บทที่ 6...สุดชุลมุนวุ่นวาย

“โอ๊ย!”

“อย่าร้อง อย่าโวยวาย ไม่งั้นตาย! แต่ถึงร้องก็ไม่มีหมาที่ไหนได้ยินหรอก ฮ่า ๆ ๆ !”

เธอชะงักนิดหน่อย เพราะรู้สึกคุ้นเสียงคนร้าย แต่คิดไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน

“แกเป็นใคร!! แกอยากได้อะไรก็เอาไปสิ ลากฉันมาที่นี่ทำไม!” แต่จับกระเป๋าสะพายไว้แน่น...ซะงั้น

“หึๆ” มันครางเหมือนหมาบ้า สูดน้ำลายสวบสาบราวกับหิวกระหาย จ้องมองเธอเขม็ง ด้วยสายตาหื่นกาม บ่งบอกความต้องการชัดเจน

ฉิบหาย! มันต้องการข่มขืนเธอ !

แสงไฟจากเสาท้ายตลาด ส่องสาดเข้ามาในบ้านร้างจนเกิดเป็นแสงสลัว แม้จะเห็นรายละเอียดไม่ชัด แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคหากจะจดจำใบหน้าคนร้าย เพียงแค่มันถอดหมวกไอ้โม่งออกเท่านั้น

“อย่านะ อย่าเข้ามานะ!”

“สวยขนาดนี้ ขอพี่สักทีเถอะน้องสาว! อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังเลยนะ พี่ไม่อยากฆ่าคนสวย เห็นแล้วมันเสียดาย มามะ มาให้พี่อึ๊บซะดีๆ”

หัวใจเธอสั่นสะท้านด้วยความกลัว ขยับถดถอยหนีเท่าที่ทำได้ พยายามจ้องมองว่าชายชุดดำตรงหน้าเป็นใครกันแน่ ชายลักษณะรูปร่างสันทัด น้ำเสียงแหบสากเหมือนคนติดบุหรี่จัด

“แกเป็นใคร!!”

“ก็เป็นผัวของน้องไง” มันย่างสามขุมเข้าหาเธอ เธอขยับตัวถอยหนีจนติดฝาผนัง

“อย่าเข้ามานะ ขอร้อง ว๊ายยย...” แต่มันไม่ฟัง กระโจนลงมาคร่อมทับบนร่างของเธอแล้วจับสองมือเธอไว้แน่นด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาปิดปากเธอแน่น

“อย่ากรี๊ดสิวะ!”

“อื้อออ อื้อออ...” ใครก็ได้ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย ถึงฉันจะเงี่ยนแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่อยากโดนข่มขืน ฉันไม่อยากโดนฆ่าตายในบ้านร้างหลังตลาด !

“ฮึ่มมม ฮึ่มมม หอมหวานไปทั้งตัวเลย อ่า คืนนี้กูจะเอาแม่งทั้งคืน กูจะเอาให้ยับเลยเว๊ย”

“อื้อออ” เธอพยายามดีดดิ้นต่อต้าน ก็เลยโดนมันตบด้วยความแรงจนหน้าชา มุมปากเลือดซึมเลยล่ะ

“อือ...” มันทำให้เธอทั้งตกใจ หวาดผวา และกลัวตายขึ้นมาฉับพลัน...อ่า...ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้

“อยู่นิ่ง ๆ ไม่งั้นกูแทงนะ” มันขู่เสียงเข้ม จ้องมองเธออย่างหื่นกระหาย ลมหายใจแรงกระชั้นขาดห้วงอย่างเต็มอารมณ์กลัดมัน “เลือกเอา จะให้กูแทงด้วยมีด หรือแทงด้วยดุ้น! ห๊ะ!”

“อ่า...อย่า...” เธอหลับตาแน่น ส่ายหน้าดิก เมื่อมันก้มลงมาหวังจะจูบหอมเธอให้หนำใจ แต่...

ผั๊วะ!

“อั๊ก!” เสียงดังผั๊วะนั้นเองที่ทำให้มันทิ้งตัวลงนอนทับเธอแล้วหมดสติไปเลย

“หะ??” เธอตกใจแทบช็อค ลืมตาขึ้นมองด้วยความสงสัยระคนประหลาดใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงได้เห็นชายร่างใหญ่คนหนึ่งยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า ในมือของเขาถือไม้อันใหญ่ทีเดียว

ไม้ที่ทำให้เกิดเสียงดังผั๊วะ...และเสียงร้องอั๊ก!

“อะ...เอ่อ...”

ทิพย์นารีใจเต้นระส่ำ เพราะจำชายคนนั้นได้ ชายบ้าที่ใช้ชีวิตอยู่ในตลาดแห่งนี้มาเกือบสองเดือนแล้ว

“กะ กะ กัปตัน” เขาคือชายบ้าหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มที่มีหนวดเคราผมผ้าวรกรุงรัง อายุประมาณสามสิบกลาง ๆ รูปร่างสูงใหญ่ล่ำสัน ทะมัดทะแมง สวมเสื้อผ้าสีดำขาดวุ่นวิ่นไปทั้งตัว

เขาเป็นคนบ้าอารมณ์ดีที่ชอบเห่าเหมือนหมา มากกว่าพูดเหมือนคน สติสตังค์ไม่ดี จำอะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยทำร้ายใคร เขาไม่ใช่ตัวอันตราย

สายตาของเขาอ่อนโยนกว่าคนปกติซะอีก

สำหรับเธอแล้ว เขาเป็นแค่คนหลงทางที่ยังหาทางกลับไม่เจอเท่านั้น

เธอก็เลยซื้อข้าวซื้อน้ำซื้อกาแฟให้เขากินทุกวัน จนคนทั้งตลาดเรียกเธอว่า ‘แม่หมา’

“บ๊อก บ๊อก”

“โอววว...” ความใจดีมีเมตตาของเธอส่งผลในวันนี้สินะ เมื่อคนบ้าแปลงร่างกลายเป็นเทพบุตรขี่ม้าขาว เข้ามาช่วยเธอจากฆาตกรข่มขืน

เมื่อตั้งสติได้ เธอผลักร่างไอ้โม่งชุดดำออกจากร่างของเธออย่างขยะแขยงคลั่งแค้น แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับลูกหมาของเธอ

“กัปตันแจ็ค!” ใช่แล้ว...ทุกคนในตลาดต่างเรียกเขาว่ากัปตันแจ็ค สแปร์โรว์ เพราะสไตล์การแต่งตัวและผมผ้าวหน้าตาของเขาเหมือนจอห์นนี่ เดปป์ในหนังเรื่องไพเรทส์ ออฟ เดอะแคริบเบียน ไม่มีผิด

“ไป ไป ไป!” กัปตันแจ็คพูดพลางตั้งท่าจะกระทืบคนร้ายซ้ำให้จมดิน แต่เธอรีบห้ามเขาไว้ ด้วยการกระโจนเข้าสวมกอดแนบแน่น

แน่นอน...มันเกิดขึ้นเร็วมาก และเธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นซีนโรแมนติก แต่...

“ฮึก...” กัปตันแจ็คยืนนิ่งตัวแข็งค้างเหมือนรูปปั้น แต่หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด หน้าอกของหญิงสาวบดเบียดบนหน้าท้องของเขาแน่น แน่นจนแก่นกายของเขาร้อนฉ่าไปทั้งลำ

“อะ! โอ๊ะ...” เธอรีบผละตัวออกห่างเมื่อได้สติ แม้กล้ามแน่นแข็งอย่างกับหินจะทำให้เคลิ้มไปชั่วครู่

“ขอบใจที่นายมาช่วยฉันนะ แต่นายไม่ใช่ฆาตกร นายเป็นวีรบุรุษของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้นายต้องติดคุกเพราะคนเลวอย่างมันหรอก!!”

เธอทำหน้ามั่นใจ ก่อนจะหันไปหาคนร้ายที่นอนสลบเหมือดเหมือนตายแล้ว

“ไอ้ชั่ว ขอดูหนังหน้าหน่อยเหอะ!”

เธอเดินไปหามันแล้วดึงหมวกไอ้โม่งออก เผยใบหน้าของคนที่เธอไม่คาดคิด

“โอววว...” เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาคือยามคนใหม่ที่อพาร์ตเม้นต์นั่นเอง ได้ข่าวว่าเพิ่งออกจากคุกข้อหายาเสพติดซะด้วย เขาคงเล็งเธอมาสักพักแล้วสินะ วันนี้เห็นเธอเลิกดึกก็เลยมาดักรอ

“ไอ้ยามบ้านี่! ตายรึยังเนี่ย?”

ขาดคำนั้น เธอได้ยินเสียงฝีเท้าและพูดคุยดังมาแต่ไกล ดูเหมือนจะมีผู้ชายอีกราวสามสี่คนมาสมทบคบคิดกันทำชั่วในบ้านร้าง พวกมันพูดคุยกันอย่างมันปากว่าจะจัดการคนสวยให้ยับ เอาให้เละไปเลย