ตอนที่10. คร้านจะอธิบาย

“ข้าหูซื่อเยว่ เซียนกระบี่แห่งเขาเทียนคง” เห็นคนที่ภายนอกดูอ่อนอาวุโสกว่ามากส่งยิ้มน้อยๆ มาแล้ว เจียงเหวินก็เข้าใจว่า หนุ่มน้อยผู้นี้คงจะเป็นศิษย์ผู้หนึ่งของผู้อาวุโสแห่งเขาเทียนคงเป็นแน่ 

ขณะที่หูซื่อเยว่เอง คร้านจะอธิบาย จำเป็นด้วยหรือที่เขาจะเที่ยวป่าวประกาศบอกแก่คนในใต้หล้าว่า เขาคือเซียนกระบี่ผู้มีชีวิตยืนยาวมานับร้อยปี โดยคงความหนุ่มเอาไว้ดังเดิมมาเนิ่นนาน จนลืมอายุของตนเองไปแล้ว 

แทนที่จะเอ่ยอะไรต่อ จึงเพียงรับกุหลาบจากมือคนอ่อนอาวุโสแต่หน้าตาแก่วัยกว่ามาถือไว้ในมือ 

ขณะสองเท้าก้าวเนิบช้าไปตามขั้นบันได ทอดขึ้นสู่ตำหนักเจียงอู่นั่นเอง เซียนกระบี่หน้าละอ่อนก็แทบลืมหายใจ สองเท้าคล้ายถูกตรึงแน่นอยู่กับที่ เพียงสายตาไปปะทะเข้ากับดวงหน้างดงามของสตรีผู้ยืนเคียงข้างอู๋เหริ่นชวน และกำลังหันมาทางเขาพอดี 

ดวงหน้านาง ขาวนวลราวไข่ปอก ดวงตาคู่เรียวภายใต้เส้นคิ้วโค้งงามตามธรรมชาติ รับกันดีกับสันจมูกโด่ง เหนือริมฝีปากอิ่มงามสีชมพูระเรื่อ แม้แตะแต้มด้วยชาตเพียงเบาบาง 

แม้ไม่งดงามที่สุดในใต้หล้า แต่มีหรือหัวใจเขาจะลืมดวงหน้านี้ได้ลง 

หากไม่เห็นกับตาตนเอง หูซื่อเยว่ก็คงไม่เชื่อว่า ในใต้หล้านี้จะมีสตรีนางใด ที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายฮูหยินของเขาอีก 

ชิงชิงจากไปนานหลายสิบปีแล้ว ทว่าเขากลับยังไม่อาจลืมดวงหน้างดงามของนาง ในวัยแรกแย้มได้เลย 

ขณะที่อู๋หมิ่นเยี่ยนเอง ก็ขมวดคิ้วมองบุรุษหนุ่มแปลกหน้า ด้วยความประหลาดใจ รู้สึกคุ้นหน้าเขาเหมือนเคยพบที่ใดมาก่อน ทั้งที่มั่นใจว่า ไม่เคยพบเขามาก่อนอย่างแน่นอน 

หน้าตาของเขาก็ดูหมดจด ชวนมองดีอยู่หรอก แต่แววตาคู่นั้นสิ เหตุใดจึงมองมาด้วยประกายลึกซึ้งเช่นนั้น 

หรือเขาจะมองสตรีทุกคนด้วยประกายตาเช่นนี้ หากเป็นจริงดังคิด ก็นับว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ คบไม่ได้จริงๆ 

“เสี่ยวชวน…” อู๋หมิ่นเยี่ยนกำลังจะบอกเล่าสิ่งที่เห็นให้ศิษย์น้องคนสนิทล่วงรู้ นึกไม่ถึงเลยว่าจู่ๆ อู๋เหริ่นชวนจะก้าวเร็วๆ ไปหาคนคบไม่ได้ผู้นั้นซะนี่ 

นางจึงต้องก้าวตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ท่านอาวุ...เอ่อ สหายหู นี่พี่หมิ่นเยี่ยน ศิษย์พี่ของข้า” แทนที่เขาจะเรียกขานเซียนกระบี่หน้าละอ่อนว่า ท่านอาวุโส เช่นเมื่อตอนเดินทางมาด้วยกัน กลับแนะนำเขาให้นางรู้จัก ในฐานะสหายผู้หนึ่ง 

เซียนกระบี่หน้าละอ่อนจึงต้องเลยตามเลย 

“ยินดีที่ได้รู้จัก แม่นางอู๋ ข้าหูซื่อเยว่ จากเขาเทียนคง” 

“เขาเทียนคง กระบี่เงาสังหารในตำนานน่ะหรือ” อู๋หมิ่นเยี่ยนเบิกตาโต นึกไม่ถึงเลยว่า จอมยุทธท่าทางเจ้าชู้ผู้นี้ จะเป็นศิษย์ของเซียนกระบี่เงาสังหาร

ดูท่า การมองคนเพียงเปลือกนอก คงไม่เพียงพอแล้วจริงๆ 

“ท่านนี้คือ…” อู๋หมิ่นเยี่ยนเอ่ยทักบุรุษหนุ่มผู้เพิ่งก้าวเข้ามาสมทบทีหลัง

“ข้า หลัวเซียน นามรอง จิ้งเทียน” หลัวเซียนแนะนำตนเอง พลางประสานมือคารวะนอบน้อม 

“ที่แท้ก็คุณชายหลัว เจ้าตำหนักฉางชุนนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ เสี่ยวชวน คุณชายผู้นี้เป็นยอดฝีมือแห่งเผ่าเซียนเชียวนะ”

“แม่นางอู๋กล่าวชมเกินไปแล้ว” 

เห็นศิษย์พี่ยิ้มน้อยๆ ชื่นชมในความอ่อนน้อมถ่อมตนของหลัวเซียนแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็ได้แต่นึกหมั่นไส้ หากไม่มีความจำเป็น เขาเองก็ไม่ได้อยากรู้จักคนแซ่หลัวผู้นี้นักหรอก

“งานจะเริ่มแล้ว พวกเราเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ ศิษย์พี่ ท่านพี่หู ไปกันๆ” อู๋เหริ่นชวนจึงทำเสมือนว่า บุรุษหนุ่มผู้นั้นไม่มีตัวตน เชื้อเชิญศิษย์พี่กับสหายใหม่เข้าไปในงานด้วยกัน ขัดใจไม่น้อยที่เห็นอู๋หมิ่นเยี่ยนแสดงท่าทีเป็นมิตรกับหลัวเซียน ขนาดเชิญเขามานั่งร่วมโต๊ะด้วย

ดีว่า มู่เฉิน ซานไป๋ จิวยี่ และบรรดาศิษย์อีก 14 คนของเขาเดินทางมาถึงพอดี หลัวเซียนจึงย้ายไปนั่งรวมกับบรรดาศิษย์ของเขา 

“คุณชายหลัวผู้นี้ ดูแล้วอายุไม่น่าจะแก่กว่าเจ้าหรือข้าไม่กี่ปี แต่กลับได้เป็นอาจารย์ของศิษย์มากมายแล้ว ดูท่า เขาคงบำเพ็ญตะบะ จนใกล้จะได้เป็นเซียนแล้ว มิน่าเล่าเผ่าเซียนจึงวางตัวเขาให้เป็นประมุขคนต่อไป” 

“จะได้เป็นประมุข แล้วมีมือสังหารตามล่า หมายเอาชีวิตเช่นนั้น ข้ายอมเป็นคนไม่เอาไหนเช่นนี้ดีกว่า”

 อู๋เหริ่นชวนนิ่วหน้า เล่าเรื่อยเปื่อยพลางรินสุราลงในจอกใบเล็ก

“เจ้าว่าอะไรนะ รู้ได้อย่างไรว่า เขาถูกตามล่า”

“ศิษย์พี่ ข้าก็บังเอิญพบเขากลางทางน่ะสิ หากไม่เพราะเขา ข้าก็คงไม่ติดร่างแหไปด้วย จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดหรอก” 

“เกิดเรื่องร้ายแรงเช่นนี้ เหตุใดเจ้าจึงไม่ส่งข่าวบอกข้า” 

ได้ยินคำตำหนิของศิษย์พี่แล้ว อู๋เหริ่นชวนก็ไม่เข้าใจตนเองเลยว่า เหตุใดจึงลืมส่งข่าวบอกนางไปซะได้ 

“เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ข้าเองก็ปลอดภัยดี ท่านอย่าดุข้าเลยน่า นั่นไง เจ้าสำนักเจียงมาแล้ว” อู๋เหริ่นชวนบุ้ยใบ้ไปทางเจียงเหวิน ผู้เพิ่งก้าวเข้ามาในงานเป็นคนสุดท้าย ก่อนมโหรีจะเริ่มบรรเลงเพลง 

งานเลี้ยงปักบุปผา เริ่มขึ้นเมื่อเจียงเหวินก้าวขึ้นมาบนปรัมพิธี นำผู้มาร่วมงานสักการะป้ายวิญญาณประมุขคนก่อน และบรรพชนตระกูลเจียง ก่อนขึ้นนั่งเก้าอี้ประมุข กล่าวเปิดงานและดื่มอวยพรร่วมกับตัวแทนจากสำนัก พรรคต่างๆ ตามมาด้วยการแสดงระบำเจียงหนาน นาระบำหน้าตางดงาม ร่างอ้อนแอ้น แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีเหลืองอ่อน ร่ายรำอ่อนช้อยงดงาม ตามมาด้วยระบำอีกชุด นางรำนุ่งส่าหรีสีแดง ร่ายรำด้วยท่วงท่าเย้ายวน บางคราวก็ชม้ายชายตามาทางคนดู ซึ่งส่วนใหญ่เป็นบุรุษ ก่อนจะปิดท้ายด้วยการร่วมสังสรร รื่นเริง ทั้งอาหารคาวหวาน สุราเลิศรสพร้อมสรรพ 

“สุราดี แพะตุ๋นน้ำแดงก็อร่อย อาหารรสเลิศทั้งนั้น” แม้จะเพลิดเพลินกับอาหารเลิศรสตรงหน้า ทว่าส่วนลึกในใจกลับนึกถึงกระต่ายป่าย่างฝีมือคนแซ่หลัวผู้นั้นขึ้นมาอยู่ดี 

เมื่อไม่อาจสลัดความคิดนั้นออกจากใจไปได้ อู๋เหริ่นชวนก็ได้แต่โมโหตัวเอง ที่ยังนึกถึงอาหารรสชาติแสนธรรมดาของเขาอยู่อีก 

หลังงานเลี้ยงผ่านพ้นไป อู๋เหริ่นชวนและบรรดาศิษย์พี่ศิษย์น้องจากพรรคมารโลหิต ถูกจัดให้พักในหอรับรองตะวันออกร่วมกับคนจากเผ่าเซียน 

เห็นบรรดาศิษย์ของหลัวเซียน โดยเฉพาะเจ้าซานไป๋กับจิวยี่ ที่เคยหาว่าเขาเป็นปีศาจแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็ได้แต่ลอบส่งสายตาไม่พอใจไปให้ 

“จริงสิ ท่านประมุขให้เจ้านำสาส์นลับไปให้คุณชายหลัวไม่ใช่หรือ” อู๋หมิ่นเยี่ยนย้ำคำสั่งของประมุขอู๋ลี่หมิง หลังจากเดินนำศิษย์น้องของนางเข้ามาในห้องพักแล้ว 

“จริงด้วย ข้าลืมไปเสียสนิทเลย ศิษย์พี่ ท่านนำสาส์นไปให้เขาแทนข้าทีได้หรือไม่ ข้าไม่อยากไป”

“เหตุใดเจ้าจึงไม่อยากไปล่ะ”

“เกลียดขี้หน้าคน”

“เสี่ยวชวน เจ้าจะให้อารมณ์มาบดบังงานที่ท่านประมุขมอบหมายให้มิได้นะ หากเจ้าไม่สบายใจ ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง แต่จะให้ข้าไปแทนเจ้า คงไม่ได้”

“ก็ได้ๆ ศิษย์พี่ ท่านไปกับข้านะ” 

อู๋หมิ่นเยี่ยนพยักหน้ารับ มองศิษย์น้องของนางเรียกสาส์นลับออกจากมือขวายิ้มๆ หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ยามสาส์สกระดาษสีทอง โผล่พ้นปลายนิ้วของศิษย์น้องออกมา