บทที่ 3 เตรียมออกเดินทาง

ชิงชิงเสียใจที่จะไม่ได้เจออาม่าอีกครั้งแต่ภาระกิจที่อาม่ามอบให้นั้นก็สำคัญ ถ้งแม้เธอจะมีเชื้อสายจีนแต่ความรู้เกี่ยวกับยุค 70’ นั้นแทบเป็นศูนย์ เท่าที่เคยอ่านนิยายออนไลน์ที่ตัวเอกย้อนยุค ทะลุมิติ ข้ามภพไปในยุค 70’ นั้นก็รู้เพียงว่า มีทหารแดง ยุวปัญญาชน การทำนารวม การใช้คูปองแลกซื้อสิ่งของทั้งอุปโภคบริโภค และที่ขาดไม่ได้ในนิยายทุกเรื่องต้องมีก็คือ ตลาดมืด เพราะเป็นช่วงที่การค้าขายนั้นยังผิดกฎหมายอยู่ เรียกได้ว่าเป็นยุคขาดแคลนโดยแท้

          หลังหลุดออกจากภวังค์ชิงชิงจึงลุกขึ้นมาหาข้อมูลเกี่ยวกับสาธารณรัฐประชาชนจีนในยุค 70’ ข้อมูลเบื้องต้นที่เธอได้รับก็ไม่ต่างต่างที่เธอรับรู้มาในนิยายแต่นั่นไม่พอเพราะยุค 70’ นั้นรวมก็สิบปี ชิงชิงไม่แน่ใจว่าเธอจะไปโผล่ยังช่วงปีใดเลยต้องหาข้อมูลเจาะลึกลงไปให้ครบทุกปี เพื่อดูภาพรวมว่าต้องนำสิ่งใดบ้าง ที่แน่ๆ สิ่งของมีค่า เครื่องประดับแทบไม่มีประโยชน์ เงินตราในยุคนั้นก็แทบจะไร้ความหมาย สิ่งจำเป็นนำจะเป็นอาหาร ธัญพืชและยารักษาโรค หากเป็นช่วงปลายยุค 70’ ที่จะมีการเปิดสอบเกาเข่าหนังสือเรียนคงพอมีประโยชน์บ้างแต่เธอเองก็คงจะหาได้เฉพาะหนังสือภาษาไทย ไว้ลองไปดูก่อนแล้วค่อยกลับมาตั้งหลักก็ยังทัน ในห้องครัวพอมีอาหารแปรรูปพร้อมทานอยู่บ้างพรุ่งนี้ค่อยลงไปดูแล้วกัน

          เพราะทำงานมาทั้งวันทำให้ชิงชิงที่คิดอยากไปดูสถานที่แห่งนั้นเสียตั้งแต่คืนนี้ไม่มีความพร้อมเลยจึงต้องผลัดไปคืนพรุ่งนี้แทน อย่างน้อยเธอจะได้พักผ่อนให้เต็มที่หากเกิดเรื่องไม่คาดฝันจะได้มีสติพอที่จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ทันการณ์

          “องค์หญิงสิบสี่เสด็จแล้ววววววววว” เสียงอาป๊าที่เข้าบ้านมีกินมื้อกลางวันเอ่ยแซวลูกสาวเพียงคนเดียวที่เพิ่งตื่นนอนเอายามเที่ยงวัน

          “แหมป๊า กลับมาก็เกือบเที่ยงคืนละ กินข้าว นั่งย่อย คุยกับอาม่าอีกพักใหญ่ กว่าจะได้นอน” เสียงงัวเงียของชิงชิงตัดพ้อที่อาป๊าชอบแซวเวลาที่เธอตื่นสาย

          “นี่ลื้อบอกลื้อคุยกับอาม่ารึ อีมาให้เลขเด็ดมั่งมั้ย อีถามถึงอาป๊ามั่งป่าว”

จินง่วนป้อหรือชื่อไทยว่านายก้อนทองรีบถามลูกสาว เพราะตั้งแต่มารดาตายไปยี่สิบกว่าปีก็ไม่เคยมาเข้าฝันเขาเลยสักครั้ง

          “ไม่มีหรอกล่งเลข อาม่ามาสั่งว่าให้อาป๊าเลิกการพนันทุกชนิดให้เด็ดขาด เลขหวยจับสลาก กล่อมสุ่มหรือแม้กระทั่งขูดสลากตามร้านชำก็ไม่ได้” ชิงชิงที่หลุดปากไปแล้วได้แต่สวมรอยดัดหลังอาป๊าไป ดีกว่าจะต้องเล่าเรื่องภารกิจที่อาม่ามอบให้ซึ่งมันน่าเชื่อถือน้อยกว่า

          “ว้า ขนาดอีตายไปก่อนลื้อเกิดอียังรู้จักกล่องสุ่มกับเค้าด้วยรึ แล้วอั๊วก็เพิ่งขูดสลากแค่สองครั้งเองลื้อฟ้องอีรึ” แม้ว่าจะสงสัยว่ามารดารู้จักกล่องสุ่มได้ยังงัย แต่ก็อดเสียงสันหลังไม่ได้เพราะเรื่องที่ขูดสลากใบละห้าบาทที่ร้านของชำปากซอยมารดายังรู้ได้เรื่องกล่องสุ่มจึงไม่น่าสงสัยเท่า

          “อาม่าเป็นวิญญาณนะอาป๊า เรื่องแค่นี้ทำไม่จะไม่รู้” ชิงชิงกลั้นขำจนหน้าแทบเขียวเพราะเรื่องการขูดสลากนั้นเป็นเจ๊แจ๋วเมียเจ้าของร้านเป็นคนเล่าให้เธอฟังเอง เพราะอาป๊าดันไปกำชับกับเจ๊แกว่าอย่าบอกชิงชิงว่าแกแอบเล่น สลากที่ว่านี้คือ สลากที่ถูกเคลือบด้วยแถบทึบแสงใบเล็กๆ หลายๆ ใบ ปะอยู่แผงบนกระดาษผ่านใหญ่ที่มีสลากให้เลือกเป็นร้อยๆ ใบ แต่รางวัลเป็นธนบัตรสีเขียว ไปจนถึงสีม่วงเป็นรางวัลแค่สีละหนึ่งใบ แล้วในนั้นจะมีใบที่ถูกรางวัลจริงหรือไม่ก็ไม่มีใครรู้

          “รู้แล้วๆ ลื้อจะมากินข้าวไม่ใช่เหรอรีบๆ ไปกินเลยอั๊วจะไปทำงานต่อแล้ว” หลังจากถูกลูกสาวดักคอเจ้าตัวก็รีบหาทางผละออกไปทันที

          หลังจากกินข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้วชิงชิงก็รีบค้นหาของที่คิดว่าจะนำติดตัวไปในคืนนี้ พักใหญ่ๆ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป โจ๊ก และอาหารแห้งจำพวกหมูสวรรค์ กุนเชียง ไข่เค็มก็ถูกชิงชิงโกยใส่ถุงขยะสีดำใบใหญ่ ก็จำทำยังงัยได้ละ ลืมหาถุงผ้าหรือกระเป๋าใบใหญ่มาใส่นี่นา

          ขณะที่ก้มๆ เงยๆ หยิบน้ำดื่มขวดเล็กใส่ลงในถุงก็เกิดอาการเวียนหัวจากการเปลี่ยนอิริยาบทอย่างรวดเร็วจนเธอเริ่มเวียนหัวเลยขยับตัวไปหลับตาพิงตู้เย็นหลังใหญ่ แป๊ก เสียงของอะไรสักอย่างตกลงมาจากด้านบนของตู้เย็น เมื่อปรับสภาวะร่างกายจนหายหน้ามืดชิงชิงจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นคือกระปุกยาแก้ปวดลดไข้ที่ใครๆ ก็เรียกติดปากว่า พารา ตามชื่อตัวยาสำคัญนั่นก็คือ พาราเซตามอล

‘เออ ลืมไปเลยว่ายารักษาโรคก็สำคัญ สงสัยอาม่าคงมาเตือน ดีนะที่เรามีตู้ยาสามัญประจำบ้านติดไว้ อุปกรณ์ทำแผลมีไม่ครบสั่งจากแอพพลิเคชั่นเดริเวอรี่ก็ได้มั้ง งั้นสั่งมาใหม่ทั้งหมดเลยดีกว่าเดี๋ยวเผื่ออาป๊ามาหยิบไปให้คนงานจะผิดสังเกต’ หลังจากคิดได้ชิงชิงก็ลากถุงดำใบใหญ่ขึ้นไปที่ห้องนอนทันที จะได้สั่งของได้อย่างสบายใจเพราะอาป๊าชอบมาแอบดูเวลาเธอใช้โทรศัพท์มือถือเป็นประจำเพราะอยากให้เธอมีแฟนกับเค้าบ้างแม้ว่าต้องหาจากในอินเตอร์เน็ตก็เถอะ

ระหว่างรอยาและอุปกรณ์ทำแผลจากไรเดอร์ชิงชิงก็ค้นหาเป้แบ็คแพ็กใบโตที่เพื่อนสนิทสมัยมัธยมของเธอส่งมาให้เป็นของขวัญวันจบการศึกษาเพราะหวังให้เธอหาเวลาออกไปท่องเที่ยวเสียบ้างแต่กลับยังไม่ได้ใช้สักที่เพราะเธอมัวแต่ทำมาหากินอยู่