บทที่1 ต้นตอ(ดอใหญ่)

“นี่คุณค่ะ ไหนบอกจะหาเงินมาให้ฉันยังไง นี่กี่วันแล้วค่ะยังไม่ได้” สุนทรีย์ค่อนขอดเอากับนิติกร ที่นับวันจะพูดพลัดไปที เธอได้ไปกู้เงินของโอฬารโดยอ้างชื่อสามีว่าจะนำไปลงทุนฟื้นฟูธุรกิจของนิติกรให้กลับคืนมา แต่ทว่าเงินทั้งหมดกลับไม่ถึงนิติกร สุนทรีย์เอาไปพลาญหมดแล้วร้องห่มร้องไห้ คร่ำครวญกับนิติกร เขาเองก็เป็นคนขี้ใจอ่อนและรักสุนทรีย์จึงไม่โกรธอันใด เพียงแต่ขอเวลาหาเงินก่อน โดยเขาไปเที่ยวหยิบยืมบรรดาเพื่อสนิทจนหมดแล้ว แต่ไม่มีใครมีให้เขาหยิบยืมเลยสักคน คงเพราะว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี

            “ผมกำลังพยายามอยู่ คุณก็ใจเย็นๆสิ” นิติกรเริ่มมีอารมณ์ขุ่นเคือง แม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับเขา แต่ทว่าสุนทรีย์นำชื่อเขาไปอ้าง คงไม่รอดพ้นไปได้ และนับวันสุขภาพเขาก็เริ่มถดถอย เป็นห่วงก็แต่ปลายฟ้าเท่านั้น

            ปลายฟ้าได้ยินพ่อกับแม่เลี้ยงทะเลาะกันลั่นห้อง เธอได้แต่ถอนหายใจ ตั้งแต่แม่เธอเสียชีวิตไปพ่อเธอก็ไม่เหมือนเดิม ทั้งยังหาแม่เลี้ยงมาให้เธออีก แต่เธอก็ไม่เคยขัดความสุขของพ่อ แต่ยิ่งนานวันฐานะทางบ้านที่เคยเฟื้องฟูถึงขั้นมีเงินมีทองใช้ แต่วันนี้ไม่ต่างจากคนจนๆคนหนึ่ง เธอต้องแอบพ่อไปทำงานอยู่เป็นประจำ เพียงเพราะไม่อยากรบกวนและเป็นภาระ หากวันไหนแม่เลี้ยงเธอเห็นว่ากลับดึก ก็จะหาเรื่องเธอบอกว่าเธอหนีเที่ยว เป็นเด็กใจแตก แต่เธอก็ไม่อยากพูดต่อความยาวไปเรื่อย ใช้ชีวิตของเธอไป

สงสารก็เพียงผู้เป็นบิดาเท่านั้น

            เธอได้แต่นั่งมองรูปของแม่น้ำตาเอ่อคลอ หากแม่ไม่เสียชีวิตไป บ้านเธอก็ไม่ต้องลำบากเพียงนี้ เพราะพ่อเธอเสียใจเรื่องแม่มากเกินไปจริงๆ

            ---------

            คุณโอฬารครับ คุณสุนทรีย์พลัดอีกแล้วครับลูกน้องของโอฬารเข้ามารายงาน

            โอฬารที่กำลังขึ้นขย่มนางแบบสาว ที่อยากลองดีมาขึ้นเตียงกับเขา กำลังร้องอย่างเธอทรมาน ให้ความอึดและความใหญ่คับแน่นรูเธอ

            “อ่าห์...คุณโอฬาร...พ่อก่อนไหมค่ะ ดูท่าคุณจะมีธุระ” เชอรีที่คิดผิดแท้ๆ ที่อยากมันมาเอากับโอฬารนักธุรกิจคนดัง ได้ขนาดนามว่าเซ็กส์สะเด็ดสะเด่าเด้าถึงอกถึงใจ หากใครกีไม่แข็งแรงอย่าคิดเสี่ยง แม้ว่าเธอจะมั่นหน้า มั่นโหนก โหมกใหญ่ ไฟท้ายคัพอี ลีลาดีกีทอง แต่ทว่านี่ถุงยางหมดไปสามกล่องแล้วทำไมเขาถึงยังไม่หมดแรง ‘พ่อเอ้ย แม่เอ้ย....โคตรพ่อโคตรเมื่อยกีโว๊ยยย ตายอดตายอยากมาจากไหนพ่อ....’ เธอได้แค่คิดในใจไม่กล้าเอ่ย กลัวโดนยันเช้า

            “อ๊ะ...อึ๊....อ๊ะ...อ๊ะ...ซี๊ด...อ๋อยยย” เชอรีครางเสียงแหบแห้งมองหน้าเขาว่าเมื่อไหร่จะหยุด แต่!!!

            ตับ....ตับ....ตับ....ตับ....!!! แม้ว่าเขาหูจะฟังแต่ทว่าลำกายแกร่งท่อนใหญ่ยาวกว่าสิบนิ้วนั้น ยังไม่ถอดถอนออกจากร่องสาวที่หาญกล้ามาอ้อยเขา กล้ามาเขาก็กล้าจัดให้

            “พูดต่อไป” โอฬารให้ลูกน้องพูดต่อ

            “พรุ่งนี้คุณสุนทรีย์ขอเข้ามาเจรจาครับนาย”

            “ได้นัดมา อยากรู้นักว่าจะตอแหลยังไงอีก” โอฬารกระแทกกระทันระบายอารมณ์ขุ่นเคืองกับเชอรี่

            “พะ-พอ...แล้วค่ะเชอรี่ไม่ไหวแล้ว” นางแบบสาวขอร้องเขา ตั้งแต่เข้าลากเธอเข้าห้องตอนสี่ทุ่ม บัดนี้ก็จวนจะตีสี่แล้ว โอ๊ย...ยกหำทองคำไปแล้วคร้า.....อีรี่หลาบ..อย่างแรงเลยนิ{สำเนียงใต้}....ม่ายไหววววล้าวววว

            “หึ...ร่านนักไม่ใช่เหรอ...นี่ผมยังไม่หมดแรงเลย ผมเตือนคุณแล้วว่าคุณอาจจะคลานกลับได้นะ”

            ตับ ตับ ตับ ปึก ปึก ปึก !!!

            เขาพูดไปก็อัดลำข้าวหลามบ้องใหญ่ใส่เข้าไปในตัวเธอ

            “อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...” เชอรี่ครางระรัว จนเสร็จไปอีกรอบเขาถึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระ หลังจากเสร็จศึกกาม อันยาวนานกว่าพระรามยกทัพไปตีกรุงลงกา ก็ออกมายืนจิบวิสกี้อยู่ริมระเบียงคอนโด มองวิวกรุงเทพไปรอบๆ ก็ไปสะดุดกับร่างเด็กสาวคนหนึ่ง

            “ตีสี่แล้วยังมายืนขายอะไรตรงนั้น”

            ปลายฟ้าที่รับเคสมือถือมาขาย โดยปูที่พื้นฟุตบาท วันนี้เธอขายได้ไม่ค่อยดี จนตีสี่แล้วเพิ่งขายได้แค่สิบอัน

            “เห้อ...จะมีเงินจ่ายค่าเทอมเรียนไหมเนี่ย” เธอนั่งอย่างปลงตกมองเคสมือถือที่กองตรงหน้า