เข้าสู่ระบบแชร์
ปรับความเข้าใจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-06 06:45:29
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี เปิ่นหวางมารับคนกลับ
ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี บุรุษทั้งสองราวกับนัดหมาย ได้กระโดดออกจากจวนริมทะเลกลับไปที่โรงเตี๊ยมพร้อมกัน“เหอะ ยิ้มเช่นนี้ เจ้าคงมีเรื่องดีไม่น้อย” เว่ยอ๋องอดที่จะค่อนแคะสหายของตนไม่ได้“แล้วพระองค์เล่า หน้าตาไม่สดใส คงมิได้สมหวังดั่งพระทัยใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นเจิ้งซีมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา“เพ้ย กลับเมืองหลวงเปิ่นหวางก็จะมีงานมงคลแล้ว แล้วเจ้าเล่าจะรับนางเข้าจวนได้อย่างงั้นรึ”เรื่องนี้ทำให้ใบหน้าของเสิ่นเจิ้งซีแข็งค้างไปทันที แม้เขาจะยอมรับกับนางเรื่องมีใจแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยเรื่องจะแต่งงานกับนางเลยสักนิดและไหนจะเรื่องที่จวนของเขา ไม่รู้ว่าบิดามารดาจะยอมรับซูหนี่หรือไม่“หึหึ อย่ายอมแพ้เล่าอาซี” เว่ยอ๋องยกยิ้มอย่างผู้ชนะเดินเข้าห้องพักของเขาไปเช้าวันต่อมา ทั้งสองไปที่จวนพักริมทะเลของเหอหมิ่น เพื่อที่จะพาทั้งสองกลับเข้าเมืองหลวง“นายท่าน มีท่านอ๋องกับใต้เท้าผู้ตรวจการจากเมืองหลวงมาขอพบขอรับ” บ่าวเข้ามาแจ้งเหอหมิ่นที่กำลังนั่งร่วมโต๊ะกับสตรีทั้งสองอยู่เหอหมิ่นมองไปที่เยว่ชิงและซูหนี่ทันที เมื่อพิจารณาใบหน้าของซูหนี่ให้ดี เขาจึงร้องออกมาราวกับนึกเรื่องอะไรออก“อ้อ แม่นางไป๋ ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-07ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี บุรุษอีกคน
ตลอดการเดินทางกลับเมืองหลวง เยว่ชิงนางพักห้องเดียวกับซูหนี่ เพื่อที่นางจะได้เข้าไปศึกษาเรื่องวิชาการแพทย์ของซูหนี่ และนางยังช่วยสอนให้ซูหนี่จับชีพจรเป็นด้วยบุรุษทั้งสองล้วนแต่ไม่ชอบใจ ที่สตรีทั้งสองตัวติดกันมากเพียงนี้ ด้วยความรำคาญที่ทั้งสองพูดมากไม่ยอมหยุด ซูหนี่นางจึงพาพวกเขาเข้าไปอยู่ด้านในด้วยและทิ้งให้ทั้งสองอยู่ในห้องพักของนางแทน ด้านในห้องล้วนมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่แปลกตา จนทำให้บุรุษทั้งสองละความสนใจจากพวกนางไปได้อยู่นานวันที่สิบหลังจากที่ออกเดินทางจากเมืองเจียงซาน พวกเขาก็เดินทางถึงเมืองหลวง เว่ยอ๋องไปส่งเยว่ชิงและซูหนี่ที่จวนตระกูลหลิวเขาขอพบหมอหลิว เพื่อพูดคุยเรื่องสู่ขอเยว่ชิง“ชิงเออร์ เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่” หมอหลิวเอ่ยถามบุตรสาวต่อหน้าเว่ยอ๋อง“เจ้าค่ะ หากจะผิดพลาดก็เป็นลูกที่เลือกเอง หากวันใดที่ท่านอ๋องต้องการรับสตรีเข้าตำหนัก วันนั้นลูกจะกลับมาอยู่กับท่านพ่อทันทีเจ้าค่ะ”“เหอะ เจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกจากตำหนักเลยชิงชิง” เว่ยอ๋องกัดฟันแน่น ยังไม่ได้สู่ขออย่างเป็นทางการ นางก็เอ่ยเรื่องนี้ออกมาแล้วหมอหลิวได้แต่ส่ายหัว ครั้งนี้เขาไม่ได้กลัวว่าเว่ยอ๋องจะรับสตรีเข้าตำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-07ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ฤกษ์มงคลที่ถูกใจ
หลังจากพิธีศพของเยว่ชิงเสร็จสิ้นลง ตระกูลกงก็ล่มสลายทันที กงป๋อเหวินถูกประหาร คนในตระกูลที่เหลือต่างถูกเนรเทศ นางตู้ซื่อ กงหลี่เฉียงกับซิงเยียนต้องเดินเท้าไปใกล้นับหลายพันปีซิงเยียนนางกรีดร้องไปตลอดทางที่ออกจากเมืองหลวง เพราะนางตั้งครรภ์จนใกล้จะคลอดแล้ว ยังต้องลำบากเดินเท้าไปตลอดทาง บ้านเดิมของนางก็มิสนใจนางที่แต่งออกมาแล้วตลอดทางชาวเมืองไม่น้อยต่างออกมาด่าทอ บางคนขว้างปาสิ่งของที่ใกล้มือใส่พวกเขาอย่างนึกรังเกียจเว่ยอ๋องนั่งอยู่ที่ข้างหลุมศพของเยว่ชิง มิได้ไปชมพวกเขาถูกเจ้าหน้าที่คุมตัว“หากย้อนกลับมาได้เจ้าจะเลือกเปิ่นหวางหรือไม่” เขาเอ่ยถามกับหลุมศพของนางอย่างแผ่วเบาเสิ่นเจิ้งซีที่มิอาจทนมองดูได้ ต้องเข้ามาลากตัวเว่ยอ๋องกลับไปที่ตำหนัก“ชิงชิง เจ้าอย่าทำให้เปิ่นหวางกลัวเช่นนี้” เยว่ชิงได้ยินเสียงร้องเรียกราวกับจะขาดใจของเว่ยอ๋อง นางจึงได้ลืมตาขึ้นช้าๆ“ท่านอ๋อง” ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ลูบไปที่ใบหน้าที่กำลังหวาดกลัวของเว่ยอ๋องเมื่อเห็นว่านางฟื้นแล้ว เว่ยอ๋องก็กอดนางไว้แน่น ด้วยกลัวว่าจะเสียนางไป“ชิงชิงเจ้าฝันอันใด เปิ่นหวางเรียกเจ้าอยู่นานก็ไม่ยอมตื่น จนจะไปตามหนี่เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-08ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี งานมงคลของเยว่ชิง
เพราะเมื่อครู่ นางกำนัลเข้ามาด้านในห้อง เพื่อนำตำราวสันต์มาสอนนาง เพื่อให้นางเตรียมความพร้อมยามเมื่อต้องเข้าหอ“ตำราอันใดกัน” ซูหนี่มองไปที่ตำราปกขาวอย่างสงสัย นางเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดู เยว่ชิงจะแย่งไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว“ว้าววว” เพียงเปิดดูหน้าแรกนางก็ร้องออกมาอย่างชื่นชมเนื้อหาด้านใน เป็นภาพร่วมรักของบุรุษและสตรีในท่วงท่าต่างๆ ซูหนี่นางไม่ได้สนใจเรื่องท่ามากนัก เพราะโลกก่อนของนางมีภาพเคลื่อนไหวให้ดูอีกด้วยแต่ที่นางสนใจเห็นจะเป็นภาพวาดที่เสมือนจริง แม้จะเป็นเพียงแค่ภาพขาวดำแต่ก็สื่ออารมณ์จากสีหน้าของคนในรูปวาดออกมาได้อย่างดี“หนี่เออร์ นี่เจ้า” เยว่ชิงตกใจไม่น้อยที่เห็นซูหนี่นางเปิดดูตำราอย่างตื่นเต้น มิได้มีท่าทางที่เขินอายสักนิดเดียว“ว่าอย่างไร” ซูหนี่เอ่ยถามโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเยว่ชิงเลย“เจ้า เจ้า เอาเถิด ข้าลืมไป ว่าเจ้ามิใช่คนในยุคข้า”“อืม เจ้าดูสิ วาดได้สมจริงนัก จิตรกรเข้าไปวาดตอนที่คนร่วมรักกันเลยใช่หรือไม่” นางยื่นตำราไปตรงหน้าของเยว่ชิงให้ดูภาพที่นางกำลังดูอยู่เยว่ชิงทำได้แค่ปรายตามอง ราวกับว่าสิ่งที่ซูหนี่นางดูอยู่นั่นเป็นของที่น่ารังเกียจ“เจ้าอย่าได้เขินอาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-08ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี บทนำ
หลิวเยว่ชิง สาวงามของเมืองหลวง บุตรสาวของท่านหมอหลวงหลิว ความงามของนางเป็นที่ประจักษ์ ทั้งเรื่องความสามารถเรื่องการรักษานางก็เก่งไม่แพ้ผู้เป็นบิดา แต่เพราะด้วยที่นางเป็นสตรี นางจึงมิอาจเดินตามรอยเท้าของบิดาได้ทำได้เพียงรักษาให้กับสตรีที่ต้องการความช่วยเหลือจากนาง นางยังคิดจะเปิดโรงหมอ เพื่อรักษาให้กับสตรีโดยเฉพาะ แต่เพราะคู่หมั้นของนาง กงหลี่เฉียงมิเห็นด้วย นางจึงได้เลิกล้มไปเสียนางแต่งให้กงหลี่เฉียงท่ามกลางความเสียดายของบุรุษมากมายในเมืองหลวง งานมงคลของนางเป็นที่พูดถึงนานหลายเดือน เพราะสินเดิมที่บิดาจัดเตรียมให้ เรียกได้มามากมายจนไม่ต้องทำสิ่งใดอีกแล้วนางใช้ชีวิตเป็นฮูหยินของกงหลี่เฉียง ดูแลจวน ทั้งยังดูแลแม่สามีที่เจ็บป่วยอยู่เสมอ จนมีแต่คนเอ่ยชมกงหลี่เฉียงที่ได้ภรรยาเช่นนางไปครอบครองในวันแต่งงาน เรื่องที่ไม่อาจไม่พูดถึงไม่ได้คือเรื่องคำสาบานของกงหลี่เฉียง“ข้ากงหลี่เฉียง ขอสาบานต่อฟ้าดิน ว่าชีวิตนี้จะมีเพียง หลิวเยว่ชิงเป็นภรรยาเพียงผู้เดียว”เรื่องนี้ยังสร้างความอิจฉาให้กับเหล่าสตรีในเมืองหลวงอยู่นานหลายเดือน หากบุรุษบ้านใดที่รับอนุเพิ่ม จะถูกเปรียบเทียบกับกงหลี่เฉียงในยามนั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-25ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี หวนคืนกลับมา
เสียงฟ้าคำรามกึกก้องไปทั่วเมืองหลวง เยว่ชิงที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันที่น่าหวาดกลัวนางจับที่หน้าอกของตนเอง เนื้อตัวของนางยังสั่นเทาไม่หยุด นางมองไปรอบๆ ห้อง ก็พบว่าตอนนี้นางอยู่ที่เตียงนอนในเรือนของนาง ที่จวนตระกูลหลิว“ข้าย้อนกลับมารึ” นางไม่รู้ว่าสิ่งใดคือเรื่องจริงกันแน่ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงฝันหนึ่งตื่น หรือว่านางในตอนนี้ได้ย้อนกลับมาก่อนที่จะแต่งเข้าจวนตระกูลกงกันแน่ฝนด้านนอกกำลังตกหลัก อากาศก็เริ่มที่จะเย็นขึ้น แต่ตัวของนางกลับเต็มไปด้วยเหงื่อที่ราวกับว่านางเพิ่งจะขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำเยว่ชิงหยิกที่แขนของตนเอง เพื่อทดสอบว่านางกำลังฝันไปหรือไม่ ก็พบว่านางเจ็บจนต้องร้องออกมาเบาๆ“คุณหนู ท่านตื่นเพราะเสียงฟ้าร้องหรือเจ้าคะ” อาอิงที่นอนอยู่หน้าห้องเดินเข้ามาดูเยว่ชิงด้านในห้อง“อาอิง” นางเอ่ยเรียกสาวใช้เสียงสั่น พร้อมทั้งอ้าแขนออกสวมกอดนางไว้แน่นในจวนตระกูลกง มีเพียงอาอิงที่นางปรับทุกข์ได้ตลอดสองปีที่ใช้ชีวิตที่นั่น บ่าวคนอื่นไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่ไม่มีผู้ใดที่กล้าเอ่ยคุยเล่นกับนางคงเป็นเพราะนางต้องจัดการเรื่องภายในจวนที่ยุ่งเหยิงก่อนหน้าที่นางจะเข้าไป หนี้สินท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-25ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ตระกูลกงมาเยือน
เมื่อสามวันที่แล้ว ตอนที่ตระกูลกงเข้าทาบทาม งานหมั้นหมายของนาง ก็ดูเหมือนเยว่ชิงนางไม่ได้ขัดข้องอันใด แต่มาตอนนี้กลับบอกจะไม่แต่งแล้ว“หากลูกพูดเรื่องอันใดไป ท่านพ่อจะเชื่อลูกหรือไม่เจ้าคะ” นางรอคำตอบอย่างคาดหวัง“ย่อมต้องเชื่อเจ้าอยู่แล้ว มีอันใดก็ว่ามาเถิด” เขาลูบหัวบุตรสาวอย่างรักใคร่หมอหลิวย่อมต้องเชื่อในคำพูดของเยว่ชิง เพราะเขาเลี้ยงดูนางมาด้วยตนเอง ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่นางไม่เคยพูดหลอกลวงเขาสักครั้ง“ลูกฝันไม่ดีเจ้าค่ะ มันเหมือนจริงยิ่งนัก” นางไม่กล้าบอกบิดาตามตรงว่านางได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง จึงเล่าทุกสิ่งออกมาเป็นสิ่งที่นางได้ฝันแทนหมอหลิวมองบุตรสาวอย่างหยอกล้อ เพียงแค่ความฝันถึงกลับทำให้นางมิต้องการต้องเข้าตระกูลกงได้เลยรึ“ชิงเออร์ สิ่งที่ลูกกังวลเป็นเพียงแค่ความฝัน เจ้าก็เชื่อแล้วรึ”“ท่านพ่อ ถึงอย่างไรลูกก็ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น ทั้งยังไม่ต้องการแต่งเข้าตระกูลกง หากท่านพ่อคิดว่าเรื่องทั้งหมดลูกกังวลไปเอง ท่านลองส่งคนไปสืบเรื่อง คุณหนูตู้ ตู้ซิงเยียน ก่อนดีหรือไม่ แล้วเรื่องสัญญาหมั้นหมายค่อยพูดกันอีกครั้ง”หมอหลิวนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด บุตรสาวของตนทำอะไรมีเหตุผลเสมอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-26ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี สืบเรื่องราว
ตู้ซื่อเมื่อเอ่ยเรื่องหนี้สินในจวนออกมา ใบหน้าของนางก็เคร่งเครียดขึ้น แล้วเริ่มมองไปทางนายท่านกงที่สร้างเรื่องไว้มากมาย“มิใช่บิดาของเจ้ารึที่ก่อเรื่องเอาไว้ เอาเถิดข้าจะไม่พูดเรื่องนี้อีก แต่เมื่อแต่งนางเข้ามาแล้ว เจ้าต้องรับเยียนเออร์เข้ามาเป็นฮูหยินรองทันที เข้าใจหรือไม่” นางหันไปคาดคั้นบุตรชายของนาง“ท่านแม่ท่านลืมไปแล้วหรือขอรับ ว่าข้ารับปากท่านหมอหลิว เรื่องที่จะไม่รับฮูหยินรองหรืออนุเข้าเรือนหลัง” กงหลี่เฉียงเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ“แล้วอย่างไรเล่า หากนางตั้งครรภ์มิได้ เจ้าจะแต่งอนุเข้าจวน เรื่องนี้จะมีผู้ใดว่าเจ้าได้กัน” เมื่อได้ยินคำของมารดาดวงตาของกงหลี่เฉียงก็เปล่งประกายขึ้นมานายท่านกงมองสองแม่ลูกสนทนากันอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งคู่จะจัดการเรื่องนี้เช่นไรเขาไม่สน แต่ต้องแต่งเยว่ชิงเข้าจวนให้ได้เสียก่อน เพื่อนำสินเดิมของนางมาชดใช้หนี้ที่เขาสร้างไว้ทางด้านเยว่ชิงเมื่อรู้ว่าพวกตระกูลกงเดินทางกลับไปแล้ว จึงได้ออกจากเรือนไปพบบิดาเพื่อสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น“พ่อบอกให้พวกเขารอจนกว่าเจ้าจะหายป่วย”“ท่านพ่อไม่ปฏิเสธไปเลยเล่าเจ้าคะ” เยว่ชิงอดที่จะกังวลไม่ได้“เจ้าอย่าได้รีบร้อน หากปฏิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-26
บทล่าสุด
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี งานมงคลของเยว่ชิง
เพราะเมื่อครู่ นางกำนัลเข้ามาด้านในห้อง เพื่อนำตำราวสันต์มาสอนนาง เพื่อให้นางเตรียมความพร้อมยามเมื่อต้องเข้าหอ“ตำราอันใดกัน” ซูหนี่มองไปที่ตำราปกขาวอย่างสงสัย นางเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดู เยว่ชิงจะแย่งไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว“ว้าววว” เพียงเปิดดูหน้าแรกนางก็ร้องออกมาอย่างชื่นชมเนื้อหาด้านใน เป็นภาพร่วมรักของบุรุษและสตรีในท่วงท่าต่างๆ ซูหนี่นางไม่ได้สนใจเรื่องท่ามากนัก เพราะโลกก่อนของนางมีภาพเคลื่อนไหวให้ดูอีกด้วยแต่ที่นางสนใจเห็นจะเป็นภาพวาดที่เสมือนจริง แม้จะเป็นเพียงแค่ภาพขาวดำแต่ก็สื่ออารมณ์จากสีหน้าของคนในรูปวาดออกมาได้อย่างดี“หนี่เออร์ นี่เจ้า” เยว่ชิงตกใจไม่น้อยที่เห็นซูหนี่นางเปิดดูตำราอย่างตื่นเต้น มิได้มีท่าทางที่เขินอายสักนิดเดียว“ว่าอย่างไร” ซูหนี่เอ่ยถามโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเยว่ชิงเลย“เจ้า เจ้า เอาเถิด ข้าลืมไป ว่าเจ้ามิใช่คนในยุคข้า”“อืม เจ้าดูสิ วาดได้สมจริงนัก จิตรกรเข้าไปวาดตอนที่คนร่วมรักกันเลยใช่หรือไม่” นางยื่นตำราไปตรงหน้าของเยว่ชิงให้ดูภาพที่นางกำลังดูอยู่เยว่ชิงทำได้แค่ปรายตามอง ราวกับว่าสิ่งที่ซูหนี่นางดูอยู่นั่นเป็นของที่น่ารังเกียจ“เจ้าอย่าได้เขินอาย
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ฤกษ์มงคลที่ถูกใจ
หลังจากพิธีศพของเยว่ชิงเสร็จสิ้นลง ตระกูลกงก็ล่มสลายทันที กงป๋อเหวินถูกประหาร คนในตระกูลที่เหลือต่างถูกเนรเทศ นางตู้ซื่อ กงหลี่เฉียงกับซิงเยียนต้องเดินเท้าไปใกล้นับหลายพันปีซิงเยียนนางกรีดร้องไปตลอดทางที่ออกจากเมืองหลวง เพราะนางตั้งครรภ์จนใกล้จะคลอดแล้ว ยังต้องลำบากเดินเท้าไปตลอดทาง บ้านเดิมของนางก็มิสนใจนางที่แต่งออกมาแล้วตลอดทางชาวเมืองไม่น้อยต่างออกมาด่าทอ บางคนขว้างปาสิ่งของที่ใกล้มือใส่พวกเขาอย่างนึกรังเกียจเว่ยอ๋องนั่งอยู่ที่ข้างหลุมศพของเยว่ชิง มิได้ไปชมพวกเขาถูกเจ้าหน้าที่คุมตัว“หากย้อนกลับมาได้เจ้าจะเลือกเปิ่นหวางหรือไม่” เขาเอ่ยถามกับหลุมศพของนางอย่างแผ่วเบาเสิ่นเจิ้งซีที่มิอาจทนมองดูได้ ต้องเข้ามาลากตัวเว่ยอ๋องกลับไปที่ตำหนัก“ชิงชิง เจ้าอย่าทำให้เปิ่นหวางกลัวเช่นนี้” เยว่ชิงได้ยินเสียงร้องเรียกราวกับจะขาดใจของเว่ยอ๋อง นางจึงได้ลืมตาขึ้นช้าๆ“ท่านอ๋อง” ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ลูบไปที่ใบหน้าที่กำลังหวาดกลัวของเว่ยอ๋องเมื่อเห็นว่านางฟื้นแล้ว เว่ยอ๋องก็กอดนางไว้แน่น ด้วยกลัวว่าจะเสียนางไป“ชิงชิงเจ้าฝันอันใด เปิ่นหวางเรียกเจ้าอยู่นานก็ไม่ยอมตื่น จนจะไปตามหนี่เ
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี บุรุษอีกคน
ตลอดการเดินทางกลับเมืองหลวง เยว่ชิงนางพักห้องเดียวกับซูหนี่ เพื่อที่นางจะได้เข้าไปศึกษาเรื่องวิชาการแพทย์ของซูหนี่ และนางยังช่วยสอนให้ซูหนี่จับชีพจรเป็นด้วยบุรุษทั้งสองล้วนแต่ไม่ชอบใจ ที่สตรีทั้งสองตัวติดกันมากเพียงนี้ ด้วยความรำคาญที่ทั้งสองพูดมากไม่ยอมหยุด ซูหนี่นางจึงพาพวกเขาเข้าไปอยู่ด้านในด้วยและทิ้งให้ทั้งสองอยู่ในห้องพักของนางแทน ด้านในห้องล้วนมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่แปลกตา จนทำให้บุรุษทั้งสองละความสนใจจากพวกนางไปได้อยู่นานวันที่สิบหลังจากที่ออกเดินทางจากเมืองเจียงซาน พวกเขาก็เดินทางถึงเมืองหลวง เว่ยอ๋องไปส่งเยว่ชิงและซูหนี่ที่จวนตระกูลหลิวเขาขอพบหมอหลิว เพื่อพูดคุยเรื่องสู่ขอเยว่ชิง“ชิงเออร์ เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่” หมอหลิวเอ่ยถามบุตรสาวต่อหน้าเว่ยอ๋อง“เจ้าค่ะ หากจะผิดพลาดก็เป็นลูกที่เลือกเอง หากวันใดที่ท่านอ๋องต้องการรับสตรีเข้าตำหนัก วันนั้นลูกจะกลับมาอยู่กับท่านพ่อทันทีเจ้าค่ะ”“เหอะ เจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกจากตำหนักเลยชิงชิง” เว่ยอ๋องกัดฟันแน่น ยังไม่ได้สู่ขออย่างเป็นทางการ นางก็เอ่ยเรื่องนี้ออกมาแล้วหมอหลิวได้แต่ส่ายหัว ครั้งนี้เขาไม่ได้กลัวว่าเว่ยอ๋องจะรับสตรีเข้าตำ
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี เปิ่นหวางมารับคนกลับ
ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี บุรุษทั้งสองราวกับนัดหมาย ได้กระโดดออกจากจวนริมทะเลกลับไปที่โรงเตี๊ยมพร้อมกัน“เหอะ ยิ้มเช่นนี้ เจ้าคงมีเรื่องดีไม่น้อย” เว่ยอ๋องอดที่จะค่อนแคะสหายของตนไม่ได้“แล้วพระองค์เล่า หน้าตาไม่สดใส คงมิได้สมหวังดั่งพระทัยใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นเจิ้งซีมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา“เพ้ย กลับเมืองหลวงเปิ่นหวางก็จะมีงานมงคลแล้ว แล้วเจ้าเล่าจะรับนางเข้าจวนได้อย่างงั้นรึ”เรื่องนี้ทำให้ใบหน้าของเสิ่นเจิ้งซีแข็งค้างไปทันที แม้เขาจะยอมรับกับนางเรื่องมีใจแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยเรื่องจะแต่งงานกับนางเลยสักนิดและไหนจะเรื่องที่จวนของเขา ไม่รู้ว่าบิดามารดาจะยอมรับซูหนี่หรือไม่“หึหึ อย่ายอมแพ้เล่าอาซี” เว่ยอ๋องยกยิ้มอย่างผู้ชนะเดินเข้าห้องพักของเขาไปเช้าวันต่อมา ทั้งสองไปที่จวนพักริมทะเลของเหอหมิ่น เพื่อที่จะพาทั้งสองกลับเข้าเมืองหลวง“นายท่าน มีท่านอ๋องกับใต้เท้าผู้ตรวจการจากเมืองหลวงมาขอพบขอรับ” บ่าวเข้ามาแจ้งเหอหมิ่นที่กำลังนั่งร่วมโต๊ะกับสตรีทั้งสองอยู่เหอหมิ่นมองไปที่เยว่ชิงและซูหนี่ทันที เมื่อพิจารณาใบหน้าของซูหนี่ให้ดี เขาจึงร้องออกมาราวกับนึกเรื่องอะไรออก“อ้อ แม่นางไป๋ ค
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ปรับความเข้าใจ
พอฟ้ามืด องครักษ์ที่เว่ยอ๋องให้ไปสืบเรื่องที่อยู่ของเยว่ชิงก็กลับมาบอกเขา ว่าเหอหมิ่นกลับมาที่จวนของเขาแล้ว ทั้งสองจึงอาศัยความมืดไปที่จวนริมทะเลของเยว่ชิงทันทีเว่ยอ๋องกระโดดเข้าไปในห้องของนางตามตำแหน่งที่องครักษ์แจ้งไว้ ก็พบแต่ความว่างเปล่าที่อยู่ในห้อง ด้านในไม่มีเยว่ชิงอยู่ทางด้านเสิ่นเจิ้งซีก็ไม่ต่างกัน ภายในห้องก็ไร้เงาของซูหนี่ เขาเดินมาหาเว่ยอ๋องที่ห้องของเยว่ชิง เพราะคิดว่าซูหนี่นางอยู่ที่ห้องนั้นด้วย“เหอะ/เหอะ” ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน เพราะเว่ยอ๋องก็อยู่เพียงลำพัง“องครักษ์ของท่านไม่ผิดพลาดแน่รึ” เสิ่นเจิ้งซีจะเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงแต่ถูกเว่ยอ๋องยกเท้าขึ้นยันไว้เสียก่อน เขาจึงต้องเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าต่างแทนทั้งสองได้แต่มองหน้าเจ้า เจ้ามองหน้าข้า ไม่รู้จะทำอันใด เว่ยอ๋องล้มตัวลงนอนที่แต่งของเยว่ชิงอย่างสบายใจ ผิดกับเสิ่นเจิ้งซีที่ต้องกอดอกนิ่งอยู่ที่เก้าอี้แทน“วันนี้พอเท่านี้เถิด อาชิง ข้าว่าเรากลับไปพักกันเถิด ข้าเหนื่อยไม่น้อยเลย” ซูหนี่หาวออกมา“อืม” เยว่ชิงหันไปเก็บของเข้าที่ให้เรียบร้อย ทั้งสองจึงออกมาด้านนอกมิติเมื่อออกมาอยู่ภายในห้องของเยว่ชิง บุรุษท
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี มิติของซูหนี่
นางจึงได้เอ่ยเล่าเรื่องที่นางช่วยชีวิตเว่ยอ๋องและเสิ่นเจิ้งซีไว้ที่สู่เป่ย ทั้งยังบอกว่านางก็สามารถรักษาคนได้ พร้อมทั้งนำของที่อยู่ในมิติ ออกมาอวดเยว่ชิงราวกับเด็กน้อยที่อวดของเล่น“แม่นางไป๋ เจ้าอย่าได้นำสิ่งของพวกนี้ออกมาอีกเด็ดขาด” เยว่ชิงรีบเดินไปที่ประตู เพราะกลัวว่าจะมีคนมาแอบดูพวกนางคุยกันนางออกไปแจ้งสาวใช้ให้บอกชาวบ้านว่าให้มาในวันพรุ่งนี้ เพราะวันนี้มีหมอเข้ามาเพิ่มนางต้องทดสอบหมอเสียก่อนชาวบ้านเมื่อได้ยินก็ล้วนแต่ยินดี ที่จะได้ไม่ต้องรอตรวจนานอีกแล้ว จึงได้ยอมกลับไปในที่สุด“เพราะอันใด” ซูหนี่มองมาที่เยว่ชิงอย่างแปลกใจทั้งชีวิตนางจมอยู่กับหนังสือเรียน หนังสือการแพทย์เท่านั้น นิยายทะลุมิตินางก็ไม่เคยได้หามาอ่านสักครั้ง นอกจากฟังเล็กน้อยจากเพื่อนและพยายามที่ร่วมงานกัน“กลับไปที่จวนกับข้าแล้วข้าจะบอกเจ้าทั้งหมด” เยว่ชิงพาซูหนี่กลับไปที่เรือนของนางด้วยกันตลอดทางซูหนี่เอ่ยถามเรื่องราวต่างๆ จากนางอยู่ไม่น้อย ทำให้เยว่ชิงอดแปลกใจไม่ได้ เหมือนกับว่าซูหนี่นางมิใช่คนของแคว้นต้าฉีเสียอย่างนั้น“หนี่เออร์ เจ้ามาจากที่ใด” เยว่ชิงนางอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ แต่ความหมายของนางคือซูหนี่เป็นค
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี เจ้าไม่รีบร้อนเลย
คนขับรถม้ารีบกลับไปนั่งประจำที่ของตน และเร่งบังคับม้าให้ออกวิ่งไปทันที แม้เรื่องที่เกิดขึ้นเขาจะนำไปเล่าให้ผู้อื่นได้ฟังก็ไม่มีผู้ใดเชื่อเขาอยู่ดีจะมีได้อย่างไรผู้ที่สามารถทำให้ของหายไปต่อหน้าต่อตาได้ คงเป็นเพียงเรื่องที่แต่งเติมออกมาเท่านั้นเสิ่นเจิ้งซีรู้จากองครักษ์ว่าซูหนี่นางออกไปเที่ยวเล่นด้านนอก เขาคิดเพียงแค่ว่านางคงอารมณ์เสียไม่น้อยที่ถูกเขาต่อว่าเช่นนั้น จึงปล่อยให้นางเที่ยวเล่นได้เต็มที่ แต่เมื่อพลบค่ำแล้วนางก็ยังไม่กลับมา“อาซี แม่นางไป๋นางหายไปนานเกินไปแล้วหรือไม่” เว่ยอ๋องและเสิ่นเจิ้งซีเคยเห็นนางใช้วรยุทธ์ท่าทางแปลกๆ มาแล้ว จึงไม่คิดว่าจะมีผู้ใดรังแกนางได้“ข้าส่งคนออกไปดูแล้ว” เขาก็กังวลเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยแม้ทั้งสองจะทานมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว แต่นางก็ยังไม่กลับมาที่ตำหนัก เสิ่นเจิ้งซีจึงเดินไปที่ห้องพักของนาง เพราะเขาเริ่มจะสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วด้านในห้องพักมิมีข้าวของของนางหลงเหลืออยู่เลย มีเพียงยาที่เขียนบอกไว้ว่า เขาควรกินมันเวลาใดเท่านั้น เขารีบออกมาถามบ่าวหน้าประตูว่านางได้นำสิ่งใดไปหรือไม่“ไม่ขอรับ แม่นางไป๋มิได้มีข้าวของติดตัวไปด้วยตนที่ออกไปจากตำหนัก”เขาลืมไป
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี คิดไม่ซื่อ
เขามิได้มองบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินเลย มัวแต่มองรอยยิ้มที่งดงามของนาง“งามมากเจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ หากไม่ได้มาเห็นด้วยตาของตนเองคงจะเสียดายไม่น้อยเมื่อคิดเช่นนี้ก็อยากจะให้บิดาและอาอิงได้มาเห็นด้วยกันเหลือเกิน“ข้าอยากให้ท่านพ่อกับอาอิงมาเห็นด้วยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยออกมาเบาๆ“ไว้เจ้าก็เขียนสารส่งไปชวนท่านน้าก็ได้”“จริงด้วยเจ้าค่ะ” เยว่ชิงหัวเราะออกมาเบาๆพอเห็นว่าใกล้มืดค่ำแล้ว เหอหมิ่นก็ขอตัวกลับไปที่จวนท่านเจ้าเมืองของเขา ก่อนกลับยังกำชับสาวใช้และบ่าวในจวนให้ดูแลเยว่ชิงให้ดีเยว่ชิงยังนั่งฟังเสียงคลื่นลมที่ไม่มีในเมืองหลวงต่ออีกนาน จนสาวใช้ต้องมาเรียกนางกลับเข้าเรือน“คุณหนูเจ้าคะ อากาศยามค่ำคืนเย็นนัก กลับเข้าเรือนดีกว่าเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านไม่สบาย ท่านเจ้าเมืองจะตำหนิบ่าวได้”“เช่นนั้นก็กลับเรือนเถิด”ในเรือนพักของนางถูกจัดเตรียมข้าวของให้อย่างดี สาวใช้ที่ถูกส่งมามือไม้ก็คล่องแคล่ว จัดเตรียมทุกอย่างและดูแลรับใช้นางอย่างดีทางด้านไป๋ซูหนี่ นางมิได้กลับไปที่ห้องของเสิ่นเจิ้งซี เพื่อดูแลเขา แต่นางกลับเดินออกจากตำหนักอ๋องไปด้านนอกแทนองครักษ์ก็มิได้สงสัย เพราะนางมิได้นำข้าว
ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี ไป๋ซูหนี่
อีกคนหรือจะเย็นชาถามอันใดก็ไม่อยากจะพูด อีกคนก็เหมือนไฟ ที่พร้อมจะเผาทำร้ายทุกสิ่งทุกอย่างหากไม่ได้ดั่งใจ“แล้วมันเรื่องอันใดของเจ้าเล่า หากเปิ่นหวางจะไปที่ใด” เขาปรายตามองไป๋ซูหนี่อย่างไม่พอใจไม่ใช่เพราะคำขู่ของนางหรือ เขาถึงไม่ได้ไปพบเยว่ชิงเสียที ไม่รู้ว่าตอนนี้นางจะเข้าใจเขาผิดไปมากน้อยเพียงใด“เหอะ แผลของท่านเป็นน้อยเสียเมื่อไหร่ อีกนิดเดียวลูกธนูจะเข้าหัวใจแล้ว ข้าไม่น่าช่วยพวกท่านสองคนเลย จนตัวเองก็มิอาจจะอยู่ที่หมู่บ้านได้”ไป๋ซูหนี่หัวเสียกับเรื่องนี้ไม่น้อยเช่นกัน เป็นเพราะนางช่วยชีวิตพวกเขาสองคนไว้ นางจึงต้องตามเขากลับมาที่เมืองหลวง เพราะกลัวว่าจะถูกคนนอกด่านเข้ามาทำร้ายนางมิใช่คนในภพนี้ แต่นางเป็นแพทย์สาวที่อยู่ในยุคอีกสองพันปีข้างหน้า นางไม่รู้เช่นกันว่าเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับนางได้อย่างไร วิญญาณของนางเข้ามาอยู่ในร่างของไป๋ซูหนี่ที่ขึ้นไปหาของป่าแล้วตกเขาจนเสียชีวิตอย่างน้อยเครื่องมือแพทย์ที่อยู่ในโรงพยาบาลของนางก็ติดตัวมาด้วยทั้งหมด หากช่วยรักษาทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว นางก็คิดที่จะออกเดินทางท่องเที่ยวช่วยเหลือคนไปทั่วแคว้นแต่น่าแปลกใจที่แผลของเสิ่นเจิ้งซีที่บาดเจ็บน้
