ตอนที่ 2 คิมหันต์

ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวทับในกับกางเกงสแลกสีดำแบรนด์หรูเข้ารูปปลดกระดุมสามเม็ดเผยให้เห็นแผงอกกว้างกำยำเดินลงมาจากรถสปอร์ตคู่ใจ พร้อมร่างอรชรหุ่นสวย ใบหน้าขาวเนียนส่งยิ้มมาที่ชายหนุ่มอย่างเปิดเผย

          “คิมนึกยังไงคะ ถึงชวนณิชามาที่นี่”

          ประโยคถามตามมารยาทเท่านั้นเอง จริงๆ ‘ญาณิศา’ ก็รู้จุดประสงค์ของคิมหันต์อยู่แล้ว คิมหันต์ชอบญาณิศา หลังจากเรียนจบหมอที่เธอต่อเฉพาะทางอีกสองปี ญาณิศาก็พักสมองอยู่บ้านเกือบสามเดือน เธอได้รับการติดต่อจากคุณหญิงป้าธีรตาให้มาทำงานกับลูกชายของเธอที่นี่ จริงๆ แล้วเธอเองอยากให้เป็น ‘เวธัส’ หรือ ‘พี่เคน’ มากกว่าด้วยซ้ำ

          ความแตกต่างของสองหนุ่มสำหรับญาณิศา คือ พี่ชายหล่อเข้ม สุขุม ดูเป็นผู้ใหญ่บวกกับอายุที่มากกว่าน้องชายถึงสี่ปี ส่วนน้องชายก็หล่อคมเข้มไม่แพ้กัน และญาณิศาเอง เธอชอบแนวผู้ใหญ่มากกว่าเด็กหนุ่ม แต่ในเมื่อคนพี่ไม่แม้แต่จะชายตาแลมองญาณิศา เธอก็จำเป็นที่จะต้องเลือกคนน้องเอาไว้ก่อน

          “ผมอยากให้ณิชาเปลี่ยนบรรยากาศบ้างครับ”

          คอนโดมิเนียมสุดหรูย่านใจกลางกรุง ห้องยูนิตพิเศษสำหรับโครงการนี้มีเพียงไม่กี่ห้อง และหนึ่งในห้องพิเศษนั้นจะเรียกว่าเพนท์เฮ้าส์ ซึ่งเป็นชั้นสูงที่สุด และวิวดีที่สุดของตัวอาคาร และคนที่จะเป็นเจ้าของได้นั้น ก็ต้องกระเป๋าหนักด้วยเช่นกัน

‘คิมหันต์’ ชอบความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง เขาเลยเลือกที่จะซื้อเพนท์เฮ้าส์หลังนี้เพื่อสร้างความอิสระให้กับตัวเอง การทำงานในโรงพยาบาลค่อนข้างหนักพอสมควร สำหรับทายาทอย่างคิมหันต์ ที่ต้องแบกรับความหวังเอาไว้ สถานที่พักผ่อนหลับนอน จึงต้องเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา และเพื่อหลีกหนีจากยัยจอมยุ่ง ที่คอยตามติดเขาอยู่ตลอดเวลา

“เหรอคะ...คิมพาสาวๆ มาที่นี่บ้างหรือเปล่าคะเนี่ย”

          ถึงแม้ว่าญาณิศาจะไม่ได้ถูกใจคนน้องสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีกว่าที่เธอจะต้องคว้าน้ำเหลว ในเมื่อคนพี่ไม่สนใจเธอ ญาณิศาก็อยากจะควงคนน้องประชดไปเลย

          “ณิชาคือคนแรกครับ”

          แต่มีเสียงหนึ่งค้านอยู่ในใจ ‘ถ้าไม่นับรวมยัยจอมยุ่งนั่น’

          “ดีจังเลยนะคะ ที่ณิชาคือคนแรกของคิม”

          สายตาอันหวานเชื่อมของญาณิศา ประสานเข้ากับสายตาคมเข้มอย่างจัง ในขณะที่กำลังยกแก้วไวน์ชั้นดีขึ้นดื่ม ความหล่อเกินต้านของหมอคิม ก็ทำให้ใจของญาณิศาสั่นได้เหมือนกันนะ

          [เลม่อนคาเฟ่]

          “ฉันว่าแกอย่าเข้าไปเลยยูจิน มันไม่โอเลย แกคิดดูดิ ถ้าแกไปเจอพี่คิมกับนางกำลัง...เอ่อ...ไม่อยากจะจินตนาการต่อแล้ว อย่าเข้าไปเลย เชื่อฉันเถอะ”

          “แผนของฉันมันเคยได้ผลมาแล้ว ครั้งนี้ก็เหมือนครั้งก่อนๆ แหละแก ฉันไม่ยอมเสียพี่คิมของฉันไปเด็ดขาด”

          ถุงขนมผลไม้ของฝาก ที่พึ่งจะซื้อเข้ามา คือแผนของเมนิลา

          “แกรออยู่ข้างนอกนี่แหละ เดี๋ยวฉันมา ดูต้นทางไว้ล่ะ เผื่อคุณป้าธีรตาจะโผล่มาอีก”

          “ยูจิน แกนี่มัน”

          กี่สิบกี่ร้อยครั้ง ปพิชญาก็มากับเพื่อนคนนี้เสมอ เพราะว่าเมนิลาเป็นเพื่อนรักเธอนี่ แม้กระทั่งสอบเข้าเรียนหมอ ปพิชญาก็ยอมเลือกตามเพื่อน ทั้งที่เธอเองชอบเรียนครูมากกว่า

          “น่า ฉันเตรียมบทพูดมาแล้ว เอาล่ะ ฉันจะเข้าไปล่ะนะ”

          “อือ โชคดีนะแก”

          ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงกดรหัสผ่านหน้าประตูใหญ่

          แกร๊ก! ประตูอัตโนมัติถูกเปิด

          สายตาคู่หวานกวาดเข้าไปด้านใน คิ้วเรียวสวยขมวด เมื่อก้าวเข้าไปข้างในห้องหรูหราราคาหลายสิบล้าน ‘ว่างเปล่า’ มีเพียงแสงไฟกลางห้องโถงเปิดอยู่ ดวงตากลมโตไล่ไปเรื่อยๆ เครื่องดื่มวางบนโต๊ะสองแก้ว พร้อมกับขวดไวน์ราคาแพงวางคู่กัน

          “ไปไหนนะ?”

          เท้าบางเดินย่องอย่างแผ่วเบา พร้อมกับใจที่เต้นผิดจังหวะ

          “คิมคะ อึ้มมม”

เสียงหวานครางเล็ดลอดออกมาจากประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้ โดยที่เจ้าของไม่คิดที่จะใส่ใจเลยสักนิด

          “คะ-ครับณิชา” เสียงทุ้มกำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์สวาท

          มือบางสั่นระริก กำลังยื่นสัมผัสไปที่ประตู แม้เมนิลาจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บปวดมากกับภาพที่เคยเห็นหลายครั้งหลายครา เมนิลาก็ยังไม่ชินสักที ‘แม้กระทั่งตอนนี้’

          “พะ-พี่คิมคะ”

          “อุ้ย!”

          “ยูจิน!!”

          สองร่างที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงผงะออกจากกันทันที พร้อมกับอาการตกตะลึง มองแขกที่ไม่ได้รับเชิญยืนอยู่หน้าประตู

          “เอ่อ พี่คิมคะ ยูจินแวะเอาขนมมาฝากค่ะ”

มุขเดิมของเมนิลา ที่มักจะใช้บ่อยๆ

          “ใครบอกให้เราเข้ามาโดยไม่ขออนุญาตแบบนี้ยูจิน!”

          คิมหันต์ตะคอกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

          “พอดียูจิน เอาขนมมาฝากพี่คิมค่ะ”

          “ใครคะคิม? อย่าบอกนะว่าคิมนัดมา”

น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจฉายออกมาอย่างชัดเจน

          “เด็กในบ้าน พ่อผมเอามาเลี้ยง”

คิมหันต์โกรธในสิ่งที่ยัยจอมยุ่งทำอยู่ตอนนี้ กี่ครั้งแล้วที่เมนิลามักจะล้ำเส้นอยู่บ่อยๆ

          “ยูจินขอโทษค่ะพี่คิม ยูจินคิดว่าพี่จะพักผ่อนอยู่ข้างใน ไม่คิดว่า พี่คิมจะ...”

          เมื่อครั้งก่อนที่เมนิลาทำ พี่คิมก็ไม่ได้มีท่าทีกับเธอขนาดนี้ และทำไมตอนนี้ ดูพี่คิมถึงแสดงอารมณ์โกรธกับเธอนัก

          “ออกไป!” น้ำเสียงเข้มกระชากออกมาอย่างหัวเสีย

          ข้อมือของเมนิลาถูกกระชากด้วยแรงมหาศาลจากคนตัวใหญ่ จนร่างของเธอปลิวแทบจะชนขอบประตูห้องนอนใหญ่ ถุงของสัมภาระที่ใช้เป็นข้ออ้างของเธอ หล่นกระจัดกระจายเกลื่อนห้อง

          “พี่คิมคะ ฟังยูจินก่อนสิคะ อุ้ย!”

          ร่างเมนิลาถลาด้วยแรงเหวี่ยงไปกระแทกเข้ากับโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง

          “พี่บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าไม่ให้มาที่นี่ไงยูจิน! แล้วนี่ไปได้รหัสห้องพี่มาจากไหน!”

          เหตุผลของคิมหันต์ไม่มีอะไรมาก เขาไม่ชอบให้ยัยตัวยุ่งเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขา เรื่องนี้เขาเองก็ได้คุยกับเมนิลาไปหลายรอบแล้ว แต่เมนิลาก็เหมือนทำหูทวนลม

          “ยูจินแค่แวะเอาขนมมาให้พี่คิมค่ะ ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าพี่คิม จะกำลัง...”

          “นี่มันเรื่องส่วนตัวของพี่ เราอย่ามายุ่งเรื่องของพี่ กลับไปได้แล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก”

          “ไม่ค่ะ! ยูจินรักพี่คิมค่ะ ยูจินจะมา ต่อให้พี่จะห้าม ยูจินก็จะมาค่ะ พี่คิมไม่รักก็เรื่องของพี่คิมสิคะ ยูจินไม่สน และไม่แคร์ค่ะ”

          เมนิลายักไหล่ พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 172 เซ็นต์ เดินไปหยิบถุงขนมที่ร่วงลงบนพื้นขึ้นมา ราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่คิมหันต์พูด

          “แต่พี่ไม่ได้รักเธอ และไม่คิดจะรัก เพราะฉะนั้นออกไป และอย่ามาวุ่นวายกับพี่อีก พี่ขอเตือนครั้งสุดท้าย”

          น้ำเสียงของคิมหันต์มีร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์

          “นั่นมันคือปัญหาของพี่ ไม่ใช่ปัญหาของยูจินค่ะ ยังไงพี่คิมก็ต้องเป็นของยูจินค่ะ จะปฏิเสธกี่ร้อยครั้ง ก็แล้วแต่พี่เลยค่ะ โอเค ยูจินต้องขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน สวัสดีค่ะ”

          ปกติคนอื่นจะเสียใจ ร้องไห้ฟูมฟายเพื่อขอความเห็นใจ แต่สำหรับเมนิลา ‘ไม่เลย’ เธอมีความรักที่แน่วแน่เสมอ ไม่มีใครมาเปลี่ยนใจเธอได้ ก็เธอรักของเธอนี่

          “ยูจิน!”

          “คิมคะ คุยเสร็จหรือยังคะ อืม วันนี้ณิชาว่า คุณคงไม่สะดวกมั้งคะ งั้นณิชาขอกลับก่อนนะคะ”

          ญาณิศาไม่แสดงอาการหึงหวงใดๆ ออกมา เพราะเธอรู้ว่า เธอมีค่ามากกว่าเด็กคนนั้นแน่ ญาณิศาไม่ลดตัวเองไปทะเลาะกับเด็กแบบนั้นเพื่อด้อยค่าของตัวเองอย่างแน่นอน

          “ต้องขอโทษณิชาด้วยนะครับ เดี๋ยวผมไปส่งครับ”

          เห็นทีจะต้องจริงจังกับยัยตัวยุ่งนั่นแล้ว สร้างเรื่องแล้วก็ไป โดยไม่รับผิดชอบอะไรเลย

[เลม่อนคาเฟ่]

          “อ้าว! ทำไมถือของกลับมาอีกล่ะยูจิน”

          ปพิชญาถาม ทั้งที่เธอรู้คำตอบอยู่แล้ว ว่าเพื่อนของเธอต้องเจอศึกหนักมาอย่างแน่นอน ถึงเดินคอตกมาแบบนี้

          “เหมือนเดิม”

          เพิ่มเติมคือ ‘ไม่ได้รักเธอ และไม่คิดจะรัก’ ครั้งนี้พี่คิมของเธอเปลี่ยนไป ดูจริงจังกับผู้หญิงคนนี้มาก เมนิลารู้สึกใจเสียอย่างบอกไม่ถูกแล้วตอนนี้

          “อืม งั้นกลับกันเถอะ”

          ปพิชญาไม่อยากถามต่อ ยิ่งถามก็เหมือนยิ่งขยี้เพื่อนของเธอไปอีก ดูจากสีหน้าท่าทางของเพื่อนเธอแล้วไม่โอเคเลย

          “ยัง! ฉันจะดักรอดู ว่าพี่คิมกับยัยนั่น จะลงมาจากคอนโดเมื่อไหร่”

          “ยูจิน! แกเอ้ย!”

          ถ้ายอมแพ้ง่ายๆ ก็คงไม่ใช่ยูจินสินะ

          “ไปนั่งรอกัน เฝ้ากันอยู่แบบนี้แหละ”

          “อือ หวังว่าแกคงจะไม่ขึ้นไปอีกนะ ถ้าพี่คิมไม่ลงมา”

          “ขึ้น! ตอนนี้ฉันกำลังคิดหาทางอยู่”

          “ไอ่ความรักของแกนี่มันยังไงนะยูจิน อนุภาพของมันสามารถทำให้คนดีๆ เป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอ”

          ปพิชญาก็ไม่เข้าใจเรื่องความรักสักเท่าไหร่ ถ้ามีแล้ว จะทำให้เหมือนกับเมนิลา ปพิชญาขออยู่เป็นโสดไปตลอดชาติ ยังจะดีซะกว่า

          “ฉันถึงบอกแกไง ถ้าแกยังไม่เคยรักใคร แกก็คงจะไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก”

          ความรักของเมนิลา ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วครู่ชั่วยามตามประสาวัยรุ่นทั่วไป มันเกิดขึ้นจากความประทับใจ พี่คิมของเมนิลา เป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ดูแลเธอมาตลอด ในวันที่เมนิลาขาดทั้งพ่อและแม่ แต่สองปีมานี้ พี่คิมของเธอ เปลี่ยนไปอย่างน่าตกใจ ไม่เข้าใกล้เธอ และยังชอบต่อว่าเธออีกด้วย

          “อือ ฉันจะพยายามทำความเข้าใจก็แล้วกันยูจิน”

          “นั่น! นานิ! พี่คิมกับยัยนั่นเดินลงมาแล้ว สุดท้ายแผนฉันก็สำเร็จ ฮ่า ฮ่า ไงล่ะ! รู้จักยูจินน้อยไปซะแล้ว”

          “มีครั้งนี้ เดี๋ยวครั้งต่อไปก็ต้องมีอีกแหละยูจิน แกอย่าดีใจไปเลย ลองคิดดูสิ คอนโดพี่คิมเคยมีสาวคนไหนเข้ามาบ้าง ถ้าไม่นับแกนะ แสดงว่ายัยนี่ต้องมีความสำคัญกับพี่คิมแน่ๆ แกลองคิดมุมกลับบ้างสิ”

          ปพิชญาพูดแบบตรงๆ โดยที่ไม่คิดจะถนอมน้ำใจกับเมนิลาเลยสักนิด เพราะเธอมองไม่เห็นทาง ที่เพื่อนของเธอจะทำสำเร็จได้เลย ‘ราวฟ้ากับใต้พื้นทะเลลึก!’

          “อือ เรื่องนี้ฉันก็พึ่งจะรู้เมื่อกี้เหมือนกัน นอกจากพี่คิมจะพาเธอมาแล้ว พี่คิมยังตะคอกใส่ฉันอีก ไล่ฉันออกมา คำที่ช็อตฟีลฉันมากที่สุด คือพี่คิมพูดว่า ไม่เคยรักฉัน และไม่คิดจะรัก ฉันจุกมากๆ มันเหมือนกับโดนตบหน้ายังไงก็ไม่รู้นะ”

          ทำไมพี่คิมถึงพูดกับเมนิลาแบบนี้ พี่คิมคนเดิมของเมนิลาไปไหน ‘พี่คิมคนนี้ จะดูแลยูจินตลอดไปนะครับ’ พี่คิมบอกเมนิลาแบบนี้มาตลอด ไหนวันนี้ถึงพูดประโยคทำร้ายจิตใจของเมนิลาขนาดนี้

          “แก ก็นะ”

          ปพิชญาจุกกับคำพูดที่เพื่อนของเธอเล่าเหมือนกัน แต่เพราะเธอเองไม่เข้าใจความเจ็บนี้ ปพิชญาก็ได้แต่อยู่เคียงข้างและให้กำลังใจเมนิลาเท่านั้น

.....................