Chapter2

Chapter2

         

           มือเรียวสวยพับเสื้อผ้าจัดเรียงใส่กระเป๋าเดินทางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ขณะนั่งจัดกระเป๋า เอมิกานึกถึงหน้าที่สำคัญหลังเรียนจบชั้นปริญญาตรี แทนที่จะหางานทำตามความฝันหรือร่ำเรียนต่อ เธอต้องกลับเมืองไทยไปเป็นนางบำเรอของชายหนุ่มรูปงาม เจ้าของน้ำเสียงดุๆ ที่มักพูดตะคอกใส่เธอเสมอ ต่างกับเวลาที่เขาพูดคุยกับโมนิก้า พี่สาวต่างบิดา น้ำเสียงจะคนละเรื่องกันเลย ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะผู้ชายมักอยากสนทนากับสาวสวยลูกครึ่ง ต่างกับเธอที่ตอนนั้นเป็นเด็กกะโปโล ผิวคล้ำ หน้าตามอมแมม

          เอมิกาหวาดวิตกว่า เขมนัทต์จะต้องการตนเป็นนางบำเรอหรือไม่ เธอจำวันสุดท้ายที่เจอหน้ากันได้ดี เขาล่ำลาแค่โมนิกากับครอบครัวตนเท่านั้น ไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำไป เธอจึงกลัวว่า เขาอาจแสดงทีท่ารังเกียจตน หากเป็นเช่นนั้น เอมิกาคงเสียใจมาก

          “นั่งหน้าเศร้าเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาอีกแล้ว ยังคิดมากเรื่องนั้นอีกหรือไง”

โมนิก้าเหมือนรู้ใจน้องสาวต่างบิดา เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียง มองดูเอมิกาจัดกระเป๋า

          “ก็อดคิดไม่ได้ พี่โมนาก็รู้นี่ว่า คุณเกมส์ไม่ชอบหน้าเอมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่รู้ว่าเห็นหน้าเอมจะอ้วกใส่หรือเปล่า”

          “โอ๊ย! ไม่ต้องกลัวเลยเรื่องนี้ พี่ว่าพุ่งใส่แกมากกว่า” โมนิก้าคิดตรงกันข้ามกับน้องสาว “ตอนนี้แกโตเป็นสาวเต็มตัว เนื้อเป็นเนื้อ โดยเฉพาะนมแกน่ะ ใหญ่ยิ่งกว่าหัวเด็กซะอีก ที่สำคัญสวยกว่าก่อนเป็นร้อยกอง ไม่งั้นหนุ่มๆ ที่นี่คงไม่ตามจีบแกเป็นแถวยาวหรอก เชื่อฉันสิว่า คุณเกมส์เห็นแกในลุคใหม่ล่ะก็ พุ่งใส่แน่นอน”

          โมนิก้าไม่ได้พูดเกินจริง เวลาเจ็ดปีมีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง ความเป็นเด็กในตัวเอมิกาหมดไป ตอนนี้แตกเนื้อสาวเต็มที่ โตเป็นสาวสะพรั่งราวกับดอกไม้แรกแย้ม หมู่ภมรทั้งหลายต่างพากันบินมาดอมดม ทว่าเอมิกาไม่เปิดรับใคร ราวกับว่า เธอมีใครคนหนึ่งในใจ ซึ่งโมนิก้าก็รู้ว่า คนนั้นคือใคร

“พี่คิดอย่างนี้จริงเหรอ” น้องสาวถามอย่างไม่แน่ใจ

          “ก็ใช่น่ะสิ แกมั่นใจในตัวเองได้แล้วนะ ทั้งสวยทั้งอึ๋มซะขนาดนี้ ถ้าคุณเกมส์ไม่สนใจ พี่ก็ต้องคิดว่า เขาคงชอบไม้ป่าเดียวกัน” โมนิก้าให้กำลังใจน้องสาว “อีกอย่างนะ มันเป็นโอกาสเดียวที่แกจะได้ใกล้ชิดกับคุณเกมส์ ผู้ชายที่แกหลงรักมานาน แกก็ต้องรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ ทำให้คุณเกมส์หลงรักแกให้ได้”

          เอมิกามองหน้าพี่สาว การแอบรักใครสักคนมาร่วมเจ็ดแปดปีไม่ใช่เรื่องยากที่จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้กับตัวเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้  แต่เรื่องที่ยากกว่าคือ ให้คนนั้นมีความรักตอบกลับมา ยิ่งเป็นคนที่แสดงความรังเกียจ ไม่ชอบหน้าตนยิ่งยากขึ้นหลายเท่า เอมิกาได้แต่คิดว่า คงไม่มีวันนั้น วันที่เขมนัทต์จะรักตน