2

ตอนที่ 2

“ถ้าคุณลูกค้าไม่อยากดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ ลองพิจารณาเป็นเครื่องดื่มม็อกเทลดูไหมคะ” น้ำเสียงใสแนะนำอย่างสุภาพ คณิณจะปฏิเสธแต่วาริชรีบพูดแทรก

“มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เบา ๆ แนะนำไหม”

“มีค่ะ ลองพิจารณาเป็น Gin & Tonic ดูไหมคะ หรือว่าถ้าคุณลูกค้าชอบรสชาติอื่น สามารถบอกได้เลยนะคะ” บริกรสาวคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร เครื่องดื่มที่เธอแนะนำเป็นเมนูเบสิกที่ดื่มง่าย เพราะนอกจากจะมีรสขมจากเหล้าจินแล้ว แต่ยังมีความซาบซ่าจากโทนิกวอเตอร์ และความเปรี้ยวสดชื่นจากมะนาว

“Old Fashioned” เสียงเรียบเอ่ยขึ้นหลังเธอพูดจบ

เครื่องดื่มคลาสสิครสชาติหนักแน่นและเข้มข้นจากวิสกี้ มีความหวานจะน้ำตาลเล็กน้อย และมีกลิ่นหอมเบา ๆ จากเปลือกผลไม้รสเปรี้ยว

ทั้งที่พนักงานสาวสวยแนะนำเครื่องดื่มที่ดื่มง่ายและแอลกอฮอล์ไม่แรงมากนัก แต่เจ้าเพื่อนตัวดีกลับสั่งเครื่องดื่มที่แทบจะไม่ต่างกับการดื่มวิสกี้เพียว จนพวกเขาอดที่จะหันมาแซวไม่ได้

“สั่งแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ” ชินกรหันไปหยักไหล่กับวาริช

“ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ”

หลังจากได้เครื่องดื่ม ชินกรพูดคุยตามสไตล์คนช่างพูด แต่สายตาก็ลอบมองบรรยากาศในร้านขณะพูด จนไปสะดุดกับโต๊ะกลุ่มสาวผมยาวดันลอนสวยที่อยู่ถัดไปไม่ไกลมากนัก

“เห็นผู้หญิงโต๊ะซ้ายมือไหม เขามองแล้วก็ส่งยิ้มให้มึงใหญ่เลย” ชินกรสะกิดคณิณให้หันไปทางด้านซ้าย ทำให้พบหญิงสาวสามคนและมีหญิงผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนคนหนึ่ง ส่งยิ้มหวานโปรยเสน่ห์แล้วยกแก้วชูขึ้น เป็นสัญลักษณ์ของการชวนเชิญ แต่เขาไม่ได้สนใจกลับยกแก้วดื่มแล้วหันหน้าไปทางอื่น

“แหม เย็นชาจังนะ” เจ้าของผมยาวประบ่าเอ่ยแซว ก่อนจะหันไปส่งยิ้มตอบกลับไปแทน

“สเปกมันต้องเป็นผู้หญิงน่ารัก อ่อนหวาน เรียบร้อย เหมือน-” ชินกรรีบเอามือตะครุบปากวาริชด้วยความไวแสง ก่อนที่เจ้าเพื่อนหน้ามึนจะพูดคำต้องห้ามออกมา

คณิณนิ่งเล็กน้อยสีหน้าของเขาราบเรียบราวกับฝืนทะเลทรายไร้พายุยากจะอ่านออก ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มในมือ ละความสนใจจากบทสนทนาของเพื่อนในกลุ่ม

“น้อง ๆ สั่งเครื่องดื่มหน่อย” เสียงเรียกของลูกค้าชายดังท่ามกลางเสียงดนตรี พนักงานสาวขานรับพร้อมเดินไปยังโต๊ะของลูกค้าด้วยรอยยิ้ม

“รับอะไรเพิ่มดีคะ” ใบหน้าสวยหวานที่ถูกเติมแต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อยคลี่ยิ้ม

“เอาน้องที่หนึ่ง เอ๊ย เอาวิสกี้เพียว ๆ”

คำพูดติดตลกของชายวัยกลางคนโต๊ะด้านข้าง ทำให้คณิณที่นั่งดื่มเงียบ ๆ มาสักพักหันไปมอง ความรู้สึกหงุดหงิดฉายชัดผ่านแววตาคมอย่างปิดไม่มิด                                                                                                                       

“เหอะ ทำตัวอย่างกับเพิ่งมาที่แบบนี้ครั้งแรก ไม่มีมารยาท” วาริชสบถ จริงอยู่ที่เขาชอบท่องราตรี แต่เขาไม่ปฏิบัติตัวหยาบคายกับพนักงานแบบนี้แน่นอน ถ้าอยากซื้อกินก็ไปซื้อกินที่อื่นไม่ใช่มาทำตัวสถุลใส่คนอื่นแบบนี้

“ใจเย็นเพื่อน ให้เกียรติเบอร์เบิลในมือด้วย” ชินกรรีบโพล่งออกมา เพราะไม่อยากให้บรรยากาศกร่อย กว่าจะหว่านล้อมตัวคุณชายมาได้ไม่ใช่ง่ายเลย แทบจะน้ำตาตกอยู่รอมร่อ

“วิสกี้ค่ะ” พนักงานสาวคนเดิมนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟตามรายการที่สั่ง จังหวะโน้มตัววางเครื่องดื่มบนโต๊ะ มือของชายที่วัยกลางคนมากราคะ ก็ตีเข้าบั้นท้ายของเธอหนึ่งที เธอรีบดีดตัวหนีเมื่อโดนสัมผัสหยาบโลน

“เมื่อกี้ทำอะไรคะ” น้ำเสียงเธอสั่นด้วยความตกใจและความโกรธ

“โทษที ๆ ไฟมันมืดเลยมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร” ชายคนนั้นแสร้งพูดลอย ๆ ต้องท่าทียียวน ตอบเสียงกวน จนมือเรียวของเธอกำเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความโกรธที่เกิดขึ้น เพราะตั้งแต่เธอทำงานที่บาร์แห่งนี้ ไม่เคยมีลูกค้าคนไหนมาทำตัวรุ่มร่ามกับเธอเลยสักครั้ง

“ใจเย็น” พนักงานสาวอีกคนรีบเดินเข้ามาจับแขนเธอแล้วกระซิบเบาข้างหู ก่อนจะหันไปก้มศีรษะเป็นการขอโทษลูกค้าแล้วรีบดึงตัวหญิงสาวออกไป

แบบฝัน พนักงานสาวอายุ 22 ปี ถูกลากไปยังห้องสตาฟ ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น ตัวของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธที่ลูกค้าทำไม่ฉวยโอกาสเธอ แต่เธอไม่ได้รับความเป็นธรรมกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“ใจเย็นก่อนนะ แบบฝัน” หญิงสาวที่พาเธอออกมาลูบไหล่เล็กปลอบประโลมให้เธอใจเย็น

“แต่พี่ก็เห็นว่าลูกค้าเอามือจับก้นฝัน” เธอรีบแย้ง

หญิงสาวอายุมากกว่าลอบถอนหายใจ แล้วพูดประโยคที่ แม้ไม่อยากจะเอ่ยออกมานัก แต่ก็ต้องเตือนย้ำถึงความเป็นจริงอันโหดร้ายของโลกใบนี้ “พี่เห็น แต่เราจะทำอะไรได้ เขาเป็นลูกค้า...เรามันก็แค่พนักงาน”  

“แสดงว่าลูกค้าจะทำอะไรเราก็ได้เหรอคะ” คิ้วเรียวขมวดคิ้วถามเสียงสั่น

“พี่เข้าใจนะ แต่ก็อย่างที่พี่บอก เราทำอะไรไม่ได้นอกจากระวังตัว พี่ไม่อยากให้เรามีเรื่องกับลูกค้า” คนเป็นพี่พูดเกลี้ยกล่อมอย่างใจเย็น หวังให้คนอายุน้อยกว่าระงับความโกรธลง เพราะไม่อยากให้เธอต้องโดนหักเงิน หรือร้ายแรงไปกว่านั้น คือโดนไล่ออกจากร้านเหตุจากมีเรื่องกับลูกค้า

“ค่ะพี่” เธอตอบรับเสียงนิ่ง แม้จะไม่พอใจกับความ อยุติธรรมที่ได้รับ แต่ก็ต้องทำใจยอมรับในความเป็นจริงที่ว่า เธอต้องทำงานแลกเงิน เธอไม่อยากแม้แต่จะเสียเงินบาทจริง ๆ