: ตอนที่ 4 : My little Girl ปรเมษฐ์หรือจะเลิกเลี้ยงต้อย! (2)

ในทุก ๆ วันศุกร์เป็นวันที่นักศึกษาการตลาดระดับชั้นปีที่สามเรียนเสร็จในช่วงบ่าย อาการร้อนรนก้นไหม้นั่งไม่ติดเก้าอี้ทำให้ปรเมษฐ์ต้องบึ่งรถยนต์คู่ใจจากคอนโดมีเนียม มาจอดรออยู่ข้างตึกคณะก่อนเวลาเลิกเรียน หลังจากที่เขาได้โทรไปถามนัชชาว่าเธอกำลังรับประทานยาอะไรกันแน่

กว่าจะเค้นคอเอาความจริงมาได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ด้วยความที่นัชชาปกปิดความลับนี้ให้เพื่อนมานาน หล่อนระเบิดอารมณ์ใส่ตัวต้นเหตุอย่างเขา จึงค่อยยอมบอกว่าปรายลดาเป็นโรคเครียดสะสม ร้องไห้อยู่บ่อย ๆ จนต้องรับประทานยาระงับประสาท และยาต้านซึมเศร้า...

ก็คงจะเป็นโชคดีที่แม่ม่ายผัวตายไม่ตัดสินใจคล้องคอบนขื่อบ้านอย่างที่แม่อนงค์บอก เขายังเผลอดีใจไปว่าเธอขาดเขาไม่ได้ กระทั่งพบว่าเหตุผลทั้งหมดมันหักลบกลบกันไม่มีเหลือ

ท่าทางกระหนุงกระหนิง หัวเราะคิกคักของสองหนุ่มสาวที่เดินเคียงข้างกันมาถึงหน้ารั้วมหาวิทยาลัยพาเปลวโทสะในดวงตาคู่คมลุกโชน ปรเมษฐ์กระโจนกายออกจากรถยนต์ที่จอดรออยู่หลายนาน มือกระแทกประตูรถยนต์ให้ปิดลงจนเกิดเสียงดัง ไปหยุดยืนอยู่ข้างหน้าคนทั้งสอง

“สวัสดีครับ คุณพ่อ” นักศึกษาหนุ่มสูงยาวเข่าดีหน้าตาหล่อเหลาเอาการยกมือไหว้เขาในทันที ขณะที่คนรับไหว้ยกมือตามไปอย่างนั้น ใบหน้าคร้ามคมฉาบด้วยรอยยิ้มอาบยาพิษในน้ำคำ

“ผมมีลูกเลี้ยงคนเดียว ไม่คิดรับลูกเขย ไม่รู้ก็ลองไปถามยัยปริมดูใหม่นะ ผมกับลูกพุทราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันทางสายเลือด”

เหมือนชกหน้ากันด้วยหมัดหนัก ๆ! ธามไทไม่รู้มาก่อนว่าพ่อเลี้ยงของเธอไม่ใช่พ่อเลี้ยงแท้ ๆ ยังหน้าเด็กเท่าเด็กนักศึกษา เล่นเอาสาว ๆ เจ้าของรถยนต์แต่ละคนที่เดินมาเหลียวมองคอแทบหลุด คาดว่าคงไม่อยากกลับบ้านกันแล้วทีนี้

ปรายลดาได้แต่ยืนตะลึงงัน สบสายตาคมกริบที่กำลังเชือดเฉือนมายังเธอ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าการที่ยัยเพื่อนตัวแสบไม่ยอมกลับบ้านด้วยกันเป็นเพราะอะไร และทำไมพ่อเลี้ยงถึงได้มาอยู่ตรงหน้าเธอได้จังหวะพอดิบพอดี

“พุดไปก่อน...”

“ไปกินข้าวกันก่อนสิ ชื่อธามไทใช่ไหม?”

“ครับ” ธามไทยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร ใจดีสู้เสือ... โดยไม่ได้รู้ว่าเขาอาจถูกเสือขย้ำตายตั้งแต่ยังไม่ก้าวเข้าถ้ำ หากยังขืนจะแย่งลูกเสือตัวนี้ไป

ปรเมษฐ์พานักศึกษาทั้งสองคนขึ้นรถยนต์ เลือกร้านอาหารไม่ไกลจากห้องพักของปรายลดามากนัก ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีในการเดินทาง ด้วยว่าการจราจรยังไม่ติดขัดในช่วงบ่าย

ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็ก ๆ ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ด้านในสุดของร้านมีโต๊ะสี่ที่นั่ง โซฟาติดผนัง ท่ามกลางบรรยากาศสบาย ๆ ในร้าน ปรายลดากลับรู้สึกมันชวนอึดอัดชอบกล

ไม่มีการแนะนำตัวอะไรกันมากมาย ผู้ชายสองคนฟาดฟันกันทางสายตาอย่างดุเดือด สั่งอาหารเหมือนไม่ได้อยากมารับประทานอาหาร ที่จริงก็ตั้งแต่ในรถยนต์ที่เธอได้นั่งเงียบกริบมาตลอดทาง คงเป็นเพราะธามไทได้ยินเรื่องแต่งเสริมเติมแต่งที่เหมือนว่าจะถูกหลอกปั่นหัวจากยัยปริมตัวแสบ

“ผมได้ยินมาว่าพ่อเลี้ยงทำงานที่ฟิลิปปินส์ มาคราวนี้กลับมากี่วันล่ะครับ?”

“งานของผมทำที่ไหนก็ได้ คงไม่กลับไปแล้วล่ะ คิดถึงลูกเลี้ยงน่ะ” เขาตอบแล้วก็หันไปทางคนข้าง ๆ ในท่าทีและน้ำเสียงเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ “อยู่ที่นู่น นอนไม่หลับสักคืน เคยนอนกอดพุดทุกวัน...”

นัยน์ตาคู่สีฟ้าครามลึกลงไปมีเปลวไฟลูกหนึ่ง เป็นไปไม่ได้เลยที่อีกฝ่ายจะไม่เห็น เลือดร้อน ๆ ของหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดปีขึ้นหน้าอยู่เหมือนกัน

“ผมกำลังคบกับพุด คุณรู้ใช่ไหม?”

“แล้วยังไง?”

“ผมเคยเลี้ยงปลา... ตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ จนมันโต ผมไม่เคยคิดจะเอามันมาทำต้มยำกินเลยนะครับ ผมกินมันไม่ลง เพราะผมเลี้ยงมันมากับมือ”

ธามไทสำรวมคำพูดอย่างรักษามารยาทที่สุดแล้ว เพราะเห็นได้ชัดว่ามีคนหนึ่งเริ่มที่จะนั่งก้มหน้าก้มตาอย่างอึดอัดอยู่ข้าง ๆ พ่อเลี้ยงที่เอ่ยปากชม

“เข้าใจเปรียบเทียบ สมเป็นเด็กการตลาด แต่ว่าเนื้อปลามันคาว... ไม่ได้นุ่ม หอม หวาน จะไปกินลงได้ยังไงล่ะ?”

“ผมไม่อยากให้คนอื่นมองพุดไม่ดี ว่าพุดมีเสี่ยเลี้ยง หรือว่าเลี้ยงต้อย...”

ปรเมษฐ์หรือจะเลิกเลี้ยงต้อย! เป็นเรื่องแซวกันอย่างสนุกปากในหมู่เพื่อนตั้งแต่อายุยี่สิบเอ็ดปีที่รับอุปการะเด็กสาวคนหนึ่ง ส่งเสียเงินให้ทุกเดือนมาจนถึงทุกวันนี้ เขาคิดมันขึ้นมาแล้วก็ยิ้ม...

รอยยิ้มของเขาช่างไร้ความจริงใจ แน่ว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพร้อมจะจัดการผู้ชายทุกคนให้อันตรธานหายไปจากชีวิตของปรายลดา โดยไม่สนวิธีการ

“อายุแค่เท่านี้ ระวังก้างปลาจะทิ่มคอตายนะครับ เก็บอนาคตไว้ไปคบกับคนอื่นเถอะ ผู้หญิงเยอะแยะ คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ”

“พุดไม่สบาย.. ขอกลับห้องไปนอนก่อนนะคะ” เสียงใสโพล่งขึ้นมา หลังจากที่นั่งเก็บงำความเครียดเอาไว้ในใจ เธอไม่อยู่ในอารมณ์รับประทานอาหาร แม้ว่ามันจะเป็นอาหารจานโปรด

“กินน้ำส้มสักแก้วสิ ค่อยไป กินยาซะด้วย” ซุ่มเสียงเด็ดขาด คนที่นิ่งอึ้งทำให้เขาต้องเอื้อมไปหยิบกระเป๋าผ้า ปรายลดาเป็นคนมีระบบระเบียบจัดของตัวเองเอาไว้เป็นอย่างดี มันจึงไม่ยากเลยที่เขาจะหยิบกล่องยาออกมา เรียงยาไว้บนกระดาษทิชชู่บนโต๊ะทีละเม็ด

“ถึงพุดจะไม่มีใคร ไม่ได้หมายความผมจะต้องเป็นพ่อเธอ ผู้ชายสมัยนี้เขาเลี้ยงเด็ก เลี้ยงต้อยกันตั้งเยอะตั้งแยะ อย่าบอกนะว่า... น้องไม่เคยไปเลี้ยงอาหารบ้านเด็กกำพร้า? ยังงี้ใครไปทำบุญทำทาน ก็ต้องเป็นพ่อหมดเลยน่ะสิ”

ตาคมเหลือบมองวงหน้าแดงก่ำของชายหนุ่มที่โกรธจัด มือกำหมัดแน่น ประกาศตัวเป็นศัตรูชัดเจน ขณะที่เจ้าตัวน่าจะรู้ดีว่าเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ตั้งแต่วินาทีที่เขาปรากฎตัวต่อหน้าปรายลดาอีกครั้งแล้ว

กินข้าวต่อไหวก็หน้าด้านเกินทน แต่วัยคึกคะนองก็เป็นแบบนั้น...

พออาหารเริ่มทยอยมา ปรเมษฐ์ยกยิ้มมุมปากให้อย่างเชื้อเชิญ “มื้อนี้พ่อเลี้ยงเลี้ยงเอง เพื่อนพุดทุกคน พ่อเลี้ยงก็เลี้ยงมาหมด ใช่ไหมพุด?”

ปรายลดาฝืนยิ้มเจื่อน ๆ ด้วยความตั้งใจว่าหาทางปลีกตัวกลับบ้าน จึงหยิบแก้วน้ำและยาขึ้นมารับประทาน ซึ่งมันแทบจะหก! พอรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร้อนที่ลากผ่านกระโปรงสีดำบริเวณหน้าขา ใต้โต๊ะที่คงจะไม่มีใครสังเกตเห็น

มือหยาบลูบวนไปมา พาอารมณ์ประหลาดวนเวียนในหัวสมองของหญิงสาวที่ไม่เคยรับรู้เรื่องราวของความรักในรูปแบบความหลงใหล ความใคร่ หากเขาไม่เป็นคนพร่ำสอนบทเรียนนี้มาก่อน

“เป็นคนที่ไม่สนขี้ปากใครจริง ๆ นะครับ”

“สายตาใคร พี่ก็ไม่เคยสนใช่ไหม? พุทรา... ‘น้ำส้ม’ อร่อยไหม?” ในถ้อยคำย้ำชัด มือซุกซนเริ่มไต่สูงขึ้นเรื่อย ๆ ...

ในระดับที่ว่ากลืนน้ำส้มลงคอแต่ละครั้ง เธอรู้สึกว่าขาของเธอกำลังสั่น เพราะมันใกล้ถึงที่ที่เขาไม่ควรลุกลามไปเป็นอันขาด มันไม่ใช่พื้นที่สาธารณะอย่างเช่นที่นี่ที่ใครจะเช็คอินเข้ามารับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเมื่อไรก็ได้!

“พุดกลับก่อนนะ!” ร่างบางลุกพรวดจากเก้าอี้ พร้อม ๆ กับที่วางน้ำส้มในมือ ไม่สนว่ามันจะหกกระเด็นใส่เสื้อสีขาว คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายพาดบ่าหนีไปอย่างรวดเร็ว ยังกับว่าน้ำส้มสยองแก้วนั้นใส่อะไรลงไป