เจ็บกาย ไม่เท่ากับเจ็บใจ

“น้ำอบๆๆ” เสียงพุดกรองนี่นา หญิงสาวหันหน้าไปทางเจ้าของเสียง พุดกรองกับคุณป้าอรพิณ น่าจะเพิ่งกลับจากวัด น้ำอบยังร้องไห้และสะอื้นอยู่ สภาพเธอตอนนี้คงน่าสงสารมาก

“น้ำอบเป็นอะไร” พุดกรองกางร่มลงมาจากรถ “น้ำอบนี่เลือดนี่ โอ้ยตายแล้ว” พุดกรองร้องเสียงดังแข่งกับฝน เมื่อเห็นเลือดที่แขนของน้ำอบ ที่ขาก็มี ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะ” ขึ้นรถๆ เร็วตายแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้” พุดกรองประคองน้ำอบไปขึ้นรถ ดีที่วันนี้เธอใช้รถกระบะ 4 ประตู

“เดี๋ยวก่อนพุดกรอง อบช่วย”

“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวพุดทำเอง” พุดกรองเปิดกระบะท้าย แล้วยกรถจักรยานของน้ำอบขึ้น

น้ำอบ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก นางอรพิณจับมือของน้ำอบมากุมไว้ ลูบหลังลูบไหล่ของน้ำอบ เมื่อเห็นเด็กสาวร้องไห้และสะอื้นไม่หยุด นางดึงตัวของน้ำอบเข้ามากอดไว้ นั่งยิ่งทำให้ หญิงสาวสะอื้นจนตัวโยน

พุดกรอง เลือดไหลใหญ่แล้วลูก แวะอนามัยก่อนเลย โรงพยาบาลไกลเกินไป นางสั่งลูกสาว

“ได้ค่ะแม่ อดทนนิดนะน้ำอบ เลี้ยวข้างหน้านี่ก็ถึงแล้วล่ะ” พุดกรองพยายามบังคับรถท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

พุดกรองช่วยพยุงน้ำอบเข้าไปในห้องทำแผล โชคดีที่ฝนตก ไม่มีคนป่วย มีเพียงน้ำอบเป็นคนไข้รายแรกของวันนี้

“ไปเป็นอะไรมาคะคนป่วย เดี๋ยวแผลที่แขนนี่ต้องเย็บนะคะ เดี๋ยวขอหมอดูแผลที่ขาหน่อยค่ะ ผ้าถุงนี่หมอขอตัดเลยนะคะ ไม่น่าจะใช้ได้แล้ว ขาดขนาดนี้ โห...เจ็บนิดนึงนะคะ แผลลึกเลย “

“พอดีรถจักรยานลื่นล้มค่ะ “หญิงสาวตอบหมอไป เธอหยุดร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังมีสะอื้นบ้าง

“ญาติคนป่วยช่วยกรอกประวัติให้หมอทีนะคะ “เดินไปกรอกที่ห้องถัดไปได้เลยค่ะ

“พุดกรอง บัตรประชาชนอยู่ในกระเป๋า หยิบได้เลย” เสียงของน้ำอบยังสั่นไม่หาย

จริงอย่างที่เธอคิด น้ำอบอายุเท่ากับเธอเลย แปลกจัง วันเดือนปีเกิด ก็เหมือนกัน เป็นไปได้ยังไง “แม่คะ ไม่น่าเชื่อเลยค่ะ แม่ดูนี่ซิคะ พุดกรองยื่นบัตรประชาชนของน้ำอบให้นางอรพิณดู

นางอรพิณรับบัตรประชาชนของน้ำอบมาดู “พุดกรอง ถ่ายรูปไว้ให้แม่หน่อย”

“ค่ะแม่ “หญิงสาวรับบัตรประชาชนของน้ำอบคืนมาแล้ว ถ่ายรูปเก็บไว้ตามที่มารดาบอก

“ไปดูน้ำอบเถอะลูก” สองแม่ลูกเดินกลับมาที่ห้องทำแผลอีกครั้ง

พุดกรองเข้าไปจับมืออีกข้างของน้ำอบบีบมือให้กำลังใจเพื่อน น้ำอบยังสะอื้นอยู่

พุดกรองคิดว่ามันไม่ใช่การล้มจักรยานธรรมดาแน่ๆ ก่อนที่เธอกับแม่จะออกจากร้านกาแฟ เธอเห็นรถพี่ชายเธอขับอย่างเร็วผ่านหน้าร้านไป ที่สำคัญขับมาจากทางที่เขาเจอน้ำอบ พุดกรองไม่อยากคิดเลย ถ้าเป็นเรื่องจริง เธอจำทำยังไง เมื่อเช้าที่ศาลา น้ำอบมีท่าทางที่กลัวพี่ชายเธอมาก มีอะไรที่เธอไม่รู้หรือเปล่า หญิงสาวคิดว่า แม่ของเธอก็คิดเหมือนเธอเช่นกัน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ที่ต้นแขนนี่เย็บไป 5 เข็ม ที่โคนขา 8 เข็ม คนไข้เก่งมากค่ะ ไม่ร้องเลย คืนนี้อาจจะระบมและปวดนะคะ เดี๋ยวหมอจัดยาให้ และมาล้างแผลทุกวัน เช้าหรือเย็นก็ได้ ช่วงแรงพยายามอย่าให้แผลโดนน้ำ “

น้ำอบตกใจกับคำพูดของหมอ นี่เธอเป็นแผลและเย็บมากขนาดนี้เลยเหรอนี่ เธอยกมือไหว้ขอบ คุณหมอสูงอายุ อีกหน่อยเธอต้องมาล้างแผลที่นี่ทุกวัน ซินะ เจ็บตัวไม่เท่าไหร่หรอก แต่เจ็บใจนี่ซิ ถ้าพุดกรองไม่ผ่านมา เธอจะทำยังไง เลือดมิไหลจนหมดตัวรึไงนะ น้ำอบหัวเราะให้กับชะตากรรมของตัวเองเบาๆ แน่นอน อาการนั้นไม่รอดพ้นไปจากสายตาของแม่กับลูก ที่นั่งอยู่ตรงข้าม

น้ำอบเริ่มรู้สึกหนาว เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเปียกไปทั้งตัว ผ้าถุงที่เย็บสำเร็จยาวถึงตาตุ่ม แต่ตอนนี้กลายเป็นสั้นเหนือเขา เพราะคุณหมอตัดออก มันขาดรุ่งริ่ง จนไม่น่าจะเย็บต่อกันได้ เสื้อผ้าลูกไม้สีขาว ก็กลายเป็นสีโคลน ใครมาเห็นสภาพเธอตอนนี้ คงตลกน่าดู

“ฝนยังไม่ซาเลย หนาวมากไหมน้ำอบ อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวพุดไปส่งที่บ้านให้ เดินไหวไหม “

“ไหว ๆ ค่อยๆ เดินไป น้ำอบขอร่มหน่อยได้ไหมพุด กลัวแผลถูกน้ำ “

“ได้เลย ไปค่ะแม่ เราไปส่งน้ำอบที่บ้านเถอะค่ะ ดูท่าฝนจะยังไม่หยุดแน่ๆ เลย เดี๋ยวปู่กับย่าน้ำอบจะเป็นห่วง รีบไปกันเถอะค่ะ” พุดกรองประคองน้ำอบไปขึ้นรถ

“พุด เห็นโทรศัพท์น้ำอบไหม ตอนที่ขนของขึ้นรถ”

“ไม่เห็นนะ สงสัยจะหล่นแถวนั้นรึเปล่านะ ไม่เป็นไร พุดคิดว่ายังไม่มีใครมาแถวนั้น พรุ่งนี้เดี๋ยวพุดมาดูให้นะ “พุดกรองขับรถออกจากสถานีอนามัย มุ่งหน้าไปส่งน้ำอบที่บ้าน

นี่เขาจะตามเด็กนั่นมาทำไม แม่กับน้องสาวเขาก็ดูแลอยู่ เขาไม่ได้ใจดำ บอกไม่ถูกเหมือนกันเขาขับรถเกือบถึงบ้านแล้ว แต่แล้วก็ต้องเลี้ยวรถกลับมาดูเด็กนั่น ไหล่ทางนั่นลื่นและลึกมากด้วย ฝนก็ตกหนัก แทบจะขับรถไม่ได้ เขาต้องค่อยๆ ขับกลับมา เพื่อมาดูว่าคนที่อยู่ข้างทางจะเป็นยังไงบ้าง ใจก็อยากเขาไปช่วย แต่เขาก็ไม่เข้าไป เขาเห็นตลอดตั้งแต่หญิงสาวค่อยๆ เก็บของมาไว้บนไหล่ทาง และออกแรงลากรถจักรยานขึ้นมาบนถนน จูงรถจักรยานกลับบ้าน เขากำลังจะออกรถไป

กระทั่งเขาเห็นพุดกรองกับแม่ ลงมาช่วยประคองเด็กนั่น ขึ้นรถ หลังจากที่พุดกรองออกรถไปแล้วเขาลงไปดู รอยเลือดเต็มไหล่ะทาง โทรศัพท์กับนาฬิกา เขาเก็บมา และเมื่อเห็นเลือด เขาก็ขับตามมาที่อนามัยแห่งนี้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น การันต์รีบหยิบขึ้นมาดู เจษฎา ใครกัน รับดีไหม สุดท้ายเขาก็ปิดเสียงไว้ คนปลายสายก็ยังโทรมาอีก นับได้ 5 ครั้ง คงเป็นแฟนล่ะซิท่า แล้วเขาจะต้องมาขับรถตามดูเด็กนั่นทำไม สะใจเขาแล้วนี่ การันต์ไม่เข้าใจตัวเองเลย แทนที่เขาจะสะใจที่เห็นเด็กนั่นเจ็บตัว สงสารเหรอ ไม่หรอก น่ารำคาญจะตาย แม่กับน้องเขาก็ดูหลงเด็กนั่นจัง นี่เขาเป็นอะไรไป เขาใจร้ายเกินไปรึเปล่านะ ทำไมในหััวเขาต้องวนเวียนอยู่แต่กับผู้หญิงคนนี้ด้วยนะ แต่สุดท้ายเขาก็รู้สึกผิด