เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนจบ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-14 05:11:50
บทล่าสุด
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ตอนจบ
เสิ้นเจิ้งซี เขาน่าจะหายดีแล้ว แต่กลับบาดเจ็บจนนอนซมเช่นเขา เพียงเท่านี้เว่ยอ๋องก็รู้แล้วว่าสหายของตนคิดเช่นใดกับแม่นางน้อยที่เพิ่งเจอเพราะเรื่องของเยว่ชิงทำให้ซูหนี่นางตกกระไดพลอยโจร ติดตามเว่ยอ๋องและเสิ้นเจิ้งซีเข้าเมืองหลวง หลังจากที่นางรู้ว่าทั้งสองมาสืบเรื่องชนเผ่านอกด่านก็ไม่คิดไล่พวกเขาอีกหลังจากที่เดินทางกลับมาพร้อมพวกเขาทั้งสอง นางได้ติดตามไปหาเยว่ชิงที่อยู่เมืองเจียงซาน จนภายหลังนางได้มาเป็นบุตรสาวบุญธรรมของหมอหลิว ซูหนี่นางมาอยู่ที่โรงหมอฮุ่ยซิว ตรวจคนไข้แทนเยว่ชิงที่กำลังตั้งครรภ์นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเสิ่นเจิ้งซีคิดเช่นใดกับนาง เพียงแต่นางอายุเพิ่งจะสิบเจ็ดหนาวเท่านั้น สำหรับผู้อื่นถือว่าออกเรือนช้า แต่สำหรับนางคิดว่าเร็วไปด้วยซ้ำแต่เมื่อถูกเยว่ชิงนางช่วยพูดให้เสิ่นเจิ้งซีทุกคน จิตใจของนางก็เริ่มสั่นคลอน“หนี่เออร์ เจ้ารู้เรื่องที่ใต้เท้าเสิ่นต้องเดินทางไปประจำการที่เมืองเหอตงแล้วหรือไม่” เยว่ชิงเอ่ยถามซูหนี่เมื่อนางมาเล่นกับหลานชาย“ไม่เจ้าค่ะ” ซูหนี่นางตกใจไม่น้อย เพราะว่านางไม่ได้พบเสิ่นเจิ้งซีมาหลายวันแล้ว“เห็นว่าจะออกเดินทางเร็วๆ นี้” เยว่ชิงลอบสังเกตอาการของซ
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี อยู่นิ่งๆ กันไม่เป็นหรือ
“ดูท่าแล้วสหายของเจ้าคงจะตายในไม่ช้า” นางเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากอกของเขาไม่น้อย ทั้งยังลูกธนูที่ฝังอยู่ในอกของเขาด้วย“แม่นาง เจ้าไปตามหมอมาให้ข้าได้หรือไม่” น้ำเสียงที่เขาเอ่ยกับนางอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด“ข้าเป็นหมอ ยังจะต้องไปตามผู้ใดอีก หากไม่อยากให้สหายของเจ้าตายก็เอาดาบออกไปจากคอข้าเสีย” นางไม่รู้ว่าพวกเขาใช่คนร้ายหรือไม่ แต่ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะตัวนางมิอาจสู้พวกเขาได้“อย่าได้คิดเล่นเล่ห์กับข้า” เขาเอ่ยเตือนนางอีกครั้ง“เช่นนั้นเจ้าจะอยู่ท่านี้กับข้าทั้งคืนก็ได้ ข้าไม่ได้เดือดร้อน” นางเอ่ยออกมาอย่างใจเย็นหากเขาจะฆ่านางคงไม่ต่อปากต่อคำกับนางนานเพียงนี้บุรุษด้านหลังของซูหนี่วางดาบลง แล้วเข้าไปดูสหายของเขาทันทีซูหนี่ยืนกอดอกมองอย่างใจเย็น เขาหันมาทางนาง พร้อมทั้งขอร้องให้ช่วย“เจ้าก็พาเขาเข้าไปในเรือนของข้าสิ หรือต้องให้ข้าเข้าไปช่วยอุ้มด้วยอีกคน” นางเลิกคิ้วถามอย่างยียวน เมื่อครู่เอาดาบจ่อคอนางได้ ก็คงจะมีแรงเหลือแบกเพื่อเข้าไปด้านในเมื่อเห็นว่านางคงไม่ช่วย บุรุษผู้นั้นก็แบกร่างของสหายเข้าไปด้านในเรือน ซูหนี่นางจึงเดินตามเขาไป เพื่อช่วยดูอาการของเขา“ถอดเสื้อของเขาออก แล้วเจ้
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ผู้บุกรุกยามค่ำคืน
ซูหนี่นำออกมาอีกครั้ง แต่นางไม่ยื่นไปต่อหน้าเขา เปิดออกให้ดูบนมือของนางแทน โสมหัวใหญ่ถูกเปิดออกให้ดูเพียงชั่วครู่เดียวก็ทำให้หลงจู๊ตกตะลึงได้แล้ว“เชิญพวกเจ้าเข้าไปรอในห้องรับรองก่อน ข้าจะไปตามท่านหมอมาประเมินราคาให้” หลงจู๊เรียกเสี่ยวเอ้อให้พาทั้งสามเข้าไปนั่งรอให้ห้องรับรอง“ท่านป้า พี่หลาง อีกครู่พวกท่านเพียงนั่งนิ่งๆ ก็พอเจ้าค่ะ ข้าจะต่อรองเรื่องราคาเอง อย่าได้แสดงสีหน้าอันใดออกมาเด็ดขาด หากพวกท่านไม่อยากได้ราคาที่น้อยลง” ทั้งสองรีบพยักหน้ารับอบย่างเชื่อฟังป้าชงอดมองเด็กสาวตรงหน้าของเขาไม่ได้ นางใจกล้าถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ตอนที่ต่อรองกับหลงจู๊นางไม่มีท่าทางที่ตื่นกลัวเลยสักนิดทั้งสามนั่งรอเพียงไม่นาน หลงจู๊ก็เดินนำท่านหมอเข้ามาด้านใน“ไหนเจ้าเอามาให้ข้าดูเสียหน่อย” เขาร้องถามอย่างตื่นเต้น หากหลงจู๊ไม่ได้มองผิดไปโสมหัวใหญ่เพียงนั้นย่อมมีราคาไม่น้อยกว่าห้าร้อยปีเป็นแน่ครั้งนี้ซูหนี่นางไม่ได้เล่นตัวแต่อย่างใด นางนำโสมขึ้นมาวางตรงหน้าของท่านหมอ เมื่อเขาได้เห็นก็อุทานออกมาทันที“สวรรค์ โสมพันปี เจ้า เจ้าไปเจอได้อย่างไร”“ท่านจะรับซื้อหรือไม่เจ้าคะ” นางไม่เอ่ยตอบเพราะไม่อยากเ
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี เดินเท้าเข้าเมือง
เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้น บิดาของซูหนี่ได้เข้าขวางกลุ่มชนเผ่านอกด่านไว้ เพื่อให้ทุกคนได้หลบหนี แต่มารดาของนางไม่ยอมทิ้งบิดาแล้วหนีไปเพียงลำพังจึงได้จบชีวิตลงไปด้วยอีกคน“ท่านป้าข้ามีอะไรจะให้ท่านเจ้าค่ะ” ซูหนี่ส่งห่อผ้าที่นางนำมาด้วยให้ป้าชง“สวรรค์ ของดีเช่นนี้ เจ้ามิเก็บไว้เอง” นางร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าด้านในคือสิ่งใด“ข้ามีสองหัวเจ้าค่ะ แบ่งให้ท่านหนึ่งหัว เพื่อขอบคุณท่านที่ดูแลข้ามาเป็นอย่างดี” ซูหนี่นางจึงเล่าเรื่องว่านางพบโสมได้อย่างไรให้ป้าชงฟัง“เด็กดี อย่างน้อยสวรรค์ก็เมตตาเจ้าแล้ว” ซูหนี่ยิ้มไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่นางมาที่นี่เป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายสำหรับนางกันแน่“ข้าจะเข้าไปขายโสมที่เมืองพรุ่งนี้ ท่านป้าจะไปพร้อมข้าหรือไม่”“ไปๆ” เพราะอาหารที่เรือนของนางก็เริ่มจะหมดแล้ว อย่างไรก็ต้องเดินทางเข้าเมืองอยู่ดี“ท่านป้า ทางที่ดีเรื่องโสม ท่านอย่าเพิ่งบอกผู้ใดนะเจ้าคะ” ซูหนี่นางกลัวว่าหากผู้อื่นรู้จะเข้ามาขโมยไปเสีย“ข้าเข้าใจแล้ว”เมื่อพูดคุยกันอีกเพียงไม่กี่ประโยคซูหนี่นางก็ขอตัวกลับเรือน เมื่อมาถึงเรือนนางก็เข้าไปพักในมิติทันทีรุ่งเช้าซูหนี่เก็บข้าวของที
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี แหวนหยกติดตัวมาด้วย
ด้านหน้าของนาง ที่ใกล้ปากถ้ำ มีต้นโสมอยู่หลายหัว ในตอนแรกนางกลัวว่าตาจะฝาดไป จึงได้เดินเข้ามาดูใกล้ๆ“แล้วจะเก็บยังไง อะไรก็ไม่มีให้ขุด” เมื่อซูหนี่ยื่นมือออกไปที่โสมตรงหน้า ระหว่างที่นางใช้ความคิดว่าจะเอาสิ่งใดมาขุดโสม จึงไม่ได้ทันเห็นว่าโสมนับสิบหัวที่อยู่ในดินเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว“เฮ้ยยย” นางร้องออกมาอย่างตกใจ พร้อมทั้งลุกขึ้น แล้วเดินหาว่าโสมหายไปได้อย่างไร นางขยี้ตาอยู่หลายหน พื้นดินตรงหน้าก็ยังว่างเปล่าอยู่เช่นเดิม“โสมของข้า” นางทรุดตัวลง แล้วร้องออกมาเสียงดังอย่างเสียใจแต่แล้วก็มีโสมโผล่ขึ้นมาอยู่ในมือของนางทันที เมื่อนางร้องเรียกโสมเสร็จ“เฮ้ยย” ซูหนี่โยนโสมทิ้งอย่างตกใจ นางก้มลงมองมือของนาง ก็ต้องแปลกใจ ที่เห็นแหวนหยกแบบเดียวกับที่นางได้มาจากร้านขายยาอยู่ที่นิ้วของนาง“คงไม่ใช่มั้ง” นางครุ่นคิด ก่อนจะคลานไปหยิบโสมที่นางโยนทิ้งไปกลับมาอีกครั้งในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียแล้ว และอยากรู้ว่าสิ่งที่คิดไว้มีความเป็นไปได้มากน้อยเพียงใด ซูหนี่จึงได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เก็บ” นางเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อโสมในมือหายไปทันทีที่นางพูดจบนางทำเช่นเดิมอยู่หลายครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่คิดไว้
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี เรื่องราวของซูหนี่
ซูหนี่แพทย์สาว เธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลชื่อดังในกรุงปักกิ่ง เพราะชื่อเสียงเรื่องการผ่าตัดของเธอทำให้มีคนไข้มากมายต้องการจะรักษากับเธอ แม้จะต้องรอคิวนับเดือนก็ตาม“หมอไป๋คะ วันนี้มีคิวผ่าตัดสามคิว คุณจะให้ฉันเตรียมห้องผ่าตัดเลยไหม” พยาบาลเดินเข้ามาหาไป๋ซูหนี่ที่ห้องทำงานของเธอเธอยกยิ้มที่มุมปาก เพราะเธอเพิ่งจะเดินทางมาถึง กาแฟสักแก้วก็ยังไม่ได้กิน จะตามให้เธอไปผ่าตัดเลยหรือไง แต่เธอก็ต้องตอบไปว่า“ได้ค่ะ ฉันพร้อมแล้ว”ในแต่ละวันของเธอไม่มีสิ่งใด มากไปกว่าอยู่ที่ห้องผ่าตัดและกลับไปพักที่ห้องพักข้างโรงพยาบาล เหตุผลที่เธอเลือกเรียนหมอ คงเป็นเพราะแม่ของเธอป่วยหนัก เธอที่ได้แต่ยืนมองพยาบาลเข็นแม่เธอเข้าห้องผ่าตัดไปโดยทำอะไรไม่ได้ครั้งนั้นแม่ของเธอไม่ได้ออกมาจากห้องแบบมีลมหายใจ เธอเสียชีวิตเพราะช็อกจากการผ่าตัด ทำให้ซูหนี่ตั้งมั่นไว้แล้วว่าเธอจะต้องเรียนหมอ เพื่อช่วยคนที่ป่วยเหมือนแม่ของเธอนอกจากที่เธอจะเลือกเรียนแพทย์ปัจจุบันแล้ว เธอยังสนใจเรื่องสมุนไพรของแพทย์แผนจีนไม่น้อย หลังจากที่มีเวลาว่างจากเรื่องเรียน เธอจะไปช่วยงานที่ร้านขายยาแผนจีน เพื่อหาความรู้และหาเงินเป็นค่าใช้จ่ายระหว่างที่
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี คลอดแล้ว
เช้าวันต่อมาเว่ยอ๋องรีบเข้าวังหลวง เพื่อนำเรื่องการตั้งครรภ์แฝดสามของเยว่ชิงไปบอกไทเฮา และเขายังได้ไปเย้ยพี่ชายของตน ที่มีสนมมากมาย แต่ไม่มีผู้ใดมีวาสนาเช่นเยว่ชิงของเขา“ใกล้เข้าเดือนที่เจ็ดแล้ว เช่นนี้แม่ต้องรีบจัดเตรียมข้าวของให้หลานทั้งสามแล้ว ซุงมามา เจ้าไปจัดการเรื่องหมอตำแยโดยเร็ว หามาหลายคนหน่อยเล่า” ไทเฮารีบไปจัดการเรื่องของหลายที่ใกล้จะเกิดมาของนางทันทีฮ่องเต้ก็ปรายตามองน้องชายอย่างไม่สบอารมณ์ เขามีบุตรชายหญิงอยู่ไม่น้อย แต่ไม่มีสักครรภ์ที่เป็นแฝด และนี่ยังเป็นถึงแฝดสามที่หาได้น้อยในแคว้นต้าฉี เช่นนี้เขาจะไม่อิจฉาน้องชายได้อย่างไรอีกคนที่เว่ยอ๋องไม่ลืมจะเยาะเย้ยคงไม่พ้น เสิ่นเจิ้งซี เมื่อเขารู้เรื่องนี้ก็ยิ่งเคร่งเครียดขึ้นไม่น้อย“เหตุใดถึงได้ทำหน้าเช่นนี้ หรือเจ้าไม่ยินดีกับเปิ่นหวาง”“มิใช่พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมไม่รู้จะทำเช่นไรให้หนี่หนี่นางยอมแต่งงานกับกระหม่อม”“เพ้ย ข้ารึก็นึกว่าเจ้าจะแน่ บิดามารดาเจ้าเห็นด้วยแล้วรึ” เสิ่นเจิ้งซีพยักหน้าช้าๆเรื่องของบิดามารดาเขามิได้กังวลแล้ว เพราะทั้งสองเห็นด้วยที่เขาจะแต่งงาน และยิ่งเห็นด้วยเมื่อรู้ว่าสตรีที่เขาปักใจเป็นซูหนี่
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี มีถึงสามคน
เว่ยอ๋องกลับมาที่ตำหนักอีกครั้งก็ไม่เห็นร่างของซูหนี่แล้ว เขารีบเดินเข้าไปหาเยว่ชิงที่เรือน เพื่อดูว่าของขวัญที่ซูหนี่นางทิ้งไว้ให้คือสิ่งใดแต่เมื่อเข้าไปถึงเยว่ชิง นางก็เดินออกมารับเขาพร้อมรอยยิ้มที่หวานเยิ้มจนเว่ยอ๋องใจสั่นสะท้านอย่างรุนแรง“ชิงชิง” เขาเอ่ยเรียกนางด้วยเสียงที่แหบพร่า“อาจ้าน” นางกระซิบเรียกเขาที่ข้างหู พร้อมทั้งเป่าลมไปที่หูของเขาอย่างยั่วยวน“เจ้าเล่นอันใด” เขาเอ่ยถามอย่างมึนงง แม้จะมีความต้องการอย่างมาก แต่ก็รู้ดีว่านางในตอนนี้ไม่อาจจะร่วมหลับนอนกับเขาได้“ท่านหิวหรือไม่” เยว่ชิงเอ่ยถาม เพราะได้เวลากินมื้อเย็นแล้ว“เจ้าทำเช่นนี้เปิ่นหวางจะหิวได้อย่างไร แล้วเจ้าเล่ากินอะไรหรือยัง” เขาลูบที่มือของนางอย่างแฝงความหมาย“ข้ากินพร้อมกับหนี่เออร์แล้ว”เมื่อเป็นเช่นนั้น ทั้งสองจึงเข้าไปในห้องนอนพร้อมกัน เว่ยอ๋องแทบจะทนรอชมของขวัญที่เยว่ชิงได้มาจากซูหนี่ไม่ไหวแล้วเยว่ชิงนางก็เขินอายอยู่ไม่น้อยที่ต้องทำเช่นนี้ แต่จะอย่างไรได้ เขาทำเพื่อนางมากเลยทีเดียว อีกอย่างเรื่องที่ซูหนี่นางพูดก็เห็นจะจริง นางเป็นภรรยาของเว่ยอ๋อง เรื่องเช่นนี้นางจะมัวเขินอายไม่ได้เยว่ชิงสลัดความอายออก
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ราชโองการที่สั่นสะเทือน
ผ่านไปได้สามเดือน เยว่ชิงนางก็ตั้งครรภ์ อาการของนางนับว่าแปลกนัก นางไม่ได้แพ้อาหารหรือเหม็นอันใด แต่เพียงมีสตรีเข้าใกล้เว่ยอ๋องน้ำตาของนางก็ไหลออกมาเสียดื้อๆแม้แต่นางกำนัลในตำหนัก นางก็เป็นเช่นกัน เรื่องนี้ทำให้เว่ยอ๋องห้ามให้นางกำนัลในตำหนักเข้าใกล้เขาอย่างเด็ดขาดร้อนถึงซูหนี่ที่ต้องมาหานางถึงที่ตำหนัก เมื่อเข้ามาถึงก็เห็นเยว่ชิงนางนั่งซับน้ำตาอยู่จึงเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ เจ้าก็เป็นหมอมิรู้หรือ หากร้องมากๆ จะส่งผลต่อบุตรของเจ้าในท้อง” ซูหนี่เดินเข้าไปช่วยนางเช็ดน้ำตา“หนี่เออร์” นางสะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร“ข้าไม่รู้ว่าข้าเป็นอันใด”“แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้น หรือเจ้ากังวลสิ่งใดอยู่” ซูหนี่นางใช้หลักการทางการแพทย์ นางว่าเยว่ชิงนางต้องมีเรื่องบางอย่างในใจที่ไม่ยอมเอ่ยออกมาอย่างแน่นอนเมื่อเห็นว่าในห้องไม่มีผู้ใดอยู่ เยว่ชิงนางยังยอมเล่าเรื่องที่รู้มาเมื่อหลายวันก่อนให้ซูหนี่ฟังฮูหยินในเมืองหลวงไม่น้อย เมื่อรู้ว่านางตั้งครรภ์ก็ทำทีมาเยี่ยมนางที่ตำหนัก ทั้งยังเอาของบำรุงมาให้นางมากมาย แต่ความจริงแล้ว พวกนางต้องการพาบุตรสาวเข้ามาให้เยว่ชิงดูตัว หากถูกใจจะได้
บางทีคุณอาจจะชอบ
ชะตารักฮูหยินจำเป็น
Shine-Month6.9K viewsบ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง
เจียงหนานเยียน79.0K viewsลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท
โม่เชียนซาง111.1K viewsหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง309.5K viewsเล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน
ฉู่เฉียว569 viewsดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก
เพลงมีนา2.8K viewsเพียงแค่ก้าว
ฉู่เฉียว1.1K viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่119.4K views
