บทที่ 12

เสียงเพลงภายในไนต์คลับยังคงดังก้องไปทั่ว แต่ในหัวของมีญ่ากลับวุ่นวายไม่แพ้กัน หญิงสาวนั่งอยู่กับเพื่อนสนิท แต่ความคิดกลับจดจ่ออยู่ที่ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ ซึ่งตอนนี้กำลังเดินตามการ์ดของร้านที่มีป้ายคำว่า ‘VVIP’ ติดอยู่ตรงอก

เธอละสายตาไปจากเขา หันกลับมายกเครื่องดื่มในมือขึ้นมาดื่มพลางพูดคุยกับเพื่อน พยายามทำตัวให้ปกติ แต่ทว่าสายตาก็อดเหลือบมองคุณหมอไรอันไม่ได้ การมาของเขาและเพื่อนสร้างความตื่นเต้นในแก่สาวๆ ที่นี่ไม่ใช่น้อย

สาวๆ โต๊ะยืนข้างหน้าสะกิดกันให้มองไปยังโซนVVIP แล้วกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ คนใส่แว่นที่ดูเรียบร้อยแต่ท่าทางดูขัดกันเหมือนจะสนใจไรอัน เพราะชี้ไปยังคนที่นั่งทางขวาสุดซึ่งก็คือไรอัน ส่วนคนอื่นๆ ก็ชี้นิ้วจับจองกันอย่างสนุกสนาน

“คนขวาสุดนั่นหล่อมาก!” เสียงผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ดังลอดเข้ามา

“โอ๊ย! นั่นสิ หล่อยังกับเทพบุตร!” อีกคนเสริมเสียงตื่นเต้น

“ฉันจองคนซ้ายสุด!”

“งั้นฉันขอคนตรงกลาง”

“คนขวาสุดดูนิ่งๆ แต่โคตรหล่อเลยอะ! ฉันจองนะ!”

มีญ่ากำลังจะก้มหน้ามองโทรศัพท์ต่อ แต่สายตากลับเหลือบไปมองไรอัน เขากำลังเอนตัวพิงโซฟาหรูในโซน VVIP มือข้างหนึ่งถือแก้วเครื่องดื่มแล้วพูดคุยกับเพื่อน

ปกติเห็นเขาในโหมดทำงาน เป็นคุณหมอในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา แต่พออยู่ภายใต้แสงสีในสถานที่แบบนี้เขาดูมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว ทว่าในขณะเดียวกันดูอันตรายมีบางอย่างแอบแฝง…

“แกเป็นอะไรมีญ่า ดูเหม่อๆ” เฟย์ถาม พลางยื่นหน้าเข้ามามอง

“เปล่า ไม่มีอะไร” เธอปฏิเสธเสียงเบา แต่สีหน้าที่ไม่ปกติของเธอกลับทำให้เพื่อนทั้งสองเริ่มสงสัย

“โอเคๆ แล้วเมื่อกี้ฉันเห็นแกมองไปทางVVIPทำไม อย่าบอกนะว่า…แกเล็งใครสักคนในนั้น” ธารน้ำยิ้มเจ้าเล่ห์

“บะ…บ้า ฉันจะไปเล็งผู้ชายโซนนั้นทำไม…” เธอตอบกลับเสียงแผ่วเบา

“แกชอบใครในนั้นก็บอกพวกฉันมาตรงๆ จะได้ช่วยดีล แต่คนกลางแต่งงานแล้ว แกเล็งใครระหว่าง หมอรวิกรกับเพื่อนหมออีกคน” เฟย์พูดพร้อมกับไปยังโซนVVIP ก่อนจะดึงสายตากลับมามองมีญ่า

“ฉันไม่ได้เล็งใครจริงๆ แค่มองเพราะในนั้นมีคนที่พวกเรารู้จัก” เธอตอบอย่างมีเหตุผล

“ฉันเห็นหมอรวิกรมาผับบ่อยมากกับเพื่อน อยากจะบอกว่าเพื่อนหมอก็งานดีเหมือนกัน แต่น่าเสียดายคนกลางที่ชื่อแม็กซ์ควินแต่งงานแล้ว แต่อีกสองคนน่าจะยังโสด ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าใครจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น…” ธารน้ำพูดด้วยแววตาฝันหวาน

“ฉันว่าพวกเขาน่าจะมีแฟนแล้วนะ โปรไฟล์ดีซะขนาดนั้น ไม่มีทางโสดหรอก” เฟย์เสริม

มีญ่าก้มหน้าลงจิ้มน้ำแข็งในแก้วของตัวเอง หวังว่าเพื่อนจะเลิกพูดเรื่องไรอันกับเพื่อนสักที แต่เฟย์กับธารน้ำดูจะสนุกสนานเกินกว่าจะหยุดได้

•••

เธอเดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียว หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินออกมาพร้อมกับรู้สึกมึนเมาจากแสงไฟภายในไนต์คลับและแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปมากพอสมควร เธอเดินไปนั่งลงโซฟามุมหนึ่งเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น พลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปมา

“น้องมีญ่า”

ในขณะที่กำลังเขี่ยหน้าจอโทรศัพท์ไปมา ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเรียกจากผู้ชายคนหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง

“พี่ซัน” เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นร่างสูงของผู้ชายที่คุ้นเคยกำลังยืนอยู่ตรงหน้า

เขายิ้ม พลางมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง ซันคือรุ่นพี่ต่างคณะที่มหาลัย

“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ ดื่มเยอะไปเหรอ?” ซันถาม พลางนั่งลงข้างๆ

“นิดหน่อยค่ะ แล้วพี่ซันมากับใครคะ” เธอถามกลับ น้ำเสียงดูอ่อนแรงเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

“มากับเพื่อนครับ” ซันตอบพร้อมกับยิ้มอบอุ่น

“อ๋อค่ะ…” เธอพยักหน้าเบาๆ พยายามตั้งสติให้ดูปกติที่สุด

ทั้งสองคุยกันอย่างเป็นกันเอง ซันถามไถ่เรื่องเรียนและชีวิตช่วงนี้ของมีญ่า

“ไหวไหม?” ซันพูดแล้วขยับเข้ามาใกล้ รอยยิ้มของเขายังดูอ่อนโยน แต่สายตากลับแฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้มีญ่ารู้สึกแปลกๆ

“ไหวค่ะ…” เธอตอบเสียงเบา พลางขยับตัวออกห่างจากซันเล็กน้อย แต่ทว่าเขากลับเลื่อนมือมาวางลงบนต้นขาของเธอ เธอดันมือนั้นออก แต่เขากลับทำเป็นไม่สนใจ

“พี่เป็นห่วงเรานะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม แต่แววตากลับเปลี่ยนไปจนน่ากลัว

“ขอบคุณนะคะ มีญ่าจะกลับไปหาเพื่อนแล้ว” เธอรีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้วรีบกลับไปหาเพื่อน แต่ทว่า…

หมับ

ซันคว้าแขนของเธอเอาไว้

“จะรีบไปไหนล่ะ ก่อนพี่เดินมา เพื่อนของมีญ่ายังบอกให้พี่มาดูอยู่เลย” ซันบอก เพราะก่อนหน้านี้เฟย์เห็นเขา จึงบอกให้เขามาช่วยดูมีญ่า

“มีญ่าจะกลับโต๊ะแล้วค่ะ” เธอไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูด แต่พยายามแกะมือที่จับแขนอยู่ออกอย่างเริ่มรู้สึกว่าโดนคุกคาม

“ถ้างั้นเดินไปด้วยกันสิ” ซันยังคงจับแขนมีญ่าเอาไว้เหมือนไม่อยากปล่อย

“เอ่อ…หมอรวิกรคะ” เธอหันไปเห็นหมอรวิกรที่กำลังเดินผ่านไปจึงตะโกนเรียกเขาเอาไว้

ไรอันหยุดชะงักแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่ ภาพมีญ่ากำลังถูกจับแขนบวกกับสายตาราวกับขอความช่วยเหลือทำให้สายตาคมเข้มปรายไปมองซันนิ่งๆ

หญิงสาวขยับริมฝีปากเบาๆ โดยไม่ได้ออกเสียงว่า ‘ช่วยด้วย’ คุณหมอหนุ่มยืนมองอยู่สักพัก ก่อนจะยอมเดินเข้าไปหามีญ่า

“บังเอิญจังเลยนะคะที่เจอหมอที่นี่” เธอทักทายเขาด้วยท่าทางปกติ ก่อนจะแกะมือซันที่เผลอคลายจากแขนออกอย่างแนบเนียน

ไรอันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะมองซัน

“พี่ขอตัวก่อนนะ ไว้จะไปชนแก้วด้วยที่โต๊ะ” ซันหันไปบอกมีญ่าด้วยน้ำเสียงสุภาพกึ่งไม่พอใจ จากนั้นมองไรอันพร้อมกับยิ้มให้หนึ่งครั้งตามมารยาทแล้วเดินกลับโต๊ะไป

“ขอบคุณนะคะ”

“เรื่อง?”

“ที่เดินมา”

“อืม” เขาตอบสั้นๆ คนกำลังขอให้ช่วยถ้าเดินหนีก็คงดูใจจืดใจดำเกินไป

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“รุ่นพี่ที่มหาลัยค่ะ”

“หน้าตาก็ดูเหมือนเป็นคนดีนะ”

“ตอนแรกมีญ่าก็คิดแบบนั้น แต่พอเห็นมีญ่าเมาก็คิดว่าจะทำอะไรก็ได้”

“แล้วเมาจริงไหม?” เขาถามพร้อมกับมองมีญ่าอย่างพิจารณา

“ก็…นิดหน่อยค่ะ”

“เมาแล้วกลับไหวไหม?”

“ไหวค่ะ มีญ่าว่าจะกลับโต๊ะแล้วค่ะ ออกมานานแล้ว” ป่านนี้เพื่อนคงถามหากันแล้ว

ไรอันพยักหน้ารับเบาๆ

เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะหันกลับเดินไปทางโต๊ะที่เพื่อนนั่งอยู่ แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงเงาตามหลัง เมื่อหันกลับไป เห็นไรอันเดินตามมาด้วย

เขาเดินตามเธอมาด้วย

“ฉันจะกลับโต๊ะเหมือนกัน” เขาตอบเสียงเรียบ เมื่อมีญ่าเดินมามอง

“อ๋อค่ะ งะ…งั้นก็เดินไปด้วยกัน” เธอตอบ ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อโดยมีเขาเดินมาด้วย

ทั้งสองก้าวเท้าเดินเคียงข้างกันเพื่อกลับไปที่โต๊ะของตัวเองท่ามกลางเสียงเพลงที่ยังดังระรัวและแสงไฟที่วูบวาบ

ปึก!

“อ๊ะ!” เธอหลุดร้องเบาๆ จู่ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนเธอเข้าอย่างจังจนเซถลาไปข้างหน้า แต่ก่อนที่ร่างของเธอจะล้มลงไปกับพื้น มือของไรอันก็เอื้อมมาจับรอบเอวบางของเธอไว้ไม่ให้ล้ม สัมผัสนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยพลันสั่นไหวได้ไม่ยาก

“ขะ…ขอบคุณค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่วแล้วขืนตัวออกจากเขา

ไรอันไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้า

เมื่อมาถึงโต๊ะ ธารน้ำและเฟย์หันมามองมีญ่าพร้อมกัน แต่สายตาของสาวๆ กลับมองตามไรอันที่เดินผ่านไปด้วย

“แกไปห้องน้ำนานมากเลย!” ธารน้ำพูด

“โทษที…” เธอตอบเพื่อน

“ว่าแต่ทำไมแกถึงเดินมากับหมอไรอันได้” เฟย์ถาม พลางหันไปมองธารน้ำด้วย

“นั่นสิ เล่ามาด่วนน”

สองสาวนั่งลงขนาบข้างมีญ่า สายตามองอย่างอยากรู้

“บังเอิญเจอเขาหน้าห้องน้ำ” เธอตอบ

“แค่นั้น?”

“อื้ม แค่นั้น”

ธารน้ำหันไปมองเฟย์ แล้วหันกลับไปมองมีญ่าอีกครั้งอย่างจับผิด ทำให้มีญ่ารีบแก้ต่างให้ตัวเองก่อนเพื่อนคิดไปไกล

“จริงๆ แค่บังเอิญเจอกัน เขากำลังเดินกลับโต๊ะ ก็เลยเดินมาพร้อมกัน แล้วที่ฉันไปห้องน้ำนานเพราะ…ฉันแอบไปอ้วกมา” ถ้าไม่บอกแบบนี้ยัยสองคนก็คงไม่ยอมหยุด เธอเหลือบไปมองโต๊ะของซันที่เป็นVIPเหมือนกัน เขาพูดกับเพื่อนแล้วมองมาที่เธอ

“ตอนฉันไปห้องน้ำเห็นพี่ซันด้วย เขาลวนลามฉัน”

ธารน้ำและเฟย์ทำหน้าตกใจ ก่อนจะหันไปมองซันพร้อมกัน ซันที่รู้ว่ามีญ่าคงบอกเพื่อนเรื่องที่ตัวเองพยายามลวนลามก็รีบหลบสายตา

“เลวมาก! ฉันจะไปด่ามัน” ธารน้ำของขึ้น

“ใจเย็นก่อนธารน้ำ!” เฟย์คว้าข้อมือเพื่อนเอาไว้ ก่อนที่ธารน้ำจะลุกพรวดออกไป

“เย็นไม่ได้! มันกล้าดียังไงลวนลามยัยมีญ่า!” ธารน้ำพูดด้วยความโมโห พร้อมจ้องไปทางโต๊ะของซันที่ตอนนี้เริ่มทำตัวลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นว่าพวกเธอกำลังมองมา

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โต” เธอบอกเพื่อน ใจก็โกรธแต่ไม่อยากมีปัญหาจนเรื่องมันใหญ่โต

ธารน้ำถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะนั่งลงที่เดิม แต่ยังคงไม่วายมองไปทางโต๊ะของซันด้วยสายตาแข็งกร้าว

“ถ้ามันทำอะไรแกอีกบอกฉันเลยนะเข้าใจไหม?” ธารน้ำพูดน้ำเสียงจริงจัง

“อืม” เธอพยักหน้ารับเบาๆ

ทางด้านไรอัน

“ทำไมถึงเดินมากับลูกสาวคุณเซอร์เวย์ได้วะ” คิรันเอ่ยถาม หลังจากไรอันกลับมานั่งที่เดิมด้วยความสงสัย

“บังเอิญเจอหน้าห้องน้ำ” เขาตอบคิรันเสียงเรียบ พลางยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

“จำได้ว่าเห็นลูกสาวคุณเซอร์เวย์ล่าสุดยังเป็นเด็กอยู่เลย ตอนนี้โตเป็นสาวสวยสะพรั้งไปแล้ว ยิ่งโตยิ่งสวยจริงๆ”

“มึงชอบ?” เขาหันไปถามคิรัน

“คุณเซอร์เวย์หวงลูกสาวจะตาย ใครจะกล้าจีบ”

“แต่พ่อมึงสนิทกับครอบครัวคุณเซอร์เวย์นิ ทำไมไม่ลองใช้โอกาสนี้จีบลูกสาวเขา”

“ไม่ล่ะ กูไม่ชอบเด็ก”

คิรันและแม็กซ์ควินมองหน้ากัน หลังจากไรอันบอกว่าไม่ชอบเด็ก แม็กซ์ควินยิ้มมุมปากแล้วขยับริมฝีปากพูดบางอย่าง

“กินเด็กเป็นอมตะนะ”

“นั่นดิ ไม่อยากเป็นโคแก่ที่กินหญ้าอ่อนเหรอวะ”

เพื่อนในกลุ่มรู้ดีว่าไรอันไม่ชอบผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าแต่ก็ยังแซว เจ้าตัวลอบถอนหายใจเบาๆ อย่างเอือมระอา หันมากระดกเครื่องดื่มในมือต่อ สายตามองมีญ่าที่กำลังสนุกกับเพื่อนอยู่โซนVIPแล้วละไปมองทางอื่น

เด็กขนาดนั้นใครจะไปชอบ…