งเม้งที่ผ่านมารอบๆ สุสานแม้จะดูออกว่าเป็นเวลากลางคืนแต่กลับไม่มืดมิดเท่าใดนัก แม้ว่าไม่มีใครเลยสักคนแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ควรจะเป็น

‘ลูกหลานจินเสี่ยวชิงคารวะบรรพบุรุษ หากพวกท่านมีอันใดต้องการให้ลูกหลานช่วยเหลือ ได้โปรดชี้แนะลูกหลานด้วยเจ้าค่ะ’ ชิงชิงที่คิดว่าตนเองหลับฝันไปเลยถือโอกาสสื่อสารกับท่านบรรพบุรุษซะเลยเพราะเธอสังหรณ์ว่าแหวนวงนี้จะมีที่มาที่ไปไม่ธรรมดา

“ฉลาดมากเสี่ยวชิง หลานฉลาดกว่าจินง่วนป้อพ่อของเจ้ามาก” เสียงหญิงชราดังขึ้นพร้อมร่างโปร่งแสง ร่างนั้นมีเค้าอาม่าของชิงชิงตอนยังสาว

“อะ อา อาม่าเหรอคะ”

“อั๊วเอง ฮะฮะฮ่า” เสียงตะกุกตะกักจากหลานสาวที่ไม่เคยพบหน้าทำเอาอาม่าอดขำไม่ได้ ก็นะ หลานสาวของเธอไม่เชื่อเรื่องผีสางเทวดา เพราะเรียนโรงเรียนคริสต์มาตั้งแต่สมัยเด็ก แถมอาม่าเองก็จากไปตั้งแต่ชิงชิงยังไม่เกิด ดีที่สามีเธอเก็บภาพสมัยสาวๆ ของเธอไว้อย่างดีและคอยบอกเล่าเรื่องราวของเธอให้หลานสาวฟังเสมอมา

“อาม่าส่งแหวนหยกวงนั้นให้ชิงชิงเหรอคะ” ชิงชิงรีบถามสิ่งที่ตนเองสงสัยทันที หากอาม่ารู้ว่าที่เธอไม่กลัวอาม่าเพราะคิดว่านี่คือความฝันคงผิดหวังไม่น้อย

“ก็ไม่ได้เจตนาจะให้ลื้อโดยตรงหรอก เพียงแต่ภารกิจนี้มันต้องอาศัยลูกหลานตระกูลจินที่เป็นหญิงสาวบริสุทธิ์และมีอายุอยู่ในช่วงสิบแปดถึงยี่สิบห้าปีซึ่งมาถึงตอนนี้ลื้อคงรู้แล้วว่ามีเหลือแค่ลื้อคนเดียว” อาม่ากล่าวจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“อ้าว ทำไมล่ะคะอาม่า เจ๊ๆ หมวยๆ ลูกพี่ลูกน้องก็ตั้งหลายคน อุ๊บส์” พูดยังไม่จบชิงก็ก็ต้องรีบปิดปากตัวเองทันทีเพราะเพิ่งมาคิดได้ว่าลูกพี่ลูกน้องสาวโสดพวกนั้นของเธอคงจะใช้ชีวิตแบบสาวสมัยใหม่ไม่ได้ยึดติดการรักษาความบริสุทธิ์กันแล้ว ดีที่เองนึกถึงแต่จะทำมาหากินแบ่งเบาภาระอาป๊าจนไม่ได้สนใจเพื่อนต่างเพศเลยมาเข้าเงื่อนไขข้อนี้เพียงคนเดียว

          “แล้วภารกิจที่ว่ามันคืออะไรเหรอคะ ต้องใช้เงินลงทุนมั้ย แล้วเป็นความลับมั้ยคะ” เมื่อใจคิดว่าเป็นเพียงความฝันชิงชิงจึงไม่ลังเลที่จะตอบรับคำขอจากอาม่า เพราะหากเธอไม่ช่วยแล้วก็ไม่มีลูกสาวหลานสาวตระกูลชิงคนอื่นช่วยได้อีก

          “ต่อให้ลื้อไปเล่าให้ใครเค้าฟังเค้าก็ไม่เชื่อลื้อหรอก ขนาดตัวลื้อลื้อยังคิดว่าฝันไปเลย จริงมั้ยอาเสี่ยวชิง” อาม่ายังไม่เฉลยภารกิจแต่กลับพูดให้ชิงชิงได้ฉุกใจคิดถึงสภาวะของเธอตอนนี้ก่อน เพราะหากสาวน้อยคนนี้คิดว่าเรื่องนี้เป็นเพียงความฝันอาจจะไม่ตั้งใจทำภารกิจที่เธอถูกท่านผู้ก่อตั้งตระกูลมอบหมายให้ส่งต่อก็เป็นได้

          “โอ๊ย อาม่าหยิกหนูทำไม ไหนอากงบอกว่าอาม่าใจดีไม่เคยอาป๊าสักแปะงัย” ชิงชิงโวยวายหลังจากที่โดนอาม่าหยิกแขนเจ็บจนสะดุ้ง

          “ลื้อเจ็บมั้ย”

          “เจ็บสิ อาม่าถามได้ หมดกันภาพอาม่านางฟ้าใจดีของหนู”

          “เจ็บแล้วลื้อคิดยังงัย”

          “ก็น้อยใจน่ะสิคะ อุตส่าห์มาเข้าฝันทั้งทีแทนที่จะมาให้เลขให้หวยดันมาหยิกหนูได้ เอ๊ะ หนูเจ็บ หนูเจ็บได้แปลว่าหนูไม่ได้ฝันเหรอคะอาม่า”

          “ก็ใช่น่ะสิ ลื้อไม่ได้ฝันไป ลื้อแค่อยู่ในภวังค์แบบก้ำกึ่งระหว่างหลับกับตื่น ทำให้มีช่องว่างของความมั่นคงของจิตอั๊วถึงจะสื่อสารกับลื้อได้ ถ้าจะเป็นคนอื่นเค้าก็คงเรียกว่า ผีหลอก นั่นแหล่ะ ส่วนอั๊วไม่ได้มาหลอกหลอนลื้อแต่มาส่งมอบภารกิจลื้อเข้าใจรึยัง” อาม่าอธิบายยืดยาวเพื่อปรับความเข้าใจของหลานสาวที่เพิ่งได้พบหน้า

          “หลานเข้าใจแล้วค่ะ อาม่าบอกภารกิจมาได้เลยค่า เสี่ยวชิงจะตั้งใจทำไม่ให้อาม่าผิดหวัง” หลังจากที่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองชิงชิงก็ยิ่งตั้งใจว่าจะปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จให้จงได้ เพื่อความสบายใจของอาม่า

          “ภารกิจนี้ใหญ่หลวงนักแม้ว่าจะไม่ต้องใช้เงินลงทุนแต่มันก็ต้องใช้ความกล้าหาญและความฉลาด หากมันสำเร็จลุล่วงตระกูลจินของเราก็จะเจริญก้าวหน้าต่อไปแต่ถ้าไม่ ตระกูลจินของเราก็จะล่มสลายในรุ่นของเจ้าแล้วนะเสี่ยวชิง” แม้ว่าน้ำเสียงจะราบเรียบแต่สีหน้าของอาม่าแสดงออกชัดเจนถึงความไม่สบายใจจนเห็นได้ชัด

          “มันหนักหนาขนาดนั้นเลยเหรอคะอาม่า แล้วเสี่ยวชิงจะต้องทำอะไรบ้างคะ” เมื่อรับรู้ความรู้สึกท้อแท้ของอาม่าชิงชิงก็ยิ่งอยากช่วยให้ภารกิจนี้สำเร็จเร็วๆ

          “ใช่แล้วล่ะเสี่ยวชิงเอ้ย มันหนักหนาถึงขนาดอากงของเจ้าที่สะสมความดีจนสามารถจะบรรลุเป็นเซียนได้ยอมเสียสละกลับไปเวียนว่ายตายเกิดเพื่อเอาผลบุญทั้งหมดมาแลกแหวนหยกวงนั้น เพื่อให้ใครสักคนได้กลับไปทำภารกิจช่วยเหลือท่านผู้ก่อตั้งตระกูลของเราและทายาทของท่านให้มีชีวิตรอดจากการอดอยาก ส่วนจะต้องทำอะไรบ้างนั้นอาม่าเองก็ให้คำตอบเจ้าไม่ได้ เจ้าต้องใช้ไหวพริบของเจ้าแก้ปัญหาเอาเอง” หลังจบประโยคยาวเหยียดอาม่าก็ยกน้ำชาขึ้นมาจิบแก้คอแห้งก่อนจะมองหน้าชิงชิงเพื่อเปิดโอกาสให้หลานสาวได้ซักถามได้เต็มที่เพราะนางเองมีโอกาสมาพบหน้าหลานสาวเพียงครั้งเดียว

          “แล้วหนูจะไปพบท่านผู้ก่อตั้งตระกูลและทายาทได้ยังงัยคะ”

          “เมื่อใดที่เจ้าหยดเลือดของเจ้าลงบนรอยประทับของแหวนหยกนั่นมันก็จะกลายเป็นสื่อกลางนำเจ้าไปสถานที่แห่งนั้นได้ หลังจากนั้นทุกสามคืนยามที่เจ้าเข้านอนเจ้าก็มีอีกตัวตนในสถานที่แห่งนั้นและใช้เวลาที่นั่นได้สามราตรี เมื่อราตรีที่สามมาเยือนยามเจ้าเข้านอนตัวตนของเจ้าก็จะตื่นนอนในยามเช้าในเวลาของภพนี้ตามปกติ”

          “หมายความว่าทุกสามคืนที่หลานหลับอยู่บนเตียงนอนในห้องนี้ อีกตัวตนของหลานก็จะใช้ชีวิตได้สามวันในที่นั้น แล้วพอหลานเข้านอนในคืนที่สาม หลานจะตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตปกติที่นี่ วนอยู่อย่างนี้จนกว่าจะรู้ผลของภารกิจใช่มั้ยคะ” ชิงชิงเอ่ยทวนความเข้าใจกับอาม่าว่าถูกต้องหรือไม่

          “ตามที่เจ้าเข้าใจนั่นล่ะ”

          “แล้วหลานสามารถนำสิ่งของจากที่นี่ติดตัวไปด้วยได้มั้ยคะอาม่า”

          “อาไรที่เจ้าสวมใส่ไว้กับตัวสามารถนำไปหรือกลับได้ แต่เพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตาคนอื่นจะเห็นมันมีรูปลักษณ์ใกล้เคียงกับสิ่งที่มี ณ สถานที่แห่งนั้น”

          “แปลว่าหนูสามารถนำสิ่งของจากที่นั่นกลับมาได้ด้วย”

          “เจ้าเข้าใจถูกแล้วล่ะ ใกล้จะหมดเวลาของอาม่าแล้วเจ้าอยากถามอะไรอีกก็รีบถามมาเถิด”

          “สถานที่คือที่ไหนเหรอคะ แล้วหนูจะได้เจออาม่าอีกมั้ยคะ” ชิงชิงรีบถามคำถามสำคัญสองคำถามติดกันเพราะร่างโปร่งแสงของอาม่าในสายตาของชิงชิงเริ่มเบาบางลงอย่างเห็นได้ชัด

          “บ้านเกิดของท่านผู้ก่อตั้งตระกูล ยุค 70’ ครั้งหน้าที่เราเจอกันคือเวลาที่หลานหมดอายุขัยไม่ต้องกังวลอาม่าจะเอาใจช่วยเสี่ยวชิงของอาม่า อาม่ารู้ว่าลื้อต้องทำได้” ประโยคสุดท้ายที่แผ่วเบาจบลงพร้อมร่างโปร่งของอาม่าที่จางหายไป