ตอนที่ 8 เป็นเอามากนะเนี่ย

“สี่โมงหรือยังอะแก” ฉันหันกระซิบถามนิดาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับจนฉันต้องหันไปมองด้วยความสงสัย อ้าวหลับไปซะแล้ว

ฉันมองไปยังอาจารย์ที่กำลังยืนบรรยายอยู่ที่หน้าคลาสเรียนแล้วเผลอหาวออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ดวงตาเคลื่อนไปมองยังนาฬิกาติดผนังหน้าห้องที่บอกเวลาบ่ายสามโมงครึ่งแล้วก็ถอนหายใจ

ทำไมวันนี้เวลามันผ่านไปช้าจังเลย

“ชะเง้อจนคอจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว” มนว่าพลางใช้ข้อศอกสะกิดให้ฉันกลับมานั่งหลังตรงดังเดิม

“มันน่าเบื่ออะ แล้วเวลาก็เดินช้าชะมัด” ฉันบ่นให้เพื่อนสาวฟัง

“ตั้งหน้าตั้งตารออะไรขนาดนั้น นัดกับพี่หมอไว้เหรอ” มนหันมาให้ความสนใจ

“ก็มีนัดติวอะดิ พี่ธีร์ได้งานใหม่เลยได้ติวสามวันครั้งอะดิ” ฉันถอนหายใจด้วยความเซ็ง

“สามวันครั้งยังตั้งหน้าตั้งตารอขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าชอบพี่เขามากเลยอะ” มนถามด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันได้แต่ครุ่นคิดถึงช่วงที่ผ่านมา ตอนแรกฉันก็ไม่ได้ชอบพี่เขามากขนาดนี้ต้องเรียกว่าแค่ปลื้มเสียมากกว่า แต่ตอนนี้ฉันเอาแต่เฝ้ารอเวลาที่จะได้เจอพี่เขาทุกครั้ง และก็เอาแต่คิดถึง