ตอนที่ 14 แพ้สายตา 2

บุรุษผู้หนึ่งจ้องมองอดีตภรรยาของเขามิวางตา

และภาพนั้น 

ภาพที่คล้ายคลึงการแสดงถึงครอบครัวพ่อแม่ลูกนั่น ทำเอาผู้ซึ่งกำลังแอบมองเข้ามาให้รู้สึกอึ้งงันไปเช่นกัน เป็นเสี่ยวจิงที่กลับไปนำอาหารเพิ่มเพิ่งกลับมาและเห็นเข้าพอดี 

สาวใช้ยืนอยู่นอกห้อง เห็นดวงตาคมของเซียวหงเย่ที่ทอดมองติงยวี่ถิงนั้นเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยอาการตะลึงในความงาม ประหนึ่งหลงรักลึกซึ้ง อาการนิ่งอึ้งเช่นนั้น ล้วนเป็นเพราะเพิ่งรู้ตัวว่ารู้สึกเช่นใดกระมัง

จินอีต๋ายืนมองอยู่อีกฝั่งของประตูอย่างนึกเอ็นดู แม้เป็นบ้านตัวเอง แต่กลับเกรงใจอยู่มาก “แม่นางเสี่ยวจิง พวกเราไม่ควรเข้าไปจริงๆ หรือ?”

เสี่ยวจิงหันมาส่ายหน้า ปิดปากที่อยากกรีดร้องดีใจเอาไว้จนหน้าแดงก่ำ นางรีบจับมือจินอีต๋าออกมาอย่างไว 

“ไม่ควรเข้าไปอย่างยิ่งนะท่านป้า ภาพคู่รักหย่าร้างพบพานอีกคราเช่นนี้หาชมมิได้ง่ายๆ ร้อยวันพันปีมิรู้ว่าจะได้เห็นอีกเมื่อใด”

วาจานี้ทำคนฉงนนัก ครั้นครุ่นคิดอย่างถ้วนถี่ จินอีต๋าก็เข้าใจขึ้นมาทันที 

“ที่แท้ก็เช่นนี้” หญิงชราเปรย “แผ่นดินกว้างใหญ่ หนทางยาวไกล ทุกสารทิศหาได้คับแคบไม่ แต่คนเคยเลิกรากลับหมุนเวียนมาพบกันอีกครา นับเป็นวาสนาโดยแท้”

“ใช่ๆ ท่านป้าพูดถูก” เสี่ยวจิงยกมือกุมแก้มเขินอายแทนผู้เป็นนาย “อ๊ะ! พวกเขาออกมาแล้ว หลบเร็ว”

จินอีต๋าถูกเสี่ยวจิงดึงมือมายืนอยู่อีกฝั่งของห้องนิ่งๆ ทั้งสองสะกดรอยยิ้มเอาไว้ได้ยากเย็น

ติงยวี่ถิงเห็นเข้าพลันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ นางเอ่ย “ท่านป้า ข้าขอตัวกลับก่อน เสี่ยวจิง ไปกันเถอะ”

ได้ยินคำสั่งแต่สาวใช้ยังไม่ขยับ กลับหันหน้าไปถามเจ้าของเรือนว่า “ท่านป้า ยังมีงานในครัวให้ข้าช่วยนี่นา” 

จินอีต๋าทำหน้าเหลอหลา ทว่าก็เข้าใจได้รวดเร็ว “อ๋อ...ข้าต้องแล่ปลาเอาไว้ตากแห้งเจ้าค่ะ เนื้อวัวที่เพิ่งได้มาย่อมต้องแล่ไว้ด้วยเลย ประเดี๋ยวแดดออกจะได้ตากแห้งพร้อมกันทีเดียว เอ่อ...นายหญิงมากน้ำใจให้มาเยอะเชียว ข้าทำคนเดียวไม่ไหวเจ้าค่ะ”

เสี่ยวจิงพยักหน้า “ใช่ๆ ข้าจะอยู่ช่วยท่านป้าเจ้าค่ะ อ้อ...นายหญิงเจ้าคะ ข้าพกร่มมาให้ท่านแล้วเจ้าค่ะ”              ว่าพลางยื่นร่มให้ แต่มิใช่ทางติงยวี่ถิง ทว่าเป็นเซียวหงเย่ “นายท่านเซียวก็กำลังจะกลับใช่หรือไม่เจ้าคะ นี่ร่มเจ้าค่ะ”

เซียวหงเย่รับร่มมาถือไว้ “ขอบใจ”

“มีร่มคันเดียวหรือ?” ติงยวี่ถิงถาม

เสี่ยวจิงพยักหน้า “มีคันเดียวเจ้าค่ะ ทำอย่างไรดี” 

นางทำสีหน้าครุ่นคิดหนักหน่วง แอบขยิบตายุกยิก จินอีต๋าจึงช่วยอีกแรง “หงเย่ช่วยพานายหญิงไปส่งด้วยนะ”

“ใช่ๆ รบกวนนายท่านเซียวส่งนายหญิงด้วยเจ้าค่ะ”

หลังจากนั้น เสี่ยวจิงประคองติงยวี่ถิง จินอีต๋าจับแขนของเซียวหงเย่ ทั้งสองก็ช่วยกันประคองกึ่งผลักไหล่ของชายหญิงออกไปจนพ้นห้องโถง

ประตูเรือนถูกปิดดังปึก

ติงยวี่ถิง “...”

แม้ตะวันเบิกฟ้ามีแสงแดดส่องลงมาแต่ฝนยังคงตกปรอยๆ อยู่มิรู้จบ

เงาร่างของชายหญิงทอดตัวยาวบนผืนหญ้าริมทุ่งนา พวกเขามีร่มหนึ่งคัน เดินอยู่ด้วยกันภายใต้ร่มคันนั้น มองดูเหมือนคู่รักที่กำลังเขินอาย เพราะไม่มีการสนทนาต่อคำ เพียงย่ำเท้าเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ 

ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย มีเสียงน้ำไหลในคูข้างๆ ตลอดทาง ต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตนเองอย่างเงียบงัน  เนิ่นนานให้หลังกระทั่งเริ่มเข้าเขตเมืองก็ยังดำเนินอยู่เช่นนั้น

อากาศฉ่ำชื้นค่อนข้างเย็นชืด ติงยวี่ถิงเดินลูบแขน เผลอพึมพำเสียงแผ่วพร่า “ที่นี่น่าจะมีกรมอุตุแจ้งเตือนนะจะได้ใส่เสื้อผ้าหนาๆ ก่อนออกจากบ้าน”

เซียวหงเย่พลันหูผึ่ง “เจ้าว่าอะไร?”

หญิงสาวชะงัก เพิ่งรู้ตัวว่าหลุดคำยุคที่จากมาอีกแล้ว จึงพูดแก้เก้อเหมือนเคย “ข้าหมายถึงอากาศเย็นขนาดนี้ อยากนอนอุตุบนที่นอนมากกว่าออกมาจากบ้าน”

ทุกครั้งกับทุกคนล้วนได้ผล

ทว่ายามนี้ เซียวหงเย่กลับจับมือนางให้หยุดเดิน ก้มหน้ามองอย่างจริงจัง แววตาคมกล้าของเขาที่จ้องเขม็งค่อนข้างคลุมเครือจนอ่านไม่ออก สีหน้ายากคาดเดา

ติงยวี่ถิงให้รู้สึกขนลุกตั้งชัน มิรู้ว่าหนาวจนสั่นหรือหวั่นไหวจนรู้สึกซาบซ่านกันแน่ 

ใบหน้างามสง่าเผยความเด็ดเดี่ยวแต่สุขุมลุ่มลึกนั้น มีสายตาที่น่าหวาดหวั่นยากหยั่งถึง 

หญิงสาวจึงเสมองไปทางอื่นไม่สบตอบ

ให้ตายเถอะ นางแพ้สายตาคนผู้นี้