LOGINShare
บทที่ 310
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 310
โชคดีที่วันต่อมาฉีชินอ๋องมิได้เข้าวังเมื่อคืนจ่านเหยียนคิดไว้แล้วว่าจะปฏิเสธไม่ให้เขาอยู่ในตำหนักนานอย่างไร คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่มา ความพยายามของนางจึงเสียเปล่าวันที่สิบห้าแล้ว จ่านเหยียนต้องเริ่มเตรียมการรวบรวมแสงจันทร์ของคืนนี้แต่นับจากตอนกลางวัน ฟ้าเริ่มอึมครึมนางร้องว่าแย่แล้วอยู่ในใจ หากมีเมฆรวมตัวอยู่มากและฝนตกในตอนกลางคืน ยังจะมีแสงจันทร์อะไรอีก? แม้เก็บแสงจันทร์ในวันที่สิบหกได้ แต่ไอแห่งจันทร์หยินของคืนวันเพ็ญเข้มข้นที่สุดและบริสุทธิ์ที่สุดในเดือน “ถ้าวันนี้ฝนตกจะรวมเสียงอย่างไรเพคะ?” เชียนอวี่ออกมาถามจ่านเหยียนนับนิ้วก่อนจะตอบ “วันนี้ไม่ควรมีฝนจึงจะถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”“ทรงทราบได้อย่างไรว่าวันนี้จะไม่มีฝน? นี่ที่ไม่มีพยากรณ์อากาศสักหน่อย และถึงจะมี พยากรณ์อากาศก็ไม่แม่นได้เหมือนกัน” เชียนอวี่ถามจ่านเหยียน “ข้าเป็นโรคเหน็บชา ถ้ามีฝน ข้าควรเจ็บเท้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”“ไม่กระมัง? ยังเยาว์วัยเช่นนี้ก็เป็นโรคเหน็บชาแล้วหรือ? เหลวไหล ท่านทะลุมิติมาแต่ดวงวิญญาณหรือว่าร่างกายก็มาด้วย?” เชียนอวี่มองนางพลางถาม“แค่ดวงวิญญาณ ข้าแก่มาแล้ว” จ่านเหยียนตอบอย่างใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 309
แต่ดูเหมือนว่าฉีชินอ๋องก็ไม่ค่อยอยากรู้ความเป็นไปของนักดนตรีเหล่านั้นเหมือนกัน เพราะตอนได้ยินกัวอวี้บอกว่าส่งนักดนตรีพวกนั้นออกไปแล้ว เขาก็อารมณ์เบิกบานไปทั้งคน“จะว่าไป พี่สะใภ้ทำตุ๊กตามากมายเช่นนี้ทำอะไร? แล้วเจ้ายังทำเป็นทหารอีก จะใช้ทำอะไรหรือ?” ฉีชินอ๋องถามด้วยความแปลกใจอันที่จริงกัวอวี้ตอบคำถามนี้นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่อีกฝ่ายคือชินอ๋อง ต่อให้ถามหมื่นครั้งก็ต้องตอบต่อไป “ไทเฮาตรัสแล้ว ตุ๊กตาสวยดี จัดวางไว้ในตำหนักงามตาเพคะ”จ่านเหยียนเห็นกัวอวี้นั่งคุยอยู่กับฉีชินอ๋องจึงเรียก “ท่านอ๋อง มาดื่มน้ำชาหน่อยเถอะ อาหารเมื่อครู่เลี่ยน ๆ อีกอย่าง ไฟสว่างอย่างนี้ ใกล้มากจะไม่ดีต่อสายตา”ความจริงจ่านเหยียนต้องการเตือนเขา มื้อเย็นก็กินแล้ว ฟ้าก็มืดแล้ว เขาสมควรออกจากวังแล้วหรือไม่? เขาดูกัวอวี้มาทั้งบ่ายแล้ว ตอนนี้ยังจะดูอีก มีอะไรน่าดูกัน?ฉีชินอ๋องกลับนึกว่าจ่านเหยียนเป็นห่วงว่าเขาเข้าใกล้โคมไฟมากเกินไปจะตาเสีย จึงยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน “ก็ดี ชงชาอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”จ่านเหยียนเอ่อ “หลงจิ่ง!”“พี่สะใภ้โปรดเสวยหลงจิ่งหรือ? เอาไว้วันหน้ากระหม่อมจะส่งเข้าวังสักหน่อย” ฉีชินอ๋องเอ่ยด้วยสายตา
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 308
หลังจากอาเสอกลับ ไทฮองไทเฮาจ้องแสงตะวันนอกประตูด้วยสายตาเย็นเยียบ “ทางหลงฉางเทียนต้องไม่พอใจแน่ เจ้าคิดวิธีปลอบใจเขาหน่อย”“เพคะ!” หมัวมัวขานรับครู่หนึ่งแล้ว หมัวมัวจึงเอ่ย “บัดนี้หลงจ่านเหยียนกำเริบเสิบสานมากขึ้นทุกที ต้องทำอะไรหรือไม่เพคะ?”ไทฮองไทเฮาพิจารณาครู่หนึ่ง “ตอนนี้เซ่อเจิ้งอ๋องกำลังมาแรง ทั้งสกุลถงเรายังมีคนไม่เอาไหนอีก ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้ เอาไว้เรื่องจื่อหยาเงียบไปแล้ว นางได้เจอดีแน่”“บ่าวได้ยินข่าวมา บอกว่าคืนนั้นเซ่อเจิ้งอ๋องช่วยบรรเทาภัยพิบัติ บาดเจ็บถึงรากฐาน หมดสติมาตลอด จนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย และที่แปลกคือจวนอ๋องกลับไม่มีหมอหรือหมอหลวงเข้าออกเลยเพคะ”“เขามีหมออยู่ในจวนมิใช่หรือ?”“มีเพคะ แต่บ่าวสั่งให้คนไปสืบร้านยาละแวกนั้น ไม่เคยมีคนจากจวนอ๋องมาซื้อวัตถุดิบยาเลย มีหมอแต่ไม่มียา แล้วจะรักษาอย่างไร? มีใต้เท้าหลายคนเห็นกับตาว่าเซ่อเจิ้งอ๋องหมดสติในพื้นที่ภัยพิบัติ เรื่องนี้ไม่เท็จแน่เพคะ”ไทฮองไทเฮาดวงตาเป็นประกาย “เจ้าหมายถึง...”“หรือว่าเซ่อเจิ้งอ๋องจะเผชิญกับเคราะห์ใหญ่แล้วเพคะ?” หมัวมัวกดเสียงลงต่ำไทฮองไทเฮาหรี่ตาแล้วออกคำสั่งทันใด “สืบ!”“เพคะ!” ห
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 307
เพียงแต่น้องชายสามีกับพี่สะใภ้ นี่ไม่ข้ามรุ่นกันหรือ? แล้วยังเป็นยุคสมัยนี้ มีประเพณีพี่ชายตายน้องชายสืบต่อ?หลังจากฉีชินอ๋องส่งตุ๊กตาเหล่านั้นเข้าวังเสร็จแล้วก็เริ่มนึกเสียใจ กระวนกระวายเล็กน้อย พี่สะใภ้จะคิดกับเขาอย่างไร? คงไม่มีอะไรกระมัง? นี่คือความเข้าใจผิดนะ เขาไม่ได้คิดเป็นอื่นแต่ถ้าเขาคิดเป็นอื่น และนางก็คิดเหมือนกัน เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี?จ่านเหยียนไม่รู้ว่าหัวใจหนุ่มน้อยอันเปราะบางของฉีชินอ๋องในเวลานี้ไม่สงบเพียงใด แค่รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย นางชื่นชมฉีชินอ๋อง แต่มิได้มีใจรักใคร่ และต่อให้รักใคร นางก็ไม่มีทางรับประทานหญ้าอ่อนอย่างนั้นกลุ้มกับเรื่องที่มาอย่างกะทันหันจริงวุ้ย!วันต่อมาจ่านเหยียนร่างพระเสาวนีย์แล้วส่งให้อาเสอไปถ่ายทอดที่สกุลหลงเป็นอย่างที่เซ่อเจิ้งอ๋องสันนิษฐาน พระเสาวนีย์ของนางระบุด้วยความเจ้าเล่ห์เต็มสิบว่าได้รับความเห็นชอบจากไทฮองไทเฮาแล้ว ยกเลิกการแต่งงานระหว่างฉีชินอ๋องกับหลงจ่านซินพระเสาวนีย์นี้มาถึงจวนสกุลหลง แม้จวนสกุลหลงจะเตรียมใจก่อนแล้ว แต่เมื่อเห็นไทฮองไทเฮาไม่มีพระเสาวนีย์มาสักที ยังนึกว่ายังมีหวังแต่หลงจ่านซินถูกทำลายโฉมแล้ว ต่อ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 306
กลับวังได้ไม่นาน ฉีชินอ๋องก็สั่งให้คนส่งห่อใหญ่มาห่อหนึ่งครั้นจ่านเหยียนเปิดออกก็นิ่งไปทั้งคนที่ห่ออยู่ในนั้นมีตุ๊กตาตัวเล็กเท่านิ้วหัวแม่มืออย่างน้อยยี่สิบสามสิบตัว คล้ายตุ๊กตาไล่ฝนของญี่ปุ่นอยู่บ้าง กลับประณีตกว่าตุ๊กตาไล่ฝนร้อยเท่าเสื้อผ้าปักลายได้งดงามยิ่ง ทั้งยังปักด้วยไหมสิบกว่าสี เครื่องหน้าก็ปักออกมาราวกับมีชีวิต“นี่ต้องเป็นเงินเท่าไรกัน?” จ่านเหยียนเอ่ยด้วยความตกใจกัวอวี้มองทีหนึ่ง “ไม่แพงเพคะ บ่าวก็ทำเป็น แล้วยังทำได้ดีกว่าชนิดนี้อีก”นี่คือของเล่นพื้นบ้าน ขายไม่แพง เนื่องจากใช้วัสดุไม่แพง เส้นไหมก็เป็นของราคาถูกทั้งหมด ที่เน้นคือฝีมือการปัก แต่หญิงชาวบ้านคนใดมิเก่งงานฝีมือ? จึงไม่มีระดับความยากจริง ๆ“เจ้าทำเป็นหรือ?” จ่านเหยียนมองกัวอวี้ด้วยความเลื่อมใส“นี่มิใช่เรื่องยากเพคะ” กัวอวี้ยิ้มเอ่ยจ่านเหยียนเอื้อมมือออกไปลูกตุ๊กตาตัวเล็กเหล่านี้ด้วยท่าทางที่เหมือนกับตัดสินใจครั้งใหญ่ “นับจากวันพรุ่งนี้ ถ้าเจ้าว่างก็ทำให้ข้า แต่... ข้ามีเงื่อนไข ต้องมีขนาดเล็กกว่านี้ ทุกคนในตำหนักหรูหลาน ขอเพียงทำเป็นก็ทำให้หมด ค่าแรงคิดต่างหาก”“นี่มิต้องคิดค่าแรงหรอกเพคะ แต่คุณหน
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 305
“อ้อ? ดูพี่สะใภ้จะรู้มากนะพ่ะย่ะค่ะ”“รู้ไม่มาก แค่เคยเห็นในตำราเท่านั้น” จ่านเหยียนกล่าวอย่างถ่อมตน“ที่แล้วมากระหม่อมไม่อ่านบันทึกต่าง ๆ แต่ได้ยินพี่สะใภ้เล่าน่าสนใจแค่นี้ กระหม่อมกลับไปต้องอ่านให้มากจึงจะดี” ฉีชินอ๋องนึกว่านางอ่านบันทึกหรือได้ยินมาจ่านเหยียนเลิกผ้าม่านมองถนนข้างนอก มีพ่อค้าหาบเร่ผ่าน บนหาบมีของน่าสนใจห้อยอยู่มากมายจ่านเหยียนหันไปมองไม่หยุด ตุ๊กตาผ้าเหล่านั้นประณีตมาก ตามพื้นบ้านจะมีคนฝีมือดีเช่นนี้อยู่ฉีชินอ๋องเห็นนางมองอยู่ตลอดจึงเข้ามาดูด้วย ถาม “พี่สะใภ้โปรดหรือ?”“เปล่า แค่ดูเท่านั้น” จ่านเหยียนยิ้ม อายุอานามปูนนี้แล้ว จะชอบของเด็ก ๆ เหล่านั้นได้อย่างไร? แค่รู้สึกว่าใช้งานได้เท่านั้นฉีชินอ๋องกลับไม่คิดเช่นนี้ แม้พระอาจารย์เป่ากวงจะเรียกนางว่าเหล่าจู่จ้ง แต่อย่างไรนางก็เป็นแม่นางอายุสิบหกสิบเจ็ด จะชอบของพรรค์นี้ก็ปกติมากเขาคิดแล้วจึงเอ่ย “เอาละ กระหม่อมสมควรกลับกรมกลาโหมแล้ว”“ได้ เช่นนั้นท่านอ๋องก็ไปเถอะ” จ่านเหยียนโล่งอกในใจ นั่งอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ กับเขา ทั้งยังไม่มีอะไรจะคุยกันอีก ทำให้คนรู้สึกอีหลักอีเหลื่อแท้ ๆฉีชินอ๋องกระโดดลงจากรถม้าแล้วโบก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 304
ฉีชินอ๋องขี่ม้าไล่ตามรถม้าของจ่านเหยียน ขวางนางอยู่ตรงถนนฝั่งตะวันตกจ่านเหยียนเลิกผ้าม่านมองแวบหนึ่ง “ท่านอ๋อง?”“พี่สะใภ้ กระหม่อมจะสนทนากับท่านสักสองคำได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ฉีชินอ๋องอยู่บนม้า มองจ่านเหยียนจากมุมสูง แสงตะวันส่องกระทบบนใบหน้าของเขา ราวกับฉาบทองคำชั้นหนึ่ง“ท่านอ๋อง ขึ้นมาเถอะ” จ่านเหยียนเรียกเขามาฉีชินอ๋องกระโดดขึ้นบนรถม้าของจ่านเหยียน กัวอวี้ออกไปนั่งข้างขับรถอยู่ด้านนอกกับสารถี“ท่านอ๋องรีบร้อนเช่นนี้ มีธุระสำคัญหรือ?” จ่านเหยียนถามแม้รถม้าจะกว้างขวาง แต่จ่านเหยียนนั่งใกล้กับเขามาก กลิ่นกายหอมละมุนอย่างหนึ่งจึงโชยมา กลิ่นหอมประเภทนี้ไม่เหมือนกับการรมกลิ่นเสื้อผ้าทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายฉีชินอ๋องกระดากจะเอ่ยปากเล็กน้อย ได้แต่หาเรื่องพูดก่อน “ถุงหอมที่พี่สะใภ้ใช้พิเศษนักพ่ะย่ะค่ะ”จ่านเหยียนนิ่งไป “ข้าไม่ได้ใช้ถุงหอม...” จากนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองฉีดน้ำหอมนิดหน่อย ตอนอยู่ในยุคปัจจุบันนางให้คนทำน้ำหอมขวดนี้ขึ้นโดยเฉพาะ กลิ่นหอมมีความพิเศษจำเพาะ ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย“ถูกต้อง ข้าใช้เครื่องหอม” จ่านเหยียนยิ้มพูด“ประกอบด้วยอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ความชอบของฉ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 303
ดวงหน้าขาวเนียนของฉีชินอ๋องแดงระเรื่อเล็กน้อย “พูดอะไรน่ะ? ข้าก็ต้องมาเยี่ยมท่านสิ”มู่หรงฉิงเทียนมองเขา “เจ้าเก็บความคิดนั้นไปเลย นางผู้นี้มิใช่คนที่เจ้าจะยุ่งด้วยได้” นางไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนฉีชินอ๋องช้อนตามองเขา เอ่ยอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “เสด็จพี่ว่าอะไรน่ะ? ยุ่งไม่ยุ่งอะไร ข้าแค่เห็นนางเป็นพี่สะใภ้เท่านั้น”“เช่นนั้นจะดีที่สุด” มู่หรงฉิงเทียนแววตาดุจคบเพลิง เหตุใดจะมองความคิดของฉีชินอ๋องไม่ออก? นับจากหลงจ่านเหยียนขึ้นมาจากสระน้ำในคืนนั้น สายตาที่เขามองนางก็เปลี่ยนไปแล้วเขาไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องชายหญิงมาก่อน ดังนั้นอย่างไรก็ไม่รู้ว่าความประหลาดในแววตานั้นหมายถึงอะไร?ฉีชินอ๋องใบหน้าขุ่นเคือง “หรือเสด็จพี่คิดว่าข้าคิดอะไรกับพี่สะใภ้?”“หวังว่าไม่” มู่หรงฉิงเทียนเตือนเขา “หลงจ่านเหยียนไม่ธรรมดาอย่างที่เจ้าคิด ทางที่ดีเจ้าจงรักษาระยะห่างกับนาง”ฉีชินอ๋องเริ่มรักษาหน้าไม่อยู่แล้ว อดบ่นไม่ได้ “เสด็จพี่ หลาย ๆ เรื่องข้ารู้จักกาลเทศะ ท่านมิต้องพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงสั่งสอนตลอดเวลาหรอก”มู่หรงฉิงเทียนมองเขา และรู้ว่าเข้มงวดกับเขาเกินไป จึงเสียงอ่อนลง “จงเสี้ยนตกลงเรื่องถอนหมั้นของเจ้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 302
บรรยากาศเริ่มอึดอัด จ่านเหยียนได้แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา“ความจริงที่ข้ามาวันนี้ยังมีอีกเรื่องที่อยากปรึกษาท่านอ๋อง” จ่านเหยียนเอ่ยมู่หรงฉิงเทียนช้อนตา “ดูท่าวันนี้มิได้มาแค่เยี่ยมข้า”“หลัก ๆ คือมาเยี่ยมท่านอ๋องแล้วพูดเรื่องหยุมหยิมพวกนั้น ข้าอยากตั้งหน่วยงานเอกเทศหนึ่งขึ้นมา ตรวจสอบการโกงกินของขุนนางโดยเฉพาะ” จ่านเหยียนเข้าประเด็น“เรื่องดี” มู่หรงฉิงเทียนช้อนตาเอ่ยจ่านเหยียนอื่ม “แต่ข้าอยากให้ฝ่าบาทออกราชโองการก่อตั้งหน่วยงานนี้เอง”มู่หรงฉิงเทียนเงียบไปครู่หนึ่ง “ได้”จ่านเหยียนแปลกใจเล็กน้อย ยังนึกว่าต้องเปลืองแรงเกลี้ยกล่อมเขา เห็นได้ว่าความจริงเขามิต้องการยึดครองใต้หล้า เขายังอยากเห็นมู่หรงเจี้ยนทำอะไร“พูดธุระจบแล้วหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนถามนาง“โดยรวมก็คือเท่านี้” จ่านเหยียนมองเขาพลางตอบ“เช่นนั้นจะถึงคืนวันเพ็ญแล้ว ท่านเคยบอกว่าจะรักษาให้ข้าในคืนวันเพ็ญ” มู่หรงฉิงเทียนกล่าวจ่านเหยียนชะงัก นางพูดอย่างนี้จริง แต่นางพูดในตัวตนของหลงอู่ ตอนนี้นางคือไทเฮากระมัง?“นี่ ท่านอ๋องหมายถึงอะไร?” จ่านเหยียนได้แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว ในใจคิดว่าเขาคงรู้ตัวตนของนางแล้ว“ท่านก
