ย้อนเวลามาเปลี่ยนรัก(Mpreg)

บทนำ

"อื้มมม.."ร่างรูปร่างสูงรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงนิทราเมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องดังขึ้น พลางเรียวคิ้วได้ทรงก็ขมวดเข้าหากันมุ่น นัยน์ตาสีน้ำตาลที่เริ่มปรับเข้ากับแสงสลัวภายในห้องก็ไล่มองรอบๆห้องเพื่อมองหาร่างบางที่นอนข้างกัน แต่ทว่าก็ไม่พบเห็นแฟนสาวที่จะเข้าวิวาห์กันในวันพรุ่งนี้ที่เคยนอนอยู่ด้านข้าง

"ไปไหนของเขานะ"เสียงทุ้มบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่ณภัทรในวัย32จะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มหลังใหญ่แล้วเดินหาแฟนสาวตัวเล็กที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆอยู่ แต่แล้วคิ้วคมต้องขมวดมุ่นเข้าหากันมากกว่าเดิมเมื่อจินที่เดินลงมาชั้นล่างเห็นคนรักที่เขาคบหามากว่า7ปีทำท่าทีลับๆล้อๆเดินไปทางโรงจอดรถ

จินที่ยืนสงสัยอยู่นานว่าทำไมเพลงพิณหรือพิมพ์แฟนสาวที่เขากำลังจะเข้าพิธีวิวาร์กันในวันพรุ่งนี้ ถึงได้ทำตัวลับๆล้อๆแบบนี้แล้วอีกอย่างนี้มันก็ดึกมากแล้วพิมพ์แฟนสาวของเขากำลังจะออกไปไหนกันแล้วทำไมต้องแอบออกไปในตอนที่เขานอนหลับไม่รู้สึกตัวด้วย นึกได้ดังนั้นจินจึงได้แอบขับรถตามพิมพ์ออกไปอย่างห่างๆ

จนในที่สุดรถของแฟนสาวตัวเล็กของเขาก็เลี้ยวเขาไปจอดในรั้วบ้านสองชั้นที่เขาค่อนข้างจะคุ้นตาเป็นอย่างดีและเมื่อเห็นว่าที่เจ้าสาวของตัวเองเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านหลังนั้น ดวงตาสีน้ำตาลของจินก็เบิกกว้างพลางคิ้วคมของจินก็ขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปมในทันที ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะสบถชื่อของเจ้าของบ้านที่เขารู้จักเป็นอย่างดีออกมาอย่างกับคนละเมอ

"พิภพ..."

นี้มันบ้านของพิภพหัวหน้าฝ่ายบัญชีบริษัทของเขาไม่ใช่หรอกหรอ

จินตัดสินใจหักพวงมาลัยรถเลี้ยวจอดเข้าข้างทางทันที โดยที่ไม่ลืมที่จะทิ้งระยะห่างจากตัวบ้านที่เพลงพิณว่าที่ภรรยาของเขาพึ่งจะเลี้ยวรถเข้าไปจอด

หลังจากดับเครื่องยนต์จินก็เอื้อมมือไปเปิดประตูรถก่อนที่จะก้าวลงจากรถมาและปิดประตูลง ร่างสูงหมุนตัวพลางสองเท้าที่ยังคงใส่สลิปเปอร์อยู่ก็รีบก้าวเดินตรงไปยังรั้วบ้านอันแสนคุ้นเคยด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น พลางในหัวก็คิดว่าทำไมแฟนสาวที่เขาพึ่งจะจดทะเบียนสมรสไปได้ไม่นานถึงมาที่บ้านหลังนี้ตอนกลางดึก

แต่ทว่าสองเท้าของณภัทรต้องก้าวเดินช้าลงและพลันหยุดชะงักอยู่กับที่พลางร่างกายก็รู้สึกแข็งทื่อและชาวาบไปทั้งตัว เมื่อเขาเดินเข้ามาในระยะที่นัยน์ของเขาเหลียวมองเห็นคนรักของตัวเองกำลังยืนจูบกับชายหนุ่มตัวสูงที่เข้ารู้จักเป็นอย่างดีอย่างดูดดื่ม

ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างนิ่งอึ้งพลันรอบๆกระบอกตาก็เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวและมีน้ำสีใสเอ่อนองขึ้นมา

นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!ทำไมแฟนของเขาถึงได้มายืนจูบกับพิภพหัวหน้าฝ่ายบัญชีในบ้านรั้วบ้านของชายหนุ่มที่เป็นลูกน้องของบริษัทเขา ก่อนวันแต่งงานกับเขาในเช้าวันพรุ่งนี้แบบนี้!!!

"พรุ่งนี้พิมพ์ก็ต้องแต่งงานกับไอ้พี่จินนั้นแล้ว วันนี้พิมพ์เข้าหอกับภพก่อนได้มั้ยครับ เราไม่ได้ทำกันนานแล้วนะพิมพ์ ภพคิดถึงพิมพ์มากเลยนะ"

!!!!!!

เหมือนโดนสายฟ้าฟาดลงมาบนตัวของจินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้ตัวของเขารู้สึกร่างกายด้านชาไปหมด เมื่อเขาได้ยินประโยกคำถามของพนักงานชายที่เขารู้สึกเอ็นดูและรักใคร่เปรียบเสมือนน้องชายแท้ๆของเขา

เดิมทีพิภพเป็นเพียงพนักงานบัญชีธรรมดาคนหนึ่งที่พึ่งจะเขามาทำงานได้ไม่กี่ปี ในตอนแรกที่พิภพเข้ามาใหม่ๆเขาเป็นเพียงพนักงานชายที่มีหน้าตาหล่อเหลาและก็เป็นชายหนุ่มที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์และทุ่มเทศึกษางานเป็นอย่างมาก 

แต่แล้วผ่านไปไม่ถึงสองปีภพก็ได้เลื่อนขึ้นเรื่อยๆ จนได้มาเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชีในเวลาสั้นๆ และในวันที่ทำให้จินได้รู้จักและสนิทสนมกับพิภพก็คือหลังจากที่พิภพได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชีได้ไม่ถึงปี

วันนั้นพิภพที่เป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชีเข้ามาพบจินที่เป็นประธานบริษัทด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยพร้อมกับยื่นใบลาออกมาให้เขา ในตอนแรกจินก็งงๆว่าทำไมภพถึงได้ขอลาออกกะทันหันแบบนี้

พอจินไถ่ถามถึงได้คำตอบจากชายหนุ่มที่อายุอานามไล่เลี่ยกันว่า เขาต้องลาออกไปดูแลแม่ของเขาที่กำลังล้มป่วย เพราะเขาไม่มีเงินมากพอที่จะจ้างใครมาดูแล เขาเลยต้องลาออกไปดูแลแทน

จินที่ได้ฟังเรื่องราวของพิภพเขาก็รู้สึกสงสารแล้วก็ตัดสินใจยื่นมือเข้าไปช่วยในเรื่องค่าใช้จ่าย และขอให้พิภพทำงานต่อเพราะจินเห็นว่าพิภพเองก็เป็นคนที่ขยันและเก่งมากๆคนหนึ่ง จึงไม่อยากเสียพนักงานดีๆแบบนี้ไป

หลังจากวันนั้นจินก็เฝ้าติดต่อและพูดคุยเรื่องแม่ของพิภพอยู่บ่อยครั้ง มีบ้างที่เข้าไปเยี่ยมและพูดคุยกันเรื่องงานที่บ้านของพิภพ จินที่รู้สึกสงสารและเอ็นดูพิภพที่ดูเป็นเด็กเรียบร้อยและดูใสซื่อก็ดูแลพิภพเหมือนน้องชายเรื่อยมา

และยิ่งจินเป็นคนที่โดดเดี่ยวมาตลอดหลายปีก็ยิ่งดูแลและแคร์พิภพเปรียบเสมือนเป็นน้องชายจริงๆของเขา เขาคอยไถ่ถามและคอยซื้อของไปเยี่ยมคุณแม่ของพิภพถึงบ้าน รวมถึงออกค่ารักษาต่างๆมากมายให้อีกต่างหาก

แต่แล้วใครจะนึกว่าในความสงสารและรู้สึกเอ็นดูในวันนั้นจะเป็นความผิดพลาดของจิน เพราะคนที่เขารักและดูแลมาตลอด2-3ปีเปรียบเสมือนน้องชายแท้ๆของเขานั้น จะเป็นชู้ของแฟนสาวที่ตัวเขาเลี้ยงดูแลไว้ให้แฟนสาวของเขาเสพสมอย่างดี

"ภพคะ ภพก็รู้ว่าไม่ได้ถ้าเกิดว่าไอ้พี่จินมันตื่นมาแล้วไม่เจอพิมพ์นอนอยู่ข้างๆเดียวมันก็ระแวงพิมพ์หรอก แล้วแผนที่เราจะปอกลอกเอามรดกของมันมาหลายปีทั้งหมดก็จะพังไม่เป็นท่านะ อีกอย่างตอนนี้พิมพ์ก็ท้องลูกของเราอยู่ด้วย เรื่องแบบนั้นเราต้องงดนะ มันอันตรายต่อลูกของเรา"

ประโยคที่แฟนสาวเอ่ยตอบออกไปนั้นทำให้ณภัทรยืนนิ่งอึ้งเบิกตากว้างมากกว่าเดิม

จินยืนตัวชาปล่อยให้สายธารสีใสไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้างไม่หยุด มือบางที่สั่นเทายกขึ้นมากอบกุมหน้าอกข้างซ้ายตำแหน่งหัวใจที่ในตอนนี้เต้นรัวเร็วไม่รู้ด้วยสาเหตุเสียใจหรือโกรธแค้นที่เขารับรู้ว่าแฟนสาวของเขาที่คบกันมากว่าเจ็ดปีนั้นคิดจะหักหลังเขา มิหนำซ้ำเด็กในท้องที่เจ้าหล่อนหลอกว่าท้องกับเขามันไม่ใช้ลูกของเขา! งั้นแสดงว่า

 

ผู้หญิงคนนั้นเธอแค่ต้องการทรัพย์สินมรดกของเขาไปเสพสมกับชายชู้ของเธอ เธอไม่ได้รักเขาเลย!!!

"ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ"จินระเบิดหัวเราะดังลั่นขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ร่างสูงยืนทอดสายตามองคู่ชายหญิงชั่วช้าที่ยืนกอดจูบกันอย่างไม่อายฟ้าดินด้วยแววตารังเกียจ

 

ด้านพิภพและเพลงพิณที่ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างกับคนบ้าก็พากันหันไปมองยังต้นเสียง ก่อนที่คนทั้งสองจะรีบดีดออกจากกันด้วยสีหน้าตื่นตกใจเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนดูพวกเขาอยู่ด้านนอกรั้ว

ด้านหญิงสาวที่เห็นแฟนหนุ่มที่จะเข้าพิธีวิวาห์กับตัวเองในวันพรุ่งนี้ ยืนมองมาที่พวกเขาด้วยใบหน้าอาบน้ำตาก็รีบวิ่งมาหาอย่างรีบร้อนพร้อมกับเอื้อมมือมาจับฝ่ามือของจินด้วยมืออันสั่นเทาแล้วเอ่ยแก้ตัวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"จิน! จินฟังพิมพ์ก่อนนะ! ที่จินเห็นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ จินฟังพิมพ์อธิบายก่อนนะคะ!"

 

"พี่จินมันไม่ใช่อย่างที่พี่เห็นนะ ผมอธิบายได้"

 

ณภัทรมองใบหน้าของคนรักตัวเองสลับกับชายหนุ่มตัวสูงที่เขานึกใคร่เอ็นดูมาหลายปีด้วยสายตารังเกียจ ก่อนที่จินจะสะบัดมือของตัวเองออกจากการกอบกุมของมือบางของพิมพ์

 

"เลิกตอแหลสักที!!! เห็นกูเป็นคนโง่กันหรือยังไง พวกมึงยืนกอดจูบกันขนาดนั้นอีกหน่อยจะเอากันให้กูดูอยู่แล้ว ยังกล้าที่จะบอกว่ามันไม่มีอะไรอีกหรือไงวะ! พอ!!ต่อไปนี้อย่ามาให้กูเห็นหน้าพวกมึงทั้งสองคนอีก ออกไปจากชีวิตของกูซะ!!"จินตวาดลั่นขึ้นพร้อมกับหันหลังให้กับชายหญิงคู่นั้นเพื่อจะเดินกลับไปที่รถของตัวเอง แต่เท้าของจินยังก้าวเดินได้ไม่กี่ก้าวก็โดนมือของพิมพ์คว้ารั้งเอาไว้อีกครั้งเสียก่อน

 

"ไม่ๆๆ พี่จินฟังพิมพ์ก่อนพวกเราจะแต่งงานกันพรุ่งนี้อยู่แล้ว พี่จินฟังพิมพ์ก่อนนะพิมพ์ขอร้อง"

 

"ปล่อย! จะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้! ปล่อย บอกให้ปล่อยไงวะ"จินตะโกนขึ้นอย่างโมโหพร้อมกับออกแรงผลักหญิงสาวออกอย่างแรง โดยที่ไม่สนว่าเจ้าหล่อนจะตั้งท้องอ่อนๆอยู่เลย ดีที่พิภพชู้ของพิมพ์เข้ามาคว้าตัวช่วยไว้ทัน ไม่งั้นเพลงพิณคงได้ล้มลงไปกระแทกพื้นแน่ๆ

 

แต่ทว่าพอเจ้าหล่อนตั้งตัวได้พิมพ์ก็รีบสาวเท้าเดินมารั้งแขนของแฟนหนุ่มที่พึ่งจดทะเบียนกันไปไม่กี่วันก่อนหน้านี้ไว้แน่น เพื่อที่จะรั้งขอโอกาสอีกสักครั้ง จะให้หล่อนปล่อยจินชายหนุ่มผู้ร่ำรวยคนนี้ไปได้ยังไง นี่มันกองเงินกองทองของหล่อนเลยนะ หล่อนลงทุนลงแรงไปเท่าไหร่กว่าที่จะทำให้ชายคนนี้มาตกหลุมรักเธอได้ เธอไม่ยอมปล่อยจินไปง่ายๆหรอกนะ

 

"พี่จิน พิมพ์ขอโทษ พี่จินฟังพิมพ์ก่อนนะ ให้โอกาสพิมพ์อีกครั้งนะคะ พิมพ์ขอโทษ พี่จินจะยกเลิกงานแต่งของเราจริงๆหรอ พิมพ์กำลังตั้งท้องลูกของพี่จินอยู่นะ"หญิงสาวงัดเอาไม้เด็ดขึ้นมาอ้างอีกครั้ง

 

เหตุที่หล่อนได้แต่งงานกับจินและทำให้จินยอมที่จะจดทะเบียนสมรสกับหล่อนได้ในที่สุดหลังจากที่คบหากันมานานหลายปี เป็นเพราะหล่อนตั้งท้องนี่แหละ และเหตุที่ทำให้จินปักใจเชื่อว่าหล่อนท้องกับจินจริงๆทั้งที่จริงๆจินป้องกันตลอดเวลาที่มีอะไรกัน ก็เป็นเพราะคืนงานเลี้ยงบริษัทวันนั้นจินเมามากพอตื่นมาก็เจอว่าตัวเองนอนไร้เสื้อผ้าอาภรณ์กันทั้งคู่

 

วันนั้นเลยทำให้จินปักใจเชื่อว่าตัวเองพลาดทำให้เพลงพิณท้องจริงๆ

 

"บอกให้ปล่อยไง! ท้องลูกของพี่? เหอะๆท้องลูกของกูอย่างงั้นหรอ ฮ่าๆตลกเป็นบ้าเลยวะ"ณภัทรหันไปเลิกคิ้วถามแฟนสาวด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวตรงหน้าจะกล้าใช้มุกนี้กับตนอีก

น้ำเสียงทุ้มใสหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาอาบน้ำแก้ม ก่อนที่จินจะโน้มใบหน้าไปใกล้ใบหน้าของหญิงสาวพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นสีหน้านิ่ง พลันนัยน์ตาสีน้ำตาลก็จ้องดวงตาสวยด้วยแววตานิ่งสงบเกินที่จะคาดเดาได้

"พี่จิน..."

 

"หึ ต้องให้กูพูดจริงๆหรอ ว่าไอ้ก้อนเนื้อในท้องมึงมันเป็นลูกของไอ้เศษสวะตัวไหน"ว่าจบณภัทรก็หันหลังจะเดินจากไปทันที

 

แต่ทว่าเดินได้เพียงสองก้าว ฝ่ามือใหญ่ของพิภพก็มาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของจินแน่น ซึ่งจินที่โดนจับรั้งที่ข้อมือก็ดึงมือกลับอย่างแรงแต่ก็ไม่หลุดจากฝ่ามือใหญ่ของพิภพ เมื่อเป็นอย่างนั้นจินก็รู้สึกโมโหและรังเกียจรีบออกแรงฉุดกระชากแขนตัวเองไปมาออกจากฝ่ามือสกปรกนั้น 

 

"ปล่อย!!! กูบอกให้เอามือสกปรกๆของมึงออกจากแขนกูไง"

 

"ผมไม่ปล่อย ผมว่าเรามาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่าพี่จิน"

 

"ไม่! กูไม่คุยอะไรกับพวกสารเลวอย่างพวกมึงสองคนทั้งนั้น"

 

"แม่งเอ๊ยยย คิดว่ากูอยากคุยกับมึงนักหรอวะ!"

 

พลัก!

"เห้ยยยยย"

ณภัทรยื้อแย่งตัวเองออกจากการจับกุมของพิภพอยู่นานในที่สุดก็หลุดจากมือหนาได้ด้วยแรงผลักของชายตัวสูง และด้วยแรงผลักมหาศาลของพิภพก็ทำให้ร่างของจินเสียหลังกระเด็นถอยหลังออกไปที่ถนนหลายก้าว จนทำให้รถที่กำลังแล่นมาจากไหนไม่รู้ด้วยความเร็วเบรกไม่ทันชนเข้าที่ร่างของจินจนลอยกระเด็นไปไกล

โครม!!!

กรี๊ดดดด

เพลงพิณที่เห็นร่างของณภัทรแฟนหนุ่มที่จะเขาวิวาห์กับเขาในวันพรุ่งนี้โดนรถชนลอยกระแทกพื้นอย่างแรง จนร่างกายของจินอาบไปด้วยของเหลวสีแดงก็ยืนตัวแข็งค้างเบิกตากว้างตกใจอยู่กับที่ไม่กล้าที่จะขยับตัวไปไหน

ด้านพิภพที่เห็นจินที่ตัวเองพึ่งจะผลักไปโดนรถชนด้วยฝีมือของตัวเองก็ตกใจไม่ต่างกัน ก่อนที่พิภพที่ได้สติจะก้าวเดินเข้าไปแตะแขนแฟนสาวด้วยมือที่สั่นเทา เพราะพิภพก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะผลักให้จินไปโดนชนแบบนั้น เขาแค่โมโหที่โดนจินต่อว่าแค่นั้นเอง

 

ณภัทรที่นอนสติเลือนรางอยู่บนพื้นถนนเอียงใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดทอดสายตามองไปที่คู่ชายหญิงที่ในตอนนี้ได้ยืนกอดปลอบกันด้วยความรู้สึกโกรธแค้น ในตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกชาไปหมดแถมกลิ่นคาวคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วพวกนี้ก็ทำให้เขารู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาเต็มทน 

นัยน์ตาอ่อนล้าคู่สวยยังคงทอดมองไปที่เพลงพิณแฟนสาวของเขาและพิภพชายชู้ด้วยสายตารังเกียจก่อนที่สติของจินจะค่อยๆดับวูบไปพร้อมกับภาพของใครบางคนที่วิ่งตรงเข้ามาช้อนกอดร่างของเขาที่นอนจมกองเลือดพร้อมกับเสียงเรียกชื่อของเขาปนกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

ใครกัน คนๆนี้เป็นใครกัน

 

ฝากเรื่องใหม่ของเมลด้วยน๊าาาา