แพรวาหมอดูหลงยุค

แพรวาในวัยสามสิบที่เบื่อกับงานประจำที่ทำเธอจึงลาออกพร้อมกับเงินเก็บก้อนหนึ่งเพื่อจะเลี้ยงชีพต่อไปในอนาคต งานที่เธอสนใจมีเพียงหมอดูไพ่ทาโร่ที่เห็นในสื่อโซเซียลมากและตัวของเธอเองก็ชื่นชอบที่จะดูและฟัง จึงอยากลองศึกษาหาความรู้เพื่ออยากที่นำมาใช้ต่อยอดทำมาหากินเลี้ยงชีพของตัวเองต่อไป คนเราเมื่อถึงจุดอิ่มตัวที่มีพร้อมทุกอย่างก็อยากทำในสิ่งที่ตัวเองสนใจ พอดีกับที่เธอนั่งเขี่ยโทรศัพท์พบว่ามีสอนไพ่ทาโร่ฟรีที่ศูนย์ฝึกอาชีพในเขตที่เธออาศัยไม่ไกลมากพอดี นาทีนี้ต้องรีบแล้วละเพราะไม่ต้องเสียเงินมายมายเพื่อจะจ้างอาจารย์สอนแพงๆ เพราะเป็นของส่วนราชการจัดขึ้นเพื่อช่วยเหลือคนที่อยากมีอาชีพที่เรียนจบออกไปสามารถนำไปเป็นอาชีพได้ตื่นเช้ามาแพรวาจึงรีบมุ่งหน้าไปที่เขตตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อจะลงชื่อสมัครให้ทันก่อนที่จะเต็มก่อนเพราะรับแค่ยี่สิบคนต่อคอร์ส จึงเป็นวันที่สนุกและตื่นเต้นสำหรับแพรวาไม่น้อยเพราะเธอไม่เคยต้องมาแย่งชิงกับใครมานานหลายปีแล้วจึงทำให้ชีวิตมีสีสันขึ้นมาไม่น้อยหลังจากสมัครเรียนได้สมใจอยากเธอก็เดินทางกลับบ้านหาซื้อข้าวของสดของแห้งไปใส่ตู้เย็นจนเต็มเพราะว่าเธอไม่อยากออกมาข้างนอกบ่อยเพราะอากาศ

เผิงเย่ห่าวได้ยินสิ่งที่สาวๆคุยกันต้นเหตุเกิดจากตัวเขา ตอนที่ชายหนุ่มไปช่วยสาวใช้ของพวกนางดึงคุณหนูฟางเจี้ยนผิงขึ้นจากน้ำเขาหาได้แตะต้องตัวพวกนางไม่เขาใช้ผ้าพันมือกันคำครหาเรื่องชายหญิง ทั้งคุณหนูของพวกนางยังใส่ชุดขาวอีกเพราะพอโดนน้ำเขากลัวว่าจะอุจาดตาจึงโยนเสื้อคลุมให้สาวใช้ของนางใส่ให้ไปก่อนส่วนคู่หมั้นของตนเองนั้นชายหนุ่มกำลังจะหันไปกระโดดช่วยนางทีหลังแต่สาวใช้ของนางกำลังดึงขึ้นมาบนฝั่งแล้วเขาจึงช่วยอีกแรง และนางมีเสื้อคลุมที่สาวใช้ของนางเองนำมาด้วยเขาจึงรีบเดินกลับมาหาเพื่อนที่ยืนอีกฝั่งหนึ่ง พอได้ฟังสิ่งที่คู่หมั้นด่าให้กับสองคุณหนูท่านแม่ทัพถึงกับคิ้วกระตุกพวกนางช่างหาเรื่องได้ทุกที่ที่เจอเขาจริงๆเสียด้วย ทั้งคู่หมั้นของเขาตบซ้ำไปอีกจนตกน้ำตกท่าไปอีกรอบอีกทั้งนางยังประกาศให้คนรับรู้ว่านี้คือทำร้ายจริงต่อหน้าด้วย ที่ผ่านมานางคือผู้โดนกระทำมาโดยตลอดตบเสร็จนางก็เดินออกจากงานไปกับสาวใช้ของตนเองแม้แต่หน้าของเขานางยังไม่แลมองเลย ทั้งที่เมื่อก่อนนางจะต้องบอกลาเขาตลอดทั้งทำสายตาเทิดทูลเขาออกหน้าทุกครั้ง แต่สายตาที่เขาเห็นตอนด่าให้สองคุณหนูคือแข็งกร้าวและเชิดยิ่งไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั

"จะดีหรือลูกที่ชายแดนนั้นลำบากมากนะถิงเอ๋อร์ลูกจะไปอยู่ได้เยี่ยงไร" มารดาของนางถามด้วยความสงสารบุตรสาว เกิดเรื่องที่งานเลี้ยงขึ้นนี้ลูกสาวของนางถึงขั้นไม่อยากอยู่ที่เมืองหลวงแล้วหรืออย่างไร"ท่านแม่ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะขอเพียงแค่ที่ไหนมีพวกท่านข้าอยู่ได้ทุกที่และลูกจะทำการค้าด้วยเจ้าค่ะจะหาตำลึงช่ายท่านพ่อกับพี่ใหญ่อีกทางหนึ่งให้ท่านแม่นั่งอยู่จวนสวยๆรอท่านพ่อกลับมาที่บ้านก็พอ" นางตอบออกไปเพราะว่านางจะทำการค้าจริงๆไม่ได้โกหก"ถิงเอ๋อร์ไม่ต้องลำบากหรอกลูกพ่อกับพี่ใหญ่เลี้ยงลูกให้สุขสบายได้ ส่วนเรื่องแม่ทัพเผิงเย่หาวนั้นพ่อจะให้พ่อบ้านออกเทียบเชิญเขามาหารือดูว่าท่านแม่ทัพจะยอมถอนหมั้นกับลูกหรือไม่ เรื่องนี้ต้องคุยกันทั้งสองฝ่ายให้เข้าใจต่อไปพ่อกับแม่จะไม่บังคับลูกสาวตัวน้อยของพ่ออีกว่าแต่ลูกจะทนได้หรือว่าถ้าข่าวถอนหมั้นของลูกกับท่านแม่ทัพหลุดออกไปถิงเอ๋อร์ของพ่อจะไม่อายคนที่เมืองหลวงแห่งนี้คนที่นี้เขาถือเรื่องหน้าตาเป็นหลักหรือ" บิดาถามบุตรสาวย้ำอีกครั้งให้มั่นใจเพราะถ้าเกิดคุยกันแล้วจะกลับมาทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้อีกต่อไปเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาบุตรสาวเป็นคนวิ่งตามคู่หมั้นหนุ่มมาตลอดนับตั

ว่านลี่ถิงเองก็เดินดูผ้าและเลือกให้สาวใช้ของตัวเองไปด้วยเพราะมองไปแล้วสาวใช้ของนางจะเลือกเพียงผ้าราคาที่ถูกมาก นางจึงตัดสินใจเลือกให้เองเสียเลยแต่ถามสีที่พี่สาวทั้งสองคนชอบเสียก่อนจะให้คนงานขายผ้าอีกคนรับไปคิดตำลึงให้ พอดีกับพี่สาวคนที่ไปหาเถ้าแก่ของร้านขายผ้ามาเชิญนางไปที่ห้องทำงานของเจ้านายว่านลี่ถิงเดินตามพี่สาวไปจนถึงห้องทำงานของเจ้าของร้าน พอเคาะประตูห้องได้รับอนุญาติพี่สาวก็พานางเข้าไปนั่งในห้องเรียบร้อย ก่อนจะขอตัวไปนำน้ำชาขนมมาให้ลูกค้าต่อไปตามหน้าที่ว่านลี่ถิงมองดูเจ้าของร้านในวัยไม่เกินยี่สิบสองยี่สิบสามปีเห็นจะได้นั่งอยู่ในห้องทำงานต่างฝ่ายต่างมองสำรวจกันทั้งคู่"สวัสดีคุณหนูได้ยินว่าท่านนำแบบที่วาดมาเสนอให้กับทางร้านหรือข้าซูเมิ่งหลันยินดีที่ได้รู้จักคุณหนูเอ่อ""ข้าว่านลี่ถิงเจ้าค่ะยินดีที่ได้รู้จักเถ้าแก่เนี้ยเจ้าค่ะ" ว่านลี่ถิงแนะนำตัวเองหลังจากทั้งสองผ่านการแนะนำตัวกันจบเรียบร้อย"เอาละคุณหนูว่านลี่ถิงเรียกข้าพี่สาวซูเมิ่งหลันก็ได้เพราะพี่อายุยี่สิบสองแล้ว""เจ้าค่ะพี่สาวซูเมิ่งหลัน" ว่านลี่ถิงเรียกตามที่นางบอกด้วยความเต็มใจเหมือนกัน"ข้าได้ยินคนขายของข้ามาบอกว่าคุณห

"เป็นเป็นไรเจ้าค่ะข้าเองก็ไม่อาจทนเห็นเด็กเล็กๆคนหนึ่งต้องมาตายต่อหน้าจากไอ้คนที่เห็นแก่ตัวนี้" ตัวมันคิดว่าถนนนี้เป็นของคนเดียวหรืออย่างไรนางคิดในใจด้วยความโกรธเช่นเดียวกัน"ท่านน้าพาลูกของท่านไปที่โรงหมอเพื่อดูอาการก่อนเถอะเจ้าค่ะ เพราะข้าพานางกลิ้งออกมาคงจะเจ็บไม่น้อยเหมือนกันแต่ยังดีกว่าโดนม้าเหยียบนะเจ้าคะ"ว่านลี่ถิงบอกมารดาของเด็กด้วยความเป็นห่วงในตัวเด็กหญิงเช่นเดียวกัน"ข้าหวังซูซินขอบคุณคุณหนูมากเจ้าค่ะข้าเป็นสะใภ้ใหญ่ของจวนเสนาบดีฝ่ายขวามีอะไรไปหาข้าได้นะเจ้าคะข้าขอตัวพาบุตรสาวไปโรงหมอก่อนเจ้าค่ะแม่นางน้อย""ข้าว่านลี่ถิงบุตรสาวของท่านแม่ทัพว่านลี่หลงเจ้าค่ะถ้ามีโอกาสข้าจะไปเยี่ยมบุตรสาวของท่านท่านเสนาบดีที่จวนนะเจ้าคะ" จากนั้นสาวใช้ที่มาด้วยกับฮูหยินก็พากันประคองเจ้านายรีบไปที่โรงหมออย่างเร่งรีบเพราะคุณหนูน้อยยังไม่หยุดร้องให้เพราะตกใจมากๆนั้นเอง"คุณหนูเจ้าคะเป็นเยี่ยงไรบ้าง" สาวใช้วิ่งมาประคองคุณหนูของตัวเองให้ยืนขึ้นจากที่ล้มเพราะกลิ้งหลบรถม้าพร้อมเด็กน้อย"น้องสาวว่านลี่ถิงเจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้างพี่สาวตกใจหมดเลยที่เจ้าใจกล้ากระโดนไปกลางถนนเพื่อช่วยเด็กคนนั้นอย่างไม่กลัวตา