Semua Bab ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Bab 1 - Bab 10

หมู่บ้านหยางเซินเป็นหมู่บ้านแถบแนวชายแดนแคว้นตง ซึ่งอยู่ติดกับแนวชายแดนแคว้นฉิน จึงทำให้หมู่บ้านแห่งนี้มักจะได้รับผลกระทบจากการทำศึกสงครามอยู่บ่อยครั้ง แต่หลังจากการทำศึกระหว่างสองแคว้นครั้งล่าสุด ที่ได้แผนล่อข้าศึกให้จนมุมของคุณชายรองจิน ทำให้แคว้นฉิน...ที่พ่ายแพ้จากการทำศึกสงครามในครั้งนั้น ได้รับผลกระทบมากกว่าในทุกครั้งที่ผ่านมา จึงส่งผลให้แคว้นฉินยังไม่กล้ากลับเข้ามารุกรานแคว้นตง มาจนถึงทุกวันนี้... จินเฟยหลงแม่ทัพใหญ่แคว้นตงหรือคุณชายรองจิน ด้วยความพยายามและความสามารถที่เขามี จึงทำให้เขาได้รับสืบทอดตำแหน่งนี้มาจากผู้เป็นบิดาด้วยวัยเพียงแค่สิบแปดหนาว และก็เพราะการขึ้นรับตำแหน่งด้วยวัยเพียงเท่านี้ จึงทำให้เขาต้องคอยแบกรับทั้งแรงกดดัน และความคาดหวังจากผู้คนรอบข้าง ซึ่งตอนนี้ก็ได้ผ่านล่วงเลยมาแล้วถึงสองปี และในยามนี้บิดาของเขาก็ยังต้องการให้เขาขึ้นเป็นผู้นำตระกูลจินต่อจากอีกฝ่ายแล้วด้วย และก็ด้วยเพราะคำว่า ‘ผู้นำตระกูลในภายภาคหน้า’ ของผู้เป็นบิดาที่เคยบอกกับจินเฟยหลงไว้ตั้งแต่ในวัยเยาว์ มันได้ทำให้เขาต้องคอยยึดถือและต้องคอยปฏิบัติตัวตาม ‘หน้าที่’ ให้สมกับสิ่งที่ทุกค

“คุณชายรองจิน เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่เจ้าคะ ข้าคิดว่าคุณชายจะอยู่ชมการแสดงด้านในเสียอีก” หนิงฮุ่ยหลิงเดินเข้าไปทักจินเฟยหลงในศาลา เพราะนางกำลังเบื่อการแสดงและความวุ่นวายของสตรีที่เสนากลาโหมจัดมาให้กับบุรุษภายในงานเลี้ยง นางจึงออกมาเดินดูสวนด้านนอกกับบ่าวคนสนิทของนาง หนิงฮุ่ยหลิงที่เห็นอีกฝ่ายทำเพียงหันมามองนางแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา ดูท่าอีกฝ่ายคงจะเป็นคนพูดน้อยเหมือนที่บิดากับพี่ชายของนางเคยเล่าให้นางฟัง “คุณชายรองจินคงไม่ชอบความวุ่นวาย...เหมือนข้าเลยเจ้าค่ะ ยามที่ต้องอยู่ในงานเลี้ยงแบบนี้ข้าจะรู้สึกอึดอัดอย่างไรก็ไม่รู้ เช่นนั้นข้าขอนั่งที่นี่ด้วยนะเจ้าคะ...ขอบคุณเจ้าค่ะ” พูดจบ หนิงฮุ่ยหลิงก็เดินเข้าไปนั่งในศาลาโดยนางได้นั่งเว้นระยะห่างจากอีกฝ่าย หลังจากที่นางเห็นว่าบุรุษตรงหน้าไม่ได้เอ่ยปฏิเสธหรือพูดอะไรตอบนางกลับมา “เห็นพี่ใหญ่บอกว่าการศึกครั้งที่ผ่านมา หนักหนาเอาการเลยใช่ไหมเจ้าคะ?” “ใช่” “พี่ใหญ่แอบชมคุณชายรองจินให้ข้าฟังตลอดเลยเจ้าค่ะ พี่ใหญ่บอกว่าเพราะได้การวางแผนล่อข้าศึกให้จนมุมของคุณชายจึงทำให้การศึกครั้งนี้จบได้เร็วขึ้นเจ้าค่ะ” จินเฟยหล

จินเฟยหลงรีบเดินทางกลับไปยังเรือนพักในสำนักศึกษาทันที เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้ศึกษาอยู่ที่นี่ และที่ผ่านมาตัวเขาเองก็แทบจะไม่ได้เข้าเรียน แต่ก็ยังดีที่เขามีสหายอย่างเหรินเหยียนชิงเพราะอีกฝ่ายคอยช่วยเหลือเขาเรื่องนี้มาโดยตลอด “กลับมาแล้วหรือ?” เหรินเหยียนชิงเอ่ยทักจินเฟยหลง หลังจากที่เขาเพิ่งไปอาบน้ำกลับมาแล้วเจออีกฝ่ายกำลังเดินเข้ามาในเรือนพักพอดี จินเฟยหลงทำเพียงพยักหน้าตอบกลับ พร้อมกับมองใบหน้าของสหายที่เขาพยายามหลบหน้ามาเกือบสองวัน “ยินดีด้วยนะ” “อืม” จากนั้นจินเฟยหลงจึงเดินกลับเข้าไปในห้องพัก ก่อนจะเอ่ยถามตัวเองในใจ ‘เหตุใดความรู้สึกแปลก ๆ ยามมองหน้าเหยียนชิงถึงยังไม่หายไป’ แล้วในขณะนั้นเหรินเหยียนชิงก็เดินเข้ามาพูดกับเขาในห้อง “เออ...เฟยหลงใกล้จะเปิดเรียนแล้ว คืนนี้เจ้าจะเอาสมุดที่ข้าจดส่วนที่ท่านอาจารย์สอนในช่วงที่เจ้าไม่อยู่ไปอ่านดูเลยดีหรือไม่?” “ได้ ขอบใจเจ้ามาก” จากนั้นจินเฟยหลงก็เห็นเหรินเหยียนชิงพยักหน้าตอบรับคำพูดของเขา ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปจากห้องของเขาสักพัก แล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับสมุดและหน

“ท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพขอรับ!” หยงหมินเอ่ยเรียกผู้เป็นนายอยู่หน้าห้องพัก เพราะยามนี้พวกเขาอยู่ในค่ายทหาร เขาจึงต้องเรียกอีกฝ่ายแบบเต็มยศ “เข้ามา” จินเฟยหลงหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเอง แล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงหลังจากได้ยินเสียงเรียกของหยงหมิน “ตอนนี้เสบียงและยาจากเมืองหลวงได้มาส่งถึงค่ายเราเรียบร้อยแล้วขอรับ แต่รอบนี้ท่านผู้ช่วยไม่ได้มาส่งของด้วยตัวเองนะขอรับ แต่...ได้จ้างผู้คุ้มกันจากภายนอกมาส่งของให้แทนขอรับ” “แล้วของมาครบหรือไม่?” จินเฟยหลงเอ่ยถามทันทีเมื่อหยงหมินรายงานจบ ด้วยเพราะเขารู้นิสัยของบุตรชายเสนากลาโหมเป็นอย่างดี อีกฝ่ายเป็นพวกรักสบาย แต่ถ้าหากความรักสบายของอีกฝ่ายมาทำให้เขาหรือคนของเขาต้องลำบากเมื่อใด...ยามนั้นเขาก็ไม่คิดจะไว้หน้าอีกฝ่ายเช่นกัน “ครบขอรับ” จินเฟยหลงทำเพียงพยักหน้ารับ “ท่านแม่ทัพขอรับ คือ...” หยงหมินยังไม่ทันจะได้รายงานเรื่องของคนที่ติดตามมาพร้อมกับขบวนส่งของ เขาก็ถูกขัดขึ้นมาโดยทหารในกองเสียก่อน “ท่านแม่ทัพขอรับ มีจดหมายด่วนมาขอรับ” “เอาเข้ามา” จินเฟยหลงเมื่อรับจดหมายมาเขาก็รีบเปิดอ่านทันที แล้วเมื่อเข

“เฟยหลงเรื่องเจ้ากับฮุ่ยหลิง...เจ้าจะให้พ่อไปคุยกับอาหนิงให้เจ้าเลยดีหรือไม่?” จินเฟยหมิงพูดขึ้นยามนี้เขาคิดว่าบุตรชายคนรองของเขาควรมีคนมาช่วยดูแล และหลายปีมานี้เขาก็เห็นมีเพียงสตรีนางเดียวที่บุตรชายของเขายอมให้เข้ามาอยู่ใกล้ตัว และมักจะพาสตรีนางนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ “ข้า...เอาตามที่ท่านพ่อเห็นสมควรได้เลยขอรับ” จินเฟยหลงเมื่อยินที่บิดาพูด ตอนแรกเขาก็คิดอยากจะเอ่ยถ่วงเวลาให้ตัวเองอีกสักพัก แต่เมื่อคิดได้ว่าจะช้าหรือเร็ว...อย่างไรเขาก็คงต้องแต่งงานตามหน้าที่ และตามที่มันควรจะเป็นอยู่แล้ว เขาจึงเอ่ยตอบรับเพื่อให้ผู้เป็นบิดารู้สึกสบายใจทันที “ได้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ พ่อจะเข้าไปพูดคุยกับอาหนิงไว้ให้เจ้าเลย และเดี๋ยวพ่อจะให้ทางนั้นหาดูเรื่องฤกษ์ยามไว้ให้พวกเจ้าด้วยเลยดีหรือไม่” “ได้ขอรับ ขอบคุณขอรับท่านพ่อ” “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะเฟยหลง” จินเฟยหลงคำนับให้ผู้เป็นบิดา ก่อนจะกลับไปยังห้องพักของตัวเอง จินเฟยหมิงมองตามหลังจินเฟยหลงไป... เมื่อก่อนหากไม่ใช่เรื่องในกองทัพ อีกฝ่ายก็แทบจะไม่ยอมพูดคุยกับเขา และจินเฟยหลงก็แทบจะไม่ยอมกลับมาพักที่จวนแม่ทัพเ