Chapter 16  

"ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่ แพรพร้อมแล้วค่ะติวกันเลย"                        

 พายุฉีกยิ้มที่มุมปาก ถ้าเป็นหญิงสาวคนอื่นคงระริกระรี้คลอเคลียเขาไปแล้ว แต่แพรไหมกลับพยายามรักษาระยะห่าง ทั้งที่ห้องนี้มีเขาและเธอเพียงสองคน ที่สำคัญใบหน้างามพร้อมกับดวงตากลมนั้น กลับฉายแววมุ่งมั่นมากกว่าสิ่งอื่น หญิงสาวไม่มีทีท่ายั่วยวนเขาเลยสักนิด บางครั้งพายุก็กำลังคิดว่า เขาควรจะเปลี่ยนใจดีหรือไม่ เมื่อลึกๆ ภายในใจก็รู้สึกถูกชะตาตรึงใจ อยากรักษาแพรไหมเอาไว้เป็นคนของใจ ไม่อยากทำให้เธอเสียใจและเกลียดเขาไปตลอดชีวิต                                    

"ความแตกต่างระหว่างนักออกแบบแฟชั่นและนักออกแบบสิ่งทอคืออะไร เรียนมาหรือยัง" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น แล้วมองไปที่ใบหน้างาม แพรใหม่ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับแววตาที่ฉายแววเป็นประกาย เมื่อเธอกำลังนึกคิดถึงสิ่งที่อาจารย์สอนมา ก่อนที่จะตอบพายุออกไป                                  

"นักออกแบบแฟชั่นเป็นบุคคลที่มีความคิดสร้างสรรค์อุทิศตน สร้างเสื้อผ้าหรือชุดอุปกรณ์เสริมมักเรียกว่าแฟชั่น คอลเลกชัน โดยทั่วไปแล้วนักออกแบบแฟชั่น จะร่างแนวคิดของชิ้นงาน เพื่อช่วยนำทางกระบวนการออกแบบโดยรวม เมื่อนักออกแบบได้กำหนดทิศทางสำหรับคอลเลกชัน" แพรไหมตอบพายุออกไปด้วยท่าทางที่มั่นใจ ในขณะที่พายุเองก็จับจ้องมาที่เธอด้วยความสนใจเช่นกัน                                      

"ความจริงแล้วความหมายของมันจะแยกเป็นสัดส่วน มีรายละเอียดมากกว่านี้ เปิดหนังสือไปที่หน้าสิบเอ็ด พี่เลคเชอร์เอาไว้ แล้วหาคำตอบมาใหม่ พี่จะไปอุ่นอาหารมื้อเย็นรอ นี่คือคำถามทั้งหมดหามาให้ได้ภายในสามสิบนาทีนี้" พายุยื่นกระดาษคำถามที่เขาเขียนเอาไว้ให้กับแพรไหม หญิงสาวรับจากมือเขาไว้ ก่อนจะพยักหน้าให้กับชายหนุ่มไป เพื่อสื่อความหมายว่าเธอตกลงพร้อมจะทำตามที่เขาบอก เธอจะหาคำตอบให้ได้          

พายุเข้าครัวไปอุ่นอาหาร แพรไหมเองก็ไม่ปฏิเสธหรือแย้งเขา เมื่อเวลานี้เธอรู้สึกหิวแล้วเช่นกัน เพราะมันเลยอาหารเย็นมาแล้ว แพรไหมหาคำตอบพร้อมกับเขียนมันลงในสมุด เมื่อพายุอุ่นอาหารเสร็จสายตาคมจ้องมองไปที่สาวร่างเล็ก ยิ่งได้ใกล้ชิดความรู้สึกของเขาที่มียิ่งเปลี่ยนไป เวลานี้ภายในใจของพายุนั้น มันกำลังขัดแย้งกับสิ่งที่เขาจะทำ เขาได้แต่หวังว่าแพรไหมจะไม่ดื่มน้ำในแก้ว เพราะเวลานี้เขาไม่อยากทำแบบนั้นกับเธออีกแล้ว

"ทานข้าวได้แล้วครับน้องแพรไหม"                                                       

เมื่อชายหนุ่มนำอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เขาเรียกแพรไหมเบาๆ แต่เธอก็ได้ยินเพราะห้องของเขานั้นมีเพียงเธอ ก่อนจะทานข้าวแพรไหมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบแล้วดื่มมันลงไป โดยที่เธอนั้นไม่รู้ว่ากำลังจะสูญเสียสิ่งที่มีค่าให้กับชายร่างสูงใหญ่ในไม่ช้านี้                                  

"กับข้าวน่าทานจังเลยค่ะ รุ่นพี่ทำเองเหรอคะ" แพรไหมเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง พร้อมกับเอ่ยถามพายุออกไปแก้เขิน ซึ่งอาหารที่อยู่บนโต๊ะสองสามอย่างนั้นน่ารับประทานจริงๆ                                                             

"ใช่แล้วครับ พี่ทำไว้ตั้งแต่เลิกเรียน เพราะแขกสำคัญจะมาเยี่ยม ก็เลยอยากดูแลเทคแคร์สักหน่อย" คำตอบที่ได้จากชายหนุ่ม แพรไหมได้ส่งยิ้มบางๆ ไปให้พายุ ในขณะที่ภายในใจของเธอนั้นมันกำลังดีใจจนพองโต แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกไป เพราะไม่อยากคิดไปไกล ยังไงเสืออย่างพายุก็คงไม่ถอดเขี้ยวง่ายๆ เธอควรจะอยู่ห่างๆ เขาเอาไว้เป็นดีที่สุด              

"ทำไมขาดเรียนเป็นอาทิตย์แบบนั้น" พายุตัดสินใจถามแพรไหมออกไป กับสิ่งที่เขาค้างคาใจมาหลายวัน                                                                         

"แม่แพรเพิ่งเสียค่ะ ก็เลยต้องหยุดเรียนไปช่วยงาน" แพรไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เมื่อพายุได้สะกิดแผลในใจของเธอ ซึ่งหญิงสาวเพิ่งได้รับมาสดๆ เพราะความเจ็บปวดความเสียใจยากที่จะลืมเลือนเมื่อไม่มีมารดาก็ไม่ต่างอะไรจากตัวคนเดียว เพราะอีกไม่นานบิดาก็ต้องเดินทางไปต่างประเทศแล้ว

"พี่ขอโทษที่ถาม และก็เสียใจด้วยนะ" พายุพูดพร้อมกับเอื้อมมือลูบลงไปที่หลังมือของแพรไหม หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอ ความรู้สึกดีๆ ได้เกิดขึ้นภายในใจของแพรไหมในเวลาอันรวดเร็ว เมื่อเธอกำลังจะตกหลุมรักเสือหนุ่มตรงหน้า

               "ขอบคุณค่ะ อาหารอร่อยจังเลยนะคะ" แพรไหมเฉไฉพูดออกมา เมื่อพายุพยายามจ้องมองมาที่ดวงตากลม จนหญิงสาวรู้สึกเขินอาย

"อร่อยก็ทานเยอะๆ เดี๋ยววันหลังจะทำให้ทานอีก น้องแพรชอบทานอะไรเป็นพิเศษไหม คราวหน้าพี่จะทำเตรียมไว้ให้" คำพูดของพายุยิ่งทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

"ขอบคุณนะคะ แพรทานได้หมด ถ้ามันอร่อยนะ" แพรไหมพูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้กับรุ่นพี่ ก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้า พายุเองก็แอบหลงใหลในรอยยิ้มที่ใสซื่อของเธอเช่นกัน                                  

ทั้งสองทานอาหารไปคุยกันไปจนสนิทใจ พายุเองก็รู้สึกแปลกใหม่ เมื่อห้องนี้เขาไม่เคยพาใครมา ที่สำคัญเขาไม่เคยทำอาหารให้หญิงใดได้รับประทาน แพรไหมคือผู้หญิงคนแรก เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเธอ                                                                                                                      

"ทำไมร้อนจังพี่ปิดแอร์เหรอคะ" แพรไหมถามพายุออกไปในขณะที่ใบหน้าของเธอนั้น เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา                                  

"บรรลัยแล้ว!" พายุถึงกับสบถออกมา เมื่อเขาคิดว่าแพรไหมคงดื่มน้ำในแก้วนั้นไปแล้ว

"แพรเป็นอะไร ทำไมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้" แพรไหมถามพายุออกมา เมื่อเธอกำลังรู้สึกต้องการชายตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก                       

"ใจเย็นๆ นะน้องแพรไหม ไปห้องน้ำ" พายุพูดพร้อมกับเข้าไปพยุงแพรไหม เดินตรงไปยังห้องน้ำทันที เขาเองก็ไม่รู้ว่าการที่จะให้เธอนอนแช่น้ำในอ่าง จะช่วยบรรเทาฤทธิ์ของยานั้นหายไปได้หรือไม่ หากแพรไหมมีความต้องการ ตัวเขาเองนั้นคงยากที่จะยับยั้งชั่งใจ

พายุจับแพรไหมลงไปแช่ในอ่างกุชชี่ แต่ยาที่เขาผสมลงไปนั้นค่อนข้างแรง แววตาของหญิงสาวมองมาที่เขาอย่างเว้าวอน เธอทำท่าทีออดอ้อนจนเกินงาม แพรไหมคนเดิมได้หายไปจนสิ้น เมื่อเวลานี้สมองกับร่างกายของเธอกำลังขัดแย้งกัน ภายใต้จิตสำนึกบอกให้หญิงสาวพยายามยับยั้งชั่งใจ แต่ความต้องการแก่นกายจากชายตรงหน้ากลับทวีคูณ