ตอนที่5. หนีตายไปกับเขา

“เฮ้อ… ข้าไม่น่าติดร่างแหมากับเขาเลย ซวยชะมัด” ประมุขน้อยหนุ่มบ่น มองผ่านปากถ้ำออกไป แลเห็นหลัวเซียนผู้นั้น เรียกกู่ฉินออกมา ดีดบรรเลงเพียงไม่กี่ช่องเสียง ก่อนจะซัดพลังเวทย์จากสายฉินทั้ง 7 เข้าใส่ 

เพียงลำแสงพลังเวทย์จากสายฉินพุ่งเข้าใส่ มนุษย์พิษกลุ่มนั้นก็สลายกลายเป็นเถ้าทุลีไปในพริบตา 

แต่แล้ว อู๋เหริ่นชวนก็ต้องละความสนใจจากภาพตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงขู่ฟ่อ ดังมาจากเบื้องหลัง 

หันไปมองตามเสียง จึงแลเห็นจงอางตัวใหญ่ ศีรษะกลมมน เกล็ดบริเวณส่วนหัวใหญ่ มีเขี้ยว 2 เขี้ยวที่ขากรรไกรด้านบน พร้อมจะฉกกัดปล่อยพิษเข้าใส่เหยื่อ หน้าตาดุดัน จมูกทู่ บริเวณขอบตาบนมีเกล็ดยื่นงองุ้มออกมา มองลึกเข้าไปแลเห็นม่านตากลม ลำคอมีขนาดสมส่วน ลำตัวขนาดใหญ่เรียวยาว ขนาดเท่าลำตาล กำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา ก่อนชูคอแผ่แม่เบี้ย ลิ้นสองแฉกแลบแผลบ ชวนให้ขยะแขยง จนต้องถอยกรูดออกมาทางปากถ้ำ แต่ก็ยังช้ากว่างูจงอางยักษ์ตัวนั้นอยู่ดี มันอ้าปากกว้าง แลเห็นเขี้ยวทั้งสองตรงขากรรไกรบนขาววับ เสียงขู่คำรามนั้น ไม่ต่างอะไรจากปีศาจร้าย 

ประมุขน้อยหนุ่มสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อในช่องอกโลดแรง จมูกสัมผัสกลิ่นฉุนรุนแรงจากละไอพิษ ดวงตาเบิกกว้าง เห็นแล้วว่าศีรษะใหญ่โตของมันกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา และคงได้ฉกเข้ากลางลำตัวเขาแล้ว หากหลัวเซียนไม่ซัดพลังเวทย์จากกู๋ฉินเข้าใส่

เพียงลำแสงฉิน 7 สาย พุ่งเข้าใส่ ร่างของมันก็กระเด็นไปกระแทกกับผนังถ้ำ

มันคำรามก้อง ขณะที่อู๋เหริ่นชวนวิ่งมาหลบด้านหลังหลัวเซียน มองเขาดีดบรรเลงท่วงทำนองกู่ฉินเร่งเร้า ซัดพลังเวทย์เข้าซ้ำ เรียกโลหิตแดงฉาดฉาน รินจากร่างจงอางตัวนั้น 

เพียงเห็นหยาดโลหิต รินจากลำตัวยาวของมัน ผสานกับกลิ่นคาวคลุ้งอวลไปทั่วบริเวณ อู๋เหริ่นชวนก็รู้สึกวิงเวียน ดังเช่นทุกครั้งที่เห็นเลือด ไม่ว่าจะเลือดคน หรืออะไร ก็ทำให้มือไม้สั่น ความพลุ่งพล่านก่อตัวขึ้นในจิตได้ทั้งนั้น 

อู่เหริ่นชวนสูดปากเบาๆ ส่ายหน้าช้าๆ เรียกสติตนเอง รู้ดีว่า สิงที่เกิดขึ้นมิใช่ความรู้สึกของคนกลัวเลือดธรรมดา แต่มันคือจิตมารภายในที่พลุ่งพล่านยากจะควบคุม ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ร้ายกระหายเลือด ดวงตาดำสนิทเมื่อแรก แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเจิดจ้า ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นดำสนิทดังเดิมนั้น พาให้ประมุขน้อยหนุ่มต้องเบือนหน้าไปทางอื่น สับฝีเท้าเร็วๆ ออกจากที่ตรงนั้นมา เพื่อมิให้ตนเองต้องเห็น จมูกต้องสัมผัสกับกลิ่นคาวเลือดนั่นอีก 

อู๋เหริ่นชวนไม่รู้ตัวเลยว่า ตนเองวิ่งมาไกลเท่าไหร่แล้ว พร้อมกันนั้น เหตุการณ์หนึ่งก็ผ่านเข้ามาฉายชัดในห้วงคำนึง…

มันเป็นภาพของตัวเขาเอง กับจิ้งจอกเซียนหนุ่มผู้หนึ่ง จำแลงกายเป็นมนุษย์ หน้าตาละม้ายคล้ายกับหลัวเซียนผู้นั้น กำลังต่อสู้กับปีศาจงู ในร่างจำแลงของมนุษย์ผู้หญิง 

หน้าตานางดูหมดจดงดงาม ราวเทพธิดาจำแลง แต่งกายด้วยอาภรณ์สีชมพูอ่อน เพียงแรกเห็นก็ชวนให้บุรุษต่างหลงไหลแล้ว ถ้าหากว่านางจะไม่สร้างความเดือดร้อน ด้วยการจับบุรุษหนุ่มไปขังไว้ในถ้ำ บนเขาสูง ร่วมเสพสังวาส และกลืนกินพลังชีวิตของบุรุษหนุ่มพวกนั้นไป 

หนึ่งบุรุษมารกับจิ้งจอกเซียนหนุ่มในห้วงคำนึงผู้เดินทางไปยังหมู่บ้านกลางป่าเขา จึงต้องขึ้นไปปราบปีศาจงูนางนั้น 

บุรุษสวมอาภรณ์ดำ พลิ้วกายเข้ามาในถ้ำ ชักกระบี่หยกโลหิตเข้าต่อกรกับพลังเวทย์ปีศาจของนางงูร้าย 

ขณะที่จิ้งจอกเซียนสวมอาภรณ์ขาว เรียกกู่ฉิน 7 สายออกมา บรรเลง เร่งทำนองศึก แล้วซัดพลังกู่ฉินเข้าใส่นางเช่นกัน

สองพลังเซียนมาร ประสานรุกรุนแรง ที่สุดแล้วกระบี่หยกโลหิตก็พุ่งเข้าแทงทะลุกลางหัวใจนาง

ขณะที่พลังกู่ฉินก็ทำให้ร่างของนาง สลายกลายเป็นเถ้าธุลีเช่นกัน 

ทว่าหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จิ้งจอกเซียนอาภรณ์ขาวกลับน้อมรับความดีความชอบนั้นแต่เพียงผู้เดียว 

เขาประสานมือขึ้นคารวะนอบน้อม ต่อหน้าชาวบ้านในหมู่บ้านกลางป่าเขานั้น ดวงตาทั้งคู่นิ่งสนิท ยามขยับริมฝีปาก บอกกับชาวบ้านออกไปว่า เขาเองเป็นคนปราบปีศาจงูนางนั้นแต่เพียงผู้เดียว 

“ขอบคุณท่านเซียนมากนะขอรับ ที่ช่วยปกป้องหมู่บ้านของพวกเราให้พ้นภัยในครั้งนี้” ผู้นำหมู่บ้านสูงวัย เรือนผมแซมหงอก ใบหน้าสี่เหลี่ยม ประสานมือแสดงการคารวะจากใจ

“ไม่ทราบว่าท่านเซียนมีนามว่าอะไรหรือขอรับ ข้าใคร่ขอทราบชื่อของท่านผู้มีพระคุณด้วย”

“ข้า หรงอ้ายเสียน”

หรงอ้ายเสียน...ปรมาจารย์จิ้งจอกเซียนผู้นั้นหรือ? หากไม่เห็นภาพเหตุการณ์นี้ด้วยตาตนเอง คนรุ่นหลังเช่นอู๋เหริ่นชวน คงไม่รู้ว่าภายใต้รูปลักษณ์สง่างามเบื้องนอก เขาจะซุกซ่อนความเห็นแก่ตัวเอาไว้อย่างแนบเนียน

ทั้งที่บุรุษอาภรณ์ดำผู้นั้น สู้อุตส่าห์ร่วมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายไปด้วยกัน ทว่ายามมีความดีความชอบ เขากลับรับความดีความชอบนั้นแต่เพียงผู้เดียว 

ขนาดปรมาจารย์ผู้ได้รับความเคารพนับถือจากคนเผ่าเซียน ยังเห็นแก่ตัว มีหรือพวกคนเผ่าเซียนชั้นสูงอย่างลูกหลานตระกูลหลัวจะไม่มีนิสัยดุจเดียวกัน 

เพียงแค่คิด ความชิงชังก็ก่อตัวขึ้นในอก 

เหตุใดกัน เขาจึงมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หรือบุรุษอาภรณ์ดำจะต้องการให้เขาชิงชังคนเผ่าเซียน โดยเฉพาะลูกหลานตระกูลหลัว ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ 

อู๋เหริ่นชวนครุ่นคิด หากยังไม่ทันจะได้คำตอบให้กับตนเอง ก็รู้สึกปวดหนึบที่ขมับทั้งสองข้าง 

พร้อมกันนั้น เสียงทุ้มห้าวของใครคนหนึ่งก็ดังก้องอยู่ในโสดประสาท

“...เซียงอี๋ เจ้าจงเกลียดชังข้าเถิด ขอให้ความเกลียดชัง จงฝังลึกลงไปในแก่นวิญญาณของเจ้า อย่าได้เห็นแก่มิตรภาพระหว่างเราอีกเลย…”

จากนั้น สติสัมปชัญญะของเขาก็ดับวูบไป พร้อมกับร่างสูงล้มลง และคงกองกับพื้นแล้ว หากหลัวเซียนไม่ปราดเข้ามารับร่างของเขาเอาไว้ได้เสียก่อน

“ประมุขน้อยอู๋ เจ้าฟื้นสิ” ดวงตาคมประดุจเหยี่ยวฉายความกังวลแวบหนึ่ง ยามคลำหาชีพจรตรงข้อมือ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเพียงแค่หมดสติ มิได้มีสิ่งใดผิดปกติ จึงแบกร่างของเขา เหินกายออกมาจากป่าแห่งนั้น 

ครึ่งชั่วยามต่อมา จึงมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ จัดการวางอู่เหริ่นชวนลง แล้วเดินมายังลำธารใกล้ๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ