บทที่ 8

แต่เรื่องนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่รู้อะไรแน่ชัดนัก

เพราะในปีนั้นเธอเองก็เหมือนจะตกน้ำไปด้วย เธอมีไข้สูง จนป่วยหนัก และพอฟื้นขึ้นมาก็ลืมหลายสิ่งหลายอย่างก่อนหน้านี้ไป ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตกลงไปในน้ำได้อย่างไร

เพื่อนร่วมชั้นก็ยังบอกด้วยว่า เพราะเธอมัวแต่ห่วงเล่น จึงไม่ทันระวังตกลงไปในน้ำ

แต่เสิ่นหยินกลับรู้สึกอยู่เสมอว่าตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็นึกไม่ออกเลย ต่อมาเวลาก็ผ่านเลยไปหลายปี เธอก็ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้นไปอย่างสิ้นเชิง

คิดไม่ถึงว่าฉินเย่จะหมกมุ่นอยู่กับคนที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ขนาดนี้

และคงจะดีไม่น้อยถ้าคนที่กระโดดลงไปช่วยเขานั้นเป็นเธอ

อารมณ์ในความฝันดูเหมือนจะผสานเข้ากับเสิ่นหยินอู้ในขณะนี้

หัวใจของเธอรู้สึกราวกับถูกก้อนหินทับอยู่ และอาการปวดหัวก็ยิ่งแย่ลงไปอีก ทำไมคนที่กระโดดเข้าไปช่วยเขาในตอนแรกไม่ใช่เธอกันล่ะ?

ถ้า..….ถ้า...…

ทันใดนั้น ใบหน้าของฉินเย่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ดวงตาของเขาเย็นชาและโหดเหี้ยม"หยินอู้เอาเด็กออกซะ"

จากนั้นเจียงฉูฉู่ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างกายเขา และเกาะติดอยู่กับฉินเย่ราวกับเถาวัลย์

“หยินอู้ เธอเอาเด็กออก ไม่ใช่ว่าพยายามจะทำลายความสัมพันธ์ของเราใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินคำว่าทำลาย ดวงตาของฉินเย่ก็เย็นชาลง เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วบีบคางของเธอ "ทำตัวดี ๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษที่ฉันลงมือกับเธอก็แล้วกัน"

แรงในมือของเขานั้นรุนแรงมาก จนเกือบจะบดขยี้คางของเสิ่นหยินอู้ให้แหลกลง

เสิ่นหยินอู้ดิ้นรน และตื่นขึ้นมาทันที ด้วยร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

สิ่งที่มองเห็นคือถนนที่ถอยหลังกลับและทอดยาวออกไปทางนอกหน้าต่าง

เมื่อกี้.…..คือฝันไปเหรอ?

ทำไมมันเหมือนจริงขนาดนั้นกัน.…..

เสิ่นหยินอู้ผ่อนลมหายใจ

"หยินอู้ คุณตื่นแล้ว" เสียงอันนุ่มนวลดังมาจากด้านหน้า เสิ่นหยินอู้เงยหน้าขึ้นมอง และเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของเจียงฉูฉู่ "ดีเหลือเกิน ฉันกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณมาตลอดทางเลย"

เจียงฉูฉู่? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

จากนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ตระหนักถึงอะไรขึ้นมาได้ และมองไปยังด้านข้างของเธอ

แน่นอนว่า คนที่ขับรถอยู่ก็คือฉินเย่ และเจียงฉูฉู่นั้นนั่งอยู่บนเบาะที่นั่งผู้โดยสารของเขา

ฉินเย่ที่กำลังขับรถ พอได้ยินเสียงว่าเธอตื่นแล้ว เขาก็แค่มองดูเธอผ่านกระจกมองหลัง

“ตื่นแล้วเหรอ? ไม่สบายตรงไหนบ้าง? เดี๋ยวไปถึงโรงพยาบาลจะได้บอกหมอ”

เสิ่นหยินอู้ใจสั่นเนื่องจากฝันร้าย หลังจากตื่นขึ้นมาหัวใจก็สงบลงในที่สุด แต่กลับรู้สึกกังวลอีกครั้งเพราะคำพูดของฉินเย่

“ไม่ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอกค่ะ ฉันไม่เป็นไร”

หลังจากได้ยินแบบนี้ ฉินเย่ก็เหลือบมองเธออีกครั้ง

“เอะอะอะไร? รู้ไหมว่าตัวเองเป็นไข้อยู่?”

เจียงฉูฉู่ก็ยังสมทบขึ้นมาด้วยว่า: "ใช่ค่ะหยินอี้ ไข้ของคุณรุนแรงมาก ต้องไปโรงพยาบาลนะคะ ฉันได้ยินจากเย่ว่าคุณโดนฝนไปเมื่อวานนี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"

เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อมองไปที่เจียงฉูฉู่ที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากซีด ๆ ของเสิ่นหยินอู้ก็เผยอออก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

เรื่องตลกเมื่อวานนี้ เจียงฉูฉู่เองก็จะต้องอยู่ในเหตุการณ์ด้วยแน่นอน

เธอถามขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าจะบอกใบ้อะไรบางอย่างอยู่ใช่ไหม?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ เจียงฉูฉู่ที่มีสีหน้าเป็นกังวลบนใบหน้า ก็มองเธออย่างขอโทษ: "ไม่ใช่ว่าเมื่อวาน…... "

ฉินเย่ขัดจังหวะคำพูดของเจียงฉูฉู่ โดยพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า: "ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาลก่อน ช่วงนี้เธอป่วยก็พักผ่อนให้เพียงพอ ไม่ต้องไปบริษัทสักระยะหนึ่งก็แล้วกัน"

เจียงฉูฉู่ถูกขัดจังหวะ และมองไปที่ฉินเย่ด้วยความประหลาดใจ

เสิ่นหยินอู้หรี่ตาลง และมีความเยือกเย็นผุดขึ้นในดวงตาที่งดงามของเธอ

เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้สำหรับคนที่เขาวางเอาไว้เป็นแนวหน้าในใจของเขา เขาก็จะปกป้องเธออย่างไม่มีอื่นใด

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า "ฉันจะไม่ไปโรงพยาบาลค่ะ"

ฉินเย่ขมวดคิ้วและรู้สึกว่าวันนี้เธอนั้นเอาแต่ใจเป็นพิเศษ

“ป่วยแล้วไม่ไปโรงพยาบาล แล้วเธอจะทำอะไร?”

เสิ่นหยินอู้เม้มริมฝีปาก "ร่างกายของฉัน ฉันรู้ตัวเองดีค่ะ"