แค่สั่งสอน

เขาไม่พอใจหลวงลุง แต่เขาทำอะไรไม่ได้ ยุคสมัยนี้แล้ว ยังงมงายอยู่ได้ เขาไม่อยากโวยวายให้แม่กับหลวงลุงเสียหน้าเฉยๆ เพราะยังไงชาวบ้านแถวนี้ก็นับถือหลวงพ่อกันทั้งนั้น หลวงพ่อที่เป็นลุงของเขา มีชื่อเสียงในเรื่องของการหยั่งรู้ เรื่องราวในอดีต อภินิหาร อะไรประมาณนั้น

แต่หลวงลุงไม่ได้แสดง หรืออวดอุตริอะไร มีคนดังมีชื่อเสียงหลายคนที่มาหาหลวงลุง ให้ช่วยแก้ไขปัญหาชีวิตให้ ไม่ใช่ว่าจะช่วยให้ชีวิตดีขึ้น ทันทีทันใด หลวงลุงจะคอยแนะนำให้สวดมนต์ นั่งสมาธิ คิดดีทำดี คนส่วนมากที่ทำตามที่หลวงพ่อบอก ประสบผลสำเร็จ แล้วกลับมาสร้างและบูรณะวัด มากมาย ไม่ว่าจะเป็นศาลาหลังใหม่ เมรุ กุฎิ ห้องน้ำ เงินที่ลูกศิษย์ลูกหาถวายมา ท่านก็ปรับปรุงวัด

แต่ถามว่าเขาเชื่อไหม เขารู้สึกเฉยๆ แต่ก็เกรงใจท่านอยู่บ้าง หลายครั้งที่สมัยเขาเป็นหนุ่มน้อย ดวยนิสัยของเขาไม่เคยยอมและลงให้ใคร มีเรื่องตีรันฟันแทง กับคู่อริเป็นประจำ ครั้งนั้น เขาไปต่างถิ่นคนเดียว โดนคู่อริยกพวกไล่ล่า เขาขับรถหนี ด้วยความเร็ว ทำให้รถคว่ำ เขาสลบคาที่ คราวนั้นครอบครัวเขาคิดว่าเขาไม่รอด เขาสลบไปเกือบเดือน

มันเหมือนความฝัน เขาเดินเข้าป่าลึก หาทางกลับบ้าน ทำยังไงก็กลับไม่ได้ เห็นทาง เห็นถนน แต่พอเดินไป ก็วกกลับมาที่เดิม ทั้งหิว ทั้งเหนื่อย คิดว่าคงตายในป่านี้แน่ๆ แล้ว สุดท้ายก็ได้เจอหลวงลุง เดินบิณฑบาต อยู่ข้างหน้า เขาพยายามเดินให้ทัน แต่ก็นานมากกว่าจะตามทัน หลวงลุงแบ่งข้าวให้เขากิน ให้เขาจับชายผ้าเหลือง พาเขากลับบ้าน

ทุกคนดีใจมากที่เขาฟื้น เขาก็ยังไม่ค่อยเชื่อว่าหลวงมาช่วยเขา ให้เขากลับบ้าน พิสุจน์ไม่ได้ อาจจะถึงเวลาที่เขาจะต้องฟื้นก็ได้ แต่ที่น่าประหลาดคือ พ่อกับแม่เขารู้เหตุการณ์ทุกอย่าง แบบที่เขาไม่ต้องเล่าให้ท่านทั้งสองฟังเลย

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขาไม่รู้หรอกว่าหลวงพ่อจะสื่ออะไรกับเขา แล้วทำไมต้องมีเด็กนั่นเข้ามาเกี่ยวด้วย ถ้าหลวงพ่อรู้ใจเขาได้จริงๆ ท่านต้องรู้ว่าเขาไม่ชอบใจเด็กนั่นเลย ช่วยพาออกไปไกลๆ จากเขาสักที เขาไม่อยากเห็นหน้า เด็กนั่น แต่ใจเขาก็อยากทำอะไรบางอย่าง สิ่งที่มันคาอยู่ในใจเขา มันจะได้สงบลงเสียที เขารำคาญความรู้สึกนี้จังเลย มันทำให้เขาหงุดหงิด ตั้งแต่เจอเด็กนั่น คำว่าหงุดหงิด เขาใช้มันบ่อยเหลือเกิน

โชคเข้าข้างเขา ดีที่เขาแวะเข้าไปส่งลูกน้องในสวนยาง ข้างหน้านั่น ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ต้องแวะทักทายสักหน่อย มาคนเดียวซะด้วย

กรรณญาวีร์ สะดุ้งสุดตัว ตกใจเสียงแตรรถที่บีบดังและยาวมาก หญิงสาวพยายามบังคับรถจักรยานไม่ให้ส่ายไปมา บ้าจริง ใครมาบีบแต่รถเสียงดังขนาดนี้ ไม่เห็นมีรถมาสักหน่อย มีแต่เธอคนเดียว หญิงสาวจอดรถจักรยานได้ ก็หันไปมองข้างหลัง เสียงแตรรถอยู่ใกล้เธอนี่เอง หญิงสาวยกมืออุดหู ไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนั้น เขากลับไปก่อนหน้าเธอตั้งนานแล้วนี่นา แล้วทำไมเหมือนเขาเพิ่งออกจากวัด กรรณญาวีร์ใจไม่ดีเลย แถวนี้เปลี่ยวด้วย สองข้างทางเป็นป่ายาง

การันต์จอดรถปาดหน้าจักรยานของกรรณญาวีร์ ไม่รอช้าเขาลงจากรถ ตรงไปหาหญิงสาว

ที่ยืนประคองรถจักรยานแม่บ้านสีชมพูของเธอ อยู่ไหล่ทาง เจ้าของรถหน้าซีดด้วยความตกใจ

“ไง....มีอะไรกับฉันหรือเปล่า นี่เธอไปทำอะไร ไปพูดอะไร ให้หลวงพ่อ แม่ฉัน น้องสาวฉัน ต้องให้ฉันได้เข้าไปทำพิธีกรรมบ้าๆ นั้น ร่วมกับเธอ เป็นใครมาจากไหนเหรอ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ เธอไปใส่ไฟอะไรแม่ฉัน ฉันเห็นนะบนศาลานั่น เธอคุยอะไรกับแม่ฉัน ห่ะ” ไม่พูดเปล่า มือที่แข็งราวคีมเหล็ก ก็จับเข้ามาที่ข้อมือของกรรณญาวีร์ บีบแรงจนเหมือนข้อมือเธอจะหักเสียให้ได้

“โอ้ย...ปล่อยฉันนะ นี่จะบ้าเหรอ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน คุณก็ไปถามแม่คุณเองซิ ฉันไม่รู้เรื่อง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ปล่อยไง ฉันเจ็บนะ” กรรณญาวีร์พยามดึงข้อมือของตัวเองกลับ ยิ่งดึงกลับยิ่งเจ็บ ไม่ซิ แทบไม่ได้ดึงกลับเลยด้วยซ้ำ เธอขยับข้อมือตัวเองไม่ได้เลย เขาไม่ยอมปล่อย แถมบีบแรงกว่าเดิม กรรณญาวีร์ใจเต้นแรง กลัวมาก ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ไม่มีรถสวนมาเลยสักคัน ไม่มีใครมาเลย ทำยังไงดี

“ฉันไม่เชื่อ บอกมาเธอมีแผนการอะไร จะบอกไหม ฉันขอเตือนนะ อย่ามายุ่งกับฉัน นี่แค่สั่งสอนนะ จำไว้การันต์ผลักข้อมือของหญิงสาวกลับคืน

นั่นทำให้กรรณญาวีร์ที่พยายามออกแรงดึงข้อมือของตัวกลับมา ยังไม่ทันได้ตั้งตัว หงายหลังไปตามแรงผลักของเขา มืออีกข้างที่จำแฮนด์จักรยานไว้ พาจักรยานล้มลงมาทับร่างสวยนั่น ทั้งแรงผลัก และแรงรถที่ล้มทับ ทำให้กรรณญาวีร์ไหลลงไปตามไหล่ทาง ทั้งคนทั้งจักรยาน หล่นไหลลงไปข้างล่าง ซึ่งลึกพอสมควร มันเกิดขึ้นเร็วมาก กรรณญาวีร์หลับตา ไม่มีเสียงร้องออกมา จนรู้สึกว่าร่างของตัวเอง หยุดที่พื้นแฉะๆ นิ่มๆ เธอลืมตาขึ้น หมดกัน ตะกร้าที่ใส่ของไปวัด กระเด็นเกลี่อนกลาดไปหมด หญิงสาวเงยหน้ามองขึ้นไปบนไหล่ทาง สบตากับการันต์ หญิงสาวจ้องหน้าเขานิ่ง ไม่หลบสายตากัดปากตัวเองไว้ รู้สึกเจ็บที่ข้อศอก

เลือด น้ำอบก้มลงสำรวจตัวเอง เธอไม่ได้สนใจเขาแล้ว ดีที่ใส่รองเท้าคู่นี้ไม่สูงมาก เป็นรองเท้าสวมทรงเรียบร้อย สภาพตอนนี้ของตัวเองดูแทบไม่ได้เลย เลอะไปด้วยน้ำโคลน ข้อศอกาของเธอคงกระแทกกับก้อนหินก้อนใหญ่ ดีที่หัวไม่กระแทก น้ำอบขยับตัว หญิงสาวหลับตาตั้งสติ หายใจเข้าลึกๆ เสียงรถสตาร์ทเครื่องและขับออกไปแล้ว เธอไม่ได้หันไปมอง พยายามช่วยเหลือตัวเอง ฝนก็ช่างเป็นใจ ตกลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา

น้ำอบพยายามเก็บของทั้งหมด ค่อยตะกายขั้นมาไว้ที่ไหล่ทาง เหลือจักรยาน เลือดก็ไหลไม่หยุด ดูแผลแล้วน่าจะต้องเย็บ เธอล่วงไปที่กระเป๋าเล็กด้านหน้าของผ้าถุงที่ใส่ โชคดีที่ติดผ้าเช็ดหน้ามาด้วย จัดการมัดเพื่อแผล ฝนก็ตกแรงมาก น้ำอบลงไปลากจักรยาน ค่อนข้างยาก เพราฝนตกตลอด เรียกว่าตกหนักเลย แต่สุดท้าย เธอก็ลากจักรยานขึ้นมาไว้บนไหล่ทางได้สำเร็จ กรรณญาวีร์ ถึงกับทรุดตัวลงนั่ง อีกครั้ง เริ่มรู้สึกเจ็บข้อศอก เลือดไหลไม่หยุดเลย

ทั้งน้ำตา ทั้งน้ำฝนไหลรวมกันไปหมด หญิงสาวร้องไห้ออกมา อย่างสุดกลั้น นี่เวรกรรมอะไรของเธอกันแน่ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แล้วเธอต้องทำยังไงต่อไป น้ำอบพยายามลุกขึ้น จักรยานยังใช้ได้ดี คอเอียงนิดหน่อย น่าจะกระแทกกับก้อนหินก้อนใหญ่ ดีเหมือนกัน ฝนตกลงมาแรง ชะเอาเศษดิน เศษใบไม้ออกจากตัวเธอ น้ำอบเดินหน้าจูงรถกลับบ้าน ขี่ไม่ได้หรอก ฝนตกแรงแบบนี้ ไม่มีแรงปั่นหรอก หลวงพ่อ น้ำอบยื่นนิ่ง หลวงพ่อเคยบอกไว้ให้ระลึกถึงท่าน น้ำอบหยุดยืนนิ่งท่ามกลางสายฝน หลับตานิ่ง ผ่านมาได้ก็ดีแล้ว รีบกลับบ้านเถอะ หญิงสาวลืมตา ฝนเริ่มซาแล้ว เสียงแตรอีกแล้วแล้ว หญิงสาวถอนหายใจ “อะไรอีกล่ะ”