ตอนที่8.จะอยู่อย่างไร

“ข้าคิดว่า คงเป็นอย่างที่ท่านเหยียนเจียทำนายไว้จริงๆ ลูกของเรามีพลังปราณมารของท่านจอมมารอู๋เซียงอี๋อยู่ในกายจริงๆ แม้ไม่ต้องฝึกวิชาใด ก็มีพลังปราณแก่กล้า แต่ยามนี้ ลูกของเรายังเล็กนัก ไม่สามารถควบคุมพลังปราณที่มีได้เลย ข้าได้ทุ่มเทพลังปราณทั้งหมดปิดผนึกพลังวิญญาณและพลังปราณของลูกไว้แล้ว”

“แล้วเจ้าเล่าฮูหยิน เมื่อไม่มีพลังปราณแล้วเช่นนี้ เจ้ามิต้องตายหรือ แล้วข้าเล่า จะอยู่อย่างไร” ประมุขพรรคมารกอดกระชับร่างฮูหยินไว้ในอ้อมแขน สายน้ำตาเอ่อรินอาบสองแก้ม สะอื้นจนร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน

“แม้ข้าจะตายลงแล้ว แต่ข้าจะยังอยู่ในใจของท่านพี่ตลอดไป ข้าฝากลูกด้วยนะเจ้าคะ ดูแลลูกของเราให้ดี จนกว่าเขาจะเติบใหญ่ พลังวิญญาณและปราณมารถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในเวลาอันสมควร” เหยว่เอ๋อร์ฮูหยินปิดเปลือกตาลงช้าๆ อึดใจต่อมา ลมหายใจสุดท้ายของนางก็ปลิดปลิวไป ราวแสงเทียนต้องลมแรงจนดับวูบ... 

“เยว่เอ๋อร์ เจ้าอย่าห่วงไปเลย บัดนี้บุตรของเราสองคนเติบโตขึ้นมากแล้ว อีกไม่นานหรอก พลังวิญญาณกับพลังปราณมารของเขาคงใกล้จะตื่นขึ้นมาแล้ว” ประมุขพรรคมารเอ่ยกับกระจกกลมบานใหญ่ตรงหน้า ก่อนร่ายคาถา เสกให้กระจกหมื่นลี้หายลับไป ดวงตาทั้งคู่ทอประกายเจิดจ้า ยามก้าวออกจากห้องหนังสือมายังห้องนอนของตนเอง

แสงตะวันโผล่พ้นเหลี่ยมเขา ส่องลอดแนวใบไม้รกครึ้มลงมา เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว ผสานกับเสียงกู่ร้องของสัตว์ป่าดังมาแต่ไกล ปลุกให้อู๋เหริ่นชวนลืมตาขึ้น ยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะลุก เดินมาล้างหน้าล้างตาริมลำธาร 

เมื่อกลับมายังที่พักใต้ต้นไม้ ก็พบว่าหลัวเซียนเดินกลับมาแล้ว พร้อมกับหอบหิ้วเอากล้วยป่าติดมือมาด้วย 

“กินซะ จะได้ออกเดินทาง”

เห็นคนตื่นก่อน ห่วงใยกระเพาะเขาเช่นนี้ ประมุขน้อยหนุ่มก็อยากจะเอ่ยขอบคุณออกไป แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ตนเองไม่ชอบขี้หน้าเขาสักเท่าไหร่ จึงยั้งคำพูดนั้นไว้ที่ริมฝีปาก แล้วกลืนหายลงคอไป ยามยื่นมือออกไปรับกล้วยป่ามาแกะเปลือกออก ส่งเข้าปาก 

ครู่ต่อมา หลัวเซียนกับอู๋เหริ่นชวนก็ออกเดินทาง มุ่งหน้าสู่เจียงหนาน 

ระหว่างเดินทางมาถึงป่าพยูง ต้นสูงยืนตระหง่านเขียวครึ้มนั่นเอง สองบุรุษหนุ่มก็ต้องชะงักไปตามๆ กัน เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้วยวิชาตัวเบา แหวกอากาศเข้ามาใกล้ จากทุกทิศทุกทาง 

เมื่อคนกลุ่มนั้นพลิ้วกายลงบนพื้น จึงได้รู้ว่าคือ มือสังหารแปดเซียนนั่นเอง 

พวกเขาต่างยืนล้อมเหยื่อเอาไว้ทุกทิศ พลางชักกระบี่คมวับออกมา 

“อยู่ใกล้ๆ ข้าไว้ แล้วหลบให้ดี” หลัวเซียนกำชับหนักแน่น ทว่าแทนที่ประมุขน้อยหนุ่มจะเชื่อฟัง กลับก้าวออกไปข้างหน้าสองก้าว 

“นี่ ทุกท่าน อย่าเพิ่งรีบร้อนลงมือเลยขอรับ จะว่าไปแล้ว ทุกท่านเองก็ยังไม่เคยรู้จักข้ามาก่อนเลย เหตุใดต้องลงมือกับข้าด้วยล่ะ”

“เจ้าเป็นบ่าวของคนผู้นี้ไม่ใช่เรอะ” จอมยุทธหนึ่งในแปดเซียนว่าไปตามความเข้าใจของตนเอง 

“บ่าวที่ไหนกัน ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาด้วยซ้ำ อีกอย่างทุกท่านกับข้าก็ไม่มีความแค้นต่อกันสักนิด ต่างคนต่างก็ไม่รู้จักกัน ใยทุกท่านต้องเสียแรงลงมือด้วยเล่า” 

“ข้าไม่รู้จักเจ้า แต่ข้ารู้จักคนผู้นั้น” จอมยุทธร่างผอมสูง ผายมือไปทางหลัวเซียน ผู้ถือพัดเวทย์คุมเชิงอยู่

“มีคนสั่งพวกท่านมาฆ่าเขาหรือ ใครกัน ทุกท่านช่วยบอกข้าได้หรือไม่ เผื่อว่า หากเขาตายด้วยน้ำมือของทุกท่านแล้ว จะได้ไปบอกท่านยมบาลได้ถูกว่า ใครเป็นคนเอาชีวิตเขา” 

“เรื่องอะไร ข้าจะบอก” จอมยุทธร่างสันทัด หน้ายาวเรียวปฏิเสธ หากเขาเอ่ยชื่อผู้บงการออกไป ก็มีแต่จะต้องตายด้วยคำสาปร้ายเท่านั้น 

มือสังหารแปดเซียนทุกคน ย่อมรู้ดีว่า หากเอ่ยนามผู้บงการออกไป ก็จะต้องพลังปราณแตกซ่านตาย เพราะคำสาปร้ายที่บรรพชนวางเอาไว้ เพื่อป้องกันมิให้เหยื่อรู้ตัวฆาตกรที่บงการสังหารตน 

หรือเด็กหนุ่มผู้นี้ จะล่วงรู้คำสาปร้ายนั้น จึงหลอกล่อให้เขาเอ่ยชื่อผู้บงการเช่นนี้ 

“หากข้าบอก เจ้าก็รู้ด้วยน่ะสิ เช่นนั้น ข้าจะฆ่าเจ้าปิดปากเสีย จะได้ไปบอกใครไม่ได้อีก” จอมยุทธร่างท้วมขู่ หวังให้เด็กหนุ่มกลัว แล้วเลิกถามไปเอง 

“เอาเลย ท่านบอกข้า แล้วลงมือเลยก็ได้” อู๋เหริ่นชวนทำใจดีสู้เสือ 

“มา กระซิบที่ข้างหูข้านี่” ประมุขน้อยหนุ่มยกมือขึ้นชี้ใบหูตนเอง 

จอมยุทธหน้ากลมหลงกล เดินใกล้เข้ามากระซิบที่ข้างหูประมุขน้อยหนุ่ม 

“หลัวจุ้นซิน!”

เพียงคำพูดนั้นหลุดจากปาก จอมยุทธร่างท้วมก็ชักกระตุก สายโลหิตพุ่งออกจากทวารทั้ง 7 ล้มฟาดลงกับพื้น ดวงตาทั้งคู่เหลือกค้าง สิ้นใจในทันที 

“น้องห้า” มือสังหารที่เหลือต่างตะลึงจังงัง นึกไม่ถึงเลยว่า คำสาปร้ายของบรรพชนจะให้ผลร้ายแรงเช่นนี้ 

จากผู้ไม่เกี่ยวข้องจึงกลายเป็นว่า อู๋เหริ่นชวนทำให้น้องห้าของพวกเขาตายเสียแล้ว 

“ฆ่า!” สิ้นคำของมือสังหารร่างสูงใหญ่ มือสังหารทั้ง 7 ก็พุ่งกระบี่เข้าหาประมุขน้อยหนุ่มเป็นจุดเดียว 

ในยามคับขันนั่นเอง จอมยุทธผู้หนึ่งก็เคลื่อนกายแหวกอากาศเข้ามา เพียงซัดฝ่ามือทั้งสองข้างออกไป มือสังหารทั้ง 7 ก็กระเด็นไปคนละทิศละทาง ก่อนการต่อสู้ระหว่างจอมยุทธผู้นั้น หลัวเซียน กับมือสังหารจะเริ่มขึ้น 

หลัวเซียนกระชับพัดเวทย์ในมือมั่น ซัดออกไปด้วยพลังปราณ พัดเวทย์ลอยหวือในอากาศ เข้าใส่ลูกกระเดือกของมือสังหารคนแล้วคนเล่า ขณะที่มือสังหารที่เหลือ ต่อสู้กับจอมยุทธผู้มาใหม่ด้วยเพลงกระบี่รวดเร็ว ดุจเงามัจจุราช คมกระบี่ฉวัดเฉวียนในอากาศ รุกคืบเข้าใส่คมกระบี่ของคู่ต่อสู้ บ้างดุดัน บ้างอ่อนโยน ไม่ถึงครึ่งเพลงด้วยซ้ำ ก็ปลิดชีวิตมือสังหารลงได้

ขณะที่อู่เหริ่นชวนวิ่งมาหลบหลังต้นไม้ใหญ่ มองการต่อสู้ระหว่างหลัวเซียน จอมยุทธผู้มาใหม่กับมือสังหาร เพียงไม่นานมือสังหารก็ล้มตายลงราวใบไม้ร่วง 

กระทั่งแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว จอมยุทธผู้มาใหม่จึงร้องตะโกนขึ้นว่า

“เจ้าหนุ่ม ออกมาได้แล้ว”

อู๋เหริ่นชวนก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ แรกเห็นจอมยุทธผู้มาใหม่ก็นึกประหลาดใจว่า เหตุใด เด็กหนุ่มหน้าละอ่อน วัยไม่น่าจะแก่กว่าเขาสักเท่าไหร่ จึงเรียกเขาว่า “เจ้าหนุ่ม” ราวกับว่า เจ้าหน้าละอ่อนผู้นั้นเป็นชายชรา อายุรุ่นปู่ของเขาอย่างนั้นแหละ