Chapter 15

"เรียบร้อย โลเคชันคอนโดของพี่อยู่ในข้อความนั่นแล้ว พร้อมกับรหัสของห้อง เย็นนี้พี่จะรอ" พายุพูดจบก็เดินออกไปด้วยหัวใจที่พองโต อย่างน้อยเย็นนี้เขาก็จะได้รู้ว่าแพรไหมนั้นจะยอมใจอ่อนไปตามนัดเขาหรือไม่ แม้ว่าเธอนั้นจะไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป พายุกลับมาวางแผนหวังได้กายเธอมาเชยชมให้สมกับที่รอคอย

แพรไหมเรียนในคาบบ่ายอย่างไม่รู้เรื่อง เมื่อเธอกระวนกระวายใจว่าจะไปดีหรือไม่ ตามที่รุ่นพี่เสนอมา ที่สำคัญเธอไม่กล้าชวนริต้า เพราะกลัวว่าเพื่อนจะแซวที่เธอนั้นเปลี่ยนใจยอมกลับลำให้พายุช่วยเหลือ            

"เป็นอะไรหรือเปล่าแพร ริต้าเห็นใจลอยตั้งแต่เข้าเรียนจนจบคาบแล้ว" ริต้าถามเพื่อนออกไป ในขณะที่ทั้งสองเดินออกมาจากห้องเรียนในคาบสุดท้ายของวันนี้ ซึ่งเวลานี้ก็เย็นมากแล้วกว่าจะเรียนจบคลาส

               "เปล่า แค่คิดอะไรเพลินๆ ริต้าจะกลับเลยใช่ไหม" แพรไหมถามออกไป เมื่อภายในใจของเธอนั้นกำลังคิดว่าจะชวนริต้าไปด้วยดีไหม หากต้องไปคนเดียวเธอจะปลอดภัยหรือเปล่า การไปหาพายุครั้งนี้ไม่ต่างอะไรจากการเข้าไปในถ้ำเสือ เมื่อเธอนั้นไม่ได้เข้าหาลูกเสือ แต่กำลังจะเข้าใกล้พ่อเสือเลยชัดๆ                                                                

"อืม..พ่อกับแม่นัดทานข้าวนอกบ้าน แพรมีอะไรหรือเปล่า" ริต้าถามออกมาด้วยความสงสัย เมื่อเธอสังเกตได้ถึงสีหน้าของแพรไหมที่คล้ายกับมีความกังวลใจ                                                                                    

"เปล่าไม่มีอะไร กลับบ้านเถอะเย็นมากแล้ว" ทั้งสองเดินออกมาจากอาคารเรียน ก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นรถแล้วขับออกไปจากมหา'ลัยทันที จุดมุ่งหมายของแพรไหมคือคอนโดหรูใจกลางเมือง ที่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป ทั้งที่ก่อนหน้าพยายามตีตัวออกห่างจากการพบเจอรุ่นพี่สายรหัสอย่างพายุ                                       

แพรไหมขับรถเข้ามาจอดตามที่อยู่ของพายุให้มา เธอค่อยๆ ก้าวเท้าออกจากรถ แล้วเดินตรงไปยังข้างในของคอนโด ก่อนจะบอกความประสงค์ของเธอกับพนักงานที่เคาน์เตอร์                                   

พนักงานยิ้มให้เธอ พร้อมกับบริการพาแพรไหมไปส่งถึงหน้าห้องของพายุ แน่นอนชายหนุ่มมักมีหญิงสาวมาหาเป็นประจำ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับพนักงาน เมื่อแพรไหมมาขอพบพายุในวันนี้ ผิดกับแพรไหมเมื่อมันเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเธอ เพราะการมาพบเจอกับพายุครั้งนี้อาจทำให้ชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่งเปลี่ยนไปตลอดกาล โดยที่เธอนั้นไม่ทันได้ระวังตัว เพราะเวลาที่เสือจะตะครุบเหยื่อ มักจะหลอกล่อให้เหยื่อนั้นตายใจก่อนจะลงมือเสมอ                                                                                 

แพรไหมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหมายเลขห้องและรหัสนั่นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เวลานี้เธอกำลังคิดว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังกลับไปดี แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้เป็นมารดา ความฝันความหวังทั้งหมดที่มีอยู่ในห้องนี้ พายุคือรุ่นพี่สายรหัสที่สามารถช่วยเธอได้เพียงคนเดียว แพรไหมจึงตัดสินใจกดรหัสห้องลงไปทีละตัวอย่างช้าๆ

ในขณะที่หัวใจของเธอมันเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ ไม่นานประตูถูกเปิดออก โดยมีชายร่างสูงใหญ่ยิ้มร่าต้อนรับเธอ เหมือนเขารู้ว่าหญิงสาวกำลังยืนอยู่หน้าห้อง ชายหนุ่มมองแพรไหมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หญิงสาวคงไม่ทันเกมนี้ เกมที่พายุวางหมากเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

แพรไหมเดินเข้ามาในห้องของพายุอย่างเก้ๆ กังๆ ภายในใจนั้นมีความกลัวอยู่มาก เธอมองไปรอบๆ ห้องของชายหนุ่ม การตกแต่งภายในห้องบ่งบอกให้รู้ถึงรสนิยมของคนอยู่ ท่าทางของเขาจะเป็นคนที่มีระเบียบมากเลยทีเดียว หนังสือถูกจัดวางอย่างเป็นระบบ ทำให้แพรไหมรู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็น่าจะเป็นคนที่ชอบเรียนรู้พอที่จะถ่ายทอดสิ่งที่เรียนมาให้เธอได้เป็นอย่างดี เมื่อดูจากหนังสือที่เขาสะสมไว้นั้น ไม่ต่างจากห้องสมุดย่อมๆ เลยทีเดียว                                                                                       

"ทานข้าวมาหรือยัง นั่งก่อนสิ เดี๋ยวทานข้าวด้วยกันก่อน" พายุถามแพรไหมออกไป พร้อมทั้งเชื้อเชิญเธอนั่งลงที่โซฟากว้าง                                          

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะรุ่นพี่ แพรแค่แวะมาติวแป๊บเดียวก็จะกลับแล้ว" หญิงสาวพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธอกำลังกลัวเขาอยู่ไม่ใช่น้อย เมื่อเวลานี้อยู่กันแค่สองต่อสองจึงทำให้แพรไหมรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ภายในใจลึกๆ นั้น ก็รู้สึกดีไม่น้อยเช่นกันเวลาที่ได้ใกล้ชิดกับพายุแบบนี้ เพราะชายหนุ่มมักจะทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง อย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งที่หญิงสาวไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับชายใดมาก่อนเลยในชีวิต                                                                                                                             

"นั่งรอก่อนเดี๋ยวพี่จะไปเอาน้ำมาให้" พายุพูดจบก็ลุกเดินตรงไปที่ตู้เย็นภายในห้องครัว แพรไหมจึงถือวิสาสะเดินไปดูหนังสือที่เรียงรายมากมายตรงหน้า เธอรู้สึกทึ่งมาก เพราะไม่คิดว่าพายุนั้นจะสะสมหนังสือแฟชั่นเหล่านั้นไว้เยอะขนาดนี้ เทรนการแต่งตัวไม่ซ้ำแบบ แถมเขายังแยกเป็นหมวดหมู่ มันจึงง่ายต่อการเรียนรู้ แพรไหมได้หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาแล้วเปิดดูทีละหน้าอย่างสนใจ หญิงสาวไม่ได้คิดเลยว่าภัยกำลังจะคืบคลานเข้ามาใกล้ตัว เมื่อเธออยู่ในถ้ำเสือ มีหรือที่เขาจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป 

Rrrrr!! เสียงโทรศัพท์มือถือของแพรไหมดังขึ้น เธอล้วงลงไปในกระเป๋าถือ ก่อนจะกดรับแล้วจับมาแนบหู                                                                         

"สวัสดีค่ะพ่อ ตอนนี้แพรอยู่บ้านเพื่อนค่ะ" แพรไหมโกหกออกไปเพราะกลัวว่าผู้เป็นบิดาจะเป็นห่วงเธอ

"วันนี้พ่อติดประชุมที่ต่างจังหวัด หนูรีบกลับด้วยนะลูก นี่ก็เย็นมากแล้ว" นายเกริกพลบิดาของแพรไหม พูดมาตามสายด้วยความห่วงใยลูกสาวคนเดียว                                                                                                             

"ไม่ต้องห่วงค่ะพ่อ เดี๋ยวแพรจะรีบกลับ อีกสักพักก็ติวเสร็จแล้ว"    

"ดูแลตัวเองด้วยแค่นี้แหละ พ่อต้องเดินทางแล้ว"                  

"เดินทางปลอดภัยนะคะพ่อ สวัสดีค่ะ" แพรไหมสนทนากับบิดาเสร็จสิ้น พายุก็ได้ถือแก้วน้ำเข้ามายื่นให้กับหญิงสาว                                     

"น้ำผลไม้ครับน้องแพร ส่วนนี่น้ำเปล่า"                                   

"ขอบคุณมากค่ะรุ่นพี่" แพรไหมรับแก้วน้ำมา ส่วนอีกแก้วพายุวางไว้ให้เธอบนโต๊ะตรงหน้า แน่นอนในน้ำนั้นมีสิ่งแปลกปลอมผสมเอาไว้ พายุแค่รอเวลาอีกไม่นาน เขาก็จะได้ลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่จากหญิงสาวตรงหน้า ดั่งที่ใจปรารถนามาหลายเดือน                                              

"เรามาเข้าสู่บทเรียนกันเลย เริ่มจากเรื่องง่ายๆ ก่อนแล้วกัน แต่มันก็สำคัญอาจารย์มักจะเอามาออกข้อสอบเสมอ" พายุพูดพร้อมกับเปิดหนังสือที่เขาเตรียมเอาไว้ แน่นอนแพรไหมได้ตายใจ เชื่อสนิทว่าพายุจะไม่คิดร้ายกับเธอ เพราะดูจากการที่เขาขะมักเขม้นตั้งใจจะติวหนังสือให้เธอ