บทที่ 11

หลังจากทนสู้ชีวิตผ่านวันเสาร์และวันอาทิตย์มาอย่างยากลำบาก ก็ถึงวันจันทร์ที่รอคอย ถึงแม้ต้องตื่นไปเรียนแต่ยังดีที่อย่างน้อยก็มีเรียนตอนเก้าโมง ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินลงจากรถหรูแล้วเดินขึ้นบันไดไปยังตึกเรียนของตัวเอง

“มีญ่า!”

เธอหันไปมองเจ้าของเสียงที่เรียกตัวเองเมื่อครู่ พบว่าเป็นเฟย์ที่เดินโบกมือยิ้มให้มาแต่ไกล

“ฉันว่าวันนี้ฝนตกแน่ๆ เลย แกมาเรียนเช้า” เฟย์แซวมีญ่า

“ว่าแต่ฉัน แกก็ด้วยนั่นแหละ”

“ฮ่าๆ ไม่งั้นเราจะเป็นเพื่อนกันได้เหรอ เป็นไง ไปดูงานสองวันที่ผ่านมา” เฟย์หัวเราะร่า ก่อนจะถามถึงการไปดูงานที่โรงพยาบาลของเพื่อนสนิทด้วยความอยากรู้

“ก็โอเค”

เฟย์หันไปมองมีญ่า เมื่อได้ยินคำตอบที่ดูเหมือนจะดีแต่ก็ไม่เพราะฟังจากน้ำเสียงของเพื่อนสนิท

“ไม่โอเคเหรอ?”

“บอกไม่ถูก” เธอตอบ ยัยสองคนรู้แค่เธอไปนอนกับผู้ชายแต่ไม่รู้ว่าใครเธอไม่กล้าเล่าเรื่องคืนนั้นกับเพื่อนว่าคนที่ตัวเองไปนอนด้วยคืนวันเกิด คือ หมอไรอัน หากเป็นผู้ชายคนอื่นเธอคงกล้าเล่าให้ฟัง

“หมอรวิกรเป็นไง พอได้ทำงานด้วย”

“เก่ง ความรู้เยอะ”

เฟย์ฟังแล้วถึงกับขมวดคิ้ว เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองอยากได้ยิน เป็นหมอก็ต้องเก่งและมีความรู้เยอะอยู่แล้วหรือเปล่า แต่ดูท่าทางของเพื่อนแล้วไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไรจึงเลือกที่จะไม่ถามต่อ

ทั้งสองคนเดินไปยังห้องเรียน นักศึกษาคนอื่นๆ ก็ทยอยเดินเข้าห้องเรียนเช่นเดียวกัน

ในขณะที่มีญ่าพยายามตั้งใจฟังอาจารย์สอน แต่สมองกลับล่องลอยไปกับเรื่องของไรอัน

‘ไม่ได้ตั้งใจเหมือนคืนนั้นที่…เข้ามาขอจูบรึเปล่า’

‘ฉันเก่งเรื่องจำมากนะ โดยเฉพาะจำเรื่องแบบนั้น’

‘แต่ถ้าหากเธอลืม ฉันก็จะช่วยทบทวนความทรงจำให้ รับรองเลยว่ามันกลับมาแน่นอน’

เธอส่ายหัวแรงๆ หวังจะไล่ภาพเหล่านั้นออกจากหัว แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล ยิ่งพยายามไม่คิดยิ่งคิด จนตอนนี้เธอใกล้เป็นบ้าอยู่แล้ว

ช่วงพักเที่ยง

หลังจากหมดคาบแรก มีญ่าและเพื่อนสนิทสองคนออกมาหาอะไรกินที่โรงอาหาร เมื่อมีญ่าได้อาหารกลางวันแล้วจึงเดินกลับมายังโต๊ะที่จองเอาไว้ ธารน้ำกับเฟย์ก็เดินตามมาพร้อมกับอาหารของตัวเอง

“อะ ซื้อมาให้ เห็นวันนี้แกดูอารมณ์เสีย” เฟย์พูดพร้อมกับยื่นน้ำหวานร้านประจำของมีญ่าไปให้

“รู้ใจจัง” เธอรับน้ำหวานแก้วนั้นมา ก่อนจะดูดน้ำหวานเข้าไปอึกใหญ่ ความหวานเย็นชื่นใจช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“ฉันบอกแล้วว่าของหวานช่วยได้” เฟย์ยิ้มภูมิใจ

“พวกแกๆ เห็นผู้ชายกลุ่มนั้นตอนเดินผ่านมะ หล่อมากเลย!” ธารน้ำพูด พลางชี้นิ้วไปยังผู้ชายหน้าตาดีกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาภายในโรงอาหาค

“ใคร?” เฟย์รีบถามพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“คณะอะไร?”

“ไม่แน่ใจนะ แต่ดูเหมือนจะเป็นวิศวะ” ธารน้ำพูด

“หล่อจริงด้วย คนฝั่งขวาสุดหล่อนะ” เฟย์พูด

“แต่ฉันชอบคนใส่แว่นอะ ดูอบอุ่น” ธารน้ำยิ้มกริ่ม

“อบอุ่นหรือชอบเด็กเนิร์ด?” เฟย์แซวทันที

“แกก็พูดไป!” ธารน้ำหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเริ่มกินข้าวของตัวเอง

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างออกรส มีญ่ากลับนั่งเงียบ มือถือช้อนอยู่แต่ไม่ได้แตะอาหารบนจาน นัยน์ตาคู่สวยดูเหม่อลอยราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ไกลๆ

“นี่!” เฟย์เรียกเสียงดังพลางเขย่าแขนมีญ่าเบาๆ

“วะ…ว่าไง” เมื่อได้สติ เธอรีบขานรับเพื่อนทันที

“แกเป็นอะไร เห็นนั่งเหม่อลอยตั้งนานแล้ว” ธารน้ำถามพลางขมวดคิ้วมองเพื่อนสนิท

“เปล่า ไม่มีอะไร” เธอส่ายหน้าพลางส่งยิ้มจางๆ ให้

“แน่ใจ? ฉันเห็นแกนั่งเหม่อตั้งแต่ในห้องเรียนแล้วนะ” เฟย์พูด

“ไม่มีอะไรจริงๆ” เธอยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะตักข้าวเข้าปากเพื่อกลบเกลื่อน และพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ

ธารน้ำและเฟย์หันมามองหน้ากัน ทั้งคู่เลือกที่จะไม่ถามมีญ่าต่อ

“พรุ่งนี้อาจารย์ยกคลาส คืนนี้ออกกันไหม พักมาตั้งหลายอาทิตย์แล้ว” ธารน้ำเริ่มชวนเพื่อนไปดื่มคืนนี้

“เอาสิๆ” เฟย์ตอบอย่างรวดเร็ว

“แกล่ะมีญ่า”

คราวนี้สองสาวหันไปมองมีญ่าพร้อมกัน เป็นธารน้ำที่เอ่ยถาม

“อือ ไปก็ไป” ดีเหมือนกัน คืนนี้จะดื่มให้เมาจนลืมหน้าคุณหมอรวิกรและเรื่องคืนนั้นไปเลยคอยดูสิ!

“ดีล!” ธารน้ำพูดด้วยรอยยิ้มแล้วหันกลับมากินข้าวต่อ

•••

เสียงเพลงดังสนั่นไปทั่วทั้งไนต์คลับ แสงไฟสลับสีสาดส่องเป็นจังหวะ ร่างบางของมีญ่าในชุดเดรสสีดำเข้ารูปกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะโซฟามุมหนึ่ง เธอถือแก้วเครื่องดื่มในมือพร้อมกับหัวเราะไปกับธารน้ำและเฟย์ที่กำลังพูดคุยถึงเรื่องราวไร้สาระอย่างสนุกสนาน

“แกนี่มันร้ายจริงๆ เลยนะธารน้ำ! ได้ผู้ตลอด!” เฟย์แซวเพื่อน

“ก็ผู้ชายคนนั้นมองฉันตั้งนานแล้ว ฉันก็แค่มองกลับทและเขาก็เดินมาขอไอจีเอง” ธารน้ำยักคิ้วเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ

เธอขำไปกับเพื่อน พลางเอนตัวพิงเบาะโซฟา สายตาเหลือบมองไปรอบๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่แล้วดวงตาคู่สวยก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาเดินเข้ามาจากทางประตู

ไรอัน…

เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำแถมยังปลดกระดุมลงมาสามเม็ดเผยให้เห็นแผงอกกำยำ ใบหน้ายังคงดูไร้อารมณ์เหมือนเดิม แต่กลับดึงดูดสายตาคนทั้งไนต์คลับได้ไม่ยาก ข้างกายเขามีผู้ชายอีกสองคนที่ดูจะเป็นเพื่อนสนิทกำลังหัวเราะคุยกันอย่างอารมณ์ดี

มีญ่านั่งตัวแข็ง หัวใจเต้นแรงจนแทบไม่ได้ยินเสียงเพลงรอบข้าง เธอรีบหลบสายตาก้มลงจิบเครื่องดื่มในมืออย่างพยายามทำตัวให้ดูปกติ

แต่แล้วเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ไรอันกลับยืนอยู่ตรงโต๊ะบาร์ ห่างจากโต๊ะของเธอเพียงไม่กี่ก้าว

สายตาคมของเขากำลังมองมาทางเธอ…

ดวงตาคมเข้มของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ เธอหลบสายตาแทบไม่ทัน ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกวุ่นวายในใจ

ไรอันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางเหลือบมองมีญ่าเป็นระยะ

ทำไมเธอต้องเจอเขาที่นี่ด้วย

แถมที่นี่ยังเป็น…จุดเริ่มต้นของคืนนั้นอีกด้วย

กะจะมาดื่มให้เมาจนลืมเรื่องคืนนั้น แต่ดันกระตุ้นให้มันหนักกว่าเดิม