บทที่ 9

“ดื้อๆ แบบนี้…หมอชอบ”

เสียงกระซิบของไรอันข้างหูทำให้มีญ่ารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นแรงจนเกรงว่าคุณหมอรวิกรอาจจะได้ยินเข้า เธอลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากโดยไม่ทันสังเกตเห็นมุมปากหยักที่กรีดยิ้ม

ทั้งห้องอยู่ในความเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน มีญ่าเอาแต่นิ่งเงียบเพราะไปต่อไม่เป็น คำพูดเมื่อครู่ของไรอันฟังดูกำกวมชวนให้คนคิดไปไกล

และเธอก็กำลังคิดไปไกลจริงๆ …

“มะ…หมายถึงอะไรคะ” เธอรวบรวมความกล้าเอ่ยถามด้วยสั่นๆ แต่ยังคงไม่กล้ามองหน้าเขาโดยตรง

“หมอชอบคนไข้ดื้อๆ ยิ่งดื้อแบบนี้ ยิ่งชอบ”

“แต่ฉันไม่ใช่คนไข้”

“อาจารย์ของเธอลืมบอกรึเปล่า ว่าการมาดูงานของเธอครั้งนี้มีคะแนน และคนที่ให้คะแนนก็คือฉัน ถ้าเธอดูงานครั้งนี้ไม่ผ่าน อาจารย์คงผิดหวังในตัวเธอมาก”

“ขู่ฉันเหรอ?”

ไรอันไหวไหล่ขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเคลื่อนตัวออกห่างจากมีญ่าแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ยืนมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ

“ถ้าคิดว่าขู่จะทำตัวเหมือนเดิมก็ได้” เพราะเขามีหน้าที่ให้คะแนนอย่างเดียว

มีญ่ายืนกัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้ด้วยมาก่อน แต่เขากลับเป็นคนแรกที่กล้าปฏิบัติมันกับเธอ

ประโยคเมื่อครู่ของเขาเหมือนกำลังบอกเธอเป็นนัยๆ ถ้าเธอยังใช้สรรพนามเดิมและพูดจาห้วนๆ เขาจะหักคะแนนการมาดูงานครั้งนี้และให้เธอไม่ผ่าน

“ค่ะ มีญ่าเข้าใจแล้ว” สุดท้ายเธอก็ต้องยอมฝืนเรียกแทนตัวเองกับเขาด้วยชื่อเล่น

ไรอันส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะเดินไปนั่งลงเก้าอี้ทำงานของตัวเองโดยไม่พูดอะไรต่อ ส่วนมีญ่าได้แต่ยืนและมองตาม พลางยกมือเกาหัวอย่างงุนงง เพราะไม่รู้ว่าตัวเองต้องอะไรต่อจากนี้

“คุณหมอรวิกรจะให้มีญ่าทำอะไรคะ”

“เอาแฟ้มเอกสารตรงนั้นไปอ่านทำความเข้าใจ และสรุปออกมาหนึ่งหน้ากระดาษเอสี่” เขาพูดแล้วชี้ไปยังแฟ้มเอกสารที่หยิบออกมาก่อนหน้านี้แล้วมอบหมายหน้าที่ให้มีญ่า

“ค่ะ…” เธอตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารที่เขาบอกมาอ่าน และเตรียมสรุปไปให้เขา

“เรียนคณะอะไร”

มีญ่าเงยหน้าขึ้นมองไรอัน

“คณะบริหารธุรกิจค่ะ”

“ทำไมถึงเลือกวิชาเสรีเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้”

“จริงๆ มีญ่าอยากเป็นหมอค่ะ แต่เป็นลูกสาวคนโตของที่บ้าน และคุณพ่อก็คาดหวังให้มีญ่ารับช่วงต่อหลังจากเรียนจบ ก็เลยตัดสินใจเรียนบริหาร และเลือกวิชาเสรีที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

ไรอันพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ ส่วนมีญ่าก็หันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อเช่นเดียวกัน

•••

ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาภายในโรงอาหารเพื่อหาอะไรกินช่วงกลางวัน เมื่อได้อาหารแล้วจึงเดินไปยังโต๊ะว่างเพื่อกินข้าว มือเล็กเลื่อนหน้าจอไปมาระหว่างกินข้าวเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ

ทว่าเสียงของกลุ่มผู้หญิงที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้มีญ่านิ่งชะงักขณะกำลังตักข้าวเข้าปาก

“วันนี้คุณหมอไรอันหล่อเนอะ”

“หมอหล่อทุกวันอยู่แล้ว จำไม่ได้เหรอ”

“อยากรู้จังเลยว่าใครกันนะจะได้เป็นสะใภ้ภูริธนากุล ต้องโชคดีมากแน่ๆ เลยอ่า”

“คนๆ นั้นอาจเป็นฉันก็ได้”

“ฉันต่างหากย่ะ!”

เธอนั่งฟังบทสนทนานั้นเงียบๆ

หมอไรอัน…

ชื่อเล่นของหมอรวิกรเหรอ? ตั้งแต่เจอกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินชื่อเล่นของเขา ปกติเธอเรียกแต่หมอรวิกรมาโดยตลอด

เธอเลิกสนใจบทสนทนาของผู้หญิงกลุ่มนั้นแล้วกลับมากินข้าวต่อ

หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ มีญ่าเดินกลับเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง ขณะที่เดินอยู่ตรงโถงทางเดิน ดวงตาคู่สวยเห็นหมอไรอันกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องฉุกเฉิน ยืนลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินตามเขาไป

เมื่อไปถึง เธอยืนมองผ่านกระจกห้องฉุกเฉิน เห็นเขากำลังช่วยเหลือคนไข้ด้วยท่าทางสุขุมจริงจัง สายตาเฉียบคมที่จับจ้องคนไข้เต็มไปด้วยความตั้งใจดูเป็นมืออาชีพ

เขาในเวลางานช่างแตกต่างจากคืนนั้นโดยสิ้นเชิง เธอคิดในใจ จนบางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่า…คืนนั้นเธอมีเซ็กซ์ผิดคนหรือเปล่า

พอเห็นหมอไรอันเดินออกมาเธอรีบเดินไปหลบที่อื่นทันที เมื่อมั่นใจว่าเขาไปแล้วจึงออกมายืนกลางโถงทางเดินอีกครั้ง

“มาแอบอู้อะไรตรงนี้”

เฮือก…

เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เธอสะดุ้งเฮือก พอหันกลับไปก็พบว่าเป็นหมอไรอันที่ยืนมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ

“มีญ่าไม่ได้มาแอบอู้นะคะ เพิ่งกินข้าวเที่ยงเสร็จค่ะ”

“งั้นเหรอ”

“ค่ะ หมอมารับเคสเหรอคะ” เธอพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกประหม่า

“เปล่า แค่มาทำหน้าที่แทนหมออีกคนที่ยังไม่มา”

“อ๋อ…”

“จะไปไหนต่อ”

“กลับไปทำงานต่อค่ะ”

“อืม”

“ถามทำไมเหรอคะ?”

“เปล่า” เขาตอบสั้นๆ แล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้โดยไม่พูดอะไรต่อ

มีญ่ามองตามแผ่นหลังของเขาแล้วขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

“นี่เขากำลังกวนประสาทกันรึเปล่า?” เธองึมงำคนเดียว ก่อนจะตัดสินใจเดินตามไปเพื่อถามให้รู้เรื่อง

แต่ทว่า…

“ระวังด้วยครับ!” เสียงเตือนจากบุรุษพยาบาลที่กำลังเข็นเตียงเปล่าผู้ป่วยมาดังขึ้น ทำให้มีญ่าต้องรีบหลบทันที ทว่าความรีบร้อนทำให้หญิงสาวสะดุดขาตัวเองจนเซไปด้านหน้า

“อ๊ะ!”

มือเล็กคว้าแขนแกร่งอัตโนมัติ ใบหน้าสวยหวานซบลงไหล่กว้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นหอมสะอาดเฉพาะของคุณหมอทำให้เธอเผลอสูดเข้ามาอย่างลืมตัว

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้ไรอันเกือบล้มเพราะไม่ได้ตั้งตัว แต่โชคดีที่มีสติจึงประคองตัวเองเอาไว้ได้ สายตาคมเข้มมองมีญ่า

“ขะ…ขอโทษค่ะ” เธอรีบปล่อยมือออกจากแขนของเขาและขอโทษทันที หัวใจเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมาเต้นข้างนอก

เธอไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น แค่…เขาเป็นสิ่งเดียวที่เธอคว้าได้ตอนนั้น

“ระวังหน่อย”

“มีญ่าไม่ได้ตั้งใจ…”

“เหมือนคืนนั้นรึเปล่า”

กึกก

เธอนิ่งอึ้ง เมื่อจู่ๆ เขาตอบกลับมาด้วยประโยคนั้น

“ไม่ได้ตั้งใจเหมือนคืนนั้นที่…เข้ามาขอจูบรึเปล่า”