ราชโองการที่สั่นสะเทือน

ผ่านไปได้สามเดือน เยว่ชิงนางก็ตั้งครรภ์ อาการของนางนับว่าแปลกนัก นางไม่ได้แพ้อาหารหรือเหม็นอันใด แต่เพียงมีสตรีเข้าใกล้เว่ยอ๋องน้ำตาของนางก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ

แม้แต่นางกำนัลในตำหนัก นางก็เป็นเช่นกัน เรื่องนี้ทำให้เว่ยอ๋องห้ามให้นางกำนัลในตำหนักเข้าใกล้เขาอย่างเด็ดขาด

ร้อนถึงซูหนี่ที่ต้องมาหานางถึงที่ตำหนัก เมื่อเข้ามาถึงก็เห็นเยว่ชิงนางนั่งซับน้ำตาอยู่จึงเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ เจ้าก็เป็นหมอมิรู้หรือ หากร้องมากๆ จะส่งผลต่อบุตรของเจ้าในท้อง” ซูหนี่เดินเข้าไปช่วยนางเช็ดน้ำตา

“หนี่เออร์” นางสะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

“ข้าไม่รู้ว่าข้าเป็นอันใด”

“แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้น หรือเจ้ากังวลสิ่งใดอยู่” ซูหนี่นางใช้หลักการทางการแพทย์ นางว่าเยว่ชิงนางต้องมีเรื่องบางอย่างในใจที่ไม่ยอมเอ่ยออกมาอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าในห้องไม่มีผู้ใดอยู่ เยว่ชิงนางยังยอมเล่าเรื่องที่รู้มาเมื่อหลายวันก่อนให้ซูหนี่ฟัง

ฮูหยินในเมืองหลวงไม่น้อย เมื่อรู้ว่านางตั้งครรภ์ก็ทำทีมาเยี่ยมนางที่ตำหนัก ทั้งยังเอาของบำรุงมาให้นางมากมาย แต่ความจริงแล้ว พวกนางต้องการพาบุตรสาวเข้ามาให้เยว่ชิงดูตัว หากถูกใจจะได้