ตอนที่ 7 รอยสัก

            “เห็นนะรูปที่ลงในไอจีอะ” มนเอ่ยแซวยามที่ลงมานั่งที่โต๊ะเรียนข้าง ๆ กับฉัน ฉันได้แต่ส่งยิ้มอย่างอวดดี

           “ถือว่าเป็นเดตแรกเลยปะเนี่ย” นิดาเอ่ยต่อ “พี่เขาชวนถ่ายรูปเองจริงปะ”

           “พี่เขาบอกว่าขอถ่ายไว้เป็นความทรงจำอะ”

           “ความทรงจำหรือว่ามีใจอะ” มนกล่าวพลางอมยิ้มกรุ้มกริ่ม

           “บ้า” ฉันก้มหน้าลงด้วยความเคอะเขิน ก็มันอดคิดไม่ได้จริง ๆ เนี่ย

           “แล้วแกไม่คิดจะจีบพี่ธีร์หรือไง โอกาสมาถึงแล้วนะเว้ย” นิดาเอ่ย

           “เราไม่จีบอะ”

           “อ้าว ไม่ใช่เวลามาเขินนะเว้ย เดี๋ยวก็โดนคาบตัดหน้าไปหรอก”

           “เราไม่ชอบจีบเองอะ เราถนัดเอาตัวเองไปอยู่ในสายตาเขามากกว่า” ฉันยักไหล่พลางพูดกับเพื่อนสาว

           “แผนนี้ต้องมั่นใจว่าเขาจะชอบกลับนะถึงกล้าทำ” นิดาว่าพลางหัวเราะคิกคัก

           “แต่ฉันมั่นใจนะว่าพี่หมอต้องแอบมีใจให้ยายวิแน่ ๆ ดูจากการเป็นห่วงเป็นใย ใส่ใจโคตร ๆ”

           “เขาอาจจะแค่เป็นสุภาพบุรุษเฉย ๆ ก็ได้ไง”

           “ขอบคุณนะที่พูดให้เราใจชื้นขึ้นช่วยได้เยอะเลย” ฉันประชดเพื่อนสาว

           “นี่เพิ่งเริ่มต้นเอง ถ้าแกอยากรู้ว่าพี่หมอชอบแกหรือเปล่าอะนะ” มนว่าพลางกระดิกมือให้ฉันเอาหูเข้ามาใกล้ “แกต้องทำให้เขาเสียอาการ”

           “ทำยังไง”

           “ก็ทำอะไรก็ได้ให้เขาเขินอะ ถ้าเขาออกแนวรังเกียจก็แปลว่าไม่ใช่ละ” ฉันหรี่ตามองมนด้วยสายตาเอือมระอา

           “แล้วถ้าพี่เขาเกลียดเราอะ”

           “ใครจะกล้าเกลียดแกวิ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเห็นใครเกลียดแกเลยสักครั้ง”

           “ไหนการบ้านที่พี่สั่ง” พี่ธีร์แบมือเป็นอันดับแรกเมื่อฉันเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามในห้องสมุดตึกคณะแพทย์ฯ ที่รายล้อมไปด้วยนักศึกษาที่พากันนั่งอ่านหนังสืออย่างขยันขันแข็ง

           “เสร็จแล้วค่ะ” ฉันวางสมุดในมือหนา “หนูนั่งทำตั้งนานแน่ะ”

           “ไหนดูสิครบหรือเปล่า” พี่ธีร์ว่าก่อนจะเปิดสมุดออกดู “หัวข้อครบแต่เนื้อหาเดี๋ยวพี่ค่อยไปดูอีกที”

           “ไม่ต้องตรวจละเอียดมากก็ได้ค่ะ หนูเรียนวิศวะคอมฯ นะ ไม่ได้เรียนวิศวะฯ เคมี”

           “แล้วทำไมถึงดูจริงจังกับวิชาเคมีนัก” ดวงตาคมจ้องมาที่ฉันอย่างจับผิดจนฉันรีบหลบสายตาทันที ในหัวพลันคิดข้ออ้างมากมายเพื่อไม่ให้พี่เขารู้ว่าฉันหาทางเข้าใกล้เขา

           “หนูลงวิชาทางเลือกเสรีค่ะ เลยต้องสอบให้ผ่าน”

           “ไม่ชอบแล้วไปลงทำไม ทำไมไม่เลือกวิชาที่ตัวเองถนัดล่ะ” พี่ธีร์เอ่ยถาม

           “ก็หนูอยากลองนี่คะ พี่ธีร์อย่าถามเยอะสิ” ถ้าถามเยอะกว่านี้คงจะหลุดว่าเพราะอยากอยู่ใกล้พี่นั่นแหละ

           “อ่า ๆ ไม่เซ้าซี้แล้ว งั้นวันนี้เรามาติวเรื่องนี้ต่อแล้วกัน พื้นฐานเลยโครงสร้างของอะตอม”

           “ค่ะ” ฉันตั้งใจฟังที่พี่ธีร์อธิบายออกมาอย่างสนอกสนใจ ในแววตาของคนพี่มันบ่งบอกว่าเขามีความสุขเมื่อได้พูดถึงวิทยาศาสตร์ซึ่งเป็นขั้วตรงข้ามกับฉันเสียมากกว่า

           หลังจากที่พวกเราเรียนมาจนเกือบจะครบหนึ่งชั่วโมง ฉันเริ่มที่จะอ่อนล้าเต็มทีก่อนที่พี่ธีร์จะบอกว่าวันนี้พอก่อนก็ได้ ฉันเลยถือโอกาสเอนกายพิงพนักเก้าอี้เพื่อพักผ่อน

           “วันนี้ดูมีสมาธิขึ้นนะ ที่พี่พาไปติวนอกสถานที่คงจะได้ผลสินะ” พี่ธีร์ยกยิ้ม

           “เลือกได้คงอยากไปเที่ยวบ่อย ๆ มากกว่าค่ะ” ฉันเอนตัวกลับมานั่งหลังตรงพลางทอดสายตาหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังก้มเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าเป้สะพายหลังของตน

           มีบางอย่างแปลกตาไป ตรงท้ายทอยเหนือคอปกเสื้อเชิ้ตสีขาวของชุดนักศึกษากลับมีรอยแดง ๆ ราวกับผิวระคายเคืองและบางสิ่งที่หายไป รอยสักรูปตาข่ายดักฝันร้าย

           “พี่ธีร์ไปลบรอยสักมาเหรอคะ”

           “อ๋อ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบท้ายทอยของตัวเอง ใบหน้าแสดงออกถึงความเสียใจเล็กน้อย “ปีหน้าพี่ต้องเข้าเวรแล้วเลยคิดว่ารอยสักนอกร่มผ้ามันไม่ค่อยดูน่าเชื่อถือสักเท่าไร”

           “น่าเสียดายจัง หนูชอบรอยสักของพี่มาก ๆ เลย” ฉันว่าอย่างเสียดาย ต่างจากหนุ่มรุ่นพี่ที่มองฉันค้างไปเลย

           “ชอบเหรอ”

           “ค่ะ ทำไมเหรอคะ มันก็สวยดีออก อีกอย่างสักตรงนั้นก็คงจะเจ็บมากมันก็คงจะมีความหมายกับพี่มากเหมือนกันใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย

            “พี่ลบไปแค่จุดเดียวน่ะ อีกจุดยังอยู่”

            “รูปดอกไม้ที่ต้นแขนน่ะเหรอคะ ถึงหนูจะไม่รู้ก็เหอะว่ามันคือดอกอะไร”

            “จำได้ด้วยเหรอ” พี่ธีร์มองฉันด้วยความตกตะลึง พอฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหนุ่มรุ่นพี่ก็ถึงได้คืนสติว่าตัวเองนั้นพูดอะไรออกไป

            จำได้ทุกรายละเอียดขนาดนี้ ไม่ต่างอะไรจากการบอกชอบเลยไม่ใช่หรือไง

            “เอ่อ... หนู... หนูเป็นคนชอบรอยสักน่ะค่ะ” ฉันรีบเฉไฉไปด้วยกลัวว่าจะถูกจับได้ ถ้าเกิดว่าพี่เขาไม่ได้ชอบฉันขึ้นมา มีหวังแผนล่มไม่เป็นท่า

            “ดอกโบตั๋นน่ะ”

            “คะ?”

            “รอยสักที่ต้นแขนพี่ มันคือดอกโบตั๋น”

            “ดอกโบตั๋น เท่จังเลย” ฉันว่าด้วยดวงตาเป็นประกาย

            “ไว้พี่จะเล่าให้ฟังวันหลังนะ แต่วันนี้พี่ต้องไปทำงานที่บาร์ก่อน” พี่ธีร์ว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางทอดสายตาลงมองต่ำมาทางฉันที่นั่งอยู่

            “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

            “ไม่กลับพร้อมพี่เหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

            “ไปค่ะ” ฉันตอบรับทันทีก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามคนพี่ออกไป

             หลังจากที่พี่ธีร์พาฉันมาส่งที่หอตามเดิม ฉันส่งคืนหมวกกันน็อกคืนให้กับเจ้าของ

            “สู้ ๆ นะคะพี่ธีร์”

            “ขอบใจนะ” พี่ธีร์ยิ้มรับยิ่งส่งให้ใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์เข้าไปอีก “เธอก็อย่านอนดึกมากล่ะ”

            “พี่เองก็อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะคะ ทำงานหนักจนจะเป็นหมีแพนด้าอยู่แล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะ

            “ครับ พี่ไปก่อนนะ ฝันดีล่ะ”

            “ค่ะพี่ธีร์” พี่ธีร์ขี่รถออกไปจากหน้าหอก่อนที่ฉันจะหันหลังกลับเข้ามา

            “โอ้โห หวานเจี๊ยบ” มนยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้าหอด้วยสีหน้าหมั่นไส้

            “ฟีลแฟนขนาดนี้ เรียกไม่ชอบกันได้เหรอคะ” นิดาเสริมทัพยิ่งทำเอาฉันใบหนาแดงก่ำด้วยความเขินอาย

            “พวกแกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

            “ก็อยากมาเห็นกับตาว่าตอนเขามาส่งแกมันหวานแค่ไหน เพราะป้าดูแลหอเขาเม้าท์มาว่าพวกแกแอบคบกันชัวร์” มนว่าพลางพยักพเยิดหน้าไปทางป้าเฝ้าหอพักที่กำลังนั่งทาแป้งขาวเตรียมเข้านอน

            “หวานอะไรกัน ก็แค่ตามมารยาทปะ”

            “แหม ทีกับฉันไม่เห็นทำเสียงหวานแบบนั้นบ้าง” นิดาว่าน้ำเสียงตัดพ้อตีหน้าเศร้าอย่างกับลูกหมาหูตก

            “เราง่วงแล้วอะ ขึ้นไปนอนก่อนนะ พวกแกก็อย่ากลับดึกให้มันมากนอนดึกเดี๋ยวก็หน้าแก่ไวหรอก”

            “แล้วแกว่าพี่หมอแกน่าแก่บ้างปะล่ะ”

            “ไม่อะ นั่นเขาเรียกว่าหน้าหล่อ” ฉันยักคิ้วใส่เพื่อนรักทั้งสองก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปหลบฝ่ามืออรหันต์ของมนที่เตรียมง้างตีอย่างเช่นทุกที

             “ยายวิ เดี๋ยวนี้แก่แดดนักนะเรา”

             พาร์ตพี่ธีร์

            “มึงทำอะไรวะ” ลินเพื่อนสาวผมเอ่ยถามขณะที่ในปากยังคงอมอมยิ้มเพื่อเติมความหวานให้ร่างกาย

            “ทำชีตสรุปอะ”

            “ปกติมึงอ่านแค่เลกเชอร์ก็ทำข้อสอบได้แล้ว ไม่เห็นต้องสรุปอย่างนี้เลย” อชิเพื่อนชายเจ้าของแว่นหนาเตอะว่าอย่างสงสัย

            “นั่นดิ จัดโคตรเป็นระเบียบ โคตรไม่สมกับธีร์เลย” ลินว่าทั้งที่สายตาไม่ละไปจากหน้ากระดาษสรุปของผมที่ผมตั้งใจนั่งทำเมื่อคืนจนใต้ตาหมองคล้ำ

            “คนที่กูติวให้เขาดูไม่รู้เรื่องอะ”

            “มึงรับติวให้ใคร รุ่นน้องตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ที่มาหามึงเมื่อวันนั้นปะ” ลินถามด้วยแววตาเป็นประกายก่อนที่ผมจะแย่งกระดาษมาจากมือของเพื่อนสาวก่อนจะจัดให้เรียบร้อยแล้วเก็บใส่กระเป๋า

            “คนนั้นแหละ แล้วอย่าไปคิดหม้อน้องเขาด้วย”

            “มึงมองเพื่อนมึงเป็นคนยังไงว้า ของเพื่อนกูไม่ยุ่งนะเว้ย นอกเสียจากว่ามึงจะไม่ชอบน้องเขา” ผมช้อนสายตามองค้อนใส่หญิงสาว ผมรู้ดีว่าเพื่อนผมมันเป็นไบเซ็กชวลแต่เอนเอียงมาทางชอบผู้หญิงมากกว่า เห็นมันสวย ๆ แบบนี้แม่งจ้องแต่ผู้หญิงน่ารัก ๆ อย่างน้องวินี่ก็ตรงสเป็กมันเลย

            “ไอ้อชิ มึงมาเก็บเมียมึงเลย” ผมหันไปมองอีกคนที่นั่งหน้านิ่งภายใต้กรอบแว่น

            “อะไรใครเมียมัน อย่างมันเนี่ยนะ” ลินถามเสียงสูง

            “เขาว่าเกลียดยังไงก็ได้อย่างนั้นแหละ กูไปก่อนนะ” ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะสะพายกระเป๋าพาดบ่า

            “มึงยังไม่ตอบกูเลยว่ามึงชอบน้องวิไหม”

            “ต่อให้กูจะชอบหรือไม่ชอบ แต่คนนี้กูว่ามึงอย่ายุ่งเลย เสียเวลาเปล่า”

            “ไม่ลองก็ไม่รู้ปะ” ลินยักคิ้ว

            “แต่น้องเขาชอบไอ้...” หญิงสาวรีบเอามือมาปิดปากของหนุ่มเนิร์ดไว้

            “ชอบใครวะ?” ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยจากที่กำลังจะก้าวเดินออกไปก็ชะงักฝีเท้าหันหน้ากลับมามองเพื่อนทั้งสองที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ

             “สนใจอย่างนี้ มีใจอะดิใช่ปะ” ลินจ้องมองผมอย่างจับผิด

             “ไม่คุยกับมึงแล้ว จะทำอะไรก็ทำก่อนที่จะโดนคาบไปกิน”ประโยคหลังผมตั้งใจหันมามองไอ้อชิที่เอาแต่นั่งตีหน้าซื่อไม่รู้สึกรู้สาอะไร

             “เออน่า” ลินปล่อยมือออกจากอชิ ผมเลยถอนหายใจแล้วเดินออกไปจากตึกเรียน

             วันนี้ผมปวดเมื่อยไปทั้งตัว คงจะเป็นอาการล้าสะสมจากการทำงานอย่างหนักในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ร่างกายผมคงใกล้ถึงลิมิตแล้วจริง ๆ

             ฟุบ

             ร่างสูงของใครบางคนตั้งใจเดินชนไหล่ของผมอย่างแรงจนผมต้องหันหน้าไปมอง ใบหน้ายียวนของคนที่ผมคุ้นหน้าเป็นอย่างดียกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

            “ขอโทษว่ะ พอดีมองไม่เห็นนึกว่าไม่มีใคร” รันเวย์พูดพลางปั้นสีหน้ายั่วโมโห

            “ชนก็ดี จะได้หัดใช้ตาให้มีประโยชน์บ้าง” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแล้วหันกลับไปเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กที่ต้องต่อกรกับไอ้ลูกบ้านรวยเอาแต่ใจอย่างไอ้รันเวย์ มันทำได้แค่ปากเก่งเพื่อข่มเรื่องที่มันมักจะแพ้ผมไปเกือบทุกด้าน

               “การแข่งครั้งหน้า มึงอย่าหวังจะได้ลงสนามเลย” ผมเค้นเสียงหัวเราะก่อนจะหันใบหน้ากลับมามองเพียงเสี้ยวหนึ่ง

               “มึงกลัวว่าถ้ากูลง ยังไงมึงก็แพ้มากกว่ามั้ง” ผมเห็นสีหน้าเดือดดาลของมันเพียงครู่เดียวแล้วเดินออกไปอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก