บทที่ 1

ชุมชนแออัดขนาดใหญ่เป็นบ้านที่อยู่อาศัยของ คนดี หรือ คีติกา อรุณลักษมีลักษณ์ วัยยี่สิบเอ็ดปี นักศึกษาสาวชั้นปีที่สี่ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง เด็กสาวหน้าบ้านๆ เพราะแต่งตัวไม่เป็น ผิวขาวเพราะพ่อของเธอเป็นคนเหนือ ภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะมีดวงตากลมโตสีน้ำตาลซ้อนอยู่ เธอเกิดและเติบโตมาในย่านที่ยาเสพติดหาซื้อง่ายยิ่งกว่าขนมเสียอีก ทว่าหญิงสาวก็ไม่เคยคิดที่จะอยากลองเจ้ายานรกนั่นสักครั้งเดียว สิ่งหนึ่งที่เด็กสาวใฝ่ฝันมาโดยตลอด คือการที่ตัวเองเรียนจบและไปหาเช่าห้องอยู่ที่อื่นโดยที่ไม่หันหลังกลับเข้ามาในสลัมนี้อีก และอีกเพียงแค่ไม่กี่เดือนความฝันของเธอก็จะเป็นจริงแล้ว

“อีลูกเวร วันๆมัวแต่อ่านหนังสือ ไม่มาช่วยทำงานทำการ วันๆ คลุกอยู่แต่ในห้องกับกระดาษสับปะรังเค อ่านเข้าไปแล้วมันจะช่วยให้มึงอิ่มท้องไหมอีคนดี”

เสียงตะโกนด่าทอของผู้เป็นผู้ให้กำเนิดทำให้ร่างบางที่กำลังขะมักเขม้นกับการอ่านหนังสือสอบกลางภาคต้องหยิบหูฟังมาเปิดเพลงเสียงดังกลบเกลื่อนเสียงด่าทอที่เธอไม่อยากได้ยิน พร้อมกับหันมาตั้งใจอ่านหนังสือต่อ

บ้านไม้สองชั้นอยู่ในซอยเล็กๆ แคบ ๆ ถนนที่สามารถสัญจรได้เพียงมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆและคนเดินสวนกันเท่านั้น นั่นคือบ้านของคนดี หญิงสาวอาศัยอยู่กับแม่ซึ่งไม่ได้ประกอบอาชีพอะไรแต่กลับมีเงินใช้ไม่ขาดมือ เด็กอมมือก็ยังรู้ว่าแม่ของเธอทำอะไร ทว่าคนดีนั้นไม่คิดที่จะไปก้าวก่าย แถมยังพูดกรอกหูมารดาให้เลิกทำแบบนี้ก่อนจะได้คุกเป็นบ้านหลังที่สอง

ปัง

“กูเรียกมึงไม่ได้ยินหรือไงห๊ะ อีลูกทรพี”

ถูกงัดห้องแล้วยังโดนชี้หน้าด่า นี่หรือคนเป็นแม่เขาทำกัน หญิงสาวถอดหูฟังออกใบหน้าดูไม่สบอารมณ์ แต่เธอก็ยังระงับอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจไม่ให้ระเบิดออกมา กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่แม่ของเธอทำแบบนี้ ด่าเธอยังไม่พอยังละเมิดความเป็นส่วนตัวของเธออีก

“หนูใส่หูฟังอยู่ แม่เคาะประตูดีๆ ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องพังประตูเลยนิจ๊ะ”

“กูเรียกมึงดีๆ ตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วอีคนดี แล้วนี่วันๆ มึงทำอะไรบ้าง กูแค่ไปตลาดแป๊บเดียว มีลูกค้ามาเคาะบ้าน ทำไมไม่ออกไปต้อนรับเขาเข้ามา รู้ไหมว่ากูต้องเสียรายได้ไปเท่าไหร่ เพราะอีคุณนายอย่างมึง”

หญิงวัยกลางคนพูดด้วยความโมโหที่เสียลูกค้าไปตั้งสองคน นั่นหมายถึงเธอขาดรายได้ไปหลักหลายร้อยบาท

“แม่บ้าหรือเปล่า ใครจะเปิดให้คนแปลกหน้าเข้ามากัน เกิดมันมาข่มขืนหนูไม่แย่เหรอ หนูเป็นผู้หญิงนะแม่”

“นึกว่าตัวเองเป็นนางฟ้านางสวรรค์หรือไง มึงรีบลุกไปช่วยงานกูเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ถ้าเรื่องงานบ้านหนูทำหมดแล้ว แต่ถ้าให้หนูไปช่วยงานของแม่ หนูไม่ไปหรอกนะ เกิดตำรวจจับเข้าคุกเข้าตารางขึ้นมาจะทำยังไง”

“อีลูกเวร ปากมึงนี่มัน”

ผู้เป็นแม่ชี้หน้าถลึงตาแยกเขี้ยวใส่เมื่อได้ยินลูกสาวพูดคำที่เธอไม่อยากได้ยิน แน่นอนคำว่าตำรวจนั้นเป็นคำสแลงสำหรับเธอ เพียงแค่ได้ยินชื่อนี้เธอก็ขนลุกขนพองแล้ว ตรงเข้าไปหยิกเอวบางแรงๆ เพื่อสั่งสอนให้หลาบจำ แต่มีหรือที่ลูกคนนี้จะทำตาม

“โอ๊ย หนูเจ็บนะแม่”

“เจ็บน่ะสิดี ยังไงวันนี้มึงต้องเดินยาให้กู รู้ไหมว่าวันนี้กูต้องอยู่ต้อนรับแขกอีกกี่ราย รีบเลยรีบแต่งตัวแล้วไปทำงานให้กูเดี๋ยวนี้”

คนดีที่โดนบังคับเธอลุกออกจากเตียงด้วยท่าทางหงุดหงิด เดินไปคว้าเสื้อวอร์มสีดำที่เธอใส่ประจำ และกระเป๋าสะพายข้างสีน้ำตาลคู่ใจ เดินออกจากบ้านไปโดยที่ไม่สนใจคำด่าทอที่ตะโกนไล่ตามหลังเธอมา

“อีลูกเวร อีลูกจัญไร มึงกลับมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่อยากอยู่ มึงก็ไสหัวออกไปจากบ้านกูไปเลย”

หญิงวัยกลางคนยืนตะโกนไล่ลูกสาวอยู่หน้าบ้าน โดยที่มีเพื่อนบ้านที่บ้านอยู่ติดกันชะโงกหน้าออกมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ต่างคนต่างหันไปซุบซิบเพราะรู้ดีว่าบ้านหลังนี้ประกอบอาชีพหลักคืออะไร แต่ก็ไม่เคยยุ่งหรือสุงสิงเพราะกลัวว่าจะโดนหางเลขไปด้วย

ใช่ว่าการอยู่สลัมจะเลวร้ายซะทีเดียว หลายคนประกอบอาชีพสุจริตก็มีถมเถ อีกทั้งค่าครองชีพ และค่าเช่าบ้านก็ถูกกว่าข้างนอก สลัมจึงเป็นทางเลือกของคนต่างจังหวัดที่ตั้งใจจะเข้ามาทำงานในเมืองกรุงเพื่อสร้างเนื้อสร้างตัวในอนาคต

คนดีเดินออกมาด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง ตั้งคำถามว่าวันนี้เธอจะไปที่ไหนดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกแม่บังคับให้ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ และทุกครั้งเธอจะเลือกเดินออกมาอยู่ข้างนอกรอให้มืดแล้วค่อยกลับเข้าบ้าน บ้านที่ไม่เหมือนบ้าน อยู่อย่างหวาดระแวง กลัวว่าสักวันหนึ่ง หากลูกค้าของแม่เธอเกิดบ้าขึ้นมา แล้วเข้าห้องเธอจะทำยังไง

โชคดีที่เธอแบกหนังสือออกมาด้วย ระหว่างรอให้ตะวันดิน คนดีตัดสินใจเดินทางด้วยรถประจำทางไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ถัดไปเพียงสามป้ายรถเมล์ก่อนนั้น ก่อนจะเดินไปศูนย์อาหารที่ให้นั่งฟรี ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้พร้อมกับพ่นลมหายใจยาวๆ ออกมาเบาๆ ด้วยความเหนื่อย เธอมาที่นี่บ่อยจนพ่อค้าแม่ค้าในศูนย์อาหารนี้คุ้นหน้าเด็กสาวเป็นอย่างดี

“พี่คะ ช่วยซื้อพวกกุญแจหนูหน่อยได้ไหมคะ อันละยี่สิบบาทค่ะ”

เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนชั้นมอต้นตัดผมสั้นถึงติ่งหูเดินถือพวกกุญแจตัวการ์ตูนเข้ามาถามคนดีที่กำลังง่วนอยู่กับการอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้น เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมกับคลี่ยิ้มหวานให้เด็กสาวอย่างใจดี

“เอาสิ พี่เอาอันหนึ่งนะ”

เด็กหญิงถึงกับยิ้มหน้าบานเพราะวันนี้เธอยังขายไม่ได้สักอัน พลันทำให้คนดีถึงกับชะงักไป ภาพสมัยเมื่อก่อนแวบเข้ามาในหัว ตอนนั้นเธอไม่ได้แตกต่างจากเด็กคนนี้เลยสักนิดเดียว เพราะความยากจนทำให้เธอต้องออกมาขายของเพื่อหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเอง ขณะที่พ่อแม่ของเธออยู่ในคุกเพราะถูกจับข้อหาค้ายาเสพติด แม่ของเธอพ้นโทษออกมาก่อนเพราะตำรวจเจอยาแค่ไม่กี่เม็ด ขณะที่พ่อของเธอโดนโทษหนักเพราะเจอว่าครอบครองยาเสพติดล็อตใหญ่และถูกตัดสินจำคุกเป็นเวลาสามสิบปีด้วยกัน แต่แทนที่แม่ของเธอจะกลับตัวกลับใจ แต่เธอก็ยังยึดอาชีพผิดกฎหมายนี้อยู่จนถึงทุกวันนี้

เมื่อพระอาทิตย์ตกดินและเป็นเวลาเดียวกันกับห้างใกล้จะปิด หญิงสาวเก็บข้าวกำลังจะกลับบ้าน พอดีได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดัง หน้าจอปรากฏเป็นเบอร์โทรไม่ทราบชื่อโทรมา เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจรับสาย

(มึงอยู่ไหน)

ทันทีที่กดรับเสียงปลายสายก็โพล่งขึ้นมาทันที

“หนูกำลังจะกลับจ๊ะ แม่อยากกินอะไรไหมเดี๋ยวหนูซื้อไปฝาก”

(มึงมีเงินให้กูยืมสักแปดหมื่นไหมอีคนดี)

คิ้วเรียวสวยถึงกับขมวดมุ่นเมื่อได้ยินคำถามจากปลายสาย เงินตั้งมากมายเธอจะมีที่ไหนกัน

“แม่จะเอาเงินไปทำอะไรตั้งมากมายขนาดนั้นจ๊ะ เงินขนาดนั้นหนูไม่มีหรอกนะ”

ถึงคนดีจะมีรายได้จากการทำงานพิเศษจากการขายของออนไลน์เล็กๆ น้อยๆ สามารถที่จะเก็บเงินเรียนได้ เอาไว้ใช้จ่ายโดยไม่หวังพึ่งใคร แต่มันก็ไม่มากมายพอขนาดนั้น

(อย่ามาตอแหล เงินที่มึงเก็บไว้จ่ายค่าเทอมก็มี มึงเอามาให้กูยืมก่อน เดี๋ยวกูขายยาได้แล้วกูคืนให้)

“หนูถามจริงๆ แม่จะเอาเงินไปอะไรกันแน่”

(กูติดหนี้บ่อนเฮียสมอยู่แปดหมื่น ตอนนี้มันส่งคนมายืนทวงอยู่หน้าบ้านยิกๆ ลูกน้องมันบอกว่าถ้าไม่เอาเงินไปจ่าย มันจะแจ้งตำรวจเรื่องกูขายยา ยังไงมึงก็เอาเงินมาให้กูก่อน)

“แม่ แต่นั่นมันเงินที่หนูไว้จ่ายค่าเทอมนะจ๊ะ ถ้าไม่จ่าย เขาก็ไม่ให้หนูสอบ”

(ก็เรื่องของมึงสิ มึงเป็นลูก มึงต้องทำตามคำสั่งกู กูเป็นคนคลอดมึงออกมานะ ใจคอมึงจะเห็นแม่ติดคุกเป็นครั้งที่สองหรือไง)

“แล้วทำไมแม่ไม่ทำงานอย่างอื่นล่ะจ๊ะ แค่ทำงานสุจริตก็ไม่ต้องกลัวใครมาจับแล้ว”

(อีลูกเวร มึงจะยอมเห็นแม่ตัวเองติดคุกจริงๆ หรือไงห๊ะ อีลูกทรพี)

“แม่เคยเห็นหนูเป็นลูกด้วยเหรอ หนูถามจริงๆ เถอะ”

ด้วยความน้อยใจทำให้คนดีพูดไปแบบนั้น ทั้งที่ในใจของเธอนั้นแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

(ยังไงมึงก็ต้องโอนตังค์มาให้กู ไม่อย่างนั้นไม่ต้องมาเรียกกูว่าแม่อีก)

“งั้นก็ได้จ้ะ หนูจะโอนไป แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่หนูจะช่วยแม่และจะไม่กลับไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีก ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน”

(เชิญเลยจ้ะ แม่นางฟ้านางสวรรค์ อย่าลืมโอนเงินมาให้กูก็แล้วกัน แล้วอยากไสหัวไปไหนก็เรื่องของมึงเลย แต่จำคำกูไว้แล้วกันว่าอย่าซมซานกลับมา)

คำพูดไร้เยื่อใยทำให้ความอดทนของคนดีขาดผึงทันที หญิงสาวตัดสินใจโอนเงินบัญชีเป็นจำนวนเงินสองหมื่นบาทให้แม่ของเธอไป ซึ่งนั่นคือเงินเก็บที่เอาไว้ใช้จ่ายค่าเทอมของเธอทั้งหมด

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว สองขาเรียวก้าวเดินอย่างไร้จุดหมาย ในหัวตอนนี้มีแต่ความเสียใจและตั้งคำถามกับตัวเองว่าเธอผิดอะไร ทำไมชีวิตเธอถึงไม่เหมือนคนอื่น ทำไมแม่ถึงไม่รักเธอเลย หรือเพราะไอ้ยานรกนั่นทำให้แม่ของเธอเป็นถึงเพียงนี้ ถ้าไม่มีมันแม่อาจจะรักเธอมากกว่านี้ก็ได้ พ่อที่แสนดีของเธอก็ไม่ต้องติดคุก ตอนนี้ชีวิตของคนดีไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลือใครจริงๆ

สองขาเรียวเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา จนหลายคนที่เดินสวนมาได้แต่มองหน้าเธอด้วยความสงสัย แม้นว่าแม่ของเธอจะเลวร้ายเพียงใด แต่คนดีก็ยังรักและเทิดทูนแม่ของเธออยู่ดี ทว่าเธอเองไม่สามารถจะกลับไปอยู่บ้านหลังนั้นได้อีกแล้ว หากเธอยังฝืนอยู่ต่อ แม่ของเธอก็จะบังคับให้เธอขายยานรกนั่นจนได้ ซึ่งคนดีไม่วันทำอย่างนั้นเด็ดขาด

ขณะที่เธอกำลังน้อยใจในชีวิต ตาก็พลันเหลือบไปเห็นโบชัวร์เล็กๆ ประกาศหาพนักงานเสิร์ฟการันตี 50,000+++ ทำเอาหญิงสาวถึงกับตาโต เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะควักโทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกงวอร์มมากดตามเบอร์โทรที่ประกาศไว้

.

.

.

“สวัสดีค่ะ หนูเห็นป้ายรับสมัครงาน สามารถทำงานได้วันนี้เลยไหมคะ”