สิ่งที่กลัวมาตลอด

“ไปหนูน้ำอบ ไปใส่บาตรกันลูก” นางอรพิณ แตะที่แขนของกรรณญาวีร์ ให้ลุกไปใส่บาตร

“ค่ะคุณป้า “หญิงสาวลุกขึ้น ถือขันข้าวสวยเพื่อไปใส่บาตร น้ำอบเตินตามนางอรพิณไป และต่อหลังเพื่อรอใส่บาตร น้ำอบเพิ่งสังเกตว่าคนเยอะมาก เธอนั่งข้างหน้า และไม่ได้หันมามองข้างหลังเลย ระหว่างที่ยืนรอใส่บาตรนั้นเอง เสียงผู้หญิงเรียกชื่อน้ำอบ

“น้ำอบ น้ำอบใช่ไหม มาวัดด้วยเหรอ ดีจริง “

กรรณญาวีร์ หันไปตามเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ผู้หญิงคนที่เธอเหยียบเท้าอยู่ในเซเว่นนี่นา จำได้ล่ะ ชื่อพุดกรอง สวยจัง พุดกรองใส่ๆๆชุดคล้ายของน้ำอบเลย แต่เสื้อคนละสี “สวัสดีจ๊ะ พุดกรองมาวัดด้วยเหรอ น้ำอบไม่เห็นเลย “

“กรองมารอบสองจ๊ะ เมื่อเช้ามาส่งแม่ แล้วก็กลับไปเปิดร้าน แล้วก็รีบมานี่แหละ”ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“อ้าว สองสาว รู้จักกันแล้วเหรอลูก” เสียงนางอรพิณ ดังขึ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ค่ะแม่ เมื่อวานกรองเจอน้ำอบที่เซเว่นค่ะ บังเอิญมาก น้ำอบเหยียบเท้ากรอง เลยได้รู้จักกันค่ะ”

“ดีๆ แล้วลูก รู้จักกันไว้ดีแล้ว มาๆ เตรียมใส่บาตรรกันเถอะลูก”ๆๆๆๆ

“กรองใส่บาตรกับน้ำอบก็ได้นะ ข้าวน้ำอบเต็มขันเยอะมากเลย”

“ได้เลย ขอบใจนะน้ำอบ “สองสาวใส่บาตรข้าวสวยด้วยกัน เสร็จแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม ระหว่างพระฉันท์ข้าว สองสาวก็คุยกันเบาๆ น้ำอบนึกออกแล้วว่า ใบหน้าของคุณป้าเหมือนใคร เธอนั่งคิดอยู่ตั้งนาน เหมือนพุดกรองนี่เอง

“น้ำอบปั่นจักรยานมาใช่ไหม กรองเห็นจอดอยู่ข้างล่าง ยังคิดว่าใช่ของน้ำอบรึเปล่านะ กรองจำตะกร้าหวายหลังรถได้ น่ารักดี”

“ใช่จ๊ะ น้ำอบปั่นจักรยานมา คล่องตัวดี ได้ออกกำลังกายด้วย “

“กรองสงสัยว่า เราซื้อชุดร้านเดียวกันแน่ๆ เลย เหมือนกันมาก” พุดกรองมองชุดตัวเองและชุดน้ำอบ แล้วยิ้ม

นางอรพิณนั่งมองลูกสาวคุยกับน้ำอบ เด็กสองคนนี้คุยกันถูกคอ สนิทกันเร็วจริง นางชอบใจเด็กน้ำอบนี่มาก รู้สึกถูกชะตาจริงๆ

หลังจากที่รับศีลรับพรกันแล้ว ชาวบ้านบางส่วนก็ทยอยกลับ บางส่วนก็ร่วมวงกันกินข้าว

“โยม มาตรงนี่หน่อยซิ โยมพิณ แล้วมานั่งเรียงกันตรงนี้ โยมพิณ ลูกชาย โยม แล้วก็ โยมพุดกรอง นั่งเรียงกัน”

น้ำอบไม่ทันได้ฟังหรอกว่าหลวงพ่อเรียกใครบ้าง หญิงสาวอยากได้รับน้ำมนต์จังเลย ไม่รู้ว่าทำไมปะน้ำอบ ไปนั่งใกล้ ๆ แม่ นั่งเรียงตามที่หลวงลุงบอก พุดกรองจัดให้นางอรพิณนั่งคนแรก เว้นว่างไว้ 1 ที่ แล้วให้น้ำอบนั่ง เธอนั่งเป็นคนสุดท้าย

“หนูน้ำอบ ขยับอีกนิดนะลูก ให้พี่เขานั่งด้วย “เสียงนางอรพิณบอกให้หญิงสาวขยับไปหาทางพุดกรอง ไม่นานก็มีผู้ชายร่างสูงใหญ่ เขาใส่กางเกงยีน เสื้อยีนแขนยาว หางตาของน้ำอบคุ้นเหลือเกิน หญิงสาวหันหน้ามามองคนข้างๆ ที่เข้ามานั่งตรงกลางที่ว่างไว้ ระหว่างนางอรพิณ และเธอ น้ำอบตกใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่มาบ้านย่า หญิงสาวหลับตาลง แล้วลืมตาอีกครั้ง ผู้ชายที่นั่งใกล้ๆ กับเธอ ตายักษ์นั่นนี่ เธอเพิ่งเห็นหน้าเขาเต็มตา ก็วันนี้ เขาไม่ได้ใส่แว่น ขนาดเขานั่ง รูปร่างเขาก็ยังสูงใหญ่ สายตาที่ชำเลืองมองเธอนั้น น้ำอบดูไม่ผิดหรอก ทำไมเธอถึงรับรู้ได้ว่าเขาไม่ชอบหน้าเธอเลย น้ำอบไม่เคยเห็นใครที่มีแววตาแบบนี้ เหมือนกับว่าเธอไปทำอะไรผิดมา แล้วทำให้เขาโกรธมากมาย ไม่เป็นมิตรเลย

อย่าบอกนะว่า ผู้ชายร่างใหญ่ หน้าตาน่ากลัวคนนี้ เป็นลูกชายของคุณป้า อรพิณ และเป็นพี่ชายของพุดกรอง ไม่ไหวแล้ว น้ำอบขยับตัว จะลุก ใจเธอเต้นแรง เมื่อหันไปสบตากับเขา

“โยม นั่งนิ่งๆ” เสียงหลวงพ่อ น้ำอบหันไปหาหลวงพ่อ เธอรู้สึกกลัว ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ทุกคนขยับเข้ามา เรียงหน้ากระดาน “

น้ำอบหลับตา และถอนหายใจ เธอเชื่อว่า พุดกรองก็ได้ยิน หญิงสาวกุมมือตัวเองไว้บนตัก

“โยมการันต์ยื่นมือมา โยมด้วย “โยมนั่นแหละ กรรณญาวีร์

อะไรกันนี่ หลวงพ่อรู้จักชื่อเธอได้ยังไง น้ำอบเริ่มกลัว หญิงสาวหลับตาลงอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมาก็ยังเหมือนเดิม หญิงสาวเริ่มตัวสั่น อยู่ๆ เธอก็มีความรู้สึกกลัวขึ้นมาซะงั้น กลัวผู้ชายที่นั่งข้างๆ และเริ่มกลัวกับสถานณ์เวลานี้

“หายใจลึก ๆ นะโยมกรรณญาวีร์ ไม่ต้องกลัว ทุกสิ่งต้องเกิด เราห้ามไม่ได้ แล้วขยับมานี่ มานั่งคู่กับโยมการันต์นี่ นั่งชิดๆ กัน จะได้ง่าย โยมพิณ โยมพุดกรอง นั่งข้างหลังสองคนนี้ จับชายเสื้อของสองคนนี้ไว้ “

“ผู้ชายใช้มือขวา ผู้หญิงใช้มือซ้าย วางลงตรงนี้ “หลวงพ่อหลับตา ท่องคาถา ใช้ไม้เท้าของท่าน วางที่มือของการันต์ แล้วมาวางที่อุ้งมือของกรรณญาวีร์ หญิงสาวรู้สึกเย็บวาบไปทั้งตัวเย็นจนสะท้าน

“น้ำอบ หลับตา” เสียงหลวงพ่อเอ่ยกับเธอเบาๆ แต่เธอเห็นชัดๆ ว่า หลวงพ่อไม่ได้พูด หญิงสาวหลับตาตามที่หลวงพ่อบอก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด นิ่งให้มาก หลวงพ่อจะช่วย ของให้ที่ไว้ให้เก็บไว้ให้ดี สวดมนต์ นั่งสมาธิให้มาก อย่าสงสัยอะไร บอกปู่กับย่า วันหลังหลวงพ่อจะไปเยี่ยม จะทำอะไรก็ตาม ให้มีสมาธิ ระลึกถึงหลวงพ่อ เอาล่ะ ลืมตาได้แล้ว”

“อย่าลืมที่หลวงพ่อสั่งไว้ นะ ถอยออกไปได้ แต่อย่าเพิ่งกลับ”

“เจ้าค่ะหลวงพ่อ” หญิงสาวก้มกราบหลวงพ่ออีกครั้ง ด้วยท่าเบญจางค์ประดิษฐ แล้วรีบถอยหลังออกมานั่งข้างๆ พุดกรอง ร่างของน้ำอบสั่นเล็กน้อย

“น้ำอบ ยาดม “พุดกรองเห็นอาการของน้ำอบแล้ว ก็เป็นห่วงดูท่าทางเหมือนจะเป็นลม เธอหยิบยาดมในกระเป๋าส่งให้น้ำอบ

“ขอบใจมากนะพุดกรอง ขอบใจมาก”

“โยมการันต์ ขยับมานี่มาใกล้ๆ การันต์ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ หลวงพ่อ ท่องคาถานานเกือบ 10 นาทีได้ แล้วกดไม้เท้าลงที่ฝ่ามือของชายหนุ่ม

“โอ๊ะ...” เสียงของเขาร้องออกมา

“หลวงพ่อจะไม่พูดอะไร โยมคิดเองได้ เสร็จแล้ว จะไปไหนก็ไป “

การันต์งงกับคำพูดของหลวงพ่อ ท่านพูดแปลกๆ เขาจะกลับแล้วเชียว ถ้าไม่เห็นหลวงพ่อกวักมือเรียกให้เข้ามานั่งตรงนี้ แต่ก็ดีเหมือนกัน ได้เห็นหน้า คนบางคน สะใจเขานัก เขาเห็นเธอตั้งแต่ขี่จักรยานลอดประตูวัดแล้ว เห็นตลอดเวลา หยิ่ง ทำเป็นไม่สนใจใคร คิดว่าตัวเองสวยมั้ง ไม่เห็นน่าสนใจตรงไหน ผอมก็ผอม หน้าตาก็งั้นๆ

ไอ้พวกผู้ชายแถวนี้ก็ ทำท่าทางตื่นเต้นที่เห็นผู้หญิงแปลกหน้า เขาไม่เถียงที่พวกลูกน้องเขา ชมว่าเด็กนั่น กิริยาเรียบร้อย กราบพระอย่างถูกต้อง ยังหรอก ยังไม่จบ หลวงพ่อก็เหมือนจะรู้ความคิดเขาจริง แบบนี้แหละเขาถึงไม่อยากมา คิดอะไรก็เหมือนหลวงพ่อจะรู้ทันไปหมด ไม่หรอกน่า ไม่รู้หรอก จะรู้ได้ยังไง ชายหนุ่มก้มลงกราบหลวงพ่อ “

หลวงพ่อลงศาลาไปแล้ว ชาวบ้านก็เหลือไม่กี่คน จะมีเหลือแต่คนที่ล้างจานถ้วยจาน และคนที่ถือศีลคืนนี้ ไม่น่าถึง 10 คน กรรณญาวีร์ เก็บของใส่ตะกร้า กลับบ้านดีกว่า ไว้วันหลังค่อยมากวาดลานวัด และล้างห้องน้ำ ใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ทำไมหลวงพ่อต้องเรียกเธอกับผู้ชายคนนั้นไปนั่งคู่กันด้วยนะ เหมือนกับทำพิธีอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ใช่ เธองงไปหมดสับสนมากด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ มันเร็วมากๆ อะไรก็ไม่เท่า เธอต้องมาเจอผู้ชายคนนั้นอีก ยิ่งมารู้ว่าเขาเป็นลูกชายคุณป้าอรพิณ เป็นพี่ชายของพุดกรอง น้ำอบหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาใหม่ มันก็เหมือนเดิม เธอนั่งอยู่บนศาลาวัด เธอมาทำบุญวันพระ เธอไม่ได้ฝัน

“หนูน้ำอบ ชื่อกรรณญาวีร์เหรอลูก ชื่อเพราะจังเลย “

“เอ่อ...ค่ะคุณป้า ปู่กับย่าตั้งให้ค่ะ” หญิงสาวตอบและยิ้มให้นางอรพิณ

“นี่ยังไม่รู้จักกันใช่ไหมลูก คนนี้คือการันต์ ลูกชายคนโตของป้า พี่ชายของพุดกรอง การันต์ นี่หนูน้ำอบ หลานสาวของปู่เปลวกับย่ากาญ รู้จักกันไว้นะลูก มีอะไรก็จะได้ช่วยเหลือกัน”

น้ำอบต้องจำใจยกมือไหว้เขา “สวัสดีค่ะ “หญิงสาวเงยหน้ามองเขาตรงๆ หลังจากที่ไหว้เขาแล้ว แค่แว๊บเดียวจริงๆ เธอไม่อยากเห็นสายตาของเขาเลย ทำไมเธอรู้สึกว่ากลัวเขาอยู่ตลอดเวลา แววตาเขาน่ากลัวจังเลย ขนาดเขาใส่แว่น เธอก็ว่าน่ากลัวแล้ว พอถอดแว่นยิ่งน่ากลัวมาก แววตาเขาเหมือนเสือ หรืออะไรสักอย่าง ที่เห็นแล้วอยากจะวิ่งหนีไปเสียไกลๆ

“สวัสดีครับ” การันต์รับไหว้ แค่นั้นจริงๆ ทำไมเขาต้องมานั่งทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ต่อหน้าหลวงลุงด้วยนะ พาเขาทำอะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระจริงๆ เลย ยิ่งมาเห็นหน้าเด็กนี่ใกล้ๆ เขายิ่งหงุดหงิด ทำท่าไร้เดียงสาอยู่ได้

“แม่ครับ ผมกลับก่อนนะ แม่ก็ไปกับน้องนะครับ ผมเสียเวลามามากแล้ว “พูดจบเขาก็ลุกออกไปเลย

เสียงกรรณญาวีร์ถอนหายใจ อย่างโล่งอก ไปเสียได้ก็ดี

กิริยาของหญิงสาวไม่รอดพ้นสายตาของนางอรพิณ ลูกชายนางเสียมารยาท แบบนี้เป็นประจำ เด็กคนนี้ท่าทางไม่อยากเจอหน้าลูกชายนางเลย แทบไม่มองหน้าด้วยซ้ำ นางเชื่อว่าถ้าไม่ใช่หลวงลุง สั่ง ทั้งลูกชายนาง กับเด็กผู้หญิงคนนี้ คงไม่ยอมทำตามแน่ๆ

และสิ่งที่หลวงลุงแสดงกับเด็กคนนี้ ดูพิเศษมาก แปลกจัง เพิ่งเจอกันครั้งแรก แล้วหลวงลุงไปรู้จักชื่อน้ำอบได้ยังไงกัน ลูกนางกับเด็กน้ำอบ ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่นอน ที่ผ่านมาอาจไม่ แต่ต่อไปข้างหน้า ก็ไม่แน่ คิดมาถึงตรงนี้ นางก็รู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที เป็นห่วงหนูน้ำอบจังเลย นางหวั่นใจพิกล

นางไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหนีหน้าลูกชายนาง น้ำอบเป็นคนแรก ดูเด็กคนนี้ไม่อยากเข้าใกล้การันต์เลย ผู้หญิงส่วนมาก ไม่ว่า สาวแก่ แม่ม้าย แม้กระทั่งคนที่มีสามีอยู่แล้ว ก็ยังอยากที่จะสร้างสัมพันธ์กับลูกชายนาง แต่หนูน้ำอบคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น นางกลัวใจการันต์

หลวงพ่อก็มีท่าทีแปลกๆ ไหนจะคำพูดที่พูดกับหนูน้ำอบนั่น ก็แปลกๆ แต่นางเชื่อว่า ถ้าหลวงพ่อได้ ทำอะไรสักอย่างลงไป สิ่งที่ไม่ดี จะค่อยทุเลาลงไป หนูน้ำอบนั่นดูเชื่อฟังหลวงพ่ออยู่บ้าง แต่...ลูกชายของนางนี่ซิ คิดไปคิดมาก็เริ่มปวดหัวแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ขออย่าให้เป็นเรื่องร้ายแรงเลย นางไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย รู้สึกเป็นห่วงเด็กน้ำอบ นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ ยิ่งเห็นยิ่งเอ็นดู และยิ่งห่วง เคยผูกพันกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่หนอ

“คุณป้าคะ น้ำอบขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวน้ำอบจะบอกปู่กับย่าให้ค่ะ ว่าคุณป้าจะไปเยี่ยมที่บ้าน” น้ำอบยกมือไหว้นางอรพิณ แล้วหันไปหาพุดกรอง

“พุดกรอง น้ำอบกลับก่อนนะ วันหลังเจอกัน “หญิงสาวยิ้มหวานให้เพื่อนใหม่อย่างจริงใจ แล้วเดินลงศาลาไปที่รถจักรยาน

ยังไม่ทันที่พุดกรองจะพูดอะไร น้ำอบก็เดินออกไปแล้ว เร็วจัง หญิงสาวหันมาหาผู้เป็นแม่

“แม่คะ กลับบ้านกันเถอะคะ กรองขอแวะที่ร้านแป๊ปนะคะแม่ พุดกรองเองก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน เธอไม่รู้ว่าหลวงลุงจะสื่ออะไร กับครอบครัววเธอ แต่เธอเชื่อว่า จะต้องเป็นเรื่องดี