ตอนที่9.เซียนกระบี่เงาสังหาร

อีกประการที่ทำให้อดประหลาดใจไม่ได้ก็คือ เหตุใดเจ้าหน้าละอ่อนถึงมีวิชากระบี่ร้ายกาจยิ่งนัก ทุกคราที่วาดคมกระบี่ออกไปต่อสู้กับมือสังหาร ท่าทางการเคลื่อนไหว คมกระบี่วาดออกไปนั้นรวดเร็วราวเงาปริศนาพุ่งเข้าสังหารคู่ต่อสู้อย่างไร้ปราณี

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เจ้าหนุ่ม” เจ้าหน้าละอ่อนยังมีแก่ใจห่วงใยหลัวเซียนที่เพิ่งเก็บพัดเวทย์เข้าไว้ในมือขวา 

“ไม่เป็นไร ต้องขอบคุณท่านที่มาช่วยได้ทันการณ์” หลัวเซียนประสานมือคารวะนอบน้อม ค้อมศีรษะน้อยๆ

“ข้าหลัวเซียน ไม่ทราบว่า ท่านมีนามว่าอะไรหรือขอรับ”

“ข้าหูซื่อเยว่” 

“ท่านคือ เซียนกระบี่แห่งเขาเทียนคงหรือขอรับ” หลัวเซียนเอ่ยในสิ่งที่เขาเคยได้ยินมา นึกไม่ถึงเลยว่า เซียนกระบี่อายุน่าจะมากกว่าร้อยปีผู้นี้ จะยังคงมีหน้าตาอ่อนเยาว์ ราวเด็กหนุ่มอายุไม่ถึงยี่สิบ มิหนำซ้ำเพลงกระบี่เงาสังหารของเขายังร้ายกาจไร้เทียมทานอีกต่างหาก

“ใช่แล้ว หากปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนของเจ้ายังอยู่ อายุก็คงพอๆ กับข้านี่แหละ ว่าแต่เจ้าสองคนจะไปที่ใด”

“ข้ากับเขา กำลังเดินทางไปเจียงหนานขอรับ”

“ได้ข่าวว่าที่นั่น มีงานเลี้ยงปักบุปผาอย่างนั้นหรือ ดีๆ ข้ากำลังจะไปหาอาหารเลิศรสกินแกล้มสุราอยู่พอดี ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าไปกับข้าเถิด” 

แล้วคณะเดินทางนำโดยหูซื่อเยว่ก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เจียงหนาน 

“เจ้าหนุ่ม เจ้าชื่ออะไร มาจากที่ใดกัน เหตุใดจึงอ่อนหัดนักล่ะ” หูซื่อเยว่ถามไปอย่างนั้นเอง มิได้มีเจตนาจะดูถูกผู้อ่อนวัยกว่าเลยสักนิด เพียงแต่ประหลาดใจที่เห็นอู๋เหริ่นชวนวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ แทนที่จะต่อสู้กับมือสังหารแปดเซียนเท่านั้น 

“ข้าอู๋เหริ่นชวน ท่านลองเดาดูสิว่า ข้ามาจากที่ใด”

หูซื่อเยว่หันมาหรี่ตามองผู้อ่อนวัยกว่า เพียงแตะมือคลำชีพจรที่ข้อมือของเขา ก็พอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายไร้ซึ่งพลังวิญญาณ ทว่ากลับมีพลังประหลาดบางอย่างซุกซ่อนอยู่

“เจ้าไม่มีพลังวิญญาณนี่ ไม่มีทั้งปานเซียน แต่ก็มีชาดแต้มบนหน้าผาก จะว่าเป็นมนุษย์ ก็คงไม่ใช่ ชีพจรของเจ้าไม่ใช่ชีพจรของมนุษย์ แต่เป็นชีพจรของเซียนและมาร”

“แล้วท่านว่า อย่างข้าจะเป็นอะไรขอรับ” 

“ข้าเดาว่า เป็นมารมากกว่าเซียน”

“อะไรทำให้ท่านคิดเช่นนั้นล่ะขอรับ” หลัวเซียนยิ้มน้อยๆ ให้กับข้อสงสัยของเซียนกระบี่หน้าละอ่อน

“ข้าสัมผัสได้ถึงพลังแฝง ซุกซ่อนอยู่ในกายเจ้า พลังของเจ้า คล้ายถูกผนึกแน่นเอาไว้ในส่วนลึกสุดของแก่นวิญญาณ มีเพียงเผ่ามารเท่านั้น ที่จะสามารถซุกซ่อนพลังปราณไว้ในแก่นวิญญาณได้” 

“ถูกผนึกไว้หรือ ท่านพ่อไม่เคยบอกข้าเรื่องนี้เลย” 

“จริงหรือขอรับ ท่านอาวุโสหู” หลัวเซียนขมวดคิ้ว นึกไม่ถึงเลยว่า จะมีเรื่องประหลาดเช่นนี้เกิดขึ้นด้วย

“อึม บางทีอาจเป็นเรื่องของเวลาก็เป็นได้ ได้ยินมาว่า ผู้ที่มีพลังซุกซ่อนในส่วนลึกของแก่นวิญญาณนี้ พันปีจะเกิดขึ้นสักคน หากพลังปราณถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแล้ว ก็จะมีวิชาแก่กล้า โดยไม่ต้องผ่านการฝึกฝนใด จะเรียกว่าเป็นปรมาจารย์แห่งเผ่ามารเลยก็ว่าได้”

“ใครๆ ก็ว่าข้าเป็นคนไร้ประโยชน์ ไม่เอาไหน คงเป็นปรมาจารย์มารไม่ได้หรอกขอรับ” อู๋เหริ่นชวนไม่ได้ถ่อมตนแต่อย่างใด เพียงแต่เอ่ยไปตามสิ่งที่คิดเท่านั้น

“เจ้าอย่าเพิ่งดูแคลนตนเองไป ลูกหลานของปรมาจารย์อู๋เซียงอี๋น่ะหรือ จะเป็นแค่มารอ่อนหัดธรรมดาๆ คนหนึ่ง เจ้าคอยดูต่อไปก็แล้วกัน หากวันใดพลังปราณของเจ้าถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาละก็ เจ้าจะต้องขอบคุณข้าอย่างแน่นอน” หูซื่อเยว่หันมาจ้องหน้าผู้อ่อนวัยกว่า ดวงตาทั้งคู่ทอประกายเจิดจ้าขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจางหาย ยามเจ้าตัวก้าวเร็วๆ นำไปก่อน 

ใช้เวลาเดินทางหนึ่งคืน สองวันคณะเดินทางของหูซื่อเยว่ก็มาถึงที่หมาย 

เจียงหนาน เป็นเมืองเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่กลางหุบเขาเขียวขจี บ้านเรือนปลูกสร้างด้วยไม้สองชั้น เต็มไปด้วยตลาดร้านค้า ชานเมืองด้านทิศตะวันออก มีเส้นทางคดเคี้ยวทอดขึ้นไปตามแนวสันเขา มุ่งสู่สำนักเจียงอู่ อันเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงปักบุปผา 

สำนักเจียงอู่แห่งนี้ มีตำหนักหลังงามลือชื่อ นาม ตำหนักเจียงอู่ ปลูกสร้างด้วยหินขาวทั้งหลัง หลังคาทรงเก๋งจีน ตัวเสาและคานแกะสลักลวดลายกลีบบัวอ่อนช้อย คล้ายจำลองวิมานของเง็กเซียนมาไว้ในแดนมนุษย์กระนั้น 

เมื่ออู๋เหริ่นชวนก้าวพ้นทางเดินคดเคียวขึ้นมา ก็พบว่าชาวยุทธจากทั้งสองเผ่า หลายสำนัก ต่างแต่งกายงดงาม ตามรูปแบบสำนักของตนเอง กำลังทยอยก้าวไปหยุดอยู่ตรงเชิงบันได รับกุหลาบขาวจากเจ้าสำนักเจียงอู่ ก่อนก้าวผ่านบันไดกว่ายี่สิบขั้น ทอดขึ้นสู่ตัวตำหนัก ไปปักลงบนกระถางดินเผาขนาดใหญ่หลายใบ ด้านหน้าตำหนัก

ประมุขน้อยหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ มองหาคนจากพรรคมารโลหิต ครั้นเห็นอู๋หมิ่นเยี่ยน พร้อมด้วยบรรดาพี่น้องของตนเองเดินอยู่ข้างหน้า ใกล้จะถึงจุดรับกุหลาบจากมือเจ้าสำนักเจียงอู่อยู่แล้ว จึงร้องเรียกเสียงดัง 

“ศิษย์พี่ ศิษย์น้อง” เขาโบกไม้โบกมือให้ พร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปหาราวกับเด็กชายตัวน้อย 

เห็นคนไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขา ที่มักจะแสดงท่าทีเมินเฉยใส่ แสดงท่าทีดีอกดีใจจนออกนอกหน้าเช่นนี้แล้ว หลัวเซียนก็อดสงสัยไม่ได้เลยว่า เหตุใดอู๋เหริ่นชวน จึงเป็นมิตรได้กับคนทุกคน ยกเว้นเขา

แม้แต่ยามอยู่ต่อหน้าหูซื่อเยว่ เขาก็มักจะชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย 

แต่กับเขา อู๋เหริ่นชวนกับทำราวกับเขาไม่มีตัวตนอย่างไรอย่างนั้น

“ไปเถอะ เจ้าหนุ่ม” เสียงเรียกของหูซื่อเยว่ดึงหลัวเซียนออกจากความสงสัยนั้น บุรุษหนุ่มเพียงพยักหน้าให้ผู้สูงวัยกว่าน้อยๆ ก่อนจะเดินตามไปหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าสำนักเจียงอู่

“ข้าน้อย หลัวเซียน จากเขาเซียนกู่ คารวะท่านเจ้าสำนักเจียงขอรับ” 

“ดี ดีจริงๆ เมื่อครู่พรรคมารโลหิตก็เพิ่งจะส่งคนมา วันนี้มากันทั้งผู้นำเผ่ามาร เผ่าเซียนเลย นับว่าเป็นนิมิตหมายอันดีจริงๆ ที่ความสงบสุขจะคงอยู่กับยุทธภพนี้ตลอดไป เชิญๆ” เจ้าสำนักเจียงอู่ นามเจียงเหวินส่งกุหลาบให้บุรุษหนุ่มคราวหลาน ก่อนจะเบนสายตามาหยุดอยู่ที่บุรุษหนุ่มผู้ยืนอยู่เคียงข้างหลัวเซียน

“ไม่ทราบว่า ท่านผู้นี้คือ…”