LOGINShare
บทที่ 10 (1/2) : อยู่เคียงข้าง (1)
Last Updated:
2025-07-06 19:15:28เหรินเหยียนชิงเมื่อกลับมาถึงร้านฝากขาย เขาก็รีบพาตัวเองเข้าไปยังห้องพักส่วนตัวของเขาทันที และเมื่อประตูห้องปิดลง...เขาก็ค่อย ๆ ทรุดตัวลงไปนั่งชันเขาพิงประตูบานนั้นเอาไว้
ในอดีตตอนที่เหรินเหยียนชิงเข้าไปพักอยู่ในเรือนพักของสำนักศึกษาหลวง ทุกครั้งที่เขาได้ยินว่ามีคนตระกูลเยว่เข้ามาใกล้ยังบริเวณที่เขากำลังอยู่...เขาก็มักจะคอยมองหาว่าใช่สตรีนางนั้นหรือไม่? หรือในทุกครั้งที่เขาเห็นเยว่ซือซือ เขาก็มักจะคอยมองหาว่าสตรีนางนั้นได้มากับบุตรสาวของนางหรือไม่? แต่ที่ผ่านมาเขาก็ยังไม่เคยได้พบและไม่เคยได้เจอกับสตรีนางนั้นเลยสักครั้ง
เหรินเหยียนชิงเคยคิดเอาไว้ว่าหากมีวันใดวันหนึ่งที่เขาได้เจอกับสตรีนางนั้น สตรีที่ให้กำเนิดเขา...แล้วทิ้งเขาไป และยังสั่งห้ามเขาไม่ให้เรียกนางว่า ‘แม่’ เขาจะเดินเข้าไปหานางและถามนางว่า...
‘ท่านไม่เคยรักท่านพ่อและไม่เคยรักบุตรชายของท่านอย่างข้าเลยจริง ๆ หรือขอรับ?’
แต่พอมาถึงว
Latest chapter
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 11 (1/2) : บาดแผลในใจ (1)
“เหยียนชิง ตอนนี้การอ่านและเขียนตัวอักษรของเจ้าดีขึ้นมากแล้ว เช่นนั้นวันนี้อาจารย์ขอสั่งงานให้เจ้าไปหัดเขียนนามของตนเองและนามของคนในครอบครัว แล้วนำมาส่งให้อาจารย์ในวันพรุ่งนี้” “ได้ขอรับ” เหรินเหยียนชิงในวัยเจ็ดหนาวตอบรับคำสั่งของผู้เป็นอาจารย์ จากนั้นเด็กชายตัวน้อยจึงเดินออกไปส่งอีกฝ่ายที่หน้าประตูเรือน ก่อนจะเดินกลับเข้ามานั่งที่ศาลาหน้าเรือนใหญ่เพื่อเริ่มงานที่ผู้เป็นอาจารย์ได้สั่งเขาเอาไว้ เด็กชายตัวน้อยหยิบพู่กันขึ้นมาบรรจงเขียนนามของตนเอง แล้วตามด้วยนามของผู้เป็นบิดา จากนั้นเขาจึงนึกขึ้นได้ว่า เหตุใดเขาถึงไม่มีมารดาเหมือนกับผู้อื่น? และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่เขาสงสัยมานานแล้ว เพราะที่ผ่านมาเหรินเหยียนชิงเห็นเด็กทุกคนในเรือนต่างก็มีมารดาเป็นของตัวเอง จะมีก็แต่เขาเท่านั้นที่มีเพียงบิดาและท่านตา... แล้วในระหว่างที่เด็กชายตัวน้อยกำลังนั่งคิดอยู่นั้น เขาก็เห็นผู้เป็นบิดาเดินกลับเข้ามาในเรือน แต่ดูเหมือนว่าวันนี้บิดาของเขาจะแวะไปดื่มสุรากับสหายก่อนกลับเรื
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 10 (2/2) : อยู่เคียงข้าง (2)
เหรินเหยียนชิงที่ไม่รู้ว่าจินเฟยหลงมาขอโทษเขาด้วยเรื่องอะไร เขาจึงหยุดดิ้นและรอฟัง...แต่เมื่อคิดไปถึงคำพูดและการกระทำของอีกฝ่ายในยามนี้แล้ว เหตุใดมันช่างเหมือนกับ.... “เหตุใด? คำพูดที่ท่านพูดกับข้าเมื่อครู่ มันถึง...” “ใช่! มันคือคำพูดของเจ้าที่เคยใช้พูดกับข้า และสิ่งที่ข้ากำลังทำอยู่ในตอนนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เจ้าเคยทำให้ข้ามาแล้วทั้งสิ้น” จินเฟยหลงยอมรับเพราะเขาไม่เคยปลอบใจผู้ใดมาก่อน เขาจึงยืมวิธีของคนตรงหน้ามาใช้ปลอบใจเจ้าตัวในยามนี้ จินเฟยหลงเมื่อรู้สึกว่าเหรินเหยียนชิงหยุดดิ้นรนเพื่อออกจากอ้อมแขนของเขาแล้ว เขาจึงคลายแขนข้างขวาของตนเองออกมา จากนั้นเขาก็ใช้มือข้างนั้นลูบลงไปที่แผ่นหลังของคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดต่อ “หากเจ้าอยากจะร้องไห้ก็จงร้องออกมาเถิด...ไม่ต้องอดทน เพราะในห้องนี้มีเพียงแค่เจ้ากับข้า และข้าก็ขอให้สัญญาว่า...ข้าจะไม่ก้มลงไปมอง” ‘ประโยคนี้ก็คำพูดของข้า...
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 10 (1/2) : อยู่เคียงข้าง (1)
เหรินเหยียนชิงเมื่อกลับมาถึงร้านฝากขาย เขาก็รีบพาตัวเองเข้าไปยังห้องพักส่วนตัวของเขาทันที และเมื่อประตูห้องปิดลง...เขาก็ค่อย ๆ ทรุดตัวลงไปนั่งชันเขาพิงประตูบานนั้นเอาไว้ ในอดีตตอนที่เหรินเหยียนชิงเข้าไปพักอยู่ในเรือนพักของสำนักศึกษาหลวง ทุกครั้งที่เขาได้ยินว่ามีคนตระกูลเยว่เข้ามาใกล้ยังบริเวณที่เขากำลังอยู่...เขาก็มักจะคอยมองหาว่าใช่สตรีนางนั้นหรือไม่? หรือในทุกครั้งที่เขาเห็นเยว่ซือซือ เขาก็มักจะคอยมองหาว่าสตรีนางนั้นได้มากับบุตรสาวของนางหรือไม่? แต่ที่ผ่านมาเขาก็ยังไม่เคยได้พบและไม่เคยได้เจอกับสตรีนางนั้นเลยสักครั้ง เหรินเหยียนชิงเคยคิดเอาไว้ว่าหากมีวันใดวันหนึ่งที่เขาได้เจอกับสตรีนางนั้น สตรีที่ให้กำเนิดเขา...แล้วทิ้งเขาไป และยังสั่งห้ามเขาไม่ให้เรียกนางว่า ‘แม่’ เขาจะเดินเข้าไปหานางและถามนางว่า... ‘ท่านไม่เคยรักท่านพ่อและไม่เคยรักบุตรชายของท่านอย่างข้าเลยจริง ๆ หรือขอรับ?’ แต่พอมาถึงว
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 9 (2/2) : รับรู้ (2)
“ท่านแม่ทัพใหญ่เจ้าคะ ข้ามีข้อมูลสำคัญมาบอกท่าน แต่...ข้อมูลที่ข้าจะบอกกับท่าน ข้าขอแลกกับชีวิตและความปลอดภัยของบุตรทั้งสองของข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?” เฉิงเจียวจินพูดพร้อมกับมองไปที่บุตรสาวและบุตรชายของนาง “ยามนี้ข้าคงยังรับปากฮูหยินรองเยว่ไม่ได้ แต่ในระหว่างนี้ข้าสามารถรับรองความปลอดภัยของพวกท่านจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลง และข้าจะนำคำขอของท่านไปบอกกับผู้ที่น่าจะช่วยพวกท่านได้ ข้าสัญญา! แต่ข้าอยากถามท่านให้แน่ใจ ท่านยินดีที่จะแจ้งข้อมูลพวกนี้กับข้าจริง ๆ ใช่หรือไม่? เพราะข้อมูลที่ท่านกำลังจะแจ้งกับข้านั้น มันอาจเป็นการทำลายชีวิตของสามีและครอบครัวของสามีท่านได้เลย” “เจ้าค่ะ ข้าขอเรียนท่านแม่ทัพใหญ่ตามตรงความเป็นอยู่ของพวกข้าสามแม่ลูกในจวนแห่งนั้น มันไม่ได้ดีและไม่ได้เป็นอย่างที่คนภายนอกเห็น เพราะผู้ที่อาศัยอยู่ในจวนแห่งนั้นหาได้เอ็นดูพวกข้าสามแม่ลูกมากนัก และบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาบุตรทั้งสองของข้า ก็เพียงแค่ต้องการหาผลประโยชน์จากพวกข้าสามแม่ลูกเท่านั้น” เฉิงเจียวจินพูดจบก็หันไปมองที่บุตรสาว ก่อนท
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 9 (1/2) : รับรู้ (1)
ชิงหลวนคุนนอนไม่หลับ เขาจึงเดินออกมาจากห้องพักเพื่อไปนั่งรับลมที่ระเบียง แต่เมื่อเขาเดินไปถึง...เขาก็เห็นจินเฟยหลงนั่งอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว “เฟยหลงเจ้าก็นอนไม่หลับเหมือนกันหรือ?” ชิงหลวนคุนเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งข้างจินเฟยหลง จินเฟยหลงทำเพียงพยักหน้ารับคำของอีกฝ่าย ความจริงแล้วเขาออกมานั่งรับข้อมูลเรื่องครอบครัวของเหรินเหยียนชิงที่เขาให้ลูกน้องไปตามสืบมา ยามนี้มีหลายเรื่องของคนตัวเล็กที่เขาเพิ่งได้รู้ แล้วมันก็ทำให้เขารู้สึกตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว “หากเจ้ายังไม่ง่วง อย่างนั้นพวกเรามานั่งร่ำสุราด้วยกันสักหน่อยดีหรือไม่?” “ดี” จินเฟยหลงตอบรับคำชวนของชิงหลวนคุนทันที เพราะยามนี้เขาก็รู้สึกอยากดื่มสุราเช่นกัน ซงหยวนกับหยงหมินที่เดินตามผู้เป็นนายออกมาจากห้องพักด้วย เมื่อได้ยินว่าผู้เป็นนายต้องการร่ำสุราพวกเขาจึงแยกตัวออกไปเตรียมของ
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทที่ 8 (2/2) : หาใช่โรงเตี๊ยม! (2)
จิงเสี่ยวจางที่รับฟังเหรินเหยียนชิงเล่าเรื่องร้านฝากขายมาได้สักพัก ในระหว่างนั้นเขาก็สังเกตได้ว่าอีกฝ่ายดูจะมีความสุขเมื่อได้พูดถึงเรื่องกิจการภายในครอบครัว จนเมื่อเขาเห็นว่าสหายน่าจะเล่าจบแล้ว เขาจึงคิดที่จะถามเรื่องครอบครัวของเจ้าตัวบ้าง เพราะเมื่อครู่เขาได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงผู้เป็นบิดา แต่เมื่อวานเหรินเหยียนชิงบอกกับพวกเขาว่าเจ้าตัวอาศัยอยู่กับผู้เป็นตาในจวนตระกูลเหรินเพียงแค่สองคน แล้วก็ด้วยเพราะตอนที่อยู่ในสำนักศึกษาหลวง เจ้าตัวก็ไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของตนเองให้พวกเขาฟังเลยสักครั้ง “เหยียนชิงข้าขอถามได้หรือไม่? แล้วตอนนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ของเจ้า...” “ได้ ท่านพ่อของข้าได้จากข้าไปแล้ว ส่วนท่านแม่...เท่าที่ข้ารู้ ยามนี้นางก็ดูมีความสุขดี เดี๋ยวก่อนกลับจวนข้าพาเจ้าแวะไปชิมขนมร้านดังในเมืองซือโฉวดีกว่า ว่าแต่ช่วงบ่ายเจ้าจะไปตรวจโรงเตี๊ยมที่ไหน? หากข้าตรวจบัญชีร้านเสร็จทันข้าอาจจะไปกับเจ้าด้วยก็ได้” เหรินเหยียนชิงตอบคำถามของสหายเท่าที่เขาพอจะตอบได้ เพราะตัวเขาเองก็ไม่อยากพูดถึงเรื่
You may also like
