ตอนที่ 3

พอตกดึกก็หนาวร้าวเข้าไปถึงกระดูก ชีวิตแทบไม่เคยอยู่ติดกับที่ แรมรอนเหมือนคนที่ถูกสาปให้ชีพจรลงเท้ามาโดยตลอด

          “อย่าเดล…เดี๋ยว” ทั้งที่คล้อยเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าของเขา ทว่าเธอก็อดทัดทานไม่ได้

          “ไม่มีอะไรให้ต้องรออีกแล้วโซเฟีย…คีธไม่กลับมาแล้ว” เดลกระซิบข้างหู เพื่อให้โซเฟียคลายกังวล เขาจำต้องเอ่ยถึงความจริง เกี่ยวกับคีธผู้เป็นสามีของเธอ

          โซเฟียหมุนกายเบาๆ หันมาเผชิญหน้ากับเขา อยากมองใบหน้านั้นให้เต็มสองตา

เดลนาบเรียวปากแห้งผากของตนลงไปบนความอิ่มนุ่มของริมฝีปากเธอ เลื่อนไล้มาจูบไซร้ซอกคอละมุนอีกครั้ง กลิ่นกายของโซเฟียเหมือนกลิ่นดอกไม้ป่าที่พยายามจะมีชีวิตอยู่ให้ผ่านหน้าแล้งเพื่อรอฝน มันเป็นกลิ่นหอมจาง หากจับใจ ชวนให้ใหลหลง

โซเฟียเชยใบหน้าขึ้นเล็กน้อย เปิดซอกคอแล้วพริ้มดวงตารับสัมผัสจากเขา เธอก็ไม่อาจปฏิเสธตัวเองอีกต่อไปว่าเธอเองก็คิดถึงเขา ปริ่มปานจะขาดใจ

ในรอยจูบนั้น ริมฝีปากและปลายลิ้นของเธอสัมผัสได้ถึงรสเหงื่อเค็มของคนเดินทางมาไกล หากในอารมณ์รอคอยของผู้หญิงที่รักร้างห่างหายไปนาน กลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของบุรุษเพศ ก็ซ่านแรงเข้าไปในกวนตะกอนปรารถนาที่ตกผลึกอยู่นาน รูป รส กลิ่น เสียง และทุกๆอย่างที่เป็นเขา สามารถกระตุ้นเร้าความรู้สึกของเธอขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด

          เดลรั้งเสื้อคอปาดของเธอให้ร่นลงต่ำ ถากไถใบหน้าใบไปตามเนินทรวงสล้าง ฝังจมูกลงไปตามความเนียนขาวของเต้าทรวงที่แลเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายอยู่ใต้ผิวเนื้ออ่อนๆ

          “อย่าเดล…ไม่อยากให้ซาบรีน่าเข้ามาเห็น”

เธอห้ามเขา ห่วงความรู้สึกของลูกสาว แม้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ไม่ใช่ครั้งแรกระหว่างเธอกับเขา ทว่าโซเฟียก็บ่ายเบี่ยงเบาๆ ที่ขัดขืน ไม่ใช่เพราะรังเกียจเขา แต่ห่วงว่าซาบรีน่าอาจจะผลีผลามเข้ามาเมื่อไรก็ได้

          “อย่าห่วง…รับรองว่าไม่มีใครเห็น” เขากล่าวให้เธอวางใจ น้ำเสียงของเดลเต็มไปด้วยอาการใคร่กระหายในตัวเธอ ไม่ต่างอะไรกับม้าที่กำลังกระหายหญ้าและน้ำอยู่ภายนอก

          เขาก้มกระซิบเบาๆจนริมฝีปากชิดใบหู สูดความผุดผาดที่ลำคอและลาดไหล่ ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหา ไม่น่าเชื่อว่ากลิ่นเหงื่ออ่อนจาง จากไรผมที่หลังท้ายทอยของผู้หญิงที่เพิ่งง่วนงุ่นอยู่กับงานครัว จะทำให้อารมณ์ของเดลเตลิดเลยไปนึกถึงกลิ่นอื่น ในหลืบรื้นอับลับ ที่เคยทำให้เขาลุ่มหลงตลอดมา

          เสื้อคอปาดที่ลึกและกว้างของโซเฟีย ทำให้เดลเกลือกใบหน้าลงตามแอ่งอุ่นตรงรอยยวบยุบของเนินกระดูกไหปลาร้าได้ถนัดถนี่ มือสากบีบคลึงต้นแขนทั้งสองข้างของเธอ จากนั้นก็รูดรั้งเสื้อคอปาดลงมากองกรอมอยู่ที่ต้นแขนอ้อนแอ้น ทรวงอกอวบเปิดเปลือยต่อสายตา เขาใช้ฝ่ามืออุ่นสัมผัสคลึงปลายถันที่ครัดเคร่งปูดเป่งตรงหน้าด้วยความลืมตัว

โซเฟียพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก้มต่ำมองปลายถันงอนชี้ ที่ถูกนิ้วหัวแม่มือของเดลกำลังบดสีบี้คลึง ก่อนจะครอบครองมันเอาไว้ในอุ้งปากไม่ยอมปล่อย

          “ไม่นะเดล!...ซาบรีน่าอยู่หน้าบ้าน”

เธอห้าม เสียงลมหายใจหอบสะท้าน รู้สึกถึงความเป็นชายที่เครียดเขม็งของเดล เบียดสีเข้ามาพร้อมๆกับจังหวะดุ่มเดินเข้าหา

เขาถลกเลิกชายกระโปรงยาวของเธอ รวบขึ้นไปถึงเอว มือใหญ่ตะล่อมล้วงเข้าไปขยำบั้นท้ายเหมือนคนอดอยากในสัมผัสรสเหล่านั้น ครั้นแล้วจึงกระซิบเบาๆอีกครั้ง ให้เธอวางใจ

          “ซาบรีน่าไปซื้อขนม”

          “คนเจ้าเล่ห์” เธอว่า พลางลู่ไหล่ด้วยความสะท้าน ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงไปตามจังหวะหายใจถี่ มือน้อยๆทุบตีไปที่บั้นไหล่และแผงอกกว้างของคนเจ้าเล่ห์พัลวัน ทำท่าทีเหมือนจะผลักใส แต่กลับช่วยปลดเปลื้องกระดุมเสื้อของเขาด้วยมือของเธอเอง ค่อยๆไล้ลูบฝ่ามือเข้าใต้สาบเสื้อ สัมผัสกับเนื้ออุ่น แพขนอ่อนนุ่ม แผ่กระจายไปทั่วแผ่นอกกว้าง จากนั้นก็เกลือกใบหน้าซุกซบกับอกอุ่นของเขา อยากฟังเสียงหัวใจ สูดกลิ่นกายให้หายคิดถึง 

          เดลลากเก้าอี้ให้เธอทรุดร่างลงนั่ง

“จะทำอะไร…” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

 มองดูเขาคุกเข่าลงแทบเท้า เลิกกระโปรงยาวของเธอให้ขึ้นไปกองอยู่เหนือหน้าขาอีกครั้ง ทุกนาทีของเดลมีค่า เมื่อตระหนักถึงเวลาที่มีอยู่น้อย

          หน้าขาของโซเฟียเกือบจะหนีบศีรษะของเดลที่งุดอยู่ระหว่างเข่าทั้งสองข้างของเธอ เดลกำลังคุกเข่าให้กับความปรารถนาของตัวเอง เหมือนคนที่โซซัดโซเซอยู่กลางทะเลทรายมานาน

ไม่แปลก หากพื้นที่แคบๆตรงนั้น จะเป็นแหล่งโอเอซิสของเขา เมื่อตาพร่าลายและกระหายจัด คอแห้งผาก แสบระคายเหมือนมีเม็ดทรายกรอกลงไปในลำคอ เมื่อเจอน้ำแอ่งน้อยที่ขังอยู่ในรอยทราย จึงไม่มีเหตุผลใดต้องรั้งรอ

เขารีบจ้วงดื่มด้วยริมฝีปาก หวังดับกระหาย ชำแรกปลายลิ้นสากลงไปกลางความอ่อนนุ่ม ชื้นชุ่มอยู่ในพุ่มแพรไหม หน้าท้องของโซเฟียแขม่วเกร็ง มือเรียวของเธอขยุ้มศีรษะของเขาเอาไว้แน่น ขณะที่มือของเดลบังคับต้นขาของหล่อน ให้อ้ารับปากลิ้นอันตะกละตะกลามของเขา คิดในใจว่าหากมาช้ากว่านี้สักวันสองวัน ไม่แคล้วเขาคงลงแดงตายอยู่กลางทะเลทรายเพราะความคิดถึงเธอ

          สองเดือนกว่าที่เดลต้องเอาชีวิตไปทิ้งไว้กลางทุ่งกว้างทางตอนเหนือ ใครเลยจะรู้ว่าคืนวันเหล่านั้นล้วนบ่มเพาะอารมณ์ความต้องการที่มีต่อหล่อนจนมากล้น ความคิดถึงท้นท่วม ราวกับเขื่อนที่กักเก็บน้ำเอาไว้เต็มปริ่ม กระทั่งผนังทุกด้านแทบจะปริร้าว ไม่อาจรองรับอารมณ์ใดๆเอาไว้ได้อีกต่อไป

          ทันทีที่เจอหน้าโซเฟีย ความต้องการของเขาจึงหลากหลั่ง รุนแรง ปะทุออกมาเหมือนเถ้าร้อนที่พ่นผุยออกมาจากปากปล่องภูเขาไฟใกล้ระเบิด โซเฟียตั้งรับแทบไม่ทัน เมื่อความต้องการที่มีมากมายมหาศาลของเขา มาประจวบกับความอ้างว้างว้าเหว่ของเธอ ทุกตารางนิ้วในร่างกายจึงไวต่อสัมผัสของเขา สังเกตได้จากอาการขบเม้มริมฝีปาก และท่าทางบดคลึงบั้นท้ายของเธอ ร่อนวนอยู่บนเก้าอี้ ขณะที่มือยังขยำศีรษะของเขาเอาไว้ด้วยความลืมตัว

          เดลเหลือบสายตา ลอบชำเลืองใบหน้าสวยส่ายสะบัด กัดฟันอยู่เป็นระยะๆ ด้วยความพึงใจกับวิธีการแสดงความรักของเขา

          หากเปรียบโซเฟียเหมือนผืนดินร้าวระแหง แห้งแล้งรอฝน เดลก็คงเป็นฝนหลงฤดู เป็นพายุที่พัดผ่านมาทำให้ที่ดินผืนน้อยที่กำลังขาดน้ำ กลับชุ่มฉ่ำ มีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง  

          เมื่อก้มหน้าเชยชมจนรู้สึกได้ถึงความชื้นลื่น หลากหลั่งไปทั่วกลีบบุปผา สูดกลิ่นจางๆจากความหอมอันประหลาดล้ำของเนื้ออ่อนบาง เจือจับอยู่ในลมหายใจ ปลุกความใคร่กระหายที่จะร่วมรักกับเธอให้ปะทุแรงขึ้นอีกหลายเท่าทวี