ตอนที่6. ไปไกลๆ

เพียงไล้ผ้าเช็ดหน้าไปบนดวงหน้าคมคายหมดจด ความยินดีราวได้พบสิ่งของที่เคยทำหล่นหาย ก็แล่นปราดไปทั้งใจ 

เหตุใดเพียงพบพาลประมุขน้อยหนุ่มแห่งพรรคมารโลหิตผู้นี้ไม่กี่ชั่วยาม จึงทำให้หัวใจอันเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน กลับอุ่นซ่านได้เช่นนี้นะ 

หลัวเซียนถามตนเอง ชักมือกลับรวดเร็ว เมื่ออู๋เหริ่นชวนไอเบาๆ แล้วปรือตาขึ้นช้าๆ 

แพขนตากระพือขึ้นนั้น คล้ายปีกผีเสื้อกำลังขยับบิน 

“เป็นไงบ้าง” 

แทนที่จะตอบคำถาม ประมุขน้อยหนุ่มกลับผุดลุกขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆ 

“ท่านพาข้าออกมาจากป่านั่นหรือ”

หลัวเซียนพยักหน้ารับ

“ข้าเห็นเจ้าหมดสติ จึงพาออกมา” 

“ข้าคงไม่ขอบใจท่านหรอกนะ เพราะท่านทำให้ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอด”

“เรื่องมนุษย์พิษกับเรื่องงูนั่น ข้าขออภัยด้วย ที่เป็นต้นเหตุให้เจ้าเกือบได้รับอันตราย” หลัวเซียนมองประมุขน้อยหนุ่มด้วยประกายตาอ่อนโยน ทว่าอู๋เหริ่นชวนกลับทำเป็นมองไม่เห็นแววตาคู่นั้น 

“หลัวเซียน ท่านช่างมีมารยาทงามซะจริงนะ พาผู้อื่นไปเสี่ยงตาย แต่กลับพูดได้เพียงคำว่าขอโทษ”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร” เห็นคนอายุน้อยกว่าพูดจาล่วงเกินไร้ซึ่งมารยาทเช่นนี้ หลัวเซียนก็นึกฉุนขึ้นมาบ้าง 

ดูเถอะ… เขาอุตส่าห์พาประมุขน้อยผู้นี้เหินกายออกมาจากป่า ตัวก็มิใช่เบาๆ เดินทางออกมาก็มิใช่ใกล้ๆ แทนที่จะได้รับคำขอบคุณ​ กลับได้รับคำพูดถากถางตอบแทนซะนี่ 

“ไม่ต้องทำอย่างไร แค่อยู่ให้ห่างข้าก็พอ”

“ได้” หลัวเซียนผุดลุกขึ้น เดินจากไปหน้าตาเฉย 

ขณะที่อู๋เหริ่นชวนเสมองไปทางอื่น บ่นงึมงำไล่หลังไปว่า 

“ชิ ไปไกลๆ ได้เลยยิ่งดี” 

คล้อยหลังหลัวเซียน ประมุขน้อยหนุ่มก็ออกเดินหาเก็บผลไม้ป่ามาประทังความหิว เดินมาไกลจนเมื่อยขบไปทั้งขา หลงคิดว่าตนเองคงใกล้จะออกจากป่าได้แล้ว นึกไม่ถึงเลยว่า จะยังเดินวนมาถึงป่าไผ่ที่เคยทำเครื่องหมายไว้อีก 

“แล้วอย่างนี้ เมื่อไหร่ข้าจะออกจากป่าได้ละเนี่ย แล้วจะไปงานเลี้ยงปักบุปผาทันมั้ยเนี่ย” อู๋เหริ่นชวนบ่นกับตนเอง ระบายลมหายใจยาว ยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบผมตนเอง ก่อนนั่งลงข้างกอไผ่ 

พลันสายตาของเขาก็ไปปะทะเข้ากับหน่อไม้ป่า ขนาดกำลังพอดี

“วิเศษเลย” เขาบอกตนเอง ดีว่าพกกริชเล่มเล็กติดตัวมาด้วย จึงเดินเข้ามาในกอไผ่ แล้วลงมือขุดเอาหน่อไม้ นึกถึงตอนตามอู๋หมิ่นเยี่ยนเข้าไปเที่ยวในป่า ขุดหาหน่อไม้ เผือก มัน มาเผากิน ก็อดเป็นห่วงศิษย์พี่ไม่ได้เลยว่า ป่านนี้นางและคนของพรรคมารโลหิตจะเดินทางใกล้ถึงเจียงหนานแล้วหรือยัง 

“เท่านี้ก็เรียบร้อย” ประมุขน้อยหนุ่มบอกตนเอง ดึงหน่อไม้ออกจากดิน พลางยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ 

ทันใดนั้น สายลมหอบหนึ่งก็พัดมา ต้องใบไผ่เอนลู่อู้หวิว ลำไผ่ยืนนิ่งสูงขึ้นไปเมื่อแรก พลันเคลื่อนเข้าแนบชิดกันแน่น ราวค่ายกล กลายเป็นกรงขังอู๋เหริ่นชวนเอาไว้ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของชายหญิงดังมาจากทุกทิศทุกทาง

“แย่แล้ว ทำยังไงดี” อู๋เหริ่นชวนกำหน่อไม้ในมือแน่นขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆ ด้วยประกายตาหวาดหวั่น 

แม้จะไม่เคยเห็นด้วยตา แต่ก็เคยอ่านพบในตำราว่า สิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่คือ ฉูซื่อ หรือปีศาจต้นไผ่ 

ปีศาจชนิดนี้ สามารถสร้างค่ายกลมรณะ ขังมนุษย์หรือสัตว์ที่พลัดหลงเข้ามาเอาไว้ ค่อยๆ ดูดพลังชีวิตของเหยื่อทีละน้อย เพียง 3 วันเท่านั้น พลังชีวิตของเหยื่อก็จะหมดลง ร่างกายถูกกรงไผ่บีบจนแหลกเละ ไม่เหลือแม้แต่โครงกระดูก 

“แล้วข้าจะออกไปยังไง” ประมุขน้อยหนุ่มหวาดหวั่นนัก หากยามนี้มีศิษย์พี่ ศิษย์น้องอยู่ด้วยสักคน คงใช้กระบี่หยกโลหิต ตัดต้นไผ่พาเขาออกไปได้ แต่นี่… ลำพังมารอ่อนแอ ไร้ซึ่งพลังยุทธเช่นเขา จะมีชีวิตรอดกลับออกไปได้อย่างไร 

ไม่นึกเลยว่า ประมุขน้อยพรรคมารโลหิตเช่นเขา จะตกต่ำขนาดต้องมาตายด้วยน้ำมือของปีศาจปลายแถวเช่นนี้ 

คิดแล้วก็ท้อใจนัก แต่ก็เอาเถอะ คนอ่อนแอเช่นเขา ตายไปซะได้ก็คงดี อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้ท่านพ่อ บรรดาศิษย์พี่ ศิษย์น้องให้ต้องมาคอยปกป้องอีก 

ห่วงก็แต่ศิษย์พี่หมิ่นเยี่ยน นางคงเสียใจมาก หากรู้ว่าเขามีอันเป็นไปเช่นนี้ 

“เอาเลย จะฆ่าก็ฆ่า ไม่ต้องมาหัวเราะ คนอ่อนแอเช่นข้า อยู่ก็เหมือนตายอยู่แล้ว” จากความหวาดหวั่นเมื่อแรก ก็กลายเป็นความกล้าอย่างคนจนตรอก 

แม้กรงไผ่จะบีบแคบใกล้เข้ามา ประมุขน้อยหนุ่มก็ไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว 

เขาหลับตาลง สัมผัสกับกลิ่นไอแห่งความตาย ลอยอวลอยู่เบื้องหน้า 

แต่แล้ว สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ลำไผ่ตรงหน้าก็ล้มครืนลง เมื่อลืมตาขึ้น จึงเห็นพัดเวทย์สีฟ้าน้ำทะเลพุ่งเข้าตัดลำไผ่ทีละลำอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องมากมายดังอยู่ข้างหู ก่อนที่พัดเล่มนั้น จะลอยกลับไปอยู่ในมือเจ้าของ

ยามนี้อู๋เหริ่นชวนไม่รู้เลยว่า ตนเองควรจะดีใจดีหรือไม่ ที่เห็นหลัวเซียนยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า กรีดพัดในมือก่อนสะบัดกางออก พัดเบาๆ กลีบปากได้รูปแย้มน้อยๆ แววตาทั้งคู่ยังคงนิ่งสนิท เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

“ท่านยังไม่ไปอีกหรือ” 

“หากข้าไปแล้ว จะมาช่วยเจ้าทันหรือ” 

“ใครใช้ให้ท่านมา ข้าไม่ได้ต้องการให้ใครมาช่วยสักหน่อย” 

“เป็นถึงประมุขน้อยพรรคมารโลหิต จะตายง่ายดายเช่นนี้ ท่านอู๋ลี่หมิงจะไม่เสียใจหรือ” 

ได้ยินคำพูดแทงใจเช่นนี้ อู๋เหริ่นชวนก็พูดไม่ออก 

“เจ้า…” จากที่เรียกขานเซียนตรงหน้าว่า “ท่าน” จึงลืมมารยาทที่พึงมีไปจนหมดสิ้น ดวงตาทั้งคู่วาวโรจน์จ้องหน้าอีกฝ่ายแน่วนิ่ง 

“ถึงเจ้าจะไม่อยากร่วมทางกับข้า แต่ก็คงต้องฝืนใจสักครั้งแล้วล่ะ อย่างน้อยก็เพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง อีกสามวันก็จะถึงงานเลี้ยงปักบุปผาแล้ว เจ้าคงไม่อยากให้ท่านอู๋ลี่หมิงว่าได้หรอกใช่หรือไม่” 

เมื่อเห็นจริงอย่างที่หลัวเซียนว่า อู๋เหริ่นชวนก็ยอมเดินตามหลัวเซียนออกมาจากป่าไผ่แต่โดยดี 

แม้จะบอกตนเองว่า ฝืนใจตามเขามา แต่พอพลบค่ำ ก็กลับเห็นตนเองนั่งกินย่างกระต่ายป่า ฝีมือหลัวเซียนอยู่ข้างกองไฟ ใกล้กับคนย่างกระต่ายป่าส่งให้น่าตาเฉย 

ได้แต่บอกตนเองว่า ในสถานการณ์แบบนี้ แม้จะไม่ชอบขี้หน้าหลัวเซียนนัก แต่เอาตัวรอดไว้ก่อนก็คงไม่เสียหายอะไร