Semua Bab คนหัวใจเถื่อน: Bab 1 - Bab 10

น้ำอบ เธอตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่นะ ที่เลือกเดินทางด้วยรถทัวร์ กรุงเทพฯ – นครศรีธรรมราช นี่เป็นการเดินทางไกลครั้งแรกคนเดียว ที่ใช้บริการรถทัวร์โดยสาร ถ้าขับรถไปเองคงจะสะดวกกว่านี้ แต่เมื่อเทียบราคารถทัวร์ กับราคาน้ำมันรถที่เธอขับไปเองแล้ว เธอเลือกใช้รถทัวร์ดีกว่า อีกอย่างรถคันเก่งของเธอ หญิงสาวก็ไม่แน่ใจอีกว่ามันจะวิ่งถึงนครศรีธรรมราชไหมนางสาวกรรณญาวีร์ สุนทรธรรม หรือ น้ำอบ เธอเป็นลูกสาวคนที่สอง ของนายสนธิ และนางกาญจนา สุนทรธรรม พ่อและแม่เธอติดธุระไปบ้านพี่สาวเธอที่ภาคเหนือ เนื่องจากพี่สาวเธอกำลังจะคลอดลูก พี่เขยเธอรับราชการทหารต้องไปทำงานต่างจังหวัด ญาติทางพี่เขยไม่มีใครสะดวกที่จะมาดูแลพี่สาวเธอเลย พ่อกับแม่เลยต้องขึ้นเหนือ ไปอยู่กับพี่สาว ช่วงที่เตรียมคลอด อาจต้องอยู่จนกว่าพี่สาวเธอจะแข็งแรงดีส่วนน้องสุดท้อง ต้องเรียนหนังสือ ธงชัย สุนทรธรรม หรือน้ำปรุง น้องชายคนเล็ก กำลังเรียนมหาวิทยาลัย ปี 4 เทอมแรก ต้องเป็นคนเฝ้าบ้าน โชคดีที่เขาสามารถดูแลตัวเองได้ น้ำปรุงไม่ใช่คนเกเร เขาเรียนวิศวะ ส่วนพี่สาวคนโตรับราชการอยู่ที่สถานีอนามัย ที่จังหวัดน่าน พี่กัลยา หรือพี่น้ำหอม อายุมากกว่าเธอ 5 ปี

กรรณญาวีร์ ตื่นแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัว โรงแรมที่นี่สมราคา สะอาดใช้ได้ หญิงสาว แวะไปกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม เสร็จแล้วขึ้นมาเข้าห้องน้ำ ขนของลงไปเช็คเอาท์ข้างล่าง เธอนัดให้รถตู้มารับที่หน้าโรงแรม อยากถึงบ้านย่าเร็วๆ แล้ว พ่อกับแม่ยังไม่โทรมา อาจจะยังยุ่งอยู่กับหลานคนแรก ดีเหมือนกัน ถ้าพ่อกับแม่โทรมาถาม ว่าทำไมยังไม่ถึงบ้านย่า เธอก็ไม่แน่ใจว่าพ่อกับแม่จะเชื่อสิ่งที่เธอจะเล่าให้ฟังไหม หญิงสาวเดาได้เลยว่า พ่อกับแม่ต้องหาว่าเธอเหลวไหลกรรณญาวีร์ รู้สึกกังวลใจยังไงชอบกล เธอไม่ชอบอาการแบบนี้เลย มันเหมือนกับจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่าง เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา และก็ไม่เคยพลาด เป็นอย่างที่เธอสังหรณ์ใจทุกครั้ง สาธุ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ขอให้เป็นเรื่องดีด้วยเถิด หญิงสาวยกมือท่วมหัว อย่าให้เกิดเรื่องร้ายเลย ไม่ว่ากับใครก็ตามรถตู้มาตรงเวลามาก ดีเธออยากถึงบ้านย่าเร็วๆ“คุณครับ กระเป๋าวางผมจะวางที่เบาะหลังสุดนะครับ ข้างหลังมันค่อนข้างเด้ง วางกระเป๋าดีกว่า ส่วนเก้าอี้ข้าง ๆ ก็ให้ผู้โดยสารนั่งนะครับ นี่ครับผมคืนค่าที่นั่ง 1 ที่ ไม่เก็บค่าวางกระเป๋าครับ “คนขับรถมารับกระเป๋าของเธอไปวางไว

น้ำอบขนกระเป๋าเข้าห้องพัก ห้องของเธอยังอยู่สภาพเดิมๆ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร บ้านนี้มี 3 ห้องนอน มีห้องน้ำในต้วทุกห้อง ปู่กับย่านอนห้องเดียวกัน อีกห้องเป็นห้องรับแขก และห้องของน้ำอบ มีครัวแยกไปทางหลังบ้าน ห้องน้ำหลังบ้านอีกห้อง อยู่กันสามคนก็ถือว่ากว้างมากๆ ปู่กับย่า เคยบอกน้ำอบว่า จะยกบ้านหลังนี้ให้น้ำอบ เพราะสงสารที่ไม่เคยได้อะไรกับเขาเลย ย่ากับปู่รู้มาว่า บ้านที่กรุงเทพฯ พ่อกับแม่ยกให้พี่น้ำหอม ส่วนบ้านที่ให้คนเช่า อีกแห่งให้น้ำปรุง เหลือแต่เธอที่ยังไม่ได้อะไรพ่อกับแม่พูดประมาณว่า พี่สาวคนโตของเธอ เป็นความภาคภูมิใจ รับราชการ มีหน้ามีตา พ่อกับแม่ภูมิใจมาก ส่วนน้ำปรุงก็เป็นความภาคภูมิใจ เพราะเป็นลูกชาย สืบสกุล ส่วนน้ำอบ พ่อกับแม่ให้เหตุผลว่า เดี๋ยวน้ำอบก็แต่งงานไปอยู่กับสามี เดี๋ยวสามีก็รับผิดชอบเอง ช่วยกันสร้างเดี๋ยวก็มี แต่ท่านทั้งสองอาจลืมไปว่า พี่น้ำหอมก็เป็นผู้หญิง แต่งานออกไป สามีก็เป็นข้าราชการ มั่นคงทั้งคู่ ช่างเถอะ น้ำอบไม่อยากคิดมาก ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เปลี่ยนอะไรก็ไม่ได้ ไม่คิดดีกว่าใช่ว่าเธออยากจะได้บ้านหลังนี้ เธอไม่รับอยู่แล้ว เธออายุยังน้อย ความรู้ก็มี

“น้ำอบสวดมนต์ก่อนนะคะย่า” น้ำอบหยิบหนังสือสวดมนต์มาจากบ้านด้วย เธอใช้เล่มนี้สวดทุกคืนอยู่แล้ว หญิงสาวตั้งใจและมีสมาธิมาก“ย่าขา น้ำอบกรวดน้ำพรุ่งนี้ได้ไหมคะ คืนนี้จะไม่นั่งสมาธิค่ะ อบง่วงแล้ว”“ไม่เป็นไรหรอกลูก รีบนอนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ย่าก็จะนอนเหมือนกัน”หญิงสาวล้มตัวลงนอนข้างๆ ย่ากาญ อบอุ่นเหลือเกิน “น้ำอบขอกอดย่านะคะ” ไม่นานหญิงสาวก็หลับลึกและสนิทมาก"ย่าขา เราจะไปไหนกันเหรอคะ ทำไมนานจัง แล้วทางที่เราเดินมา ทำไมมันนุ่มจังเลยค่ะย่า เหมือนเดินบนสำลีเลย เย็นมากด้วย แล้วย่าหายเจ็บขาแล้วเหรอคะ ยิ่งเดินเหมือนยิ่งลอยได้"แปลกจัง ทำไมย่าไม่คุยกับเธอเลย หน้าย่านิ่งมาก แปลกจัง ย่าใส่ชุดขาว ผ้าสไบที่ย่าใช้ เธอจำได้ว่าเธอเป็นคนถักให้ย่าเอง หรือว่าย่าจะพาไปถือศีลที่วัด น้ำอบก้มลงมองชุดตัวเอง เธอก็ใส่ชุดข่าวเหมือนกัน เป็นชุดที่เธอเคยใส่ไปถือศีลที่วัด ผ้าถุงขาว เสื้อแขนห้าส่วนสีขาว ห่มสไบที่ถักเองสีขาว นี่ย่าจะรีบไปไหนกันแน่นะ ทำไมยิ่งเดินยิ่งเหมือนลอยไปแสงอะไรเหมือนรุ้งกินน้ำเลย เหมือนวัด คล้ายวัดร่องขุ่น แต่มีแสงระยิบระยับเต็มไปหมด สวยจัง ย่าคงรีบมาถือศีลแน่ๆ เลย ดีจัง พอเข้าไปใกล้ๆ วั

“ใครเหรอคะ พี่การันต์ รู้จักเหรอคะ พุดเห็นพี่มองเขาตั้งแต่เขาเข้ามาในร้านแล้ว มีอะไรหรือเปล่าคะ” พุดกรอง ถามพี่ชาย เมื่อเห็นเขาจ้องมองผู้หญิงชุดยีนใส่รองเท้าแตะหูหนีบนันยาง รูปร่างสูง ผมยาว หน้าสวย เสียแต่ดูหน้านิ่งไปหน่อย อาการที่ไม่สนใจใครเลย ทำให้ดูก็รู้ว่าเป็นคนไม่ค่อยยุ่งกับใคร ผู้หญิงคนนี้รูปร่างดี มือเท้าเรียวสวย ไม่แต่งหน้าเลย จะว่าไม่แต่งก็ไม่ได้ เธอทาลิปสติกสีน้ำตาล สวยมาก แต่ถ้าที่ครุ่นคิด จ้องโทรศัพท์นั่น ดูครุ่นคิดกังวลจัง“เปล่า ไม่รู้จัก” เสียงห้วนๆ ตอบกลับมา“อ้าว เหรอคะ เห็นจ้องเอาๆ นึกว่ารู้จัก” พุดกรอง บ่นเบาๆ แล้วก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวของเธอต่อไป เธอตามอารมณ์พี่ชายไม่ค่อยทัน เขาอารมณ์ร้อน ใจร้อน เอาแต่ใจ แต่เขาก็เป็นพี่ที่ดี ปกป้องเธอ และทุกคนที่บ้านได้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ทีแรกเธอคิดว่าผู้หญิงคนนั้น เป็นคนของพี่ชายเธอเสียอีก ดูหน้าตาน่าจะรุ่นเดียวกับเธอ พี่น้องกันคงไม่เกิน 2 ปี ลูกบ้านไหนนะ ไม่น่าจะใช่คนแถวนี้ ดูจากลักษณะ ผิวพรรณ ท่าทางสบายๆ ช้าๆ เนิบๆ สะดุดตาทีเดียวดูจากท่าทางพี่การันต์แล้วเหมือนไม่ค่อยชอบผ